Η ιστορία της ανθρώπινης σκέψης θυμίζει τις ταλαντώσεις εκκρεμούς, ταλαντώσεις που συνεχίζονται αιώνες τώρα. Μετά από μια μακρά περίοδο ύπνου έρχεται η στιγμή της αφύπνισης. Τότε η σκέψη απελευθερώνεται από τις αλυσίδες με τις οποίες όλοι οι ενδιαφερόμενοι -κυβερνήτες, νομικοί, κλήρος- την είχαν επιμελώς δέσει. Τις σπάζει. Υποβάλλει σε αυστηρή κριτική κάθε τι που της είχαν διδάξει και αποκαλύπτει την κενότητα των θρησκευτικών, πολιτικών, νομικών και κοινωνικών προκαταλήψεων, στους κόλπους των οποίων φυτοζωούσε. Ωθεί την έρευνα σε άγνωστα μονοπάτια, εμπλουτίζει την γνώση μας με απροσδόκητες ανακαλύψεις· δημιουργεί νέες επιστήμες.

Όμως, οι προαιώνιοι εχθροί της σκέψης, ο κυβερνήτης, ο νομικός, ο θεολόγος, συνέρχονται ταχύτατα από την ήττα. Ανασυντάσσουν σταδιακά τις διασκορπισμένες δυνάμεις τους· ανανεώνουν την πίστη και τους κώδικές τους, προσαρμόζοντάς τα σε κάποιες νέες ανάγκες. Και, επωφελούμενοι από την δουλικότητα του χαρακτήρα και της σκέψης, την οποία τόσο επιτυχώς αυτοί οι ίδιοι είχαν καλλιεργήσει, επωφελούμενοι από την πρόσκαιρη αποδιοργάνωση της κοινωνίας, εκμεταλλευόμενοι την απραγία των μεν, την δίψα για πλούτο των δε και τις διαψευσμένες ελπίδες των τρίτων -κυρίως τις διαψευσμένες ελπίδες- ξαναρχίζουν αθόρυβα το έργο τους, καθυποτάσσοντας αρχικώς τα παιδιά μέσω της εκπαίδευσης.

Το πνεύμα ενός παιδιού είναι αδύναμο. Είναι πανεύκολο να το υποτάξουν μέσω του φόβου -και αυτό πράττουν. Το κάνουν δειλό και μετά του μιλούν για τα βασανιστήρια της Κόλασης του δείχνουν τα βάσανα της καταδικασμένης ψυχής, την εκδίκηση ενός ανελέητου θεού… Ο κληρικός θα το εθίσει στην ιδέα του νόμου για να το κάνει να υπακούει καλύτερα σε ό,τι ονομάζει θεϊκό νόμο, και ο δικηγόρος θα του μιλήσει για τον θεϊκό νόμο για να το κάνει να υπακούει καλύτερα στον ανθρώπινο νόμο. Και η σκέψη της επόμενης γενιάς θα διατηρήσει αυτήν την θρησκευτική συνήθεια, αυτήν την εξουσιαστική και ταυτοχρόνως δουλική συνήθεια -εξουσία και δουλικότητα βαδίζουν πάντοτε χέρι χέρι- αυτήν την συνήθεια υποταγής την οποία τόσο συχνά συναντάμε στους συγχρόνους μας.

Κατά την διάρκεια αυτών των περιόδων ύπνου, σπανίως συζητούνται τα περί ηθικής ζητήματα. Οι θρησκευτικές πρακτικές και η δικαστική υποκρισία τα αντικαθιστούν. Κριτική δεν ασκείται, οι άνθρωποι αφήνονται να οδηγούνται από την συνήθεια, από την αδιαφορία. Δεν παθιάζονται ούτε υπέρ ούτε κατά της κυρίαρχης ηθικής. Κάνουν ό,τι μπορούν για να φαίνεται ότι οι πράξεις τους εναρμονίζονται με όσα διατείνονται ότι πιστεύουν. Και το ηθικό επίπεδο της κοινωνίας υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο, προσεγγίζοντας εκείνο τής ηθικής κατάπτωσης των Ρωμαίων κατά την περίοδο της παρακμής …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Ζητώ συγγνώμη για τον αθυρόστομο τίτλο του άρθρου. Δανείζομαι την λέξη «κουραδοκόφτης» από τα «φλοράδικα», δηλαδή την γλώσσα των νέων. Η νεολαία μας, λοιπόν, αποκαλεί «κουραδοκόφτη» το string που φοράνε οι καλλονές στις πλαζ, προς αγαλλίασιν των ανδρών. Νομίζω πως, είναι η πιο εύστοχη και η πιο αστεία λέξη που χρησιμοποιούν οι νέοι, όπως ακριβώς η πιο αστεία λέξη των «καλιαρντών» ήτο ο καυστικός χαρακτηρισμός «καημόπουτσα» (ήτοι, η ξελιγωμένη «αδερφή» που δεν κατάφερε να πείσει τον έσχατο φαντάρο).

Κατά τα φαινόμενα, το string είναι βραζιλιάνικη εφεύρεση, αφού το πρωτοφόρεσαν οι καλλίγραμμες κοπέλες στο Ρίο, όπου το λένε «tanga». Το πορτουγέζικο «tanga» και το αγγλικό «string» είναι ταυτόσημα: Σπάγγος, κορδόνι, χορδή. Στην Ελλάδα λένε «τάνγκα» το στενοκομμένο μαγιό (εξαιτίας του οποίου ξυρίζουν στα πλάγια το εφηβαίον), ενώ η λέξη «στρινγκ» δηλώνει το κάλυμμα που αφήνει γυμνούς τους γλουτούς —έτσι το λένε τα κορίτσια, ενώ τα αγόρια προτιμούν τον δολοφονικό όρο «κουραδοκόφτης», ή το εξασθενημένο συνώνυμο «σκατοκόφτης».

Το στρινγκ έφθασε στην Ευρώπη διά μέσου των Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, θυμάμαι πολύ καλά ότι, επί Κατοχής, λίγοι θρασείς κολυμβητές φοράγανε ένα είδος στρινγκ, που δεν ήτανε τίποτα άλλο παρά ένα πανάκι αναρτημένο με κορδόνι από τους γοφούς. Αυτό το υποτυπώδες μαγιό το λέγανε «αρχιδοσακούλα». Όσο για την λέξη μαγιό (γαλλικό «maillot»), αντικατέστησε την λέξη «μπανιερό». Η λέξη «μαγιό» ταίριασε τόσο καλά στη γλώσσα μας ώστε αποχτήσαμε τον ενικό τύπο «μαγιόν» και τον πληθυντικό «μαγιά» (σαν τον πληθυντικό «μπετά», εξ ου το «μπετατζής», αντί «μπετονατζής»).

Ο Andre Breton, σε κάποιο από τα φλύαρα «Μανιφέστα» του, γράφει: «Η ομιλία δόθηκε στον άνθρωπο για να κάνει σουρεαλιστική χρήση της». Η λέξη «κουραδοκόφτης» είναι τσουχτερή, αλλά όχι σουρεαλιστική. Μάλιστα, θα έλεγα πως είναι άκρως ρεαλιστική.

Μεταθέτοντας το πρόβλημα στους νεοέλληνες λεξικογράφους, θα παρατηρούσα ότι, αφ’ ενός, είναι τεμπέληδες, και αφ’ ετέρου, ηθικολόγοι… Ο Μανώλης Τριανταφυλλίδης άφησε να γλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά του το σημαντικό ιδίωμα των «καλιαρντών». Ο Μπαμπινιώτης απέφυγε την λέξη «αρχιδοσακούλα» (και πολλές άλλες ανάλογες) για να μην του χαλάσουν την διαγωγή…

Μες στα «φλοράδικα», έχω διαπιστώσει μιαν ισχυρότατη παρουσία της κλασικής μας αργκό, μιας αργκό που οι ερασιτέχνες λεξικογράφοι αγνοούν εντελώς. Οι λέξεις της κλασικής αργκό περάσανε στα «φλοράδικα», άλλοτε ορθώς και άλλοτε με λανθασμένη προφορά. Οι φλοράδικες λέξεις «μουρόχαβλος» και «μπουρούχα» είναι μάγκικης προέλευσης, καθώς
και οι λέξεις «παπάρας» και «κωλάδικο». Ορισμένες λέξεις της κλασικής αργκό αλλάξανε σημασία. Η μάγκικη λέξη «κωλάδικο» εσήμαινε άλλοτε: Κοσμικό μπουζουξίδικο όπου δεν εσύχναζαν τα «παιδιά της ταράφας» (υπόκοσμος)…

Οι λεξικογράφοι που εδημοσίευσαν λίστες με φλοράδικες λέξεις απέφυγαν επιμελώς τις αθυροστομίες. Η λέξη «κουραδοκόφτης» τυπώνεται, εδώ, για πρώτη φορά. Συνεπώς, σύμφωνα με τον νόμο, έχω τις σχετικές ποινικές ευθύνες, καθότι τυγχάνω πλέον ιδιοκτήτης της λέξης…

«Όταν ήμουν παιδί προσευχόμουν κάθε βράδυ για ένα καινούργιο ποδήλατο. Μετά κατάλαβα πως ο Κύριος δεν δουλεύει έτσι, οπότε έκλεψα ένα και του ζήτησα να με συγχωρέσει».
Ίμο Φίλιπς (Αμερικανός κωμικός)

Τα τρωκτικά του Δημοσίου, ξαναχτύπησαν για μία ακόμη φορά…

Σπείρα υπαλλήλων του ΙΚΑ, με την μέθοδο των «φτιαχτών» βεβαιώσεων και αποδείξεων, επί χρόνια καταχρώνταν δημόσιο χρήμα, με τρόπο απροκάλυπτο και χωρίς να κρατούνται ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα: Επίδομα πολύτεκνου σε…άγαμο, επίδομα τοκετού σε…άνδρα και διάφορα άλλα τέτοια «ωραία». Έτσι, για να καταλαβαίνουμε και πως «λειτουργεί» το κράτος και οι υποτιθέμενοι «ελεγκτικοί» μηχανισμοί του.

Τα κέρδη βέβαια, ήταν και ανάλογα του θράσους: Τουλάχιστον 6 εκατομμύρια ευρώ, με τις εκτιμήσεις όμως να κάνουν λόγο στην πραγματικότητα για 20 εκατομμύρια και βάλε. Δηλαδή, σε απλές δραχμούλες, μόνο 7…δις και κάτι «ψιλά». Μεροδούλι, μεροφάι που λέμε…

Μπορεί όμως το κράτος να είναι τυφλό κι αράθυμο, ο…Θεός όμως βλέπει. Κι επειδή ο Θεός είναι «καλός» με τους «μετανοούντες» (έτσι λένε οι «ποιμένες» στο «ποίμνιο»), η ακολουθία στις ακόλουθες φωτογραφίες από την «παράγκα» της επικεφαλούς της σπείρας, είναι, θα λέγαμε, απολύτως…λογική …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

«Ο σταυρός, μου έδωσε στίγμα, όρισε την ταυτότητά μου. Ο σύνδεσμός μου με τον Ιησού, ο σταυρός ως σημείο ελέους. Έβλεπα παντού σταυρούς όταν ήμουν μικρός… Ο σταυρός ήταν κεντρικός για την κοσμοθεώρησή μου. Ήταν σαν ένα στόχαστρο, μέσα από το οποίο έβλεπα τον κόσμο. Ύστερα, αυτό άλλαξε. Άρχισα να βλέπω ότι αυτός ο σταυρός ρίχνει σκιά… Έχω γράψει πολλές ιστορίες, αλλά μία με στοιχειώνει… Πρόκειται για τα όσα έχουν κάνει οι άνθρωποι στο όνομα του Θεού…».
Τζέιμς Κάρολ

Ο Τζέιμς Κάρολ, πρώην καθολικός ιερέας, εξηγεί πως αποφάσισε να εγκαταλείψει του ιερατικό σχήμα, όταν άρχισε ν’ ανακαλύπτει το πραγματικό παρελθόν του Χριστιανισμού.

Με έκπληξη και τρόμο, διαπίστωσε, ότι η ιστορία του είναι γραμμένη με διώξεις, εγκλήματα και αίμα, με κομβικό σημείο την εποχή του «Μεγάλου» Κωνσταντίνου, όπου το σύμβολο του σταυρού μετετράπη σε ξίφος. Οι Εβραίοι, υπήρξαν από τους πρώτους και βασικούς στόχους αυτού το ξίφους, καθώς σύμφωνα με την χριστιανική θεώρηση, αποτελούν τους αιώνιους φονιάδες του «σωτήρα» Ιησού. Οι ναζιστικές διατάξεις εναντίον τους, στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, δεν διαφέρουν σε τίποτε από αυτές που εξέδιδε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κατά το προηγούμενο ιστορικό παρελθόν. Η έρευνα του Κάρολ μάλιστα, ρίχνει και λίγο περισσότερο φως, σε μια σκοτεινή περίοδο, που αφορά την σχέση Βατικανού και ναζιστικής Γερμανίας.

Ο Τζέιμς Κάρολ, δεν παραλείπει να θίξει και το θέμα του χριστιανικού προσηλυτισμού, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και σήμερα, εξακολουθεί να γίνεται απροκάλυπτα και μάλιστα με την κάλυψη ή την ανοχή των κρατικών αρχών, καταπατώντας κάθε έννοια ανεξιθρησκείας και ελεύθερης θρησκευτικής βούλησης. Στο δε παρελθόν, αυτός ο προσηλυτισμός, σε πολλές περιπτώσεις ήταν ουσιαστικά αναγκαστικός, καθώς οι προσήλυτοι έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα στην «θρησκεία της αγάπης» -τον Χριστιανισμό- και τη ζωή τους …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…