Πάρε-Δώσε

«Συλλυπητήρια για την φιέστα στη Μακρόνησο»

Αγαπητέ Μίκη,

Προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων, είμαι υποχρεωμένος ευθύς εξαρχής να δηλώσω την ταυτότητά μου.

Είμαι παλιός συναγωνιστής σου στους αγώνες για «λαϊκή δημοκρατία», «ειρήνη» και «σοσιαλισμό». Καταδικασμένος σε θάνατο μαζί με τον Μπελογιάννη και εν συνεχεία τρόφιμος, επί δεκαπενταετία, των εγκληματικών φυλακών της χώρας. Ο πατέρας μου, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ στην Κατοχή, καταδικάστηκε για την αντιστασιακή του δράση σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο και εκτελέστηκε το Μάη του ’43. Και η μητέρα μου καταδικάστηκε για την αντιστασιακή της δράση σε ισόβια δεσμά από βουλγαρικό στρατοδικείο και στη διάρκεια του Εμφυλίου πέρασε και αυτή από τη Μακρόνησο…

Στη φυλακή, Μίκη, είχα τον χρόνο να διαβάσω αρκετά, να σκεφτώ πολλά και να καταλάβω περισσότερα. Και μετά τη φυλακή, διαπιστώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», βλέποντας τις αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες αυτές και τις ισάριθμες επεμβάσεις των σοβιετικών τανκς στους δρόμους της Βουδαπέστης, του Βερολίνου και της Πράγας, κατάλαβα τη φοβερή αλήθεια.

Ενώ νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για τα ανώτερα ιδανικά της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και του «σοσιαλισμού», στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και θυσιαζόμασταν για την επιβολή της στυγνής δικτατορίας των Ζαχαριάδη-Ιωαννίδη, για τη μετατροπή της πατρίδας μας σε σοβιετικό προτεκτοράτο. Δεν μπορώ λοιπόν, Μίκη, να σε συγχαρώ για τη φιέστα στη Μακρόνησο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια. Γιατί ενώ η πατρίδα μας έχει ζωτική ανάγκη από εθνική ενότητα και ομοψυχία, εσύ και όσοι συνεργάστηκαν μαζί σου, επιμένετε να ξύνετε πληγές, επιμένετε να βρικολακιάζετε ένα παρελθόν για το οποίο μόνο ντροπή μπορούμε να νιώθουμε. Πασχίζετε, για λόγους ευτελούς κομματικής σκοπιμότητας, να διαιωνίσετε ανύπαρκτες, πλέον, «διαχωριστικές γραμμές» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Κάθε κοινωνία ψάχνει τα πρότυπά της: Ανθρώπους που έδωσαν ένα παράδειγμα, έδειξαν έναν δρόμο. Τί δρόμο όμως; Έχουμε συμφωνήσει σ΄ αυτό ως κοινωνία;

Είναι πρότυπο ο μαθητής που μελετάει, ξέροντας ότι θα πρέπει σε όλη του τη ζωή να διακρίνεται στον διεθνή ανταγωνισμό, ή αυτός που κάνει κατάληψη κατά της «εντατικοποίησης» των σπουδών ξέροντας ότι θα βολευτεί ισοβίως σε κάποιο κομματικό γραφείο; Είναι πρότυπο ο καθηγητής που στηρίζει τον πρώτο ή αυτός που «περιφρουρεί» την κατάληψη του δεύτερου; Είναι πρότυπο ο επιχειρηματίας–επιστήμονας, δημιουργός του Taxibeat ή ο κυρ-Θύμιος, ο πρόεδρος των ταξιτζήδων με τις συντεχνιακές απεργίες; Για άλλους είναι οι μεν, για άλλους οι δε. Κι επειδή δεν έχουμε αποφασίσει ποιανού η ζωή είναι άξια προς μίμηση, δημιουργήσαμε ένα απίθανο κριτήριο: Το πώς πέθανε κάποιος …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Εμείς, η Αριστερά, ευθυνόμαστε για τον Εμφύλιο και τις συμφορές που έπεσαν στη χώρα μας… Το δράμα της πατρίδας μας είναι, ότι η Αριστερά ηττήθηκε στο πεδίο των μαχών, νίκησε όμως στο πεδίο της προπαγάνδας. Κατάφερε έτσι, να διώξει τις ευθύνες της από πάνω της και να κυριαρχήσει ιδεολογικά και πολιτικά. Κι ευθύνεται, διότι ενήργησε συνειδητά κατ’ εντολήν κι ως όργανο των Σοβιετικών… Αγωνιστήκαμε για να κάνουμε την Ελλάδα μέλος της σοβιετικής στρούγκας. Αντικειμενικά, αυτό ήταν έγκλημα εις βάρος της χώρας μας».
-Τάκης Λαζαρίδης-

Ο Τάκης Λαζαρίδης γέννημα θρέμμα του ΚΚΕ, ενεργό μέλος του παράνομου μηχανισμού του και συγκατηγορούμενος του Μπελογιάννη στην υπόθεση των ασυρμάτων (κατασκοπία υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης), είναι επίσης ο συγγραφέας του «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι…». Όπως έχει πει ο ίδιος, «ανήκω στη γενιά των κομμουνιστών που πλήρωσαν το λογαριασμό χωρίς ποτέ να τον ελέγξουν».

Είναι ο άνθρωπος που επέκρινε ανοιχτά τον Κώστα Καραμανλή, για τις τιμές που απέδιδε στον σφαγέα του Καρπενησίου, Χαρίλαο Φλωράκη: «Γιατί είναι άξιος τιμής ο κ. Φλωράκης; Ποιές ακριβώς υπηρεσίες προσέφερε στην πατρίδα; Από όσα γνωρίζω ο κ. Φλωράκης διέπρεψε στον Εμφύλιο ως καπετάνιος μεραρχίας του “Δημοκρατικού Στρατού”. Έλαβε μέρος, μεταξύ των άλλων, στην επιχείρηση κατά του Καρπενησίου, στην λεηλασία της πόλης, στην εκτέλεση αθώων κατοίκων της και στην βίαιη στρατολογία πολλών άλλων».

Από την κριτική του δεν ξέφυγε ούτε ο Μίκης Θεοδωράκης, όταν αυτός έδωσε συναυλία στην Μακρόνησο: «Ήθελε να αποτίσει φόρο τιμής στους αγωνιστές της Αριστεράς ο Μίκης; Μάλιστα… Γιατί όμως να μην αποτίσει φόρο τιμής και στους αγωνιστές της Δεξιάς; Έλληνες δεν ήταν κι αυτοί; Αυτοί δεν θυσιάστηκαν; Κι απεδείχθη ότι είχαν δίκιο όταν διαφωνούσαν μαζί μας. Η ιστορία απέδειξε τι συνέβη στις λαϊκές δημοκρατίες για μισόν αιώνα. Κάνεις λοιπόν στη Μακρόνησο, ακόμη μια προσπάθεια να επιρρίψεις τις ευθύνες στους άλλους για να δικαιωθούμε εμείς που ευθυνόμαστε; Γιατί δεν κάνεις μια κοινή εκδήλωση, να καλέσεις κι αυτούς που ήταν απέναντί μας και είχαν δίκιο να ήταν απέναντί μας;» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν». (Να είσαι πάντα πρώτος και ανώτερος από όλους και να μην ντροπιάζεις τη γενιά των προγόνων σου).
Όμηρος (Ιλιάδα, Ζ’: 208)

Όσοι έχουν μια στοιχειώδη γνώση της ιστορίας του Κομμουνισμού και της ιδεολογίας του, ίσως να γνωρίζουν τι έγινε στη Ρωσία, όταν οι μπολσεβίκοι κατέλαβαν στην εξουσία: Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, εξευτελίζονταν, ξυλοκοπούνταν κι ενίοτε δολοφονούνταν από τους μαθητές τους, με την πλήρη ανοχή της εξουσίας που τότε κατείχε ο Λένιν. Κι αυτό επειδή, σύμφωνα με την αρρωστημένη ιδεολογία του Κομμουνισμού, οι μορφωμένοι και οι επιστήμονες αποτελούσαν ένα από τα κατατεθέντα σήματα της «μπουρζουαζίας». Στην Καμπότζη του παρανοϊκού κομμουνιστή δικτάτορα, Πολ Ποτ, η τρομοκρατία εναντίον των μορφωμένων είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα, ώστε παρατηρούνταν το τραγελαφικό φαινόμενο, ακόμη κι αγράμματοι άνθρωποι οι οποίοι φορούσαν γυαλιά μυωπίας, να τα κρύβουν από τους Ερυθρούς Χμερ, μην τυχόν και τους θεωρήσουν…διανοούμενους(!) και χάσουν τη ζωή τους (την οποία, ωστόσο, μπορούσαν να τη χάσουν και για χίλιους δυο άλλους παρανοϊκούς λόγους).

Στην Ελλάδα του 2015, με κυβέρνηση κομμουνιστικού χαρακτήρα, είχαμε τη δήλωση του υπουργού Παιδείας, Αριστείδη Μπαλτά, πως «Η αριστεία είναι “ρετσινιά”». Φαντάζει ειρωνικό βεβαίως, να εκστομίζει αυτή την άθλια δήλωση ένας υπουργός Παιδείας, που το όνομά του είναι «Αριστείδης» (βασική ετυμολόγηση εκ του «άριστος»), δεν είναι όμως κάτι το πρωτάκουστο. Παρόμοιες ιδεοληπτικές βλακείες περί αριστείας, ακουγόταν και στο παρελθόν στους χώρους των σκληροπυρηνικών κομμουνιστών, που ηδονίζονται στο άκουσμα των ονομάτων «Μαρξ», «Λένιν», «Στάλιν» και «Μάο». Μόνο που τώρα, δεν έχουμε να κάνουμε με τον κάθε γραφικό, χωρίς θεσμικό ρόλο, αλλά για τον ίδιο τον «υπηρέτη» της Παιδείας.

Ας δούμε κάποια σχόλια επί του θέματος, έτσι όπως αυτά «αλιεύθηκαν» στο Διαδίκτυο …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Ο ισχυρισμός, ότι ο εκάστοτε δικτάτορας επιβλήθηκε πάνω στην κοινωνία απ’ τα έξω και παρά τη θέλησή της, ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες πλάνες στην εκτίμηση της δικτατορίας. Στην πραγματικότητα ο κάθε δικτάτορας δεν ήταν παρά το αποκορύφωμα ήδη υπαρχουσών ιδεών περί κράτους, που αρκούσε να τις υπερβάλλει για να κατακτήσει την εξουσία».

Στη Σοβιετική Ένωση, προ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η λέξη «Φασισμός» δεν είναι υβριστική λέξη, όπως δεν είναι και η λέξη «καπιταλιστής». Αποτελεί μιαν έννοια που χαρακτηρίζει ένα εντελώς ορισμένο είδος διεύθυνσης και επηρεασμού των μαζών: Αυταρχικό, μονοκομματικό σύστημα, κατά συνέπεια ολοκληρωτικό, η εξουσία μπροστά απ’ τα αντικειμενικά συμφέροντα, πολιτική διαστρέβλωση γεγονότων κλπ. Σύμφωνα μ’ αυτά, υπάρχουν «φασίστες Εβραίοι» και «φασίστες δημοκράτες». Αν κανείς λοιπόν δημοσίευε τέτοιες διαπιστώσεις, η σοβιετική κυβέρνηση θα τους χρησιμοποιούσε σαν απόδειξη για την «αντεπαναστατική», «τροτσκιστική-φασιστική» φύση των διαπιστώσεων.

Η μάζα του σοβιετικού πληθυσμού εξακολουθούσε ν’ απολαμβάνει ακόμα, σε μεγάλο βαθμό, την ορμή της επανάστασης του 1917. Η κατανάλωση αύξανε, η ανεργία είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Ο πληθυσμός απολάμβανε τη θέσπιση νέων πραγμάτων όπως η καθολική άθληση, το θέατρο, η λογοτεχνία κ.λπ. Εκείνοι που είχαν ζήσει τη γερμανική καταστροφή, ήξεραν ότι αυτές οι λεγόμενες πολιτιστικές απολαύσεις ενός πληθυσμού, δεν αποτελούν απόφανση για τον χαρακτήρα και την εξέλιξη μιας κοινωνίας. Δεν αποφαίνονταν τίποτα ούτε για τη σοβιετική κοινωνία. Το να βλέπει κανείς κινηματογράφο, να πηγαίνει στο θέατρο, να διαβάζει βιβλία, να αθλείται, να πλένει τα δόντια του και να πηγαίνει σχολείο, είναι βέβαια πράγματα σημαντικά, δεν αποτελούν όμως τη διαφορά ανάμεσα σ’ ένα δικτατορικό κράτος και μια αληθινά δημοκρατική κοινωνία. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, «απολαμβάνεται η κουλτούρα». Υπήρξε μια απ’ τις τυπικές θεμελιώδεις πλάνες των σοσιαλιστών και των κομμουνιστών, το να χαρακτηρίζουν «σοσιαλιστικό» το χτίσιμο κατοικιών, το σχέδιο μιας αστικής συγκοινωνίας, ή την ανέγερση ενός σχολείου. Οι κατοικίες, οι αστικές συγκοινωνίες και τα σχολεία, είναι συνάρτηση της τεχνικής ανάπτυξης της κοινωνίας· δεν αποφαίνονται όμως τίποτα για το αν οι άνθρωποί της είναι υποτελείς ή ελεύθεροι εργαζόμενοι, αν είναι λογικοί ή παράλογοι …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »