Πάρε-Δώσε

«Όποιος ξέρει την αλήθεια και την κρύβει είναι εγκληματίας».
Μπέρτολτ Μπρεχτ

Με θάρρος μπροστά στην αλήθεια
Η ζωή της ελληνικής πολιτικής προσφυγιάς στις σοσιαλιστικές χώρες, είναι ελάχιστα γνωστή στον ελληνικό χώρο. Ήταν εύκολη η προσαρμογή των ανταρτών τον Δημοκρατικού Στρατού και χιλιάδων άλλων ανθρώπων που μετά την ήττα, κατατρεγμένοι και κυνηγημένοι, βρήκαν άσυλο στις λαϊκές δημοκρατίες; Ποιο ήταν το ανθρώπινο κόστος της προσαρμογής αυτής;

Οι συνθήκες ζωής και προσαρμογής των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων οριοθετήθηκαν από τις δομές των συστημάτων των χωρών στις οποίες φιλοξενήθηκαν και εγκαταστάθηκαν και από ένα ειδικό ασφυκτικό καθεστώς που επέβαλλαν οι εναλλασσόμενες και αλληλοσπαρασσόμενες σταλινικές ηγεσίες του ΚΚΕ. Κάτω από αυτή την ιδιόμορφη κατάσταση, γράφτηκε μια από τις πιο αποκαρδιωτικές σελίδες στην ιστορία τον ελληνικού επαναστατικού κινήματος. Είναι η σελίδα με τους ατέλειωτους και ποικιλόμορφους σκληρούς διωγμούς και κατατρεγμούς που δοκίμασαν οι πολιτικοί πρόσφυγες από το ίδιο τους το κόμμα που πίστεψαν και με αυτοθυσία υπηρέτησαν.

Η καταγραφή και η ανάγνωση μιας τέτοιας σελίδας προκαλεί τέτοιο συγκλονισμό και τόση οδύνη, που να αναρωτιέται κανείς αν ήταν χρήσιμο να προστεθεί στον κατάλογο μιας καθόλου ενθουσιαστικής βιβλιογραφίας για τα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων που βρέθηκαν να καθοδηγούν ένα από τα ζωντανότερα και ηρωικότερα κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Η απόκρυψη όμως της αλήθειας στο αριστερό κίνημα θα ήταν ασυγχώρητο έγκλημα. Θα βοηθούσε μόνο αυτούς που έμαθαν να δρουν στα σκοτεινά, αυτούς που συρρίκνωσαν επικίνδυνα το ρωμαλέο αριστερό ελληνικό κίνημα κι έκαναν τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού διστακτική και καχύποπτη απέναντι στις προθέσεις του.

Είναι αλήθεια ότι κάθε τίμιος αγωνιστής διακατέχεται από τον παλιό και γνωστό φόβο, μήπως τέτοιες «αποκαλύψεις» «δίνουν όπλο στον εχθρό». Κι ακόμα ότι «βγάζοντας στη φόρα τ’ άπλυτά μας», δημιουργούμε σοβαρές αναστολές και ανασχέσεις στην ανάπτυξη του κινήματος. Σήμερα όμως δημιουργείται ο τύπος του νέου κομμουνιστή, του ώριμα σκεπτόμενου ανθρώπου, και οι φόβοι αυτοί δεν έχουν θέση στην ψυχή και στον νου του…

Θωμάς Δρίτσιος. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Η αθάνατη ελληνική φυλή
…Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός… Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ’ άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή. Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. […] Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ’ αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. […] Μεθαύριο θα τραβήξουμε στις εκλογές. Το πρώτο ράπισμα πρέπει να δοθεί στο δημοψήφισμα, με την οριστική καταδίκη του φιλοβασιλισμού και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας. Αλλά γιατί στρεφόμαστε με τόση μανία ενάντια στο βασιλιά; Γιατί αυτός πρώτα-πρώτα δεν είναι ούτε Έλληνας».
Άρης Βελουχιώτης (απ’ τον λόγο της Λαμίας).

Διανοείστε σήμερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ίσως, κάποιον κομμουνιστή να μιλά για ελληνική φυλή, πατρίδα, έθνος κ.λπ.; Όχι βέβαια. Όλα αυτά συνιστούν ρατσιστικές και εθνικιστικές αντιλήψεις. Όλοι οι λαοί και οι άνθρωποι είναι ίδιοι, ανεξαρτήτως, πολιτισμού, πατρίδος και χρώματος…

Όπα! Και χρώματος είπαμε;

Ναι, σωστά. Το χρώμα δεν έχει καμμία σημασία (και σοβαρολογούμε).

Για μια στιγμή όμως…

Αλήθεια, τί πίστευε άραγες το ΚΚΕ μόλις λίγες δεκαετίες πριν για τους έγχρωμους, που σήμερα σκίζει τα ρούχα του για λογαριασμό τους; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Στις 22 Μαΐου 1963 ο βουλευτής της (τότε) ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης πεθαίνει στη Θεσσαλονίκη. Βγαίνοντας από μια εκδήλωση που είχε οργανώσει η ΕΔΑ και την ώρα που στρεφότανε προς τους χωροφύλακες που ήταν εκεί, ένα τρίκυκλο με οδηγό τον Σπύρο Κοτζαμάνη περνάει από δίπλα του και ο Μανώλης Εμμανουηλίδης που ήταν στη καρότσα τον κτυπάει στο κεφάλι. Ο Λαμπράκης μεταφέρεται στον Ερυθρό με την συνοδεία του βουλευτού της ΕΔΑ και αργότερα του ΚΚΕ, Γιώργου Βέρρου, όπου και πεθαίνει.

Την ώρα που περνάει το τρίκυκλο ο Λαμπράκης πέφτει κάτω ανάμεσα στους δικούς του. Ένας από αυτούς ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, ο επονομαζόμενος και «Τίγρης» πηδάει στη καρότσα του τρίκυκλου και συμπλέκεται με τον Εμμανουηλίδη. Γίνεται έτσι ένα μπέρδεμα στο σχέδιο απόδρασης του τρίκυκλου και έτσι συλλαμβάνεται τόσο αυτός που χτύπησε τον Λαμπράκη, όσο και ο οδηγός του οχήματος. Ο θάνατος του Λαμπράκη αποδίδεται στον Εμμανουηλίδη που τον χτύπησε από το τρίκυκλο με το κλομπ. Είναι όμως έτσι;

Ο Μανώλης Χατζηαποστόλου ή Τίγρης, ήτανε αυτός που πήδηξε στο τρίκυκλο και ουσιαστικά έπιασε αυτούς που χτύπησαν τον Λαμπράκη. Προς το τέλος της ζωής του δίνει μια εντυπωσιακή συνέντευξη στην ΕΤ-1. Εκεί για πρώτη φορά λέει κάτι συνταρακτικό: Τον Λαμπράκη τον σκότωσαν οι κομμουνιστές. Αναφέρει και όνομα: Ο δολοφόνος του Λαμπράκη είναι ο Βέρρος! Στέλεχος της ΕΔΑ τότε και αργότερα του ΚΚΕ.

Αναφέρει ότι τον χτυπήσανε επαγγελματικά. Με σάκο από καουτσούκ ή με σάκο παραγεμισμένο με άμμο. Ζητάει να δημοσιευτεί η συνέντευξή του αυτή μετά τον θάνατό του. Φοβάται ότι θα του πετάξουνε λάσπη. Μια ζωή αριστερός δεν θέλει οι σύντροφοί του να τον πούνε προδότη, τουλάχιστον όχι όσο είναι ζωντανός …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Βρισκόμαστε σε τέτοια αδιέξοδη απελπισία που και μια ελάχιστη δόση καταγγελτικού λόγου μας εντυπωσιάζει. Μας εντυπωσιάζει τόσο που ξεχνάμε το πολιτικό θέατρο που παίζεται στη Βουλή, ένα θέατρο που καταναλώνει καταγγελίες και πετυχαίνει το στόχο του από τη στιγμή που γινόμαστε θεατές αυτού του θεάτρου. Η κατανάλωση καταγγελιών και οι ποικίλες πολιτικές παραστάσεις στους άμβωνες των ΜΜΕ ή τη Βουλής, ΑΠΑΙΤΟΥΝ θεατές…

Φαίνεται, ότι για να μην τρελαθούμε από τη μαυρίλα που μας κυκλώνει από παντού πέφτουμε στην κατάσταση του θεατή των πολιτικών παραστάσεων, των ωραίων λόγων και της υποκριτικής δεινότητας των πολιτικών παλιάτσων…

Μιλάω για το πολιτικό σόου της Λιάνας Κανέλλη στη Βουλή που εντυπωσίασε κάποιους φίλους.

Αναρωτήθηκα πράγματι μήπως πάσχω από κάποια «ψυχολογική νόσο». Δεν μπορεί σκέφτηκα να εντυπωσίασε κάποιους αυτό το σόου, στο τσίρκο της Βουλής, και εγώ να ένιωσα τέτοια αηδία. Κάποια «ψυχολογική βλάβη» έχω…

Πράγματι έχω μια «βλάβη». Αυτή δεν είναι «ψυχολογική», αλλά πολιτική και συνίσταται σε τούτο: Να μην αποσπώ τα λόγια από το ΧΩΡΟ, το ΧΡΟΝΟ και την ΠΟΛΙΤΙΚΗ αυτού που τα λέει. Να μην κρίνω τους ανθρώπους από τα χρώματα και τις φορεσιές που φοράνε, ούτε από τα μακιγιάζ της υποκριτικής τους και τα τεχνάσματα θεάματος, αλλά από την καθαρότητα, σταθερότητα και εντιμότητα των ιδεών τους ΚΑΙ κυρίως από την ΠΡΑΚΤΙΚΗ επαλήθευση των ιδεών και των λόγων τους.

Ας έρθουμε πρώτα στο ΧΩΡΟ για να αντιληφθούμε ευκολότερα όλο το «τηλεοπτικό σκηνικό» του θεάματος της Κανέλλη στη Βουλή …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Двајца млади од леринските села, во 80те отидоа на одмор во островот Родос.
Ресепсионерот ги праша “Туристе, туристе?”.
Едниот одговори “Тој е на Ристе, јас сум на Трајко!!!”.

Μετάφραση από τα «μακεδονικά»:
Δύο νεαροί Μακεδόνες από τα χωριά του Λέριν-Φλώρινας,τη δεκαετία του ‘80 πήγαν διακοπές στην Ρόδο.
Ο ξενοδόχος τους ρώτησε «Τουρίσται, τουρίσται;».
Και ο ένας, δείχνοντας το φίλο του, απάντησε «Αυτός είναι του Ρίστε, εγώ είμαι του Τράικο!!!!».

Τα άτιμα τα «Μακεδονόπουλα» («του Αιγαίου» βεβαίως βεβαίως), μας έκαναν και «γελάσαμε» πάλι…

Για όποιον χρειάζεται, εκτός από «γέλιο», ισχυρές δόσεις «μακεδονικού» αλυτρωτισμού, δεν έχει παρά να επισκεφθεί το νέο «μακεδονικό» «άνθος» του ελληνικού διαδικτύου (Νικόλα Στοΐδη, τους βλέπω να σου τρώνε το ψωμί): novazora.gr. Θα πρέπει πάντως να αναγνωρίσουμε στους εμπνευστές της ιστοσελίδας, μια παγκόσμια πρωτοτυπία: Τα άρθρα αναρτώνται στα ελληνικά, αλλά τα σχόλια στα…«μακεδονικά». Αν και έχω την απορία, γιατί επέλεξαν το τρισκατάρατο .gr και όχι το…πατρογονικό .mk…

Βεβαίως, κατανοώ την πικρία που αισθάνονται για την «προδοσία» του ΚΚΕ απέναντί τους, αλλά δεν φταίει κι αυτό. Απλά από ένα σημείο και μετά, σφίξαν οι κώλοι. Αν και αρχίζουν και ξεσφίχνουν πάλι τα τελευταία χρόνια… Οπότε ας μην απελπίζονται. Μπορεί να ξαναγνωρίσουν το παλιό, καλό ΚΚΕ…

Υ.Γ. Μην παραλείψετε να γνωρίσετε και τους διάσημους «Μακεδόνες»…