Πάρε-Δώσε

«ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ: Ταχθείτε στο πλευρό του Λαού. Εκεί είναι η θέση σας. Ακολουθήστε το εθνικώτατο και εντιμώτατο παράδειγμα των Σεβασμιωτάτων Ηλείας Αντωνίου και Κοζάνης Ιωακείμ και τόσων άλλων ιερέων».
(Άρης Βελουχιώτης, ανοικτή επιστολή προς τον λαό της Πελοποννήσου, 16 Μαΐου 1944)

«Λένε ότι ο Κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; Γιατί λοιπόν να κάψουμε τις εκκλησιές; Ποιος χτυπά τη θρησκεία; Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη. […] Ο Κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων!».
(Άρης Βελουχιώτης, ο λόγος στη Λαμία, 29 Οκτωβρίου 1944)

Το ακόλουθο κείμενο, αφιερώνεται σε όσους πιστεύουν ότι Χριστιανισμός και Κομμουνισμός, είναι έννοιες ασύμβατες …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Κάθε φορά που μια μεγάλη χαρά, ή μια θλίψη έρχεται να συνταράξει ως τις εθνικές του ρίζες έναν λαό, τα άτομα που τον αποτελούν αισθάνονται τη βιολογική ανάγκη να συμπλησιαστούν και να συνειδητοποιήσουν όσο περισσότερο μπορούν την ομαδική τους αλληλεγγύη. Το ίδιο γίνεται όταν ένας μεγάλος κίνδυνος σταθεί πάνω από το εθνικό σύνολο.

Τότε, κάθε άτομο υπακούει σε μια μυστική, κεντρομόλο δύναμη, που το σπρώχνει να συσπειρωθεί γύρω στην κοινή, την παλιά και αγαπημένη εθνική εστία. Το αποτέλεσμα είναι θαυμαστό. Το απομονωμένο άτομο αισθάνεται τότε μέσα του τη δύναμη της ομογένειας του συνόλου, ο καθένας γίνεται η συνισταμένη όλων των συγκλινουσών θελήσεων. Μπορεί τώρα πια να δεχτεί κατάστηθα όλη τη χαρά και όλη τη θλίψη της ομάδας. Μπορεί ο καθένας να αντικρίσει τη φοβέρα του κινδύνου με όλη την τρομερή δύναμη των ενωμένων συνειδήσεων…

Κάθε φορά που το Γένος σύσσωμο αισθάνεται αυτό το θαύμα, νοιώθει συγχρόνως πως καμμιά υλική δύναμη δεν μπορεί να το καταπονέσει και να το βάλει κάτω. Αυτό το ξέρουν καλά -καλύτερα από μας- όλοι οι εχθροί που κατά καιρούς επιχείρησαν να εξαφανίσουν την ελληνική φυλή που στέκεται πεισματικά ριζωμένη πάνω σε τούτον τον βράχο σαν τα δυνατά πουρνάρια επί τριάντα αιώνες. Οι παλιοί κατακτητές το ήξεραν από διαίσθηση. Οι σημερινοί το ξέρουν επιστημονικά. Γι’ αυτό και εφαρμόζουν για την υποταγή των λαών ολόκληρο σύστημα μιας ψυχοτεχνικής, σατανικά σοφής, μελετημένης και πειραματισμένης επί χρόνια μέσα στα μυστικά εργαστήρια της ψυχολογίας των λαϊκών μαζών. Και γι’ αυτό οι επιθέσεις τους εκδηλώνονται με λύσσα και μανία ενάντια σε όλους εκείνους τους παράγοντες που αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους για την εθνική μας ενότητα…

Γνήσιος κομμουνιστής, είναι εκείνος που θα μπορέσει, κάτω από μια σοφή, βαθιά ψυχολογημένη και επίμονη κατηχητική καθοδήγηση, να σκοτώσει μέσα του, όλα αυτά τα λογικά και συναισθηματικά στοιχεία, που αποτελούν την ιδιομορφία του εθνικού πολιτισμού μας… Όταν αυτό κατορθωθεί, όταν η εθνική σημαία από σύμβολο ενότητας φτάσει να μεταβληθεί σε παλιοκούρελο μέσα στη συνείδηση του κατηχουμένου, τότε ο κατηχούμενος είναι ώριμος πια για να χτυπήσει το μαχαίρι στην καρδιά της πατρίδας του …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Με την επικράτηση των μπολσεβίκων το 1917 στη Ρωσία, δημιουργήθηκε στους απανταχού κομμουνιστές η ελπίδα και η προσδοκία, ότι ο επαναστατικός άνεμος θα φυσήξει και σε άλλες χώρες, ιδίως της Ευρώπης, η οποία εκείνη την εποχή βρισκόταν σε αναταραχή.

Με βάση τα δεδομένα της εποχής, μπροστάρηδες στην εξάπλωση του επαναστατικού κινήματος, δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από τους μπολσεβίκους. Ο Λένιν είχε ήδη πετύχει το πρώτο βήμα του οράματός του, με την εγκαθίδρυση του Κομμουνισμού στη Ρωσία και το επόμενο βήμα θα ήταν η οργάνωση των κομμουνιστικών κομμάτων των άλλων χωρών, για την «εξαγωγή» της επαναστάσεως.

Προς τούτον τον σκοπό, ο Λένιν δημιούργησε την Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή. Η Πρώτη και η Δεύτερη Κομμουνιστικές Διεθνείς, είχαν ήδη κριθεί ως ξεπερασμένες και αποτυχημένες. Το Πρώτο Συνέδριο της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς, έλαβε χώρα τον Μάρτιο του 1919 στη Μόσχα και αποτελούσε ουσιαστικά την προπαρασκευή του Δεύτερου Συνεδρίου, που έγινε στην Πετρούπολη τον Ιούλιο του 1920.

Στο Δεύτερο Συνέδριο, τέθηκαν οριστικά και ξεκάθαρα και οι όροι ένταξης των κομμάτων που επιθυμούσαν να ανήκουν στην Κομμουνιστική Διεθνή. Οι όροι αυτοί, που έμειναν γνωστοί ως οι «21 όροι του Λένιν», καθώς ήταν δικής του εμπνεύσεως, έφεραν φανερά το πνεύμα του Λενινισμού, καθώς και την σφραγίδα της οργάνωσης του ΚΚΣΕ. Όπως είναι ευνόητο, σ’ αυτή την Κομμουνιστική Διεθνή, κυρίαρχη οντότητα, η οποία έθετε κάτω από το σκήπτρο της τις υπόλοιπες, ήταν η Σοβιετική Ένωση.

Το ΚΚΕ αποδέχθηκε πλήρως τους 21 όρους και προσχώρησε επίσημα στην Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή, τον Νοέμβριο του 1924. Μέχρι τότε, ο «πρόγονός» του, το ΣΕΚΕ, είχε καταρχήν αποδεχθεί τους όρους της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς, μετατρέποντας σε πρώτη φάση το όνομά του σε «ΣΕΚΕ (Κομμουνιστικόν)». Η ένταξη στην Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή, αποφασίστηκε οριστικώς στο Β’ Συνέδριο του κόμματος, που έγινε τον Απρίλιο του 1920. Η κυριότερη διαφωνία, σύμφωνα με τον Ελευθέριο Σταυρίδη («Τα παρασκήνια του ΚΚΕ»), προήλθε από τον Αριστοτέλη Σιδέρη, ο οποίος πρότεινε την αναβολή της προσχώρησης, καθώς εξέφραζε επιφυλάξεις για τις ιδιομορφίες «τας οποίας παρουσιάζει η ελληνική οικονομία και εκ των παραδόσεων κυρίως του Έλληνος εργάτου, όστις έχει μικροαστικήν ψυχολογίαν και στερείται προλεταριακών παραδόσεων». Ωστόσο, μετά την λήψη της απόφασης, συντάχθηκε κι ίδιος μ’ αυτήν.

Διαβάζοντας προσεκτικά τους όρους του Λένιν, ο αναγνώστης θα λύσει αρκετές από τις απορίες του, σε σχέση με το αντεθνικό παρελθόν του ΚΚΕ και την πλήρη αφοσίωσή του στη «μάνα Σοβιετική Ένωση». Θα κατανοήσει δε πλήρως, τον προπαγανδιστικό, συνωμοτικό, διχαστικό, απολυταρχικό, βίαιο και εγκληματικό χαρακτήρα των κομμουνιστικών κομμάτων -φυσικά και του ΚΚΕ. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο Λενινισμός, δηλαδή το σύνολο των θεωριών και ιδεών που επεξεργάσθηκε ο Λένιν, είναι στην βαθύτερη ουσία του μία τακτική της επαναστάσεως, μία τεχνολογία για την κατάληψη, την διατήρηση και την συνεχή επέκταση της εξουσίας, εκ μέρους τοϋ κομμουνιστικού κόμματος.

Ο Λενινισμός αποτελείται από τέσσερα κύρια συστατικά στοιχεία: Πρόκειται για την θεωρία του Λένιν περί ιμπεριαλισμού, για τις θεωρίες του σχετικά με την επανάσταση, για την αντίληψή του περί του κόμματος ως οργάνου της επαναστάσεως και ασκήσεως της εξουσίας και τέλος περί της θεωρίας του για την δικτατορία του προλεταριάτου, ως μορφής της κομμουνιστικής εξουσίας. Πιο κάτω, εξετάζουμε τα τέσσερα αυτά κύρια τμήματα του Λενινισμού.

1. Η θεωρία περί ιμπεριαλισμού
Ο Λένιν ζούσε σε μία εποχή με κοινωνική και οικονομική κατάσταση, διαφορετική από εκείνη στην οποία έζησε ο Μαρξ. Έχοντας υπ’ όψιν του αυτή την νέα κατάσταση που ξέφυγε από τα κλασικά πλαίσια του Μαρξισμού, ο Λένιν διαπίστωσε την επιτακτική ανάγκη να συμπληρώσει τις μαρξιστικές θεωρίες και να τις συγχρονίσει, ώστε να «ερμηνεύουν» τα νέα κοινωνικά φαινόμενα των αρχών του 20ού αιώνος και να προσαρμόζονται προς τις νέες αντικειμενικές συνθήκες. Στην προσπάθειά του αυτήν, ο Λένιν διατύπωσε κατ’ ανάγκην ορισμένες νέες θεωρίες, σε αντίθεση όμως προς τον Μπερνστάιν και τους άλλους ρεβιζιονιστές, φρόντισε πάντοτε να διακηρύξει με φανατική επιμονή, ότι ολόκληρη η διδασκαλία του Μαρξ και του Ένγκελς εξακολουθεί να ισχύει. Ο Μαρξισμός, κατά τον Λένιν, δεν χρειάζεται καμμία απολύτως αναθεώρηση. Εκείνο που χρειάζεται, είναι απλώς μία προέκταση των αμετάβλητων και ορθών πάντοτε αρχών του, στις νέες κοινωνικές καταστάσεις, ούτως ώστε να συμπληρωθεί με την ερμηνεία και την ορθή εκτίμηση της νέας εποχής. Φρόντισε λοιπόν σε όλο του το έργο ο Λένιν, να δίνει την εντύπωση ότι δεν ξεφεύγει καθόλου από τα «αιώνια δόγματα» του Μαρξισμού, τον οποίο απλώς συμπληρώνει, διευρύνοντας την χρησιμοποίηση των αρχών του, στην ερμηνεία νέων κοινωνικών φαινομένων που δεν υπήρχαν στην εποχή που ο Μαρξ διατύπωνε τις γνωστές θεωρίες του. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ιστορική εισαγωγή
Ο Κομμουνισμός ήταν ένα όνειρο, που από τα πολύ παλαιά χρόνια γεννήθηκε στην φαντασία ορισμένων ανήσυχων ανθρωπιστών. Αυτοί σχεδίασαν μέσα στη σκέψη τους μια ιδεώδη ανθρώπινη κοινωνία, στην οποία τα μέλη της θα απολάμβαναν μια ολοκληρωμένη ελευθερία, τόσο απέναντι στις υλικές τους ανάγκες όσο και απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Ο Κομμουνισμός, με άλλα λόγια, ήταν μια ουτοπική κοινωνία τοποθετημένη στα βάθη του μέλλοντος, στην οποία δεν θα υπήρχε πια ούτε φτώχεια, ούτε εκμετάλλευση, ούτε οι κοινωνικές αδικίες, συγκρούσεις και πόλεμοι. Την ιδανική αυτή κοινωνία την φαντάστηκαν πρώτοι, διάφοροι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και αργότερα αρκετοί στοχαστές της Αναγεννήσεως και νεότεροι πολιτικοί και διανοούμενοι.

Το όνειρο αυτό προσέλκυε πάντα πολύ κόσμο, γιατί ήταν ένα καταφύγιο όχι μόνον των ανθρωπιστών αλλά και των κάθε λογής αδικημένων ή αποτυχημένων, των αδύνατων ή ανίκανων, των ουτοπιστών και των ιδεαλιστών και ενός πλήθους άλλων ανθρώπων που τους συναντούμε σε όλες τις ιστορικές εποχές και σε όλες τις κοινωνίες να αναζητούν το τέλειο ή την δικαιολόγηση των προσωπικών τους ατυχημάτων ή, τέλος, την διέξοδο από τις ποικίλες ατομικές ή μαζικές νευρώσεις τους. Το όνειρο της ιδεατής τέλειας κοινωνίας είχε πάντοτε και θα έχει, φυσικά, πλούσιο έδαφος για να αναπτυχθεί και θα βρίσκει πάντα μεγάλο αριθμό οπαδών ή θυμάτων για να προσελκύσει …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »