Μια διασκεδαστική, αν και αξιοθρήνητη επίσης, μελέτη περιπτώσεων σχετικά με τα θαύματα είναι το μεγάλο πείραμα της προσευχής: Άραγε, η προσευχή υπέρ των ασθενών βοηθά στην ανάρρωσή τους; Είναι πολύ συνηθισμένο να αναπέμπονται προσευχές, είτε κατ’ ιδίαν είτε σε επίσημους τόπους λατρείας, για την ίαση αρρώστων. Ο εξάδελφος του Δαρβίνου, ο Francis Galton, υπήρξε ο πρώτος που ανέλυσε επιστημονικά την περίπτωση να φέρνει αποτέλεσμα η προσευχή υπέρ κάποιου προσώπου. Πρόσεξε ότι κάθε Κυριακή, σε πολλές εκκλησίες στη Βρετανία, ολόκληρο το εκκλησίασμα προσευχόταν δημοσίως για την καλή υγεία της βασιλικής οικογένειας. Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, να έχουν εξαιρετική ευεξία, συγκρινόμενοι με εμάς τους υπόλοιπους, αφού για λογαριασμό μας προσεύχονται μόνο οι πιο αγαπημένοι μας άνθρωποι; Ο Galton το εξέτασε και δεν βρήκε στατιστικές διαφορές. Η πρόθεσή του μπορεί να ήταν βέβαια σατιρική, όπως και όταν προσευχόταν πάνω σε τυχαία επιλεγμένες εκτάσεις εδάφους για να δει αν τα φυτά εκεί θα μεγάλωναν γρηγορότερα (αλλά δεν μεγάλωναν).

Πιο πρόσφατα, ο φυσικός Russell Stannard (ένας από τους τρεις γνωστότερους θρήσκους επιστήμονες της Βρετανίας) συμμετείχε σε μια πρωτοβουλία που χρηματοδοτήθηκε —φυσικά— από το «Ίδρυμα Τέμπλετον», για να εξεταστεί πειραματικά η υπόθεση ότι η προσευχή υπέρ νοσούντων βελτιώνει την υγεία τους.

Για να διεξαχθούν σωστά τέτοιου είδους πειράματα, πρέπει να είναι διπλά-τυφλά —και αυτή η προϋπόθεση τηρήθηκε αυστηρά. Οι ασθενείς τοποθετήθηκαν, με αυστηρώς τυχαία δειγματοληψία, είτε στην πειραματική ομάδα (για την οποία απευθύνονταν προσευχές) είτε στην ομάδα ελέγχου (για την οποία δεν απευθύνονταν προσευχές). Ούτε οι ασθενείς, αλλά ούτε και οι γιατροί τους ή εκείνοι που τους φρόντιζαν, ούτε οι πειραματιστές επιτρεπόταν να γνωρίζουν για ποιους από τους ασθενείς απευθύνονταν προσευχές και ποιοι ανήκαν στην ομάδα ελέγχου. Όσοι απηύθυναν τις «πειραματικές» προσευχές έπρεπε βέβαια να γνωρίζουν το όνομα του ανθρώπου για τον οποίο προσεύχονταν —αλλιώς, πώς θα ήξεραν για ποιον ακριβώς προσεύχονται; Αλλά δόθηκε μεγάλη προσοχή στο να γνωρίζουν μόνο το όνομα και το πρώτο γράμμα του επωνύμου του αντίστοιχου ατόμου. Καθώς φαίνεται, τούτο αρκούσε για να βοηθήσει τον Θεό να εντοπίζει το σωστό κρεβάτι στο νοσοκομείο.

Και μόνο η ιδέα της διεξαγωγής τέτοιων πειραμάτων αξίζει μια γενναία δόση χλευασμού —και πράγματι η μελέτη γελοιοποιήθηκε δεόντως …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Η ανάγνωση του μεταναστευτικού προβλήματος με μεροληπτικούς όρους και δομημένα ιδεολογικά στερεότυπα ή βάσει της εκ των προτέρων κατηγοριοποίησης των γηγενών Ευρωπαίων και των επήλυδων μεταναστών αντιστοίχως στις αξιολογικές κατηγορίες των εγγενών θυτών και των αιωνίων θυμάτων, καταδεικνύει ότι πρόκειται για ένα μη λειτουργικό στην ουσία του σχήμα, το οποίο θα ήταν δυνατόν να ονομάσουμε, ακολουθώντας τον Γάλλο φιλόσοφο Pierre-André Taguieff (γεν. 1946), μεταναστευτισμό (immigrationnisme).

Ο μεταναστευτισμός προσδιορίζεται ως η προσέγγιση του φαινομένου των διεθνών ροών μετανάστευσης, της εγκατάστασης των μεταναστών στις χώρες υποδοχής και των αντιδράσεων που προκαλούνται μεταξύ των γηγενών ευρωπαϊκών πληθυσμών με προκαθορισμένους όρους, οι οποίοι ουσιαστικά αναπαράγουν μειωτικούς χαρακτηρισμούς, επιθέσεις ad hominem και ιδεοληπτικές ηθικολογικές κατηγορίες. Οι τελευταίες λειτουργούν ως μέσο κοινωνικού στιγματισμού όσων χαρακτηρίζονται από αντίθετη στην πολυπολιτισμικότητα άποψη και συμβάλλουν στην αποφυγή προβολής κάθε δομημένης επιχειρηματολογίας. Κατηγορία αυτού του είδους είναι αυτή του «ρατσισμού», έννοια, η οποία έχει υποστεί μία πλήρη πολιτική εργαλειοποίηση, κυρίως από την Αριστερά και την άκρα Αριστερά. (Για τον Taguieff ακόμη και οι συμβολικές έννοιες του «αντιρατσισμού» και του «αντιφασισμού» είναι ιδεολογήματα, τα οποία ουσιαστικά αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση πολιτικών στόχων ορισμένων ομάδων, συγκεκριμένα στη νομιμοποίηση όσο το δυνατόν περισσοτέρων παρανόμων μεταναστών χωρίς τις τυπικές διαδικασίες).

Αντί, δηλαδή, να προκριθεί μία ψύχραιμη, λειτουργική και ορθολογιστική προσέγγιση, η οποία θα αξιοποιεί λ.χ. την αρχή της επικουρικότητας, επιλέγεται ένα ιδεοληπτικό σχήμα ερμηνείας, σύμφωνα με το οποίο η μαζική μετανάστευση συνιστά εξ ορισμού μία θετική ή ακόμη και αναπότρεπτη διαδικασία, ενώ οι αντιδράσεις στη μαζική μετανάστευση, ακόμη και στο ίδιο το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας σε επίπεδο θεωρητικής συζήτησης, αποτελούν οπωσδήποτε εκδηλώσεις ρατσιστικών πεποιθήσεων και όχι θεμιτή άποψη, η δε ενδεχόμενη βία και λοιπή εγκληματικότητα των μειονοτικών μεταναστευτικών ομάδων υφιστάμενη μία ενδιαφέρουσα μεταλλαγή αποκαλείται αντίδραση στη θεσμική ή την κοινωνική βία και ουσιαστικά mutatis mutandis δικαιολογείται, όταν μάλιστα δεν ενθαρρύνεται ανοικτά.

Παρατηρείται, επομένως, η κατασκευή της έννοιας του μετανάστη ως ευγενούς αγρίου …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Αγύρτης ονομάζεται αυτός ο οποίος προσπαθεί να εξαπατήσει τους άλλους με κολπάκια που γίνονται εύκολα αντιληπτά από τον μέσης ευφυίας άνθρωπο.

Εξ ορισμού, οι προφητείες δημιουργούνται από αγύρτες και απευθύνονται σε ηλιθίους, ή μουρόχαυλους ή χάφτες. Ο ποινικός κώδικας εξάλλου θεωρεί την αγυρτία πταίσμα, ενώ η απάτη φθάνει ως το κακούργημα, καθόσον ο απατεών δύσκολα γίνεται αντιληπτός …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Αντί προλόγου
Ο Ευαγγελιστής Mike Gendron ίδρυσε την Proclaiming the Gospel Ministry (Ιερατική Αποστολή για την Εξαγγελία του Ευαγγελίου), ήταν πρώην Ρωμαιοκαθολικός για 37 χρόνια και απεφοίτησε από την Dallas Theological Seminary (Θεολογική Ιερατική Σχολή του Ντάλλας). Το βιβλίο του Preparing Catholics for Eternity (Προετοιμάζοντας Καθολικούς για Αιωνιότητα), μαζί με άλλες πραγματείες επί των Ευαγγελίων, βιντεοταινίες και τριμηνιαίες επιστολές προσφέρονται για να βοηθηθούν οι Ρωμαιοκαθολικοί να αυξάνουν σε χάρη και γνώση του Ιησού Χριστού.

Εδώ ο θεολόγος Mike Gendron πνέει τα μένεα κατά του καθολικού δόγματος και μαζί παίρνουν τα σκάγια και το ορθόδοξο δόγμα τουλάχιστον για όσα σημεία είναι κοινά με το καθολικό τοιούτο. Σκεφτείτε ότι χρειάστηκε 37 χρόνια για να καταλάβει το λάθος του και αντί να εγκαταλείψει αυτή την ασυναρτησία του Χριστιανισμού εξ ολοκλήρου, όπως κάνουν και έκαναν πολλοί ιερείς και θεολόγοι που επί τέλους ξύπνησαν, μετεπήδησε στο άλλο χάρμα χαρμάνι τον Προτεσταντισμό και έθεσε ως σκοπόν του την σωτηρία των Καθολικών!

Ένα λαμπρό παράδειγμα αποτελεί ο καθηγητής Hector Avalos του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Iowa στην πόλη Aimes στις ΗΠΑ. Ο κύριος καθηγητής ανετράφη στο Μεξικό ως Προτεστάντης. Τελείωσε με διδακτορικό την θεολογική σχολη του Πανεπιστημίου Harvard και έμαθε εβραϊκά, αρχαία ελληνικά και λατινικά. Είχε τάξει σκοπό της ζωής του να μεταστρέψει όλους τους Μεξικάνους από τον Καθολικισμό στον σωστό Χριστιανισμό, τον Προτεσταντισμό. Όταν όμως είδε και κατάλαβε την χαβούζα και το τουρλουμπούκι όλου του Χριστιανισμού, της θεολογίας και της ιστορίας του, έγινε όχι απλώς αθεϊστής αλλά στρατευμένος αθεϊστής. Σήμερα είναι ένα από τα διασημότερα πρόσωπα του αθεϊσμού σε όλον τον κόσμο, και έχει γράψει πολλά βιβλία καταπέλτες εναντίον του Χριστιανισμού και της θρησκείας γενικότερα.

Σε πολλά άρθρα μας έχομε αναπτύξει και τονίσει την δημιουργία αιρέσεων στον Ιουδαϊσμό, την μητρική θρησκεία του Χριστιανισμού, καθώς και στον Χριστιανισμό από τον 1ου κιόλας αιώνα! Τα αμέτρητα: ασάφειες, αφυσικότητες, σκληρότητες, υπερβολές, φανατισμός, εκδικητικότητα, αντιφάσεις, λάθη, ερμηνείες, παρερμηνείες, λάθος αντιγραφές, αλλοιώσεις, παρεμβολές, κ.λπ., δημιούργησαν μία σούπα που δεν τρώγεται ούτε καταπίνεται.

Οι σχεδόν εξ’ ολοκλήρου διαφορετικοί Χριστιανισμοί των Επιστολών και των Ευαγγελίων έκαναν το θαύμα τους! Δημιούργησαν έναν τεράστιο αριθμών χριστιανικών αιρέσεων και σχισμάτων που κατασπαράχτηκαν με κάθε αγριότητα! Τι να είχαν στον νου τους άραγε όλοι εκείνοι οι «θεοφόροι» πατέρες που σταδιακά έφτιαξαν τον κανόνα τόσο της Καινής Διαθήκης, όσο και της Χριστιανικής Παλαιάς;

Για να δούμε λοιπόν τι έγραψε εν περιλήψει ο κύριος Mike Gendron …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Είναι γνωστό ότι πολλοί νεοαπολογητές χρησιμοποιούν όλο και πιο συχνά πλέον, τα κείμενα των αιρετικών -για αυτούς- καθολικών ή προτεσταντών, αφού προφανώς το μυαλό εκείνων είναι πιο ανεπτυγμένο από των ορθοδόξων, για να μας φέρουν “ενδιαφέρουσες” θεωρίες, που θα αποδείξουν τον…θρίαμβο της Ορθοδοξίας.

Μια τέτοια περίπτωση είναι η «Εισαγωγή στην Ψυχολογία του Αθεϊσμού» του “ψυχολόγου” Paul C. Vitz. Μεταφρασμένη από την ΟΟΔΕ εδώ.

Όταν το πρωτοδιάβασα γέλασα. Η λογική και τα επιχειρήματα του είναι λαϊκίστικης ψυχολογίας επιπέδου μεσημεριανάδικου. Μετά διαπίστωσα μεγάλο αριθμό σελίδων που τον αναφέρουν και προφανώς θεωρούν τις απόψεις του επιστημονικές και σπουδαίες.

Βέβαια στο θέμα της ψυχολογίας έχουμε τον τελευταίο καιρό γίνει μάρτυρες πολλών παπάδων ή θεολόγων που είναι και “ψυχολόγοι” και προσπαθούν να χρησιμοποιούν ότι τους συμφέρει από τα πορίσματα της ψυχολογικής έρευνας για να πείσουν τους πιστούς τους ότι όλα είναι καλά στην δοξασία τους. Με μια φωτεινή μοναδική εξαίρεση, οι περισσότεροι χρησιμοποιούν την ψυχολογία, μόνο στα σημεία εκείνα που θα ωφελήσουν την θρησκεία τους.

Ας δούμε λοιπόν κάποια από αυτά που λέει ως επιχειρήματα πως τα χρησιμοποιεί και τι θέλει να βγάλει …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…