Προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων, είμαι υποχρεωμένος ευθύς εξαρχής να δηλώσω την ταυτότητά μου.
Είμαι παλιός συναγωνιστής σου στους αγώνες για «λαϊκή δημοκρατία», «ειρήνη» και «σοσιαλισμό». Καταδικασμένος σε θάνατο μαζί με τον Μπελογιάννη και εν συνεχεία τρόφιμος, επί δεκαπενταετία, των εγκληματικών φυλακών της χώρας. Ο πατέρας μου, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ στην Κατοχή, καταδικάστηκε για την αντιστασιακή του δράση σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο και εκτελέστηκε το Μάη του ’43. Και η μητέρα μου καταδικάστηκε για την αντιστασιακή της δράση σε ισόβια δεσμά από βουλγαρικό στρατοδικείο και στη διάρκεια του Εμφυλίου πέρασε και αυτή από τη Μακρόνησο…
Στη φυλακή, Μίκη, είχα τον χρόνο να διαβάσω αρκετά, να σκεφτώ πολλά και να καταλάβω περισσότερα. Και μετά τη φυλακή, διαπιστώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», βλέποντας τις αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες αυτές και τις ισάριθμες επεμβάσεις των σοβιετικών τανκς στους δρόμους της Βουδαπέστης, του Βερολίνου και της Πράγας, κατάλαβα τη φοβερή αλήθεια.
Ενώ νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για τα ανώτερα ιδανικά της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και του «σοσιαλισμού», στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και θυσιαζόμασταν για την επιβολή της στυγνής δικτατορίας των Ζαχαριάδη-Ιωαννίδη, για τη μετατροπή της πατρίδας μας σε σοβιετικό προτεκτοράτο. Δεν μπορώ λοιπόν, Μίκη, να σε συγχαρώ για τη φιέστα στη Μακρόνησο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια. Γιατί ενώ η πατρίδα μας έχει ζωτική ανάγκη από εθνική ενότητα και ομοψυχία, εσύ και όσοι συνεργάστηκαν μαζί σου, επιμένετε να ξύνετε πληγές, επιμένετε να βρικολακιάζετε ένα παρελθόν για το οποίο μόνο ντροπή μπορούμε να νιώθουμε. Πασχίζετε, για λόγους ευτελούς κομματικής σκοπιμότητας, να διαιωνίσετε ανύπαρκτες, πλέον, «διαχωριστικές γραμμές» … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
«Εμείς, η Αριστερά, ευθυνόμαστε για τον Εμφύλιο και τις συμφορές που έπεσαν στη χώρα μας… Το δράμα της πατρίδας μας είναι, ότι η Αριστερά ηττήθηκε στο πεδίο των μαχών, νίκησε όμως στο πεδίο της προπαγάνδας. Κατάφερε έτσι, να διώξει τις ευθύνες της από πάνω της και να κυριαρχήσει ιδεολογικά και πολιτικά. Κι ευθύνεται, διότι ενήργησε συνειδητά κατ’ εντολήν κι ως όργανο των Σοβιετικών… Αγωνιστήκαμε για να κάνουμε την Ελλάδα μέλος της σοβιετικής στρούγκας. Αντικειμενικά, αυτό ήταν έγκλημα εις βάρος της χώρας μας». -Τάκης Λαζαρίδης-
Ο Τάκης Λαζαρίδης γέννημα θρέμμα του ΚΚΕ, ενεργό μέλος του παράνομου μηχανισμού του και συγκατηγορούμενος του Μπελογιάννη στην υπόθεση των ασυρμάτων (κατασκοπία υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης), είναι επίσης ο συγγραφέας του «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι…». Όπως έχει πει ο ίδιος, «ανήκω στη γενιά των κομμουνιστών που πλήρωσαν το λογαριασμό χωρίς ποτέ να τον ελέγξουν».
Είναι ο άνθρωπος που επέκρινε ανοιχτά τον Κώστα Καραμανλή, για τις τιμές που απέδιδε στον σφαγέα του Καρπενησίου, Χαρίλαο Φλωράκη: «Γιατί είναι άξιος τιμής ο κ. Φλωράκης; Ποιές ακριβώς υπηρεσίες προσέφερε στην πατρίδα; Από όσα γνωρίζω ο κ. Φλωράκης διέπρεψε στον Εμφύλιο ως καπετάνιος μεραρχίας του “Δημοκρατικού Στρατού”. Έλαβε μέρος, μεταξύ των άλλων, στην επιχείρηση κατά του Καρπενησίου, στην λεηλασία της πόλης, στην εκτέλεση αθώων κατοίκων της και στην βίαιη στρατολογία πολλών άλλων».
Από την κριτική του δεν ξέφυγε ούτε ο Μίκης Θεοδωράκης, όταν αυτός έδωσε συναυλία στην Μακρόνησο: «Ήθελε να αποτίσει φόρο τιμής στους αγωνιστές της Αριστεράς ο Μίκης; Μάλιστα… Γιατί όμως να μην αποτίσει φόρο τιμής και στους αγωνιστές της Δεξιάς; Έλληνες δεν ήταν κι αυτοί; Αυτοί δεν θυσιάστηκαν; Κι απεδείχθη ότι είχαν δίκιο όταν διαφωνούσαν μαζί μας. Η ιστορία απέδειξε τι συνέβη στις λαϊκές δημοκρατίες για μισόν αιώνα. Κάνεις λοιπόν στη Μακρόνησο, ακόμη μια προσπάθεια να επιρρίψεις τις ευθύνες στους άλλους για να δικαιωθούμε εμείς που ευθυνόμαστε; Γιατί δεν κάνεις μια κοινή εκδήλωση, να καλέσεις κι αυτούς που ήταν απέναντί μας και είχαν δίκιο να ήταν απέναντί μας;» … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Όσοι έχουν ψάξει λίγο στα βοθρολύματα της ιστορίας του ΚΚΕ (και δυστυχώς δεν είναι κι αρκετοί αυτοί), πιθανότατα να έχουν λάβει γνώση για τις προθέσεις του σταλινικού αυτού μορφώματος να δημιουργήσει «ανεξάρτητη» Μακεδονία και Θράκη, με σκοπό αυτές να ενταχθούν σε μια βαλκανική κομμουνιστική ομοσπονδία υπό την αιγίδα του μεγάλου «πατερούλη» Στάλιν.
[Ναι, ναι… Πρόκειται για το ίδιο κόμμα, που έχει καταφέρει να ενοχοποιήσει όσους δεν ήταν και δεν είναι κομμουνιστές, σαν «φασίστες», «γκεσταπίτες», «δωσίλογους», «γερμανοτσολιάδες» και «προδότες». (Στις μέρες μας μάλιστα, έχει φθάσει να θεωρείται, ότι το να είσαι αντικομμουνιστής, ισοδυναμεί περίπου με ύβρι κατά της δημοκρατίας). Μιλάμε δηλαδή, για τον ορισμό του θράσους…]
Δυστυχώς όμως, οι άνωθεν προθέσεις, τις οποίες οι ξενοκίνητοι κομμουνιστές τις υποστήριξαν και με τα όπλα, δεν αποτελούν τον πάτο στο βαρέλι με τα σκατά της «ένδοξης» ιστορίας του -μιας ιστορίας, που δυστυχώς αγνοούν και οι ίδιοι οι οπαδοί του.
Κατά την διάρκεια του Συμμοριτοπόλεμου (αυτόν, που χάριν της πολιτικής ορθότητος αποκαλείται «Εμφύλιος»), οι σταλινίσκοι του ΚΚΕ, απέδειξαν ότι δεν είχαν κανέναν φραγμό και κανέναν ενδοιασμό για τα μέσα που θα χρησιμοποιούσαν, αρκεί να έφταναν στον στόχο τους, ακόμη κι αν αυτός ο στόχος προϋπόθετε διαμελισμό της Ελλάδος … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
«Το ΚΚΕ στάθηκε στις επάλξεις. Άγγιξε την καρδιά κάθε πατριώτη. Έγινε ο μοχλός της Εθνικής μας Αντίστασης… Η πατριωτική φωνή του Νίκου Ζαχαριάδη αποτέλεσε το έναυσμα για την παλλαϊκή Αντίσταση κατά του φασισμού…». («Ριζοσπάστης», 28 Οκτωβρίου 2008)
«Τα μέλη του ΚΚΕ δέχονται τη Γερμανική Κατοχή με χαρά και αγαλλίαση. Η Γερμανία είναι σύμμαχος της Ρωσίας, συνεπώς και δική τους… Το ΚΚΕ τότε, όπως και όλα τα κομμουνιστικά κόμματα του κόσμου, είχαν πάρει στα σοβαρά το σύμφωνο Στάλιν-Χίτλερ, είχαν πιστέψει στη σταθερότητά του και στη μονιμότητά του και δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα στο ένα και στο άλλο σκέλος της συμμαχίας… Βρίσκανε κοινά σημεία και ιδεολογική συγγένεια με το ναζιστικό κόμμα… Οι σταλινικοί κρατούμενοι ήταν γεμάτοι χαρά και ενθουσιασμό για τις νίκες των δύο συνεταίρων, της Γερμανίας και της Ρωσίας, επειδή θεωρούσαν δικές τους αυτές τις νίκες…». (Άγις Στίνας, παλαιό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ – «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ»)
«Η παραποίησις της αληθείας και της πραγμαπκότητος και η επί μακρόν μετά πειστικότητος επίμονος επανάληψις συνθημάτων, προς ίδιον κομμαπκόν όφελος μιας πολιτικής ομάδος, αποτελεί την έννοιαν της πολιτικής προπαγάνδας, την οποίαν ο Κομμουνισμός και ο Ναζισμός ανήγαγον εις επιστήμην, στηριζομένην υπ’ αμφοτέρων εις τας ιδίας ψυχολογικάς αρχάς. Μία εκ των αρχών της μαρξιστικής και ναζιστικής ή της σταλινικής και χιτλερικής επιστημονικής πολιτικής προπαγάνδας, είναι και η τοιαύτη της “ανεντιμότητος” ή της “αντεστραμμένης επιθέσεως”, συμφώνως προς την οποίαν: “Τα δικά σου ελαττώματα ή ό,τι αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει η βεβαιότης να λεχθή δι’ εσένα, θα πρέπη να το προλαμβάνης και να το προσάπτης εσύ πρώτος εις τον αντίπαλόν σου”. Ούτω, αισθανομένη η ηγεσία του ΚΚΕ, ως σοβαρώς εκτεθειμένη ενώπιον της κοινής γνώμης ως δωσίλογος, συνεπεία των ανθελληνικών πράξεών της και της συνεργασίας της μετά των στρατευμάτων κατοχής, έσπευσε να συκοφαντήσει, καταγγέλλουσα ψευδώς, όλους όσους ηρνούντο να αποδεχθούν την κομμουνιστικήν ιδεολογίαν και να συνεργαστούν μετ’ αυτής, ως “φασίστας”, ως “δωσιλόγους”, ως ”εχθρούς και εκμεταλλευτάς του λαού” και ως “συνεργάτας και πράκτορας των Γερμανών”…». (Αριστομένης Αντωνακέας, υποστράτηγος – Περιοδικό «Ιστοριογνωσία»)
Μια απ’ τις μεγαλύτερες ιστορικές απάτες της νεότερης Ελλάδος, είναι η δήθεν «πατριωτική» στάση του ΚΚΕ, στον πόλεμο του ’40. Προχωρώντας μάλιστα ένα βήμα πιο πέρα, ενάντια σε κάθε λογική, το ΚΚΕ παρουσιάζεται ως ο κυριότερος εκφραστής της εθνικής συνείδησης και -λίγο πολύ- ως θεματοφύλακας των ιδανικών του έθνους. Κάποιος που δεν έχει καμμία γνώση για τα ιστορικά δρώμενα της εποχής εκείνης, ακούγοντας την παραμορφωμένη και λειψή ιστορία, έτσι όπως την έχει καθιερώσει σήμερα το αριστερό κατεστημένο, θα αναφωνήσει αυθόρμητα: «Ευτυχώς που υπήρξαν οι κομμουνιστές, γιατί οι άλλοι…». Στην πραγματικότητα όμως, η ιστορία (η αληθινή κι όχι η «μαϊμού» της Αριστεράς), όχι μόνο απέχει έτη φωτός από την εικονική ιστορική πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει οι κομμουνιστές, δίχως κανένα ουσιαστικό εμπόδιο, αλλά είναι καταδικαστική γι’ αυτούς…
[Τίμιε αναγνώστη, προειδοποιείσαι πριν συνεχίσεις την ανάγνωση, να έχεις πρόχειρα μερικά χάπια ισταμίνης δίπλα σου, καθώς και σακούλες για τον εμετό, γιατί ενδέχεται να ζαλιστείς από τις παλινωδίες και τις κωλοτούμπες του ΚΚΕ και να ξεράσεις από τις εμετικές θέσεις του…]… Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
«Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα Διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη, ώσπου “να τα βροντήξουν”… Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρόνας, τους έδιναν κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου…». (Στέφανος Λιόλιος, δήμιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ)
«Στην περιφέρεια Κονίτσης εκτελούσαν κατά ομάδες πολίτες, μητέρες, γέροντες, παπάδες, ως δήθεν “πράκτορες του μοναρχοφασισμού”. Ο κόσμος έτρεμε, ακούγοντας το όνομα “πράκτωρ”. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα είχε την τύχη να του πέσει τέτοιος χαρακτηρισμός. Και τέτοιους χαρακτηρισμούς ήταν εύκολα να κάμει και ο πιο άξεστος συμμορίτης και διά μόνο τον λόγο, ότι κάποιος του αρνήθηκε να δώσει το ζώο ή ένα κομμάτι ψωμί… Από μερικά κομματικά μέλη άκουσα, μου ήλθε στα αυτιά μου, μια φοβερή είδησις. Πως κάτι παιδιά του Παιδομαζώματος από τη Ρουμανία, εστάλησαν να πολεμήσουν στην Ελλάδα!… Αισθάνθηκα τη μεγαλύτερη ντροπή! Συλλογιζόμουν το κατάντημά μας! Την ψευτιά μας! Την δολιότητα! Την απάτη! Την προδοσία! Την κακουργία και το έγκλημα! Γελάσαμε τους γονείς πως τα παιδιά θα “ζούσαν ευτυχισμένα, μακρυά από αεροπλάνα και πολέμους”! Και τώρα, μετά από έναν χρόνο “ανάπαυση” τα στέλναμε στον πόλεμο! Να πολεμήσουν εναντίον εκείνων που όφειλαν να σέβονται! Σκέφθηκα, ότι δεν είχαμε ούτε μιας δεκάρας φιλότιμο! Διότι αν είχαν έστω και μιας δεκάρας φιλότιμο εκείνοι που διέπραξαν τέτοιο ανοσιούργημα, έπρεπε να πέσουν στον Δούναβη να ξεπλύνουν την ντροπή και το αίσχος απ’ το κατάντημά τους! Αλλά που ντροπή!». (Γεώργιος Μανούκας, εκ των υπευθύνων του Παιδομαζώματος)
«Σκότωναν φτωχές γυναικούλες γιατί έπλεναν ρούχα Ιταλών ή Γερμανών στρατιωτών. Θανάσιμο έγκλημα, επαίσχυντη αντιπατριωτική πράξη. Από πόσο πατριωτικό πάθος θα φλέγονταν αυτός ο λεβέντης για να σκοτώσει μια μάνα που έπλενε ρούχα για ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά της. Σκότωσαν εργάτες γιατί δούλευαν σε γερμανικές επιχειρήσεις. Στους ομαδικούς τάφους που άνοιξαν στο Περιστέρι, μπροστά στην αντιπροσωπεία των αγγλικών εργατικών συνδικάτων όλα τα πτώματα φορούσαν μπαλωμένα κουρέλια και τα χέρια τους ήταν χέρια εργατών… Σκότωσαν γυναίκες γιατί από την πείνα ή για να σώσουν τα παιδιά τους δόθηκαν για μια πανιότα ή για μια κονσέρβα σε Ιταλούς ή Γερμανούς στρατιώτες… Χιλιάδες αθώοι ανύποπτοι άνθρωποι σφαγιάσθηκαν δίχως να ξέρουν γιατί, ούτε αυτοί ούτε εκείνοι που εν ψυχρώ τους εκτελούσαν. Ολόκληρες οικογένειες έχουν ξεκληριστεί με το πρόσχημα της συνεργασίας με τον εχθρό, ενώ στην πραγματικότητα κρύβονταν πίσω απ’ αυτά οικογενειακά ή προσωπικά μίση… Δρούσε ακόμα στις πόλεις για λογαριασμό του ΕΑΜ και η ΟΠΛΑ. Πρόκειται για τους φονιάδες που χρησιμοποιούσε το ΚΚΕ στην Κατοχή… Αυτήν την ηρωική πλευρά του “Εθνικού Έπους”, ίσως από μετριοφροσύνη δεν την αναφέρουν στους πανηγυρισμούς της Εθνικής Αντίστασης!». (Άγις Στίνας, παλαιό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ)
«Στην Απάνω Μεσσήνη, ρίχναμε πολύ διαφωτιστικό υλικό. Θέλαμε να σπάσουμε τον πάγο του πληθυσμού και την “ηττοπάθειά” του. Τον καλούσαμε να πάρει θέση. Η Οιχαλία είναι ένα μεγάλο κεφαλοχώρι της Απάνω Μεσσήνης. Κάθε Κυριακή γίνεται εκεί μεγάλο παζάρι, που εξυπηρετεί τον πληθυσμό της Μεσσηνίας—Αρκαδίας. Ένα Σάββατο βράδυ, μπήκε ένας λόχος μας στο χωριό, κατά τον Οκτώβριο 1948. Όπου υπήρχε μαγαζί ανοίχτηκε, από τσαγκάρικο, εμπορικό, μέχρι φαναρτζίδικο. Γιόμισαν οι δρόμοι του χωριού σπασμένες πόρτες, τζάμια, παραθυρόφυλλα. Ούτε ένας κάτοικος δεν βγήκε στο παράθυρο να διαμαρτυρηθεί. Χάλαγε ο κόσμος από τους βρόντους της βαριάς και από το τρίξιμο των λοστών. Όσοι χωριάτες, άλλων μακρινών χωριών, είχαν πάει από βραδύς στην Οιχαλία, με τις πραμάτειες των, και είχαν πλαγιάσει στους δρόμους, τσαλαπατήθηκαν και οι ίδιοι και οι πραμάτειες τους. Το πρωί-πρωί, βγήκε δειλά-δειλά ο πληθυσμός. Οι δρόμοι ήταν γιομάτοι γνέματα, μπογιές βαφής, πρόκες, καλαπόδια, τσαλαπατημένες ντομάτες και μελιτζάνες. Οι αντάρτες δεν είχαν αφήσει τίποτα στα μαγαζιά. Όσα δεν χρειάζονταν, τα πέταγαν στους δρόμους. Τ’ άλλα χωριά, που ήρθαν πρωί στο παζάρι για να ψωνίσουν, βρήκαν γιομάτους τους δρόμους με προκηρύξεις μας. Ίσως να διάβαζαν και καμμιά. Περισσότερο, όμως, μελετούσαν και “θαύμαζαν” τα έργα μας. Φαίνεται πως τα έργα μας, μιλούσαν κατ’ ευθείαν στην καρδιά και στον νου του λαού…». (Γιάννης Καραμούζης, διαφωτιστής του ΚΚΕ)
«Ο Δημοκρατικός Στρατός έκανε επίθεση τη νύχτα, αιφνιδιαστικά σε χωριά και σε πόλεις και έπαιρνε ανεξέλεγκτα αγόρια και κορίτσια, έστω κι αν ακόμα το στόμα τους μύρισε γάλα. Οι μάνες έκρυβαν τα παιδιά τους στους αχερώνες, στα μπαούλα, μα οι αντάρτες τα βρίσκανε και τα παίρνανε μαζί τους στα βουνά. Από τη θαλπωρή του σπιτιού τους, από τη μητρική αγκαλιά, από την πατρική φροντίδα, βρίσκονταν μονομιάς σ’ ένα κρύο αμπρί, στο χιόνι, στον παγωμένο αέρα του βουνού, στην πείνα. Και έπρεπε ο Δημοκρατικός Στρατός να πολεμήσει μ’ αυτούς… Στις συσκέψεις που κάναμε στα διάφορα τμήματα με τις υπεύθυνες γυναικών των ταγμάτων, των λόχων, των ταξιαρχιών, μαθαίναμε ότι οι μικρές κοπέλες των 13, 14 και 15 χρονών, που τις επιστρατεύαμε, άμαθες και ανεκπαίδευτες όπως ήταν, σκοτώνονταν στις πρώτες μάχες, που τις στέλναμε. Η εντολή από “Πάνω” -από το Γενικό Αρχηγείο-, ήταν να τους καταδικάσουμε όλους σε θάνατο. Μας περίμεναν δύσκολες μάχες, έπρεπε με το μαχαίρι να τα σταματήσουμε όλα αυτά, έπρεπε να επιβάλουμε τιμωρία σκληρή προς παραδειγματισμό και εκφοβισμό». (Μαργαρίτα Λαζαρίδου, καπετάνισσα και «δικαστής» του ΔΣΕ)… Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
14/04/2018 | 
Σχολιασμός Αγαπητέ Μίκη,
Αγαπητέ Μίκη,
Όσοι έχουν ψάξει λίγο στα βοθρολύματα της ιστορίας του ΚΚΕ (και δυστυχώς δεν είναι κι αρκετοί αυτοί), πιθανότατα να έχουν λάβει γνώση για τις προθέσεις του σταλινικού αυτού μορφώματος να δημιουργήσει «ανεξάρτητη» Μακεδονία και Θράκη, με σκοπό αυτές να ενταχθούν σε μια βαλκανική κομμουνιστική ομοσπονδία υπό την αιγίδα του μεγάλου «πατερούλη» Στάλιν.
