Τυχαίο, τύχη, σύμπτωση, θαύμα. Τί ακριβώς εννοούμε με τη λέξη «θαύματα»; Η θέση μου είναι ότι τα γεγονότα, που συνήθως αποκαλούμε θαύματα, δεν είναι υπερφυσικά, αλλά εμπίπτουν σε ένα φάσμα περισσότερο ή λιγότερο απίθανων φυσικών γεγονότων. Ένα θαύμα, με άλλα λόγια, αν συμβεί, είναι απλώς ένα γεγονός που οφείλεται σε καταπληκτική εύνοια της τύχης. Δεν ισχύει η διάκριση: Φυσικά γεγονότα εναντίον θαυμάτων.

Υπάρχουν μερικά γεγονότα που είναι πολύ απίθανα ακόμη και να τα σκεφτόμαστε, αλλά αυτό δεν το γνωρίζουμε προτού κάνουμε τον σχετικό υπολογισμό. Και για να υπολογίσουμε, πρέπει να ξέρουμε πόσος χρόνος υπάρχει διαθέσιμος ή, γενικότερα, πόσες διαθέσιμες ευκαιρίες υπάρχουν για να συμβεί το γεγονός. Αν έχουμε στη διάθεσή μας άπειρο χρόνο ή άπειρες ευκαιρίες, τα πάντα είναι δυνατά. Οι μεγάλοι αριθμοί που συναντούμε στην Αστρονομία και τα μεγάλα χρονικά διαστήματα που χαρακτηρίζουν τη Γεωλογία, συνδυάζονται για να ανατρέψουν άρδην τις καθημερινές μας εκτιμήσεις για το τι μπορούμε να περιμένουμε ως φυσικό και τι πρέπει να χαρακτηριστεί θαύμα.

[…] Μπορούμε να δεχτούμε μια ορισμένη ποσότητα τύχης στις εξηγήσεις μας, αρκεί η ποσότητα αυτή να μη γίνεται υπερβολική. Το ερώτημα είναι, πόση; Η τεράστια ένταση του γεωλογικού χρόνου μάς δίνει το δικαίωμα να δεχτούμε περισσότερες απίθανες συμπτώσεις απ’ όσες θα επέτρεπε ένα δικαστήριο, αλλά ακόμη κι έτσι υπάρχουν κάποια όρια. Η συσσωρευτική επιλογή είναι το κλειδί για όλες τις σύγχρονες εξηγήσεις μας σχετικά με την προέλευση της ζωής. Αυτή συνδυάζει μια σειρά από τυχαία -σε αποδεκτά πλαίσια- γεγονότα (τυχαίες μεταλλάξεις), σε μια μη τυχαία ακολουθία, έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι εξαιρετικά απίθανο, τόσο απίθανο, ώστε να μην μπορεί να έχει προκύψει ως προϊόν της τύχης και μόνο, ακόμη και αν δεχτούμε ένα χρονικό διάστημα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερο από τη μέχρι τώρα ηλικία του σύμπαντος. Η συσσωρευτική επιλογή είναι το κλειδί, αλλά κάτι πρέπει να τη θέσει σε κίνηση, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ανάγκη να δεχτούμε ένα τυχαίο γεγονός ενός βήματος στην αρχή της ίδιας της συσσωρευτικής επιλογής. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Σε κάποια φάση ο πρωτόγονος άνθρωπος γνώρισε τον θάνατο. Σαν μηχανισμό άμυνας γέννησε την θρησκεία η οποία του πρόσφερε ένα ελκυστικό πακέτο προσφορών. Σαν κι αυτά που βλέπουμε στις διαφημίσεις τύπου «γίνε τώρα μέλος για να κερδίσεις το δώρο μας». Το δώρο στην προκειμένη περίπτωση είναι η αθανασία. Σκεφτείτε το μόνο. Γίνεται μια ανταλλαγή αναγκών όπως σε κάθε σχέση μάρκετινγκ μεταξύ εμάς και ανώτερων μεταφυσικών όντων. Τι σημαίνει όμως αθανασία; Αν το σκεφτείτε λιγάκι, δεν διαφέρει από μια εξιδανικευμένη κοινωνία στην οποία λειτουργούν όλα όσα στερούμαστε ή έχουμε σε ανεπάρκεια τώρα. Μια κατάσταση που διαφέρει εντελώς από την σημερινή. Με άλλα λόγια μια προέκταση του ψυχισμού μας και μια έκφραση της αφέλειας μας και της άρνησής μας να αποδεχτούμε το αναπόφευκτο. Το βασικό στήριγμα μιας θρησκείας είναι η επένδυση που κάνει στην ιδέα μιας ζωής μετά την ύλη. Χωρίς αυτή την γοητευτική υπόσχεση δεν μπορεί να λειτουργήσει πλέον. Χάνει την υπόστασή της.

Η θρησκεία στηρίζεται καθαρά στην τυφλή πίστη. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος κάνει υποθέσεις συνεχώς με βάση ανεπαρκή στοιχεία. Είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Οι πρόγονοί μας έπρεπε να στηριχτούν κάποτε σε αυτό. Την πίστη …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Ημερομηνίες αναστάσεως του έθνους και δημιουργίας κράτους
Υπάρχουν πολλές ημερομηνίες που οι Έλληνες γιορτάζουν, αλλά η 3η Φεβρουάριου δεν είναι μια από αυτές. Η πραγματικότητα είναι πως, εκτός ίσως των ιστορικών και ακαδημαϊκών κύκλων, ελάχιστοι γνωρίζουν την σημασία της 3ης Φεβρουαρίου 1830 (22 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο). Είναι η ημέρα της αναγνώρισης της Ελλάδος ως ανεξάρτητου κυρίαρχου κράτους. Είναι η πραγματική ημέρα γέννησης του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε, πως είναι και η πρώτη φορά που αναγνωρίζεται αυτό που ονομάζουμε «Ελλάδα» ως κράτος. Ούτε στην κλασική Ελλάδα ούτε και στην μετέπειτα βυζαντινή περίοδο δεν υπήρξε ελληνικό κράτος, επικράτεια ή άλλη μορφής οντότητα. Αντί κράτους έχουμε τις σχετικά αφηρημένες έννοιες του έθνους, πόλης-κράτους, του ρωμαίικου, του Ελληνισμού της χριστιανικής θρησκείας, της ελληνικής γλώσσας ως διακριτικά χαρακτηριστικά. Τι θα έπρεπε λοιπόν να γιορτάζουμε; Ποιά ημερομηνία θα έπρεπε να αναφέρεται στα σχολικά βιβλία και ποιά είναι η επίσημη γιορτή του ελληνικού κράτους, η 3η Φεβρουαρίου ή η 25η Μαρτίου;

Κράτος ή έθνος;
Όμως στην σύγχρονη Ελλάδα γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου (ασχέτως ημερολογίου παλαιού ή νέου) ως εθνική επέτειο, έστω και αν η Επανάσταση δεν άρχισε τότε. Έπρεπε πάση θυσία να πλάσουμε έναν μύθο που να περιέχει την Εκκλησία και να δίνει ένα υπερφυσικό νόημα στην Επανάσταση. Ας μην ξεχνάμε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία έπαιξε έναν αμφιλεγόμενο ρόλο στα γεγονότα που οδήγησαν στην πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (Φλωρεντία 1439) και ήταν ο μοναδικός θεσμός που επιβίωσε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η ανεξαρτησία δεν είναι απλώς το ζητούμενο των επαναστατημένων Ελλήνων, αλλά η θέληση του ελληνικού Θεού και το πεπρωμένο της φυλής. Το γεγονός ότι δεν γιορτάζεται η ημέρα δημιουργίας του ιστορικά πρώτου ελληνικού κράτους, αλλά η ημέρα της Παναγίας ως αναγέννηση του έθνους, έχει την δική του σημασία. Είναι ενδεικτική της επικράτησης της κυρίαρχης Εκκλησίας πάνω στα ξενικά ιδεώδη τις Επανάστασης. Το νέο κράτος δεν μπορεί να είναι πάνω από το χριστιανικό έθνος. Η έννοια του ελληνοχριστιανικού έθνους είναι υπέρτατη και δεν συμβιβάζεται με την έννοια του κυρίαρχου κράτους. Το αφηρημένο έθνος, ο Ελληνισμός, ήταν πάντα κυρίαρχο και ερχόταν συχνά σε αντιπαράθεση με το κράτος. Ένας προσεκτικός ακροατής μπορεί να σημειώσει πόσες αναφορές γίνονται από πολιτικούς στο έθνος και στον Ελληνισμό και πόσες στο κράτος. Το κράτος ηττάται κατά κράτος από το ελληνοχριστιανικό έθνος. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…