Πάρε-Δώσε

Στο παρόν άρθρο, θα ασχοληθούμε με τα γεγονότα των Ευαγγελίων που αναφέρονται μετά την ταφή του Ιησού, στην οποία είχαμε ασχοληθεί την καλούμενη και Μεγάλη Παρασκευή με την εμφάνιση του Ιωσήφ από την Αριμαθαία. Θα δούμε τι ακριβώς λένε τα Ευαγγέλια για το θέμα αυτό και θα κάνουμε τις απαραίτητες συγκρίσεις και σκέψεις.

Η διαπίστωση του άδειου τάφου, δηλαδή η…Ανάσταση
Ας δούμε το Ευαγγέλιο του Μάρκου,  ο οποίος, αν και δεν ήταν ο ίδιος μαθητής, θεωρείται το παλαιότερο.

“1 Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. 2 καὶ λίαν πρωῒ τς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. 3 καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; 4 καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. 5 καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. 6 ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· Μὴ ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. 7 ἀλλ’ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. 8 καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.” (Κατά Μάρκον, 16: 1-8).

Αν ψάξετε στην Αγία Γραφή, θα διαπιστώσετε ότι το κείμενο έχει και συνέχεια, που μιλάει ξεκάθαρα για Ανάσταση, εμφανίσεις στους μαθητές και την Ανάληψη. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: Η συνέχεια αυτή είναι πλαστογραφία, δηλαδή αποδεδειγμένη προσθήκη που μπήκε τον 4^ο αι. από κάποιον χριστιανό αντιγραφέα και αυτό φαίνεται από τους αρχαιότερους κώδικες που έχουμε (Σιναϊτικό και Βατικανού) στους οποίους απουσιάζει, προφανώς για να μην μείνει το κείμενο ανολοκλήρωτο με τις νεώτερες δοξασίες του αρχικού και ραγδαία μεταβαλλόμενου Χριστιανισμού -διαβάστε και εδώ. Έτσι, δεν θα ασχοληθώ με το τι γράφει αυτό από εκεί και πέρα.

Έχουμε λοιπόν τρεις επώνυμες γυναίκες, που κατά την ανατολή του Σαββάτου (που ήταν και ημέρα του Πάσχα των Εβραίων), φθάνουν στον λαξεμένο τάφο και βλέπουν τον λίθο μετακινημένο και έναν λευκοντυμένο νέο καθισμένο δεξιά. Τους λέει λοιπόν, ότι ο Ιησούς ο Ναζαρηνός που είχε σταυρωθεί, σηκώθηκε και δεν είναι εκεί, χωρίς να μας εξηγεί πως σηκώθηκε. Αυτό που τους λέει πάντως, είναι να πάνε στον Πέτρο και τους άλλους μαθητές και να οδηγηθούν στην Γαλιλαία και εκεί θα τους δει, αλλά αυτές φοβήθηκαν και δεν είπαν σε κανένα τίποτα. Το πως το μάθαμε φυσικά είναι ένα άλλο θέμα.

Πάμε τώρα στον Ματθαίο που ήταν -υποτίθεται- και μαθητής του Ιησού: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Πλησιάζοντας το χριστιανικό Πάσχα, θα ασχοληθούμε με μια μικρή λεπτομέρεια που έχει σχέση με τις μέρες αυτές. Στο βιβλικό κείμενο μετά την σταύρωση του Ιησού εμφανίζεται και στα τέσσερα Ευαγγέλια, ένα πρόσωπο με μικρή δράση, αλλά σημαντική όπως φαίνεται για την ολοκλήρωση του σεναρίου. Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας.

Ας δούμε τα σχετικά κείμενα ξεκινώντας από τον αρχαιότερο του Μάρκου:

“42 Καὶ ἤδη ὀψίας γενομένης, ἐπεὶ ἦν παρασκευή, ὅ ἐστι προσάββατον, 43 ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἁριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. 44 ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε· 45 καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ. 46 καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου.” (Κατά Μάρκον, 15: 42).

Εὐσχήμων=ευπρεπής, αξιοπρεπής.
Βουλευτής=Μέλος του Μεγάλου Σανχεντρίν.

Μόνο που ο ευπρεπής αυτός βουλευτής δεν έφερε αντίρρηση στην καταδίκη του Ιησού σε θάνατο, αφού λίγο πριν ο ίδιος Ευαγγελιστής γράφει:

“64 ἠκούσατε πάντως τῆς βλασφημίας· τί ὑμῖν φαίνεται; οἱ δὲ πάντες κατέκριναν αὐτὸν εἶναι ἔνοχον θανάτου.” (Κατά Μάρκον, 14: 64). Να σημειωθεί, ότι ο Μάρκος τονίζει νωρίτερα ότι το συνέδριο είχε απαρτία: “53 Καὶ ἀπήγαγον τὸν Ἰησοῦν πρὸς τὸν ἀρχιερέα· καὶ συνέρχονται αὐτῷ πάντες οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι καὶ οἱ γραμματεῖς”.

Σημειώστε ότι, δεν αναφέρει τίνος ήταν ο τάφος που ήταν σκαμμένος στον βράχο και τι σχέση είχε μαζί του.

Ενδιαφέρον έχει εδώ όπως παρατήρησε ο Κωνσταντίνος Θεοδωρίδης, το παράλογο της δυνατότητας αγοράς σεντονιού την επόμενη της μέρας του Πάσχα, δηλαδή της Πρώτης των Αζύμων και μάλιστα νύχτα, που όχι μόνο δεν ανοίγει κανένα μαγαζί, αλλά δεν κουνιέται άνθρωπος στους δρόμους όπως ακριβώς και το Πάσχα.

Ας πάμε τώρα στον Ματθαίο: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Μικρή παρουσίαση της Εξέλιξης και η απιθανότητα να υπάρχει Θεός

Εισαγωγή
Η Εξέλιξη των Ειδών, όπως και ο Ηλιοκεντρισμός, ή η σφαιρικότητα της Γης, είναι από τις γνώσεις που αποκτήσαμε σχεδόν αποκλειστικά από την επιστήμη, γιατί αντίκεινται στην διαίσθηση και εμπειρία του ανθρώπου, ο οποίος αισθάνεται την Γη επίπεδη και ακίνητη, και τα όντα ως τεχνουργήματα ενός νου. Οι γνώσεις αυτές αν και έχουν αποδειχθεί πλήρως, συναντούν μια μόνιμη αντίσταση των ανθρώπων, που από την καθημερινή εμπειρία, έχει εννοιολογικά κρυσταλλωθεί μια αντίληψη που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Λέμε ας πούμε, “σηκώθηκε ο Ήλιος”, “ο Ήλιος έδυσε”, που στην πραγματικότητα δεν είναι σωστές· ο Ήλιος φαίνεται να ανατέλλει ή να δύει ως αποτέλεσμα της περιστροφής της Γης, ενώ πρακτικά είναι ακίνητος ως προς αυτήν. Η εμπειρία και η συνήθεια μας όμως, μας λέει κάτι διαφορετικό που είναι τόσο βαθιά δομημένο, που η οποιαδήποτε επιστημονική γνώση, αφομοιώνεται αργά ή δύσκολα. Οι θρησκείες εκμεταλλεύονται αυτή την έμφυτη αντίσταση του ανθρώπου και την τονίζουν όταν προβάλλουν την σημασία του βιώματος στην πράξη τους.

Δυστυχώς στην Ελλάδα, κυρίως λόγω της θρησκευτικής αγκύλωσης μεγάλης μερίδας και των φανατικών της πίστης, πέρα από το εγγενές πρόβλημα της αντιεμπειρικότητας που η επιστήμη μας δείχνει, η Εξέλιξη είναι άγνωστη, γιατί υπάρχει μεγάλη αντίδραση κατανόησης του τρόπου που δουλεύει και όπως είπαμε δεν είναι εύκολα κατανοητή, ακριβώς γιατί έρχεται σε σύγκρουση με την περιορισμένη χρονικά εμπειρίας μας στη ζωή και την “σταθερότητα” που βλέπουμε στα είδη της ζωής. Το αποτέλεσμα είναι ούτε στα σχολεία μας να διδάσκεται, αφού η Εκκλησία που έχει λόγω στην εκπαίδευση χωρίς να οφείλει, κατάφερε να είναι στην μη διδακτέα ύλη, αλλά και να ακούγονται εξωφρενικά επιχειρήματα από φορείς της (Μητροπολίτης Πειραιώς) για να αποδειχθεί ότι είναι λάθος.

Σήμερα με το “επιχείρημα της Απιθανότητας”, θα προσεγγίσουμε το θέμα της Εξέλιξης και της φυσικής επιλογής, για να καταλάβουμε τον τρόπο που δουλεύει, το τι ενδιαφέροντα μαθήματα μας έχει γνωρίσει και τι συνέπειες έχουν. Επίσης, θα αναλογιστούμε και με βάση τις προηγούμενες σχετικές δημοσιεύσεις,  τι είναι πιο απίθανο, η ύπαρξη του Θεού ή η δημιουργία της ζωής όπως έγινε.

Το επιχείρημα αυτό ειπώθηκε από τον Chandra Wickramasinghe και μας λέει:

“Η πιθανότητα ανάδυσης της ζωής στη Γη, είναι μικρότερη από την πιθανότητα να συναρμολογηθεί ένα Boeing 747 από τον τυφώνα που θα σαρώσει κάποιο χώρο με παλιοσίδερα”.

Το επιχείρημα αυτό ακούγεται συχνά και με κάτι σαν τις παρακάτω εκφράσεις:

• Μπορεί ένα σπίτι ή ένας τοίχος έστω, να φτιαχτεί τυχαία από μόνος του, χωρίς την επέμβαση ενός νοήμονος όντος;
• Μπορεί ένα τόσο πολύπλοκο όργανο όπως ο ανθρώπινος οφθαλμός να φτιάχθηκε τυχαία;
• Μπορεί ένα τόσο πολύπλοκο σύστημα όπως το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου, να έγινε τυχαία; (από τον δημιουργιστή Michael Behe)
• Μπορεί κινητήρας του μαστιγίου των βακτηρίων” να έγινε τυχαία; (από τον ίδιο δημιουργιστή Michael Behe)

…
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Στο τέλος του 2016, κυκλοφόρησε το μικρό αυτό βιβλίο της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ, “Πόσο ελληνικό είναι το Βυζάντιο; Πόσο Βυζαντινοί οι Νεοέλληνες;“,  από τις εκδόσεις Gutenberg. Και με αυτό θα ασχοληθώ, γιατί είναι θέμα που ήδη έχω αναλύσει.

Αρχικά, να πω ότι έχω την εντύπωση ότι η κυρία Αρβελέρ, ενώ βρίσκεται μάλλον προς το τέλος της επιστημονικής της καριέρας, θέλει να αφήσει μια πιο μετριοπαθή εικόνα για τον εαυτό της στους Νεοέλληνες, κυρίως για την κακή εικόνα στο ποίμνιο που έχει τελευταία με τις θέσεις της για την Εκκλησία και τον Διαφωτισμό και στο πλαίσιο αυτό είναι κατά τη γνώμη μου πάντα, η συγγραφή του συγκεκριμένου. Το κείμενο πολύ ωραία γραμμένο στο πολυτονικό, αλλά σε αρκετά σημεία κακοδιορθωμένο, παρατίθεται ως έχει και γίνεται μεταγραφή του στο μονοτονικό, για λόγους ταχύτητας. Να σημειωθεί ότι δεν είναι επιστημονικό σύγγραμα, αφού φέρει ελάχιστες παραπομπές βιβλίων, χωρίς περαιτέρω στοιχεία. Είναι προφανές ότι με το κύρος της θεωρεί ότι δεν χρειάζεται περαιτέρω τεκμηρίωση στα όσα γράφει. Επίσης, πέρα από κάποια λάθη ακόμα και τα σωστά που αναφέρονται, είναι έτσι γραμμένα που τείνουν προς το τελικό αποτέλεσμα που θέλει να δείξει και που θα προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω, γιατί το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου δεν είναι κάποια λίγα λάθη, αλλά όσα αποκρύπτει.

Ξεκινάει με την εισαγωγή στην οποία καταλήγει (σ. 12): “Είναι οπωσδήποτε απρόσφορο και επιστημονικά παρακινδυνευμένο σ`ένα αυτοκρατορικό πολυεθνικό μόρφωμα όπως ήταν το Βυζάντιο να αποδοθεί μία και μοναδική εθνική ταυτότητα…“, που κανείς φυσικά δεν μπορεί να διαφωνήσει, αλλά στο τέλος της μεγάλης αυτής παραγράφου, ολοκληρώνει: “αλλά ως πολιτιστική συνέχεια (και όχι μόνο γλωσσική) εγγράφεται στο Βυζάντιο μονάχα ως βίωμα του Ελληνισμού“. Που δείχνει σαν διαπίστωση, την οποία θα δούμε αν την αιτιολογεί.

Αρχίζει με το κεφάλαιο “Τί είναι το Βυζάντιο”.

Ξεκινάει με την ελληνοφωνία, που ευτυχώς θα συγκεκριμενοποιήσει πάρα κάτω, άλλωστε και εδώ το λέει ως “κυρίως ελληνόφωνο“, αλλά που “χάρη στην επικράτηση της ελληνοφωνίας, αναδείχθηκε σε μόρφωμα μονοπολιτιστικό, όπως διαμορφώθηκε με την ρωμαϊκή του καταβολή, μπολιασμένη με την ελληνιστική παράδοση και την χριστιανική Ορθοδοξία που εκφράστηκε ελληνόφωνα“.

Στην σελ. 16 αναφέρει το Βυζάντιο ως “η πρώτη Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία” και το ξαναλέει στην σελ. 19 και το αιτιολογεί εκεί αναφέροντας την ρήση του Paul Valery του 1922: “Ευρωπαίος είναι αυτός που γνώρισε τον αρχαιοελληνικό στοχασμό, την ρωμαϊκή νομοθετική εμβέλεια και ζει σύμφωνα με την ιουδαιοχριστιανική πνευματικότητα“.

Βέβαια, σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό, αν τον θεωρήσουμε σωστό, είναι κατανοητό αρχικά ότι ο Νεοέλληνας δεν έχει καμία σχέση με τον αρχαίο Έλληνα, και τέλος ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο το αξιόλογο στην προχριστιανική Ελλάδα, Ρώμη και Ευρώπη γενικότερα που να αξίζει για να ενδιαφέρει τον σύγχρονο Ευρωπαίο …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

ή και προσγείωση στην πραγματικότητα

Σ’ αυτό το άρθρο, θα δούμε μερικούς στατιστικούς χάρτες, για να δούμε αν υπάρχει σχέση του είδους της θρησκείας, του ποσού της θρησκείας ή της έλλειψής της, με άλλα δεδομένα όπως η ελευθερία έκφρασης, η επιστήμη, η δημοκρατία, η οικονομία.

Η όλη παρουσίαση είναι χρήσιμη, επίσης, για να καταλάβουμε τι συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, γιατί φυσικά η Ορθοδοξία που κάποιοι την θεωρούν την μοναδική αλήθεια, είναι ένα μικρό κομμάτι στο σύνολο των θρησκευόμενων.

(Κάνετε κλικ στις εικόνες για μεγέθυνση)

Θρησκευτικά διαγράμματα
Ξεκινάμε με το διάγραμμα του 2010, που δείχνει το ποσοστό εξάπλωσης της κάθε θρησκείας στον πλανήτη μας.

Βλέπουμε, ότι οι χριστιανοί όλοι, καθολικοί προτεστάντες, ορθόδοξοι και χιλιάδες άλλες αιρέσεις, ναι μεν έχουν αναλογικά το μεγαλύτερο κομμάτι, αλλά είναι μικρότερο από το 1/3 του πλανήτη μας. Επίσης μαζί με τους μουσουλμάνους και τους Εβραίους, δηλαδή όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες μαζί, καταλαμβάνουν το 55%, λίγο πάνω από το μισό.

Πηγή: washingtonpost.com.

Να σημειωθεί ότι ο Χριστιανισμός είναι σε ύφεση, λόγω της σταδιακής εκκοσμίκευσής του, που περιόρισε τον φονταμενταλισμό του. Αντίθετα, ο μουσουλμανισμός βρίσκεται σε έξαρση, τόσο λόγω του φονταμενταλισμού του, όσο και της πληθυσμιακής του εξάπλωσης, ακόμα και στην Ευρώπη.

Η δεύτερη εικόνα μας, είναι ο χάρτης του 2007, με την εξάπλωση των θρησκειών γεωγραφικά, ο Χριστιανισμός είναι παρουσιασμένος στα μεγάλα του δόγματα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »