Εδώ προσφέρομε στους αναγνώστες ένα μικρό και πρόχειρο δείγμα βιβλικής αντιφάσεως και ασυναρτησίας. Υπολογίζω ότι ένα καλό ολοκληρωμένο δείγμα πρέπει να ισούται με εκατό φορές αυτό εδώ. Υπάρχουν τέτοιοι κατάλογοι σχεδόν πλήρεις στην διεθνή βιβλιογραφία Αν τα βάλομε όλα μαζί, έχομε τουλάχιστον επτά χιλιάδες (7.000) προβλήματα που ανακύπτουν από το ιερό αυτό βιβλίο. Αν και τα θέματα που εκτίθενται εδώ ευρίσκονται όλα εντός της Βίβλου, ζητώ συγγνώμη για τυχόν λανθασμένους αριθμούς στις αναφορές. Έπειτα, από έκδοση σε έκδοση υπάρχει μια διαφορά συν ή πλην ένα ή δύο στην αρίθμηση των στίχων και των Ψαλμών. Οπότε ελέγξετε τις εκδόσεις του «αγίου» αυτού βιβλίου στις οποίες αναφέρεστε. Επί πλέον, κάθε έκδοση περιέχει πολλές συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις στίχων στα περιθώρια κλπ. Έτσι αν βρείτε όλες τις αναφορές και τις συγκρίσεις των, θα φτιάξετε μια ατέρμονα αλυσίδα αντιφάσεων και ασυναρτησίας. Καλό κουράγιο! Αξίζει όμως η προσπάθεια για να αποδείξετε έτσι την «θεοπνευστία», την «ακρίβεια» και το «άριστο» ύφος αυτού του αχρήστου βιβλίου!
Ποιους να σκοτώνεις
–Το άτακτο και ανυπάκουο παιδί. Δευτερονόμιον 21: 20-21.
–Αυτούς που καταρρώνται ή χτυπούν τους γονείς των. Λευιτικόν 20: 9, Έξοδος 21: 15.
–Τους λάτρεις άλλων θεών. Δευτερονόμιον 13: 6-11.
–Τους πνευματιστές και τις μάγισσες. Λευιτικόν 20: 27, Δευτερονόμιον 13: 6-11, Έξοδος 22: 18.
–Αυτούς που δεν πιστεύουν στον Χριστό (παραβολή). Λουκάς 19: 27.
–Αυτούς που εργάζονται τα Σάββατα. Έξοδος 35: 2 (ο Μωυσής σκοτώνει κάποιον γι’ αυτόν τον λόγο), Αριθμοί 15: 32-36.
–Αυτούς που κατηγορούνται από δύο μάρτυρες για κακοήθεια. Δευτερονόμιον 17: 6.
–Τα παιδιά και τα μωρά των εχθρών. Αριθμοί 31: 17, Δευτερονόμιον 20: 13, Ψαλμοί 136 (ή 137): 9, Λευιτικόν 26: 29.
–Τους Μοιχούς. Λευιτικόν 20: 10.
–Τους ομοφυλοφίλους. Λευιτικόν 20: 13.
–Τη γυναίκα που δεν είναι παρθένος όταν παντρεύεται. Δευτερονόμιον 22: 13-21.
Μία από τις μεγάλες αντιφάσεις της χριστιανικής απολογητικής είναι και η εξής: Ενώ κατά το θαύμα της Πεντηκοστής, όπως περιγράφεται στις «θεόπνευστες» Πράξεις των Αποστόλων,κεφάλαιο 2, όλοι οι Απόστολοι την πρωίαν της Πεντηκοστής ως εκ του θαύματος της επιφοιτήσεως του αγίου πνεύματος υπό μορφή πυρίνων γλωσσών, ομίλησαν απταίστως όλες τις γλώσσες του κόσμου, από την άλλη μεριά πολλοί χριστιανοί Πατέρες και θεολόγοι δηλώνουν κατηγορηματικώς ότι ο Θεός Πατήρ Γιαχβέχ είχε προνοήσει διά του θεϊκού σχεδίου του ώστε να ομιλήσει ολόκληρος ο περί την Μεσόγειο κόσμος την Κοινήν Αλεξανδρινή Ελληνική διάλεκτο, δια να διαδοθεί ο Χριστιανισμός δι’ αυτής. Ακόμη και ο Μέγας Αλέξανδρος, χωρίς να το γνωρίζει, είχε καταστεί όργανο του Γιαχβέχ! Έχομε ακόμα και την εκδοχή των γλωσσολαλιών, της τρέλας και αποβλάκωσης δηλαδή, που τις εκθειάζει ως ειδικό χάρισμα ο Παύλος στην Α΄Πρός Κορινθίους, κεφάλαιο 14. Ποίαν εκδοχή λοιπόν προτιμάτε; Απορούμε όμως διατί ο Πατήρ Γιαχβέχ δεν προτίμησε τη γλώσσα του περιουσίου λαού του στην οποία ήταν γραμμένος και ο ιερός λόγος του, της Παλαιάς Διαθήκης! Ακόμα απορούμε διατί οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες από τον τέταρτο αιώνα και μετά δεν έγραψαν στην ακραιφνή θεϊκή γλώσσα των Ευαγγελίων, την Κοινή, αλλά αττίκιζαν!
Εκτός από τις διάφορες παραπλανητικές ή γενικόλογες ή περιφερειακές απαντήσεις, οι απολογητές μαζί με τους ορθόδοξους εκκλησιαστικούς πατέρες μονοπωλούσαν και την ερμηνεία των γραφών. Μόνο αυτοί καταλάβαιναν τις γραφές σωστά και γι’ αυτό όλοι οι άλλοι έπρεπε να τους ακούν χωρίς ιδίαν γνώση, κρίση και χωρίς αντίρρηση. Ακόμα και οι Εβραίοι οι οποίοι έγραψαν τις δικές τους γραφές με τα χεράκια τους έπρεπε και αυτοί να ακούν τυφλά τους Χριστιανούς στο πως πρέπει να τις κατανοούν! Η συνεχής χρήση, παρερμηνεία και διαστρέβλωση των Εβραϊκών γραφών από τους Χριστιανούς θεολόγους και απολογητές είναι ένα τεράστιο ζήτημα που πολλάκις έχει προκαλέσει σφοδρές διαμάχες, μίση, φανατισμούς, διώξεις, σφαγές, καταστροφές, κλπ., μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων. Βεβαίως και οι Εβραϊκές γραφές δεν είναι τίποτα σπουδαία πράγματα. Πέραν των θηριωδιών, ανοησιών, βαρβαροτήτων, κλπ. που περιέχουν πρόκειται για ένα μείγμα αντιγραφής και συρραφής γραπτών τεσσάρων ομάδων: Ελοχιμιστών, Γιαχβιστών, Δευτερονομιστών και Ιερέων. Ήλθαν μετά οι Χριστιανοί και με την αντιφατική θεολογία τους, τις έκαναν έτι χειρότερες.
Πολλές πιθανές θεωρίες και απόψεις έχουν προταθεί για την απαρχή και την άνοδο του Χριστιανισμού. Υπάρχουν λόγου χάρη, συνωμοτικές, μυθολογικές, παγανιστικές, ενοποιητικές, συγκριτικές, ηλιοαστρολογικές, αστρολογικές, αστροθεολογικές, κλπ., θεωρίες. Η κάθε μια έχει τα δικά της επιχειρήματα, τα οποία δεν είναι ευκαταφρόνητα. Π. χ. η ίδια η Παλαιά Διαθήκη περιέχει πολλά ηλιοαστρολογικά και αστρολογικά στοιχεία. Όμως από τις έρευνες πολλών αμερολήπτων επιστημόνων, μεταξύ των οποίων υπήρχαν πολλοί Χριστιανοί θεολόγοι, Εβραίοι ερευνητές, αρχαιολόγοι και πολλοί άλλοι επιστήμονες, βγαίνει το συμπέρασμα ότι: «Ο Χριστιανισμός άρχισε ως μεσσιανική, αποκαλυπτική και άμεσα εσχατολογική αίρεση του Ιουδαϊσμού.». Τα παλαιότερα Ιουδαϊκά και Χριστιανικά γραπτά που έχουν σωθεί επ’ αυτού του θέματος, η μελέτη της ζωής των πρώτων Χριστιανών, τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θαλάσσης, όλα τα απόκρυφα και ψευδεπίγραφα βιβλία των δύο πρώτων αιώνων προ και μετά Κοινής Εποχής, οι εμμονές όλων των πρωτοχριστιανικών αιρέσεων, ολόκληρη η Καινή Διαθήκη, κλπ., περιέχουν πάρα πολλά και ισχυρά στοιχεία για να εξαχθεί το συμπέρασμα αυτό. «Η εσχατολογική εποχή έφθασε και ευρίσκεται προ των θυρών. Ετοιμαστείτε καταλλήλως διότι νέα τάξη πραγμάτων θα επέλθει τόσο εις τον ουρανό όσο και εις την γη, από τον ήλιο της δικαιοσύνης, τον διδάσκαλο, τον δικαστή, (και ένα σωρό άλλους τίτλους και επίθετα), που πρόκειται να αποκαλυφθεί, κ.λπ.».
Ειδικά σε όλο το μήκος και το πλάτος της αλλοιωμένης και επεξεργασμένης ΚαινήςΔιαθήκης που έχομε σήμερα στα χέρια μας ισχυρά υποφώσκει η άμεση εσχατολογία. Διαβάσετε όλη την Καινή Διαθήκη με προσοχή και θα την δείτε! Οι παραχαράκτες, παρεμβολείς και επεξεργαστές του τετάρτου αιώνος και μετέπειτα, δεν κατάφεραν να αποβάλουν όλα αυτά τα στοιχεία. Ήταν τόσο πολλά που δεν θα ξέρανε μετά πως να επανασυνδέσουν τα υπόλοιπα. Από την άλλη μεριά πάλι είναι πάρα πολύ βολικά για την τρομοκράτηση του αδαούς και αγράμματου ποιμνίου των πιστών προβάτων! … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Σκεπτικισμός, κατά τον γενικό φιλοσοφικό ορισμό, είναι η αντιμετώπιση κάθε φιλοσοφικής θέσεως (πολλές φορές και μη φιλοσοφικής) με ορθολογική σκέψη και κριτική που ενέχουν αμφιβολία και αμφισβήτηση. Η λέξη προφανώς παράγεται από το ρήμα «σκέπτομαι» του οποίου η ενέργεια προκαλεί τη σκέψη (βάσει λογικής, τουλάχιστον στα προχωρημένα στάδια της) και εν συνεχεία την κρίση, την αμφιβολία, την αμφισβήτηση, και καταλήγει στην αποδοχή ή την απόρριψη μιας θέσης και ακόμα οδηγεί στην ταξινόμηση και τον διαχωρισμό διαφόρων θέσεων. Η διεργασία της σκέψης, λογικής, νόησης και συνείδησης αποτελεί τη μεγαλύτερη διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα και είναι η μεγαλύτερη δημιουργός δύναμη του πολιτισμού. Και τα ζώα μπορούμε να πούμε πως, ως έναν βαθμό και ανάλογα του είδους των, έχουν συνείδηση. Όμως δεν έχουν την πλήρη συνείδηση που είναι «η συνείδηση της συνείδησης» την οποία διαθέτει μόνο ο άνθρωπος. Όλες αυτές οι διεργασίες βασίζονται σε λογικές διαδικασίες που απαρτίζουν το γενικότερο σύστημα της λογικής, γραπτής ή άγραφης, άνευ κοινής αποδοχής της οποίας καμία επικοινωνία, συνεργασία, επιστήμη ή τεχνολογία, πρόοδος και κρίση επί των πράξεών μας είναι δυνατή … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Πριν αρχίσομε την ανάπτυξη του παρόντος θέματος πρέπει να τονίσομε ότι ένα από τα θεμελιώδη δόγματα όλων των χριστιανικών εκκλησιών είναι το ότι η ΑγίαΓραφή ή Βίβλος = Παλαιά + ΚαινήΔιαθήκη είναι θεόπνευστη ή αλλιώς ο «λόγος του Θεού». Στην ορθόδοξη και καθολική εκκλησία στις πηγές της πίστεως και των δογμάτων συμπεριλαμβάνεται και η Ιερά Παράδοσις, η οποία αποτελείται από τα συγγράμματα των Πατέρων, τις αποφάσεις συνόδων και συμβουλίων και πολλά άλλα γραπτά και παραδόσεις. Θα μιλήσομε λοιπόν σύμφωνα με αυτή την αρχή. Δηλαδή, όπως όλες οι χριστιανικές εκκλησίες έτσι και εμείς θα θεωρήσομε το δόγμα της θεοπνευστίας των γραφών ως θεϊκό και απαράβατο δόγμα, το οποίο τονίζεται και εκπηγάζει τουλάχιστον από:
Πράξεις των Αποστόλων 2: 1- 4 «και εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν της πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό. και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι· και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισέ τε εφ’ ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι.».
Β΄ Πρός Τιμόθεον 3: 16 «πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη,».
Πολλά άλλα χωρία της Βίβλου και της Παραδόσεως και αποφάσεις συνόδων, συμβουλίων, διαβουλεύσεων, κλπ..
Αν το δόγμα της θεοπνευστίας των γραφών ακυρωθεί τότε και ολόκληρο το οικοδόμημα της χριστιανικής πίστεως καταρρέει μαζί του σαν χάρτινος πύργος. Διά τούτο και διατηρείται ως κόρη οφθαλμού σε όλες τις χριστιανικές αιρέσεις ανεξαρτήτως, αρχής γενομένης από τον πρώτο θεολόγο του Χριστιανισμού τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο, όπως είδαμε μόλις στην Β΄ Πρός Τιμόθεον 3: 16, και όπως εδογματίστηκε από πολλές θεόπνευστες συνόδους … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Επισκόπηση του θέματος
Σ’ αυτό το άρθρο επιθυμούμε να δώσομε στο ελληνικό κοινό λίγες νύξεις και αιχμές για τις ιστορικές και επιστημονικές σχέσεις τού Χριστιανισμού με τις επιστήμες και ειδικότερα την ιατρική επιστήμη.
Η παγκόσμια βιβλιογραφία στο παρόν θέμα είναι απέραντη. Ένα πλήρες δίτομο βιβλίο σ’ αυτά τα θέματα (μέχρι και την εποχή που γράφτηκε, αρχές 20ου αιώνα,) είναι του καθηγητή και προέδρου του Πανεπιστημίου Cornell της Πολιτείας της Νέας Υόρκης Andrew White AHistoryoftheWarfareofSciencewithTheologyinChristendom (Mια Ιστορία του Πολέμου της Επιστήμης με την Θεολογία στον Χριστιανισμό). Στο παρόν άρθρο η ανάπτυξη θα είναι απλώς μερική.
Όσοι ενδιαφέρονται γενικότερα γι’ αυτά τα θέματα και δεν είναι αδιάφοροι ώστε να τα αφήνουν να κυλούν απαρατήρητα όπως έρχονται και πάνε, μπορούν να ελέγξουν και να μελετήσουν τις αναφορές και τα θέματα που προτείνομε, ώστε μόνοι τους μετά από μία σύντομη και εμπεριστατωμένη μελέτη να μπορέσουν να βγάλουν μερικά συμπεράσματα αντικειμενικά και ανεπηρέαστα. Είναι καιρός διάφοροι φορείς να σταματήσουν να δρουν βασιζόμενοι στην τρομακτική αμάθεια ή την παραπληροφόρηση του πλήθους και τη θρησκοληψία, η οποία συχνά συνοδεύεται από θρησκευτικό φανατισμό, που ολοένα αυξάνεται στις μέρες μας φιμώνοντας και τυφλώνοντας τα πάντα … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »