Πάρε-Δώσε

Η Άννα Φρανκ (το πλήρες όνομά της προφέρεται Αννελίς Μαρί Αννέ Φρανκ) ήταν μια νεαρή Γερμανoεβραία, η οποία έγινε γνωστή μετά θάνατον όταν και δημοσιεύτηκε από τον πατέρα της Ότο Φρανκ, το προσωπικό της ημερολόγιο, το οποίο έγραψε μεταξύ 1942 και 1944 κρυμμένη σε μια σοφίτα κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Ολλανδία. Η Άννα Φρανκ και όλη της η οικογένεια συνελήφθη απ’ τους Γερμανούς και κατόπιν ή ίδια εστάλη στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Μπέργκεν-Μπέλσεν, όπου και πέθανε από τύφο, σε ηλικία 15 ετών, τον Μάρτιο του 1945. Ο μόνος που διασώθηκε από την οικογένεια, ήταν ο πατέρας της.

Η οικογένεια Φρανκ, ήταν μια ευκατάστατη μεγαλοαστική οικογένεια. Ο Ότο Φρανκ ήταν τραπεζίτης στην Φρανκφούρτη, επιδιδόμενος ταυτόχρονα και σε άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, ενώ η σύζυγός του, Έντιθ, ήταν κόρη βιομηχάνου. Το 1933, η οικογένεια Φρανκ θα μετακομίσει στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα με την γερμανική δικαιοσύνη, και θα αγοράσει ένα εργοστάσιο παρασκευής καρυκευμάτων και συντηρητικών τροφίμων, ενώ θα δραστηριοποιηθεί και σε μια εταιρεία που παρήγαγε την πεκτίνη, ένα εκχύλισμα φρούτων με το οποίο παρασκευάζονταν ζελέ. Με την γερμανική κατοχή το 1940, ο Φρανκ θα μεταβιβάσει εικονικά τις επιχειρήσεις του σε συνεργάτες του για να μην τις κατάσχουν οι Γερμανοί. Έτσι, οι Φρανκ θα εξακολουθήσουν να έχουν εισόδημα και να ζουν αξιοπρεπώς.

Τον Ιούλιο του 1942, καθώς οι διώξεις εναντίον των Εβραίων εντείνονται, ο Ότο Φρανκ, η σύζυγός του, οι δυο τους κόρες, Άννα και Μαργκότ, και τέσσερις ακόμη Εβραίοι, θα κρυφτούν σε μερικά δωμάτια των γραφείων του Φρανκ και την επίβλεψή τους θα αναλάβει η γραμματέας του, Μιπ Γκις με τον σύζυγό της, οι οποίοι δεν ήταν Εβραίοι. Κατά την διαμονή τους εκεί, η 13χρονη Άννα Φρανκ θα γράψει τις εμπειρίες της σε ένα ημερολόγιο που της έκαναν δώρο οι γονείς της για τα γενέθλιά της. Το ημερολόγιο αυτό, θα δημιουργούσε αργότερα αρκετές συζητήσεις, που κρατάνε έως και τις μέρες μας, καθώς υπάρχουν πλήθος ενστάσεων και αμφισβητήσεων για την αυθεντικότητά του και τις συνθήκες κάτω υπό τις οποίες γράφτηκε.

Στο σημείο αυτό, γίνονται και κάποιες ειρωνικές κριτικές (πέραν της κριτικής στον Ότο Φρανκ για την εμπορευματοποίηση της μνήμης της κόρης του), για το κατά πόσον ήταν αντίξοες οι συνθήκες που ζούσαν οι Φρανκ στα μυστικά δωμάτια και κατά πόσον ήταν μυστικά αυτά τα δωμάτια. Όπως προκύπτει και μέσα από το ημερολόγιο, οι Φρανκ ζούσαν σχετικά πλουσιοπάροχα (οι αναφορές σε άφθονες κονσέρβες, αλεύρι, κρέας, γάλα, βούτυρο, πατάτες, φράουλες, γιαούρτι, αρακά κ.ά. που τους έφερνε η Μιπ Γκις «σαν φορτωμένη γαϊδούρα» όπως περιγράφεται, δεν παραπέμπουν σε οικογένεια που λιμοκτονεί), ενώ ο Ότο Φρανκ κατά διαστήματα επισκέπτονταν και το γραφείο του για να δει πως πάνε οι δουλειές. Η δε παραμονή τους σ’ αυτό το σπίτι (που έβλεπε σε κοινό ακάλυπτο χώρο μαζί με άλλα 50 διαμερίσματα) ήταν κοινό μυστικό στην περιοχή (μέχρι κι ο οπωροπώλης τους έφερνε παραγγελίες στο σπίτι). Και το σίγουρο είναι πάντως, πως κάποιος που κρύβεται δεν δίνει στόχο, φωνασκώντας ή χρησιμοποιώντας…ηλεκτρική σκούπα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Στις 28 Αυγούστου 1948, μια ζεστή αποπνιχτική μέρα, γύρω στις δωδεκάμισι, μερικές χωριάτισσες ζαλωμένες ξύλα κατέβαιναν ένα απόκρημνο μονοπάτι πάνω από το χωριό Λια, έναν οικισμό με σταχτιά λιθόχτιστα σπίτια σε μια βουνοπλαγιά κάτω ακριβώς από τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Όπως οι γυναίκες αντίκρισαν το χωριό στα πόδια τους, απάντησαν μια φριχτή συνοδεία.

Ανάμεσα στους κατάδικους ήσαν και πέντε χωριανοί του Λια: Τρεις άντρες και δύο γυναίκες. Η πιο ηλικιωμένη σκουντούφλαγε με το χαμένο βλέμμα της τρέλας. Ήταν η θεία μου Αλέξω Γκατζογιάννη, πενήντα έξι χρονών. Η νεότερη, με καστανωπά μαλλιά, γαλανά μάτια και ξεσκισμένο λουλακί φουστάνι, έπιασε το βλέμμα από τις συγχωριανές της και κούνησε το κεφάλι της. Ήταν η μάνα μου, Ελένη Γκατζογιάννη, σαράντα ενός χρονών…».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ελένη»

«Είχα τρεις στόχους που έγραψα αυτό το βιβλίο. Ήθελα να γράψω για τα γεγονότα των πέτρινων χρόνων, ήθελα επίσης να περιγράψω τη ζωή του ελληνικού χωριού τότε. Ο σημαντικότερος όμως λόγος που το έγραψα ήταν για την οικογένειά μου, για τις αδελφές μου, για τα παιδιά μου, για τ’ ανίψια μου. Για να γνωρίζουν ποια ήταν η Ελένη Γκατζογιάννη. Η έρευνα που έκανα με πλήγωσε πολύ, αλλά μου χάρισε και πολλές ανταμοιβές…».
Νίκος Γκατζογιάννης, συγγραφέας-δημοσιογράφος

Ο Νίκος Γκατζογιάννης (Nicholas Gage) ήταν ο μοναχογιός, το μοναδικό αγόρι της Ελένης και Χρήστου Γκατζογιάννη, που γλύτωσε το παιδομάζωμα αλλά το ακριβοπλήρωσε με την δολοφονία της μάνας του. Οι αδελφές του Όλγα, Αλέξω (Κάντα), Γλυκερία και Φωτεινή όλες πήγαν στην Αμερική όπου ο πατέρας τους ο Χρήστος Γκατζογιάννης τις πάντρεψε όλες με Έλληνες μετανάστες. Στο βιβλίο του, εξιστορεί την καταδίκη και εκτέλεση της μητέρας του Ελένης, επειδή δεν παρέδωσε τον γιο της κατά το παιδομάζωμα στους αντάρτες.

Ο συγγραφέας, επιστρέφοντας αργότερα στην Ελλάδα, ψάχνει τους υπαίτιους για τον άδικο και βάναυσο θάνατο της μητέρας του και τους κατονομάζει έναν προς έναν, δηλώνοντας από την αρχή ότι όλα τα ονόματα και τα γεγονότα είναι πραγματικά. Επίσης μέσα από την ιστορία φαίνεται η ζωή στην ελληνική ύπαιθρο μέσα σε όλη της τη σκληρότητα, την υποκρισία, τα καλά και τα κακά της. Ενδεικτικό είναι άλλωστε ότι σαν πηγή έχουν χρησιμοποιήσει το βιβλίο ιστορικοί, συγγραφείς, μέχρι και ο Αμερικανός πρόεδρος Ρίγκαν το είχε σαν επιχείρημα σε ομιλίες του.

Το βιβλίο μεταφέρθηκε με τον ίδιο τίτλο στη μεγάλη οθόνη το 1985, με πρωταγωνιστές τον Τζον Μάλκοβιτς και την Κέιτ Νέλιγκαν, αν και η κυβέρνηση Παπανδρέου απαγόρευσε τα γυρίσματα σκηνών στην Ελλάδα και τους αυθεντικούς χώρους όπου επρόκειτο να γίνουν αρχικά (τελικά έγιναν στην Ισπανία). Η ταινία προβλήθηκε για λίγες ημέρες και στην Ελλάδα αλλά λόγω πολιτικών πιέσεων και επεισοδίων που προκλήθηκαν από οπαδούς του ΚΚΕ με επιθέσεις στους θεατές, τελικά η προβολή της διεκόπη. Το βιβλίο μεταφράστηκε σε 32 γλώσσες και ανακηρύχτηκε καλύτερο βιβλίο για το 1984 από τη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου.

Τα πρώιμα χρόνια της ελληνικής Αριστεράς και η Φεντερασιόν του Αβραάμ Μπεναρόγια
Μέχρι τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα η ελληνική Αριστερά διέπονταν από την ιδεολογία της κοινωνικής απελευθέρωσης, σε συνδυασμό με το αίτημα για την απελευθέρωση των λαών που ήταν υπόδουλοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Με κεντρικές μορφές, όπως ο σημαντικότερος Έλληνας σοσιαλιστής της εποχής, ο Σταύρος Καλλέργης, ο Μαρίνος Αντύπας, ο Νίκος Γιαννιός, ο Γεώργιος Σκληρός κ.ά., το σοσιαλιστικό κίνημα που κινούνταν στα όρια του ελλαδικού χώρου, θα ερχόταν αντιμέτωπο με νέα δεδομένα, όταν θα πραγματοποιούνταν η ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας: Στην Βόρεια Ελλάδα, το εβραιοβουλγαρικό σοσιαλιστικό κίνημα είχε πολύ μεγαλύτερη επιρροή, σε μια βάση διαφόρων εθνοτήτων που αποτελούσαν την περίφημη «μακεδονική σαλάτα».

Όταν απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη από τον ελληνικό στρατό τον Οκτώβριο του 1912, οι μόνοι που αισθάνθηκαν απελευθερωμένοι, ήταν οι Έλληνες, οι οποίοι όμως μειοψηφούσαν σε πληθυσμό εκείνη την εποχή στην πόλη (σε σύνολο 150.000, οι Έλληνες ήταν 40.000, οι Εβραίοι 60.000, οι Τούρκοι 45.000 και οι λοιπές εθνότητες 5.000). Η μεγαλύτερη κοινότητα της Θεσσαλονίκης, η εβραϊκή, δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την αλλαγή του καθεστώτος. Οι Εβραίοι, στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την οποία θεωρούσαν ως πατρίδα τους, έλεγχαν κάθε οικονομική δραστηριότητα. Τα νέα δεδομένα, προκαλούσαν γι’ αυτούς οικονομικές απώλειες, καθώς η αποχώρηση των ηττημένων αποτελούσε και απώλεια χρεών. Επιπλέον, τα όρια της ελληνικής επικράτειας, ήταν σαφώς πιο στενά απ’ αυτά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στα οποία δρούσαν πριν εμπορικά και αυτή τη φορά έβλεπαν στα πρόσωπα των Ελλήνων τον κίνδυνο του ανταγωνισμού, τον οποίον δεν είχαν με τους μουσουλμάνους και τους Βούλγαρους, οι οποίοι περιορίζονταν στις αγροτικές ασχολίες και στο «χαμαλίκι». Εκτός όμως των οικονομικών λόγων, υπήρχε και ο φόβος των αντιποίνων, καθώς η εβραϊκή κοινότητα, όχι μόνο είχαν ενισχύσει οικονομικά τον πόλεμο των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων, πραγματοποιώντας έρανο, με το τεράστιο ποσό των 650.000 χρυσών λιρών, αλλά μέλη της είχαν δημιουργήσει στρατιωτικό σώμα εθελοντών, για να πολεμήσουν στο πλευρό των Τούρκων κι εναντίον των Ελλήνων (δημοσίευμα εφημερίδας «Εστία», 9 Οκτωβρίου 1912). Εξ άλλου, ήταν ακόμη νωπές οι μνήμες από τον λιθοβολισμό Ελλήνων αιχμαλώτων, από Εβραίους στην Θεσσαλονίκη. Υπό αυτές τις συνθήκες και παρ’ ότι ο Βενιζέλος είχε φροντίσει να καθησυχάσει την εβραϊκή κοινότητα παραχωρώντας τους και ιδιαίτερα προνόμια (π.χ. εξαγορά στρατιωτικής θητείας, διατήρηση της αργίας του Σαββάτου, διατήρηση της ισπανοεβραϊκής γλώσσας στις οικονομικές συναλλαγές κ.ά.), οι Εβραίοι ξεκίνησαν προσπάθειες «διεθνοποίησης» της πόλης στέλνοντας εκκλήσεις, πότε στους Βούλγαρους για να προστατέψουν με περιπολίες τις εβραϊκές συνοικίες, πότε στους Αυστριακούς, με αίτημα αυτή τη φορά, να προσαρτήσουν την Θεσσαλονίκη και την Μακεδονία, στην Αυστρουγγαρία, και πότε αποστέλλοντας επιτροπή στο Λονδίνο με αίτημα την αυτονόμηση της Μακεδονίας.

Ένα από τα κινήματα αυτονόμησης της Μακεδονίας και της Θράκης, ήταν το εργατικό σωματείο «Εργατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης» πιο γνωστό με τον ισπανοεβραϊκό τίτλο «Φεντερασιόν», το οποίο είχε ιδρυθεί το 1909 από τον Εβραίο τυπογράφο, βουλγαρικής καταγωγής, Αβραάμ Μπεναρόγια και τον επίσης Εβραίο Κουν Βεντούρα. Η Φεντερασιόν, που αποτελούνταν κυρίως από Εβραίους και Βούλγαρους, αρχικά ήταν ανοιχτά υπέρ των Νεότουρκων και κατά του διαμελισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η οργάνωση εκπροσωπούνταν μάλιστα από το 1910 στο οθωμανικό κοινοβούλιο, με τον Βούλγαρο Ντίμιταρ Βλάχοφ. Προσγειωμένος όμως στην ωμή πραγματικότητα της προσάρτησης της Μακεδονίας στην Ελλάδα και κάτω από την διεθνή αντίληψη που υπήρχε για το μέλλον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Μπεναρόγια αναπροσάρμοσε την τακτική του και κάτω από τον σοσιαλιστικό μανδύα, προπαγάνδιζε μέσα από την εφημερίδα της οργάνωσης «Αβάντι», την αυτόνομη ομοσπονδία της Μακεδονίας, ως τμήμα μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας.

Γράφει για την Φεντερασιόν, ο διατελέσας προσωρινός Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ (1925-1926) και βουλευτής (1926-28), Ελευθέριος Σταυρίδης («Τα Παρασκήνια του ΚΚΕ»): …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που εμείς έχουμε συνεισφέρει όσο κανείς άλλος στο κοινό ταμείο, δηλαδή γύρω στα 200 δις €, ενώ εσείς έχετε, αντίθετα, εισπράξει κατά κεφαλήν όσα κανείς άλλος, δηλαδή σχεδόν 100 δις €. Ουδέποτε λαός βοήθησε μέχρι τώρα με τη θέλησή του σε τέτοιο βαθμό και για τόσο μακρύ διάστημα άλλον λαό. Είσαστε, κυριολεκτικά οι πιο ακριβοί μας φίλοι.

Οι Έλληνες είναι εκείνοι που μας είχαν δείξει τον δρόμο της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας, καθώς και τις πρώτες γνώσεις Εθνικής Οικονομίας. Τώρα μας δείχνετε και πάλι τον δρόμο. Μόνο που αυτή τη φορά είναι λάθος δρόμος. Κι από το σημείο που εσείς έχετε τώρα φτάσει, δεν πάει παραπέρα».
Walter Wüllenweber, επιστολή στο γερμανικό περιοδικό «Stern»

Αγαπητέ Walter, ας αρχίσουμε από τα βασικά –έτσι κάνουμε εμείς εδώ, στη βορειότερη χώρα της Αφρικής, όπως λένε τα ΜΜΕ της χώρας σου αλλά και άλλων «συμπατριωτών» μας στην Ενωμένη Ευρώπη (αφού όλοι είμαστε στην ενωμένη Ευρώπη –χα χα χα χα χα χα– είμαστε συμπατριώτες!)– ας συστηθώ λοιπόν: Ονομάζομαι Γεώργιος Π. Ψωμάς (το Π. σημαίνει Παναγιώτης και είναι το όνομα του πατέρα μου, βλέπεις εμείς στο Ελλάντα δε ντρεπόμαστε ν’ αναφέρουμε το όνομα των προγόνων μας γιατί το μόνο κακό που έκαναν, ήταν να μας διδάξουν ήθη και αξίες που εσύ δυστυχώς δε γνωρίζεις ότι μας δίνονται από τους γονείς μας).

Είμαι Δημόσιος Λειτουργός και όχι υπάλληλος όπως κατά κόρον τα ΜΜΕ των «συμπατριωτών» σου (μας) και άλλων «συμπατριωτών» (μας) αναφέρουν σαν βρισιά και με περίσσεια χλεύη.

Ο μισθός μου είναι 1.000 €. Το μήνα, όχι την ημέρα, όπως ίσως σ’ έχουν παρασύρει να νομίζεις. ΟΥΤΕ 1.000 € λιγότερα από σένα. Είμαι σίγουρος ότι εσύ δε με πιστεύεις ακόμα, αλλά δείξε λίγο υπομονή και περίμενε, διάβασέ με κι αν δε σε πείσω τότε διώξε με από την Ευρωζώνη, τον τόπο της Αλήθειας και της Ευημερίας, του Δίκαιου και του Σωστού. Διώξε με και άσε με να πεθάνω στη ψάθα όπως οι πρόγονοί μου (σαν αυτούς που είχαν στη δούλεψή τους οι δικοί σου πρόγονοι)!

Αγαπητέ Walter, είμαι απόγονος του Γεωργίου Μπακόλα, που πολέμησε στα χιονισμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου (ξέρω, ξέρω για σας είναι Νότια Αλβανία) και επέστρεψε στο σπίτι του με παράσημο…κρυοπαγήματα, τα οποία τον κατέστησαν ανίκανο να ξαναεργαστεί όπως τότε που ήταν νέο παλικαράκι. Ναι τότε που πήγε να υπερασπιστεί την Ελλάδα από τους τότε φίλους σας, τους τωρινούς «συμπατριώτες» μας Ιταλούς.

Μα θα μου πεις τώρα εσύ Walter: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος πέρασε, τελείωσε…φρέσκα κουλούρια…που λένε και στο χωριό μου!

Ξέρεις Walter, εμείς εδώ στο Ελλάντα έχουμε μερικά κουσούρια, μερικά ελαττώματα, κάποιες παραξενιές, πως το λένε ρε συμπατριώτη…έχουμε κάποια κολλήματα: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ και ΔΕ ΞΕΧΝΑΜΕ! Αγαπητέ Walter, στο Ελλάντα έχουμε μια λέξη, που δεν υπάρχει σε καμιά άλλη γλώσσα του κόσμου: ΦΙΛΟΤΙΜΟ! Και συ βρε συμπατριώτη Walter μου έθιξες το ΦΙΛΟΤΙΜΟ! Θα καταλάβεις τι έκανες, μάλλον, μετά από πολύ καιρό, αλλά θα το καταλάβεις!

Ξέρω αγαπητέ Walter ότι μακρηγορώ, αλλά συγχώρεσέ με, δε θέλω να σε κουράσω, αλλά να σε αφυπνίσω. Να σε ξυπνήσω (βλέπεις Walter για το ίδιο πράγμα εμείς οι gasterbeiter έχουμε δύο λέξεις, γιατί φίλε Walter άλλο εννοεί η μία και άλλο η άλλη!).

Ξέρω Walter ότι οι πολλοί Πολιτικοί που «υπηρέτησαν» τον τόπο μου ήταν «λίγοι», κατώτεροι των περιστάσεων, διεφθαρμένοι και αλαζόνες, αλλά αυτό συνέβη και στη χώρα σου που προκάλεσε δύο (2!) Παγκόσμιους Πολέμους κι όμως τώρα η χώρα σου είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΝΙΚΗΤΡΙΑ!

Αγαπητέ Walter δε ξέρω την ηλικία σου και κατά πόσο εσύ έχεις συνδράμει στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία (εύχομαι πως όχι, γιατί εγώ σίγουρα ΟΧΙ), αλλά οι λαοί κατά καιρούς κυβερνούνται από ανθρώπους ακατάλληλους γι’ αυτή τη «δουλειά»…εσύ και οι «συμπατριώτες» μας οι Γερμανοί σίγουρα ξέρετε κάτι παραπάνω!

Φίλτατε Walter, έχω τη λύση για τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει το Ελλάντα στην Πανμέγιστη Γερμανία σου! Εγώ μπορώ να σου δώσω τα φώτα, έτσι ώστε να διαφωτίσεις τους φίλους σου, αλλά και να δώσεις σε όλους τους Ευρωπαίους (αχ και να ‘ξερες από πού πήρε το όνομα Ευρώπη ο τόπος που ζεις και περνάς καλά απ’ ό,τι καταλαβαίνω!)

Λοιπόν Walter για να τελειώνουν τ’ αστεία και οι κουβέντες του καφενείου –που λέμε εδώ στο Ελλάντα: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Στις 30 Μαΐου 1942 το γερμανικό Φρουραρχείο Ηρακλείου Κρήτης εξέδιδε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Επειδή κατά τη νύκτα της 28ης προς την 29ην Μαΐου 1942 άγνωστοι επυρπόλησαν αυτοκίνητον της Γερμανικής Υπηρεσίας εις την πόλιν του Ηρακλείου, τιμωρείται, κατόπιν διαταγής του κ. Διοικητού του Φρουρίου Κρήτης, ολόκληρος ο Νομός».

Λίγες μέρες αργότερα, Έλληνες και Άγγλοι καταδρομείς υποστηριζόμενοι από τις ανταρτικές ομάδες της Κρήτης, έφθασαν από την Μέση Ανατολή και ανατίναξαν επί του εδάφους 13 γερμανικά πολεμικά αεροπλάνα. Στις 14 Ιουνίου 1942, δεκάδες όμηροι, έφεδροι αξιωματικοί, δημοσιογράφοι, εργάτες, δικηγόροι, αγρότες, έμποροι, μικροεπαγγελματίες εκτελούνταν σε αντίποινα στα Χανιά.

Ανάμεσά τους ήταν και ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Αριστείδης Όθων Ραγκαβής 23 ετών, που είχε αποκλειστεί στο νησί. Ήταν γιος του αντιστρατήγου Νικόλαου Ραγκαβή και ανηψιός του πρέσβη Αλέξανδρου Ραγκαβή. Η μητέρα του ήταν Γερμανίδα, κόρη ενός εκ των στρατηγών τού Κάιζερ.

Ο Αριστείδης Ραγκαβής αρνήθηκε να επικαλεστεί την συγγένειά του με τον Γερμανό παππού του, στρατηγό της Βέρμαχτ, για να σώσει τη ζωή του και έπεσε υπό τα πυρά της. Ο στρατάρχης φον Λιστ, όταν πληροφορήθηκε το γεγονός, μετέβη να συλλυπηθεί την οικογένειά του. Ο αντιστράτηγος Ραγκαβής δεν τον δέχθηκε. Η Γερμανίδα μητέρα του, είπε στον Γερμανό στρατάρχη: «Δεν καταλαβαίνω γιατί εκφράζετε την λύπη σας. Ο γιος μου ήταν Έλληνας και πέθανε σαν Έλληνας».

Πηγή: «Τα 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ» (Νικόλαος Μέρτζος)