Ο Φασισμός, η Δημοκρατία, η Νεωτερικότης
26/05/2012 | Σχολιασμός
Τον τελευταίον καιρόν με την εκλογικήν άνοδον της Χρυσής Αυγής έγινε του συρμού στο πολιτικόν μας προσκήνιον να ομιλούν διά τον Φασισμόν, την Δημοκρατίαν, τον Β’ Π.Π., τους Ρούβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν, τον Μουσσολίνι, τον Χίτλερ, τον μεταπολεμικό κόσμο κ.ο.κ., οπότε πρέπει να ενημερώσωμε τους φίλους μας περί του τί σημαίνουν αυτοί οι όροι και όλα αυτά!
Η Νεωτερικότης, η οποία εγεννήθη με τον Διαφωτισμόν και την λεγομένην “Γαλλικήν Επανάστασιν”, συντόμως εκρυσταλλώθη εις κοσμοπολιτικήν θρησκείαν ήτις απέκτησε σκληρά και άκαμπτα δόγματα. Διατί την ονομάζομε “κοσμοπολιτικήν θρησκείαν”; Διότι πληροί τον ορισμόν της θρησκείας, τουτέστιν θρησκεία είναι οιοδήποτε ιδεολόγημα το οποίον γνωρίζει “Τί είναι ο άνθρωπος και τι είναι ο κόσμος”! Όμως η Νεωτερικότης επιπλέον χαρακτηρίζεται από φανατισμόν και πολεμικήν, και διά τούτο εξεχύθησαν οι γαλλικοί στρατοί ανά την Ευρώπην και την επέβαλον με ζήλον, βίαν και φανατισμόν ο οποίος ενίοτε υπερέβαινε και τας γνωστάς αγριότητας των χριστιανών! Η Νεωτερικότης περιέλαβε τον ρουσσοϊκόν μύθον της ισότητος των ανθρώπων και τον έτερον, των “ευγενών αγρίων” (από εκεί και η μαρξιστική μυθολογία περί ευγενών αταξικών παραδεισίων προ-πολιτισμένων κοινωνιών) τον συνδεόμενον με τον άλλον επίσης προσληφθέντα μύθον, ότι ο άνθρωπος είναι φύσει αγαθός και εάν δεν υποστεί κοινωνικήν κατήχησιν θα λάμψη η αγαθότης του και διά τούτο καθεστώς χωρίς άρχοντας, λαϊκόν, αμεσοδημοκρατικόν κατά προτίμησιν, όχι μόνον θα ήτο τέλειον αλλά θα έφερνε ευτυχίαν, χαρά και αφθονία. Όπως όλοι γνωρίζομε ο μύθος αυτός σήμερον που ζώμεν καθαυτό “μυθολογικήν” εποχήν, οσημέραι εδραιούται και περαιτέρω. Επίσης ενεσωματώθη εις αυτήν και η αφελής Αθεΐα της εποχής, η θρησκεία και η πίστις εις το Επέκεινα και εις τον Ιδεώδη κόσμον εκηρύχθη δεισιδαιμονία και προϊόν του φόβου των αγρίων (δεν μας λέγουν όμως ποίων αγρίων; Των ευγενών φιλοσοφημένων των αταξικών κοινωνιών ή κάποιων άλλων, μη-“ευγενών αγρίων”;). Η Νεωτερικότης επίσης εδογμάτισε ότι ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκην κοινωνικής ζωής (είναι το μοναχικόν αριστοτελικόν θηρίον ή μήπως ο αριστοτελικός θεός;) κι διά τούτο είναι αποτινακτέα ως κοινωνικά μυθεύματα οι δεσμοί με την οικογένειαν, το γένος, την πατριάν, την συνοικίαν, την πόλιν, την κοινωνία, το έθνος, την γλώσσα, την ανθρωπολογικήν φυλή, την συντεχνίαν, την θρησκευτική λέσχη κ.ο.κ. Οπότε είναι έννοιαι κεναί περιεχομένου η πατρίς, το έθνος, η κοινωνία, ο πολιτισμός εθνικός ή λαϊκός, η γλώσσα, η ιστορία κ.ο.κ. Όπως λέγει ο Κ. Μαρξ, ποτέ να μην είπωμεν ότι υπάρχουν και δεσμεύεται ο άνθρωπος από αυτές, συλλογικαί υπέρτεραι οντότητες, όπως η οντότης κοινωνία. Ούτως εγεννήθη η έννοια της ατομοκεντρικής κοινωνίας και του νεωτερικού ανθρώπου ο οποίος δεν έχει ούτε ταυτότητα, ούτε ρίζες! Στον άνθρωπον αυτόν “φτερό στον άνεμο”, που στέκεται ψυχικά άδειος και ανικανοποίητος στην πολιτιστική-ιστορική του μοναξιά, πραγματικός “φελλάχος” υπό την σπεγκλεριανή έννοια, δίδεται ως αντιστάθμισμα το πακέττο “Ανθρώπινα Δικαιώματα”. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »