Πάρε-Δώσε

«Ο αμύητος, αλλά συχνά και ο μυημένος, είναι αδύνατον να «βρει άκρη», να εξηγήσει λογικά τις «ακατανόητες» μερικές φορές θέσεις και αποφάσεις της εκάστοτε ηγεσίας του ΚΚΕ. Ο σύγχρονος ερευνητής, έστω και βιαστικός, μένει εμβρόντητος μπροστά στις αλλοπρόσαλλες, ανεδαφικές και συχνά ανεξήγητες, με την κοινή λογική, αποφάσεις των ηγετών του ΚΚΕ σε κρίσιμες στιγμές, σε κρίσιμα προβλήματα. Αναρωτιέται αν οι άνθρωποι αυτοί είχαν κοινό νου, αν διέθεταν στοιχειώδη λογική ή ήταν διανοητικά καθυστερημένοι.

Και ακολουθούν η Βάρκιζα, ο Εμφύλιος, και τα «Γιατί» συνεχίζουν την ατέλειωτη παρέλαση, χωρίς ποτέ να δίνεται μία λογική, μία πειστική εξήγηση. Κατά κανόνα, όσοι αναφέρονται στα αλλεπάλληλα και τραγικά λάθη της δεκαετίας ’40-’50 τα αποδίδουν στον δογματισμό, στην πολιτική ανωριμότητα και στην ανικανότητα των ηγετών του ΚΚΕ. Κάπου-κάπου ακούγονται και μερικές θαρραλέες φωνές, όμως κι αυτές κόβονται στη μέση. Κάπου ανοίγουν ρωγμές και η αλήθεια γλιστράει και χάνεται σαν το νερό στην άμμο. Όμως είναι ανάγκη επιτακτική να ειπωθεί ολόκληρη η αλήθεια, καθαρή και αφτιασίδωτη. Και η αλήθεια είναι πως παρά το μικρό πολιτικό και πνευματικό τους ανάστημα, δεν ήταν ούτε τόσο ανίκανοι ούτε τόσο ηλίθιοι. Απλώς, δεν ξεχνούσαν ποτέ πως ήταν διορισμένοι από την Κομμουνιστική Διεθνή, πως το ΚΚΕ ήταν οργανικό τμήμα της ΚΔ και είχαν συνεπώς την υποχρέωση να εφαρμόζουν πιστά τις αποφάσεις και τις εντολές της. Τις αποφάσεις και τις εντολές, σε τελευταία ανάλυση, των σοβιετικών ηγετών».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι», Τάκης Λαζαρίδης …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Η Γιούλια Βοσνεσένσκαγια περιγράφει την εμπειρία της από δύο χρόνια φυλάκιση σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σιβηρία. Η εφιαλτική καθημερινότητα του Μεσαίωνα του γκούλαγκ, για γυναίκες όπως και για άντρες.

Η μαρτυρία της Γιούλια Βοσνεσένσκαγια βγήκε έξω από την Ρωσία με μορφή κασέτας και δημοσιεύτηκε αρχικά στο Σαμιζντάτ των γυναικών του Λένινγκραντ. Πρόκειται για τη περιγραφή μιας εμπειρίας δύο χρόνων σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, στο οποίο κλείνονται κύρια ποινικοί κρατούμενοι και κρατούμενες. Αυτή η μαρτυρία είναι εξαιρετική για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχήν, βέβαια σ’ αυτό το στρατόπεδο -όπου η πλειοψηφία είναι γυναίκες- και έφταναν πριν από μια αμνηστία τα 2000 άτομα για τις γυναίκες και τα 1000 για τους άνδρες, οι γυναίκες υφίστανται τα ίδια και χειρότερα με τους άνδρες συγκρατούμενούς τους. Πρόκειται για την κατάχτηση της ισότητας άνδρας-γυναίκας σε μια ιδιότυπη εκδοχή!

Πάρα πέρα, στο βαθμό που πρόκειται για ένα «κανονικό» στρατόπεδο εργασίας παράλληλα με εκατοντάδες άλλα, δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο ή το εξαιρετικό, δεν αποτελεί το «Νταχάου» της Ρωσίας αλλά ένα απλό κομμάτι εκείνου του ωκεανού της υπόγειας εργασίας, που ονομάστηκε «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ».
Απόσπασμα απ’ τον πρόλογο του βιβλίου. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!»
Επίλογος Κομμουνιστικού Μανιφέστου

Η «Ένωση των Κομμουνιστών», μια διεθνής εργατική Ένωση, που στις συνθήκες του 19ου αιώνος δεν μπορούσε φυσικά παρά να είναι μυστική, στο Συνέδριο που έγινε στο Λονδίνο τον Νοέμβριο του 1847, ανέθεσε στους Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς να συντάξουν ένα διεξοδικό θεωρητικό και πρακτικό πρόγραμμα του κόμματος, που προοριζόταν για δημοσίευση. Έτσι γεννήθηκε το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος ή Κομμουνιστικό Μανιφέστο (γερμανικά: Das Manifest der Kommunistischen Partei), το οποίο αποτελεί ένα από τα πλέον διαδεδομένα κείμενα της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής φιλολογίας και μπορεί να χαρακτηριστεί πλέον ένα κλασικό πολιτικό κείμενο.

Γράφτηκε από τα τέλη του 1847 μέχρι τις αρχές του 1848, ενώ δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 21 Φεβρουαρίου 1848, λίγες ημέρες πριν την Φεβρουαριανή Επανάσταση στο Παρίσι 24 Φεβρουαρίου 1848. Δημοσιεύτηκε πρώτα στα γερμανικά και τυπώθηκε τουλάχιστον σε δώδεκα διαφορετικές εκδόσεις σ’ αυτή τη γλώσσα, στη Γερμανία, την Αγγλία και την Αμερική.

Το «ευαγγέλιο της εργατικής τάξης», μετάφρασε στα ελληνικά ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Έλληνας διανοούμενος πρωτοπόρος δημοτικιστής που είχε ασπαστεί τον Μαρξισμό κατά την διάρκεια των σπουδών του στην Γερμανία. Παίρνοντας στα χέρια του το γερμανικό κείμενο, ο Χατζόπουλος έκανε μια επιλογή και τη μετέφρασε στη δημοτική. Εκτός από το στόχο της κατήχησης των σοσιαλιστών επετεύχθη και ένας δεύτερος, η απόδειξη ότι η δημοτική γλώσσα μπορούσε να αποδώσει και επιστημονικά κείμενα καλύτερα και με πιο άμεσο τρόπο από την καθαρεύουσα. Η μετάφρασή του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εργάτης» του Βόλου το 1908 υπό τον τίτλο «Προκήρυξη του Κοινωνιστικού Κόμματος» και με το ψευδώνυμο Π. Βασιλικός. Αργότερα (1913) η ίδια μετάφραση εκδόθηκε σε μπροσούρα από το Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθηνών με τον τίτλο «Το Κοινωνιστικό Μανιφέστο» με ένα μικρό πρόλογο του μεταφραστή και με το πραγματικό του όνομα αυτή τη φορά.

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, θεωρείται από τους ιδεολογικούς συνοδοιπόρους του ως ένα θεωρητικό κείμενο για την καπιταλιστική και την σοσιαλιστική κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα και οδηγός για δράση, οδηγός για την προλεταριακή επανάσταση που θα ανατρέψει την κυριαρχία της αστικής τάξης και θα εγκαθιδρύσει μια αταξική κοινωνία.

Χωρίς σχόλια. Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους…

Τσεχοσλοβακία, 1953. Ο στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης, Μπουλκάνιν, φτάνει στην Πράγα. Στην φωτογραφία απεικονίζεται ο πρόεδρος Γκότβαλντ με την σύζυγό του κι από πίσω ο Μπουλκάνιν με την συνοδεία του.	1969. Ο στρατάρχης έχει εκκαθαριστεί απ’ το κομμουνιστικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης. Απ’ την φωτογραφία «εξαφανίζεται», τόσος αυτός, όσο και η ακολουθία του.
Τσεχοσλοβακία, 1948. Ο Γκότβαλντ υπογράφει ένα κυβερνητικό διάταγμα στην Πράγα. Περιστοιχίζεται από 6 άτομα.	Η ίδια φωτογραφία, χωρίς τα 4 από τα 6 άτομα, καθώς αυτά πλέον δεν ήταν αρεστά στο καθεστώς.
Ο πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας, Σβόμποντα, μαζί με τον ΓΓ του κομμουνιστικού κόμματος, Ντούμπτσεκ, δεξιά του, παρίστανται σε μια επίσημη τελετή, μπροστά στον καθεδρικό ναό της Πράγας.	1969. Ο Ντούμπτσεκ οραματιζόμενος την «Άνοιξη της Πράγας», ανατρέπεται απ’ τους Σοβιετικούς, που εισβάλλουν με τανκς στην Πράγα. Παράλληλα «εξαφανίζεται» κι απ’ την φωτογραφία.
Ο Τρότσκι, οργανωτής του Ερυθρού Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης, υπήρξε ένας απ’ τους πιο στενούς συνεργάτες και φίλους του Στάλιν. Στις 2 επόμενες φωτογραφίες απεικονίζεται με τον Λένιν.	Ο Τρότσκι έχοντας εξοριστεί πλέον, το 1929, κατακρίνει τον Στάλιν, οποίος στέλνει έναν δολοφόνο στο Μεξικό, όπου είχε καταφύγει ο Τρότσκι και τον σκοτώνει. Θα έπρεπε όμως να εξαφανιστεί κι απ’ την ιστορία. Έτσι «εξαφανίζεται» κι απ’ αυτές τις 2 φωτογραφίες.
Ο Στάλιν με τον αρχηγό της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας, Νικολάι Γιέζωφ, οποίος για ένα μικρό χρονικό διάστημα ήταν στενός συνεργάτης του.	Ο Γιέζωφ έχει πλέον απομακρυνθεί. Δικάζεται μέσα στο γραφείο του κι εκτελείται. Ταυτόχρονα, «απομακρύνεται» κι απ’ την φωτογραφία με τον Στάλιν.
Αθήνα, 1944. Συγκέντρωση του ΚΚΕ («Οργάνωση Θεάτρου»).	1975. Η ίδια φωτογραφία δημοσιεύεται στις εφημερίδες «Ακρόπολις» και «Απογευματινή». Κακότεχνα έχει αφαιρεθεί η «ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΘΕΑΤΡΟΥ» απ’ το πανό, ενώ (άγνωστο για ποιον λόγο), έχουν «φορέσει γυαλιά» σε μια γυναίκα κι έναν άντρα!
1945. Οι Σοβιετικοί υψώνουν την σοβιετική σημαία στην οροφή της γερμανικής βουλής (Reichstag) στο Βερολίνο. Προσέξτε ότι ο αξιωματικός που βοηθά τον στρατιώτη, φορά 2 ρολόγια.	Η ίδια φωτογραφία, με το ένα ρολόι απ’ το δεξί χέρι του αξιωματικού, να έχει «εξαφανιστεί». Ο λόγος της «εξαφάνισης», ήταν πως δεν θα έπρεπε να εμφανίζονται οι Σοβιετικοί σαν πλιατσικολόγοι.