Καθώς η ανηθικότητα είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Βίβλου, το στοιχείο αυτό δεν θα μπορούσε ν’ απουσιάζει κι απ’ το στενότερο πλαίσιο της οικογένειας.

Παρ’ ότι οι χριστιανοί, θέλουν να πιστεύουν ότι οι «ιερές» γραφές τους, εκπέμπουν πάμπολλα ηθικοπλαστικά μηνύματα, εν τούτοις μια απλή ανάγνωση της Αγίας Γραφής, καταρρίπτει πάραυτα τον ισχυρισμό αυτό. Κι αυτό είναι το θέμα: Οι χριστιανοί, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν έχουν διαβάσει ποτέ στη ζωή τους, ούτε μια αράδα από το «ιερό» βιβλίο της θρησκείας τους. Απλώς καταπίνουν αμάσητο, ό,τι τους ταΐζουν, αυτοί που υποτίθεται ότι το έχουν διαβάσει.

Σήμερα, π.χ. η πολυγαμία, θεωρείται ασύμβατη με τον Χριστιανισμό· στη Βίβλο όμως, είναι κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Η γυναίκα, στην Αγία Γραφή, δεν αποτελεί τίποτε άλλο από ένα όργανο αναπαραγωγής και αντικείμενο πορνικών απολαύσεων. Ο μισογυνισμός, δεν είναι απλά εμφανής, αλλά εξόφθαλμος. Η αιμομιξία, έχει κι αυτή, την δική ξεχωριστή θέση στο «ιερό» αυτό βιβλίο. Η αξία της οικογένειας, εκμηδενίζεται εμπρός στην αξία της τυφλής πίστεως. Ο γάμος απαξιώνεται ευθέως. Και θα πρέπει ν’ αναρωτηθεί κάποιος, τι δουλειά έχουν η δολοπλοκία και το μίσος, μέσα σ’ ένα βιβλίο που υποτίθεται ότι εκπέμπει μηνύματα «αγάπης».

Ακολουθούν μερικά ενδεικτικά παραδείγματα οικογενειακών αξιών, αλλά και γενικότερα ανθρώπινων σχέσεων, έτσι όπως αυτές παρουσιάζονται στην Αγία Γραφή, ενώ για οικονομία χώρου και αποφυγή επαναλήψεων, εξαιρείται το συντριπτικό ποσοστό των περιπτώσεων, όπου ο «πανάγαθος» και «δίκαιος» Θεός, εκτονώνει την οργή του πάνω σε γυναικόπαιδα, δείχνοντας έτσι με πόση «στοργή» περιβάλλει την οικογένεια …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Υπάρχει μια λέξη, που κάθε γιατρός τρέμει όταν την ακούει… Αυτή η λέξη είναι: «Θυμάσαι;».

Κάθε γιατρός κάνει λάθη. Όμως, όπως λέει ο γιατρός Μπράιαν Γκόλντμαν, η ιατρική νοοτροπία της άρνησης (και της ντροπής) αποτρέπει τους γιατρούς από το να μιλάνε γι’ αυτά τα λάθη, ή από το να τα χρησιμοποιούν για να μαθαίνουν και να βελτιώνονται.

Λέγοντας ιστορίες από την άσκηση του δικού του επαγγέλματος, καλεί τους γιατρούς ν’ αρχίσουν να μιλάνε για τα λάθη τους …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Η Αθήνα του 1907
14 χρόνια μετά την καθολική πτώχευση του 1893, 10 χρόνια μετά την οδυνηρή ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και 9 χρόνια μετά την επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου από τους εβραϊκής καταγωγής Γαλλοβρετανούς τραπεζίτες του 1898, η Ελλάδα των 2.631.952 κατοίκων διέθετε ζωτικό χώρο εκτάσεως 63.211 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Οι υπήκοοι του βασιλείου, που με σκληρή εργασία είχαν καταφέρει να έχουν πλεονασματικό προϋπολογισμό (παρά τις τεκμηριωμένες προβλέψεις του τότε ΔΝΤ για το αντίθετο), ουσιαστικά εξανάγκασαν τον πρόξενο των ΗΠΑ, Χόρτον, να πει γι΄αυτούς σε επίσημη ομιλία του ότι: «Η φυλή είναι μικρή, αλλά τα επιτεύγματά της πολύ μεγάλα και οι Έλληνες είναι μετρημένοι, εργατικοί και οικονόμοι».

Όλοι οι αυτόχθονες θρηνούσαν την απώλεια του Τέλλου (Σταματέλου) Άγρα, ενώ η Πηνελόπη Δέλτα συνέγραφε το γνωστό μυθιστόρημά της «Στα μυστικά του βάλτου» και οι ελάχιστοι τουρίστες της εποχής απολάμβαναν «το έκπαγλον θέαμα του δύοντος αττικού ηλίου, όστις πληροί δι’ ασυλλήπτων αποχρώσεων φωτός τον ορίζοντα», όπως έγραφε τότε ο πολύς Θεόδωρος Βελλιανίτης.

Την ίδια εποχή, που στην Νέα Υόρκη κυκλοφορούσε το πρώτο ταξί, οι αθηναϊκές εφημερίδες καταστροφολογούσαν (παλιά τους τέχνη κόσκινο) σε άρθρα επί άρθρων για το πρώτο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Αθήνα των επτά (7) συνολικά κυκλοφορούντων οχημάτων, με θύμα την Ευφροσύνη Βαμβακά ετών 25 (μητέρα τριών ανηλίκων παιδιών) και δράστη τον πρίγκιπα Ανδρέα (πατέρα του Φιλίππου, του συζύγου της τωρινής βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας, και παππού του Καρόλου), γράφοντας χαρακτηριστικά : «Με επτά αυτοκίνητα θρηνούμε θύματα, φανταστείτε να γίνουν 70…», αλλά και βεβαιώνοντας το αναγνωστικό τους κοινό, ότι «η ευθύνη ήταν της άτυχης Ευφροσύνης, που δεν σταμάτησε, αλλά άρχισε να τρέχει πανικόβλητη». Επιπροσθέτως, σημείωναν οι καλές φυλλάδες, «ίσως ο πρίγκιπας και η σύζυγός του να ταράχθηκαν από την απαιδευσία του φτωχού λαού»!

Μ΄ αυτά και μ’ αυτά η ζωή κυλούσε χαρωπά, δηλαδή οι κουτόφραγκοι προόδευαν, οι Εβραίοι αργυραμοιβοί γίνονταν πλουσιότεροι, οι αυτόχθονες γηγενείς έκαναν το σκατό τους παξιμάδι, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα χάντρες, καθρεπτάκια και την ζωή των Βαυαρών πριγκίπων σε τακτικές συνέχειες των εντύπων, η φαιδρά πορτοκαλέα εξαπλωνόταν ακάθεκτη στην γη της Ψωροκώσταινας και η Βουλή συνεδρίαζε νυχθημερόν για να παράξει «θεάρεστο» και απαιτούμενο από τους πατρόνες και δανειστές της, «έργο».

Το περιστατικό …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

«Η ευτυχία μου: Από τότε που κουράστηκα να γυρεύω, έμαθα να βρίσκω. Από τότε που κάποιος άνεμος μου εναντιώθηκε, ταξιδεύω με όλους τους ανέμους».
Φρίντριχ Νίτσε

Πάντα βρίσκω όλους τους ανθρώπους, όπως κι αν τους κοιτάζω, με καλοσύνη ή κακία, να φροντίζουν για ένα πράγμα: Πως να εξυπηρετήσουν τη συντήρηση του είδους. Και φροντίζουν γι’ αυτό, όχι από αγάπη για το είδος, αλλά γιατί δεν υπάρχει μέσα τους τίποτα παλιότερο, δυνατότερο, ανέλεκτο και πιο ακατανόητο από αυτό το ένστικτο, γιατί είναι αλήθεια πως το ένστικτο αυτό, είναι στην κυριολεξία η ουσία του είδους μας, η ουσία του κοπαδιού μας.

Παρ’ όλο που τα καταφέρνουμε αρκετά γρήγορα μπορώ να πω, με τη συνηθισμένη φυσικά μυωπία μας, να ξεχωρίζουμε από απόσταση πέντε βημάτων τους ομοίους μας, σε χρήσιμους και σε άχρηστους, σε καλούς και σε κακούς ανθρώπους, ωστόσο αν καθίσουμε και τα βάλουμε κάτω και κάνουμε έναν απολογισμό και σκεφτούμε το γενικό σύνολο αυτού του ξεχωρίσματος, καταλήγουμε σε μια φοβερή δυσπιστία. Δεν μας ικανοποιεί το ξεχώρισμα, δεν είμαστε σίγουροι και στο τέλος τα παρατάμε. Στο κάτω κάτω της γραφής, ίσως ο πιο άχρηστος, ο πιο βλαβερός άνθρωπος να είναι ο πιο χρήσιμος για τη συντήρηση του είδους. Γιατί ο άνθρωπος αυτός -ο βλαβερός- συντηρεί στον εαυτό του ή στους άλλους ανθρώπους, διάφορα ένστικτα που χωρίς αυτά η ανθρωπότητα θα είχε εδώ και πολύ καιρό αποχαυνωθεί και διαφθαρεί …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…