Η Α-παιδεία μας (Ρένος Αποστολίδης)
18/12/2012 | 
2.358 εμφανίσεις | 
Σχολιασμός
Στον τόπο μας, οι άψυχοι δάσκαλοι άλλο δεν ήξεραν, σαν πρωτόμπαιναν στις άθλιες τάξεις, παρά να λεν, με τη βαθύτατη εκείνη αντιπνευματικότητά τους, την πλήρη ασχετοσύνη τους προς ό,τι το ουσιαστικό, το δημιουργικό, το προβληματικό αλήθεια της συνείδησης και της σκέψης: «Τα Μαθηματικά οξύνουν τον νουν!» (οι μωροδάσκαλοι της «Προπαίδειας» αυτά), και: «Να μάθετε γράμματα, για να γίνετε άνθρωποι!» (οι στενοδάσκαλοι της «Ορθογραφίας» αυτά, και της Γραμματικής μονάχα, σαν νά ‘ταν το άπαντο, και του πενιχρού εκείνου Ζούκη*)·
[* «Αναγνωστικό» της Αρχαίας Ελληνικής, που δίδασκαν σαράντα χρόνια στην Πρώτη του Γυμνασίου μας, με φτιαχτά κι ολότελα άψυχα κείμενα, αντί να διδάσκουν απλά κείμενα αρχαίων μας, Λουκιανό, Αίσωπο, Ηλιόδωρο, Διογένη Λαέρτιο. Πέρα που είχε και λάθη εκφραστικά το άχρηστο εκείνο «Αναγνωστικό». Αλλά, βλέπετε, οι μωροπαιδαγωγικές μας αντιλήψεις -ότι, τάχα, ο μαθητής «δεν δύναται να προσλάβει αμέσως το αρχαιοελληνικόν κείμενον»– ου μην αλλά και τα «μέσα» του κυρίου «εκπονητού», στο ανέκαθεν φαυλοκρατικό μας υπουργείο Απαιδείας. Γιατί καλός μεν δάσκαλος ήταν ο Ζούκης εκείνος, πλην «δάσκαλος» μόνο, ο έρμος, χωρίς ψυχούλα που λέμε. Καί τ’ άνυδρα κι ανούσια εκείνα «θέματά» του, μόνο πλήξη χι αδιαφορία κι απώθηση μπορούσαν να γεννήσουν στην ψυχή των παιδιών, όχι αγάπη και θαυμασμό για τους αρχαίους μας.]
Αντίδραση πρώτη, των δόλιων των παιδιών (όλων σας δηλαδή, κι ως σήμερα): «Δεν μ’ έχει, άρα, γι’ άνθρωπο, ο βρωμόγερος! Πρόκειται, λέει, να γίνω, αν αυτός κρίνη πως έμαθα, ό,τι όμως μόνο με άνθρωπο, έτσι καθαυτό, δεν έχει βέβαια σχέση: Γράμματα! (Σαν κι αυτά που ξέρει ο ίδιος, ο κατάξερος από δαύτα!)».
Κι αντίδραση δεύτερη (για τον κακοδάσκαλο των Μαθηματικών): «Και τί θα πη μυτερό μυαλό; Και ‘σεις δεν μας λέτε, άλλες ώρες, πως η εξυπνάδα δεν κάνει τον άνθρωπο; Γιατί, άρα, να μου το οξύνης; Κα το δικό σου δα το μυαλό (που με τυραννάς με δαύτα, χωρίς και να μου τα διδάσκης αλήθεια) και δεν το βλέπω διόλου κοφτερό και κατά τίποτα ωξυμμένο;…».
Γιατί κοροϊδεύω; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει στο έργο του «Statistik des neutestamenlichen Wortschatzes» (Zurich 1958), ο Robert Morgenthaler, περί στατιστικών στοιχείων αναφορικά με τη γλώσσα της Καινής Διαθήκης, η τελευταία αριθμεί 5.436 λέξεις, από τις όποιες οι 3.000 προέρχονται από το λεξιλόγιο της αρχαίας ελληνικής. Από τις υπόλοιπες, οι 1.900 διατυπώθηκαν για πρώτη φορά από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, οι 491 είναι δημιουργήματα της μετακλασικής γραμματείας, ενώ οι 45 είναι ξένες. Η κατηγοριοποίηση αυτή, βέβαια, είναι εντελώς συμβατική, αφού μία εις βάθος γλωσσολογική εξέταση δύναται ν’ αποδείξει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων (τόσο της Καινής Διαθήκης, όσο και της μεταγενέστερης εκκλησιαστικής και πατερικής γραμματείας), όπως αναφέρει και ο διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λουκάς X. Φίλης από το βιβλίο του «Η γλώσσα της Καινής Διαθήκης» (Αθήνα, 1984), «προέρχεται γλωσσικά και εννοιολογικά από τον χώρο της ελληνικής σκέψεως και διανοήσεως και συντίθεται για να αποτελέσει ολοκληρωμένη έννοια, με τον καθαρά ελληνικό τρόπο διατυπώσεως».
1. Απορία: Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθούν να είναι ακόμη υπέρ της απλής αναλογικής;
Σήμερα οι θεολόγοι έχουν την τάση να δείχνουν τους πολύπλοκους έμβιους μηχανισμούς και να λένε «είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς» ότι τέτοια πολυπλοκότητα, ή τέτοια τελειότητα, θα μπορούσε να προκόψει από τη φυσική επιλογή. Όποτε διαβάζω ένα σχόλιο αυτής της μορφής, μου έρχεται η διάθεση να γράψω στο περιθώριο του βιβλίου: «Μίλα μόνο για τον εαυτό σου».
