Πάρε-Δώσε

“Είναι δυνατόν τόσοι μάρτυρες να έδωσαν την ζωή τους για έναν μύθο;”
Μια συχνή ερώτηση από τους απολογητές, που για αυτούς δεν είναι ερώτηση αλλά “διαπίστωση” και σημαντικό επιχείρημα όπως νομίζουν. Σίγουρα η ποσότητα είναι ένα θέμα που δεν μπορείς να αγνοήσεις, είναι όμως η ποσότητα η ένδειξη για κάτι ποιοτικό; Είναι ένδειξη για κάτι αληθές; Μάλιστα, όταν αναφερόμαστε στην ιστορία έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί ο Φασισμός χρησιμοποίησε συχνά την λογική της πλειοψηφίας για να πετύχει τους σκοπούς του. Το λάθος αυτό συμπέρασμα προέρχεται από την “συμπεριφορά αγέλης”: “Ό,τι πιστεύει η ομάδα που ανήκουμε είναι και το σωστό, όσο πιο μεγάλη η ομάδα τόσο σωστότερο”.

Η αρχή της πλειοψηφίας
Δυστυχώς η ποσότητα δεν αντιστοιχεί με την ποιότητα. Αυτό είναι ξεκάθαρο σε όποιον έχει λίγο μυαλό. Σε μια κοινωνία και στο επίπεδο των ανθρώπων που την απαρτίζουν, αν επικρατεί η γνώση και η λογική δεν θα υπήρχε πρόβλημα με την δόξα της πλειοψηφίας. Δυστυχώς, οι πολλοί παρασέρνονται εύκολα, από τους δημαγωγούς, από τους εμπόρους, από τους διαφημιστές, από τα ΜΜΕ, από αυτούς που ομιλούν ωραία και ευχάριστα και αυτούς που χαϊδεύουν τα συναισθήματα και σκοτίζουν την λογική. Η ποιότητα λοιπόν προέρχεται από ένα συνδυασμό παραγόντων, που δυστυχώς αν και θα έπρεπε, δεν είναι στις προτεραιότητες μας η ανάδειξή τους. Μερικοί τέτοιοι παράγοντες είναι η γνώση και διάκριση των ανθρώπων, η μόρφωσή τους, η κοινωνική συνοχή σε βασικές αρχές, η προτεραιότητα του νόμου. Πώς όμως και γιατί είναι σημαντική η αρχή της πλειοψηφίας; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Μπορεί ο άνθρωπος να ρυθμίζει αυτοβούλως τις ιδιότητες και τα συναισθήματα του θεού του;

Σύμφωνα με την χριστιανική θεολογία, ο Θεός όπως και να τον φαντάζεται ο κάθε χριστιανός, είτε σαν Ιεχωβά, είτε σαν Ιησού, είτε σαν το Πνεύμα του Γιαχβέ, είτε όλοι μαζί σαν μια ωραία παρέα, έφτιαξε–κατασκεύασε τον άνθρωπο από αγάπη, τον προίκισε με κάποια προσόντα από αγάπη, έφτιαξε επίσης έναν ολόκληρο κόσμο–σκηνικό, για να ζει μέσα σε αυτό και να πολλαπλασιάζεται από αγάπη, και τον άφησε να κάνει ό,τι θέλει, από αγάπη. Μάλιστα θεωρούν ότι η ελευθερία είναι ένα από τα κυρίαρχα αγαθά του ανθρώπου και ειδικά της χριστιανοσύνης. Ερμηνεύοντας αποκεκομμένα λάθος μια φράση του Ευαγγελίου, λένε συχνά ότι “μόνο όποιος θέλει τον ακολουθεί”, μολονότι το κείμενο δεν το λέει αυτό, αντίθετα λέει σε άλλο σημείο: “Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός μου” που μάλλον είναι αντίθετο με αυτό που θέλουν να μας πουν.

Έτσι, πάντα με τον μύθο και τα επιλεκτικά τσιτάτα αυτά, ο άνθρωπος, όπως φαντάζονται, ζούσε κάποτε σε έναν “τέλειο κόσμο”, τον Παράδεισο, σε μια πλήρη ευδαιμονία και χωρίς προβλήματα, χωρίς κόπο, έτρωγε από τα έτοιμα που του είχε ήδη προμηθεύσει ο θεός του για αυτόν και μόνον.

Αλλά ο άνθρωπος επειδή είχε την “ελευθερία της βούλησης”, δεν υπάκουσε τις εντολές του θεού και θέλησε σύμφωνα με τον μύθο τους να δοκιμάσει τους καρπούς του απαγορευμένου “δένδρου ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ του καλού και του κακού”. Αυτό σύμφωνα με τον μύθο πάντα, έφερε μια τεράστια αναστάτωση σε αυτό το υλικό σύμπαν και ταυτόχρονα έφερε την Πτώση του ανθρώπου, στην γύμνια, τον πόνο, τον κόπο, τον ιδρώτα και γενικά τα προβλήματα που όλοι γνωρίζουμε και φυσικά έφερε και το “κακό”. Η θεμελιώδης ιδεοληψία για να δικαιολογήσει την ύπαρξη του “κακού” λοιπόν, όχι ως προϊόν των προικών που έδωσε υποτίθεται ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά σαν ξεκάθαρη απόφαση του ίδιου του ανθρώπου που ξεπέρασε αυτές τις προίκες, είναι η περίφημη “ελεύθερη βούληση” που τονίζει επιπλέον αυτή την ελευθερία που ο θεός τους υποτίθεται του έδωσε αν και φυσικά πάντα σύμφωνα με τον μύθο τους είναι και αυτή που τον κατέστρεψε και έφερε το “προπατορικό αμάρτημα”.

Σύμφωνα με την παρανοϊκή αυτή διδασκαλία, ο άνθρωπος είναι μεν ελεύθερος να αποφασίσει και να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ό,τι και να αποφασίσει, το “σχέδιο του Θεού” είναι ένα και δεδομένο και η κατάληξη θα είναι μία που ο θεός τους την γνωρίζει και που περιγράφεται κάπως στα Ευαγγέλια και την Αποκάλυψη. Το ότι η “ελεύθερη βούληση” και το “σχέδιο του Θεού” δεν μπορούν να υπάρχουν ταυτόχρονα, είναι κάτι που επίσης δεν απασχολεί αυτούς που τα πιστεύουν αυτά, γιατί είναι πολύ υψηλά νοήματα για να κατανοηθούν από “φτωχούς τω πνεύματι”.

Το πρόβλημα φυσικά είναι οι ίδιες οι γραφές και η ιστορία του Χριστιανισμού, αλλά ακόμα και η σημερινή τους πράξη, που αυτή την “ελεύθερη βούληση” δεν την πιστεύουν καν και ακόμα περισσότερο δεν την επιτρέπουν, τόσο οι ίδιοι οι πιστοί, όσο και ο ίδιος ο θεός όπως φαντάζονται. Θα δούμε λοιπόν τι περίεργα νοητικά τερτίπια οφείλουν να χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν αυτή την φοβερή αντίφαση …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Εδώ, θα δούμε ένα ενδιαφέρον θέμα που ακούγεται όλο και περισσότερο τελευταία από τους απολογητές: “Τα γεγονότα διαψεύδουν όποιον νομίζει ότι υπάρχει οτιδήποτε αποδεδειγμένο”.

Θα το βρείτε για παράδειγμα εδώ: Ή πως με ψευτοφιλοσοφικά επιχειρήματα καταργούμε την Επιστήμη. Η συγκεκριμένη δημοσίευση έχει ενδιαφέρον, γιατί από την μια θέλει να φέρει αποδείξεις εκ της εμπειρίας των χριστιανών για την ύπαρξη του θεού τους και από την άλλη να μας πει ότι όταν τους ζητάμε αποδείξεις, αυτοί μπορούν να ισχυριστούν ότι τελικά δεν είναι τίποτα αποδεδειγμένο.

Ας δούμε τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν…

Τα επιχειρήματα των απολογητών για την ύπαρξη του Θεού είναι:
1. Έχουμε εκατομμύρια αυτόπτες μάρτυρες της παρουσίας Του σε όλη την ανθρώπινη ιστορία.
2. Πού τις είδαν ταυτόχρονα περισσότεροι από έναν ανθρώπους;
3. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας, είναι γεμάτη με προφητείες για τον Ιησού Χριστό, και με πλήθος προφητείες που εκπληρώθηκαν με θαυμαστή ακρίβεια σε αυτόν.

Για όσους έχουν λίγη εμπειρία με το θέμα και τα τρία επιχειρήματα είναι αστεία, όσο και αν για αυτούς να φαντάζουν σοβαρά.

Για τα δύο πρώτα, οφείλουμε να θυμίσουμε στους απολογητές, ότι από την ανθρωπότητα πέρασαν και υπάρχουν ακόμα χιλιάδες θρησκείες και όλες οι θρησκείες είχαν και έχουν προσωπικά βιώματα με τον ή τους θεούς τους. Η αρχαία ελληνική γραμματεία είναι γεμάτη από δαύτα. Τα ίδια τα Ασκληπιεία στηριζόντουσαν στα όνειρα ή σε εμπειρίες που είχαν οι ασθενείς με τους θεούς -ειδικά τον Ασκληπιό- και έδιναν με βάση αυτά θεραπείες. Για το θέμα αυτό υπάρχει και η δημοσίευση Θρησκεία ή βίωμα; που δείχνει πως με την σημερινή γνώση δικαιολογούνται τα βιώματα, πως παράγονται στο εργαστήριο και φυσικά πως εξαρτώνται από το παρελθόν του κάθε ατόμου και από το περιβάλλον του …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ένα από τα κλασικά επιχειρήματα των χριστιανών απολογητών και κάτι που είναι ίδιον των μονοθεϊστικών θρησκειών και εδώ θα εξηγήσω το γιατί εν συντομία…

Θρησκείες του κατατρεγμού
Ο μονοθεϊσμός έχει εκ των πραγμάτων στην δομή του αρκετές αυθαιρεσίες που του είναι απαραίτητες για να στηριχθεί το οικοδόμημα αυτό. Μερικές από αυτές είναι:
Ένας εξωκοσμικός θεός, που κατασκεύασε τον κόσμο και αυτός ο ίδιος θα τον καταστρέψει όταν έρθει η ώρα, δηλαδή όταν ολοκληρωθεί το έργο του, που το λένε το “Σχέδιο του Θεού”.
Το κακό δεν προέρχεται εκ Θεού, διότι μπορεί μεν να κατασκεύασε τα πάντα, μπορεί να κατασκεύασε τον άνθρωπο και να τον προίκισε με κάποιες ιδιότητες όμως μόνο καλές, τις κακές τις ανακάλυψε ο άνθρωπος από μόνος του και από εκεί προέρχεται το κακό και η Πτώση που περιλαμβάνει εκτός από τον άνθρωπο και το Σύμπαν.

Επειδή όμως όλη αυτή η θεωρία φαίνεται και είναι παντελώς παράλογη, εμφανίστηκε ως βοηθός της παραλογίας και ένας άλλος αμύντορας του κακού, ο Διάβολος ή Σατανάς, ένας υποτίθεται εκπεσών άγγελος, που είναι αυτός είναι που απεργάζεται την καταστροφή του ανθρώπου και του Θεού, φυσικά και αυτός βάζει φιτιλιές στον άνθρωπο για το “κακό”.

Δυστυχώς, όπως τα φαντάζονται οι θεϊστές, το κακό κυριαρχεί στην ανθρωπότητα, πάντα υπό τον έλεγχο του Σατανά, άρα αυτοί οι “καλοί” είναι πάντα υπό διωγμόν. Ναι, μην σας κάνει εντύπωση, μπορεί ο Χριστιανισμός να κατέλαβε όλο τον τότε γνωστό κόσμο, μπορεί να κυριάρχησε για 1.600 χρόνια, μπορεί σήμερα να θεωρεί το 1/3 των ανθρώπων πρόβατά του, μπορεί να κυνήγησε και να διάλυσε τις αρχαίες θρησκείες που τότε θεωρούσε το απόλυτο κακό, μπορεί να έφερε τον Μεσαίωνα, αλλά παρ’ όλα αυτά πολλοί χριστιανοί, ειδικά οι απολογητές, αισθάνονται βαθύτατα μέσα τους ότι όλοι οι “άλλοι” τους κυνηγούν και μέσα σε αυτούς και εμείς που κάνουμε κριτική στις αυθαιρεσίες και στις αντιφάσεις των κειμένων και των πιστεύω τους. Πλείστοι όσοι ύμνοι της Παλαιάς Διαθήκης που μάλιστα τους υιοθέτησαν ως δήθεν προφητείες για την έλευση του Ιησού, μιλάνε για το παράπονο του αγαθού και κατατρεγμένου, που παρά τις κακουχίες και την ταλαιπωρία τελικά θα σώσει και θα εξυψώσει ο Γιαχβέ. Παρόμοια συμβαίνουν και στο Κοράνι. Η επωδός είναι μία· τελικά το κακό θα νικηθεί, αλλά μέχρι τότε θα ταλαιπωρεί τους πιστούς …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

“Η ειλικρίνεια δεν είναι βασική αρετή της πρώτης Εκκλησίας”.
(Campenhausen, Γερμανός θεολόγος, 1969)

“Και γνωρίζω ότι κάποιοι από τους πιστούς σας, σαν να συνέρχονται από μεθύσι, καταπιάνονται με την παραχάραξη του αρχικού ευαγγελίου και το τροποποιούν και τρεις και τέσσερις και πολλές φορές, για να μπορούν να αντιπαρέρχονται την κριτική”.
(Κέλσος, Αληθής Λόγος – Κριτικός του Χριστιανισμού, 176)

Θα ασχοληθούμε εδώ, με αυτά τα πρώτα κείμενα της Καινής Διαθήκης που έχουμε και μια απλή ανάλυση της πορείας των κειμένων, με εργαλεία που όλοι έχουμε μέσω του Διαδικτύου, για να διαπιστώσουμε τί σχέση μπορεί να έχουν σήμερα με το πώς ξεκίνησαν, άρα και την υποτιθέμενη αλήθεια τους. Ειδικά στο τέταρτο μέρος, θα δούμε κάποιες παραχαράξεις του “ιερού” κειμένου με συγκεκριμένο σκοπό.

Η εικόνα που μας έχει περάσει η Εκκλησία ήταν πως τα κείμενα αυτά ως “θεόπνευστα” που ήταν, αντιγραφόντουσαν με μεγάλη προσοχή και επιμέλεια, και είναι η ακριβής αποτύπωση των λόγων των Ευαγγελιστών, δηλαδή των λόγων του Ιησού, του γιου του Γιαχβέ, δηλαδή τελικά του ίδιου του Θεού, όπως λένε.

Αν θέλουμε όμως να βρούμε πως ξεκίνησε η όλη ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι τα Ευαγγέλια που έχουμε σήμερα και η βάση της χριστιανικής πίστης με την οποία οι περισσότεροι μεγαλώσαμε, ήταν το τέλος μιας διαδικασίας και όχι η αρχή της, και αξίζει να την διερευνήσουμε. Βοήθημα για την κατανόηση ίσως είναι και ο κατάλογος με τα κείμενα της αρχαίας χριστιανικής γραμματείας …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »