Οι πρωτοπόροι, στον χώρο των Βαλκανίων, Ελληνοβλάχοι κινηματογραφιστές, αδελφοί Μίλτος και Ιωάννης Μανάκης (ή Μανάκιας), στις αρχές του 20ού αιώνα αποτύπωσαν με τον φακό τους, αρκετές εικόνες της εποχής, τόσο με την μορφή φωτογραφίας, όσο και ταινίας. Αποθανάτισαν, σημαντικά γεγονότα, αλλά και καθημερινές εικόνες τις υπαίθρου και της τότε κοινωνικής ζωής.
Ανάμεσα στο πλούσιο και σπάνιο αρχειακό υλικό τους, ξεχωρίζουν και οι κινηματογραφικές εικόνες που εμφανίζουν την είσοδο του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη, το 1912 … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
Για να δούμε λοιπόν, πόσο συνεπής είναι στις απόψεις της η Χρυσή Αυγή, όσον αφορά τουλάχιστον το θέμα «θρησκεία». Τα ακόλουθα αποσπάσματα προέρχονται από το επίσημο περιοδικό του κόμματος με τον ομώνυμο τίτλο «Χρυσή Αυγή», καθώς και το περιοδικό «Αντεπίθεση», της νεολαίας του κόμματος … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
[…] Ήδη εισερχόμεθα εις το συγκεκριμένον ελληνικόν ΕΑΜ με τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά του, διότι δεν πρέπει να λησμονώμεν, ότι τα κομμουνιστικά κόμματα εκμεταλλεύονται εντατικώς τας τοπικάς συνθήκας πάσης χώρας, τον εθνικόν χαρακτήρα παντός λαού και την ατομικήν ψυχολογία παντός ατόμου, (στοιχεία που αγνοεί και πολεμά επισήμως ο Μαρξισμός), τα οποία αγνοούν και εξ ανικανότητος δεν αξιοποιούν ούτε οι εθνικόφρονες.
Ούτω το Κ.Κ.Ε. επεστράτευσε μέλη του ΕΑΜ από τας εξής κοινωνικάς κατηγορίας:
1) Από το προλεταριάτον (πολύ ολίγο, οσονδήποτε και αν φαίνεται παράδοξον, διότι οι εργάται γνώριζαν καλλίτερα τους κομμουνιστάς), παρά την εντατική έξαθλίωσιν πού εφήρμοσαν εναντίον των, διά του συστηματικού σαμποτάζ κάθε οικονομικής ανασυγκροτήσεως.
2) Από την πλουτοκρατίαν (σημαντικώτατον μέρος της). Εδώ φαίνεται καθαρά ή χρεοκοπία της οικονομιστικής μαρξικής θεωρίας. Κατά την θεωρίαν αυτήν «κεφαλαιοκρατία είναι ή τάξις πού κατέχει τα μέσα της παραγωγής». Αλλά τα μέσα της παραγωγής τα κατέχει και ο μικροαστός και ο αγρότης. Από ποίου σημείου λοιπόν αρχίζει ή «κεφαλαιοκρατία»; Δεν ημπορεί να υπάρξει ουδέν σταθερόν κριτήριον. Δεύτερον: Ο μικροαστός και o αγρότης έχουν μαζί συμφέροντα αντίθετα προς την «κεφαλαιοκρατίαν», αλλά και προς τον Κομμουνισμόν. Αλλά έχουν συμφέροντα αντίθετα και μεταξύ των. (Τιμαί γεωργικών προϊόντων και αστικών ημερομισθίων και εμπορευμάτων). Τρίτον: Μεταξύ του βιομηχανικού, του εμπορικού και του τραπεζικού κεφαλαίου υπάρχει πόλεμος και όχι κοινή ταξική συνείδησις. Τέταρτον: Και μεταξύ των κεφαλαιοκρατών του ιδίου κλάδου υπάρχει ανταγωνισμός. Πού τοποθετείται λοιπόν, κατόπιν όλων αυτών, ή «κεφαλαιοκρατική» τάξις και ή «ταξική της συνείδησις»; Η αλήθεια είναι, ότι οι κομμουνισταί παν άλλο ή πιστεύουν σοβαρώς τα τοιαύτα, όπως φαίνεται σαφώς από την εκμετάλλευσιν των αντιμαρξιστικών μας διαπιστώσεων, την οποίαν εκτελούν οι ίδιοι. Οι κομμουνισταί γνωρίζουν άριστα, ότι έκαστος πλουτοκράτης οσονδήποτε στυγνός κι αν είναι, είναι άτομον και μόνον άτομον, πού ενδιαφέρεται καθαρώς τυχοδιωκτικώς μόνον διά την ιδικήν του τύχην και αδιαφορεί και διά την ανύπαρκτον «τάξιν» του, -που αποτελείται και αυτή από τοιούτου είδους άτομα- και διά τον λαόν και διά το Κράτος και διά το Έθνος -αν τον λάβωμεν εις την χειροτέραν του μορφήν. Όπως ως άτομον, δύναται να είναι και το αντίθετον: μπορεί να θυσιάσει τον εαυτόν του και την περιουσίαν του διά το Έθνος του, όπως τοσάκις συνέβη εις την κρίσιμον ελληνικήν ιστορίαν. Το γνωρίζουν τόσον επαρκώς αυτό οι κομμουνισταί, ώστε εφαρμόζουν ατομικήν μεταχείρισιν ενός εκάστου πλουτοκράτου, είτε τρομοκρατούντες, είτε κολακεύοντες, είτε υποδαυλίζοντες τις φιλοδοξίας του και τας εμπάθειας του, είτε υποσχόμενοι την ατομικήν του εξαίρεσιν από τον Κομμουνισμόν. Και την ατομικήν αυτήν μεταχείρισιν εχειρίσθησαν με ψυχολογικήν ικανότητα, διεισδύσασαν επιτυχώς εις την ηττοπαθή ψυχολογίαν του αποσυντεθειμένου αστού. Απόδειξις τούτου το πλήθος των Εαμικών και «αριστερών» πλουτοκρατών, οι οποίοι πράγματι, μέχρις ενός, έσωσαν την ζωήν των κατά το Δεκεμβριανόν κίνημα, λόγω της αποτυχίας του … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
Η παράπλευρη φωτογραφία, δείχνει ένα παιδάκι να μπουσουλάει σ’ αυτόν τον διάδρομο που εκτείνεται από το λιμάνι της Τήνου μέχρι την είσοδο της εκκλησίας της Παναγίας. Δεν ξέρω τις συνθήκες στις οποίες τραβήχτηκε η φωτογραφία και τί πραγματικά συνέβηκε, αν δηλαδή το παιδάκι παίζει μιμούμενο τις γριές που κάνουν τη διαδρομή γονατιστές ζητώντας τη μαγική επέμβαση μιας ανώτερης δύναμης για την επίλυση των προβλημάτων τους, ή αν το έχουν αναγκάσει να κάνει κι αυτό το ίδιο, περίπτωση που, αν ισχύει, θα πρέπει ίσως να ευαισθητοποιήσει κάποιον εισαγγελέα κάπου. Δεν ξέρω επίσης αν ο μορφασμός του πιτσιρίκου είναι πράγματι, όπως φαίνεται, πόνου, ή μια τυχαία σύλληψη του φακού, προοίμιο γέλιου ίσως. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη αφορμή για να ξανασκεφτώ (ειδικά αυτή τη μέρα που η θεοκρατική μας δημοκρατία γιορτάζει τον θάνατο της μάνας του Μεσσία) το θρησκευτικό πρόβλημα της Ελλάδας.
Το «Θρησκευτικό πρόβλημα της Ελλάδας», παρεμπιπτόντως, δεν το ορίζω όπως φαντάζεσαι. Προφανώς απεχθάνομαι την 12ετή υποχρεωτική κατήχηση των παιδιών στο σχολείο, τη μισθοδοσία των παπάδων από τον κρατικό προϋπολογισμό, την ορκωμοσία των βουλευτών στη Βίβλο από αρχιερείς με πετραχήλια και τον επαίσχυντο και κεντρικό ρόλο της Εκκλησίας στο κύκλωμα διαφθοράς που είναι η ελληνική κοινωνικοοικοινομική πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι όλα αυτά δεν είναι η ασθένεια: Είναι τα συμπτώματα … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
1. Αχ αυτή η «ελευθερία έκφρασης»… Οι «φιλελεύθεροι», «προοδευτικοί» και «ανεκτικοί» χριστιανοί εξανέστησαν με τις αντιδράσεις των μουσουλμάνων για μια αμερικανική ταινία (την οποία έφτιαξε χριστιανός) που έθιγε τον Μωάμεθ. Λίγο αργότερα, ήρθαν οι ίδιοι οι χριστιανοί στη θέση των Ταλιμπάν και ζήτησαν εντελώς «δημοκρατικά» την διακοπή θεατρικής παράστασης που παρουσιάζει τον Ιησού ως «αδελφή ψυχή». Τους προσέβαλε, λέει, το «θρησκευτικό συναίσθημα». Προσοχή, μην μας βγάλουν τον ανύπαρκτο Ιησού, πούστη! Την ίδια στιγμή, οι άνεργοι μένουν χωρίς ταμείο ανεργίας και δεν κουνιέται φύλλο· το κράτος αφαιμάζει τον πολίτη με κάθε τρόπο, αλλά και πάλι αυτοί οι «ευαίσθητοι» βοούν διά της ηχηρής σιωπής των (α ναι, υπάρχουν και κάποιοι «αγωνιστές» που κάνουν 24ωρες απεργίες…). Η θλιβερή διαπίστωση: Ζούμε, δυστυχώς, σε μια χώρα λοβοτομημένων.
2. Πόσο καμμένο μπορεί να είναι το μυαλό μερικών, ώστε να γράφουν και να ξεγράφουν ιστορία, ανάλογα με την πολιτική τους ιδεολογία; Στο Διαδίκτυο κυκλοφορεί (ευτυχώς όχι ευρέως) λογοκριμένος «Ο λόγος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, το 1838». Κάποιοι ηλίθιοι και συμπλεγματικοί, θεωρώντας το κλείσιμο του λόγου ως «μη πολιτικά ορθό», αφαίρεσαν την επιφώνηση του Γέρου, «Ζήτω ο βασιλεύς μας Όθων!». Κάποιοι άλλοι βλαμμένοι, ανεβοκατεβάζουν το βασιλικό στέμμα από τον θυρεό του θρυλικού θωρηκτού «Αβέρωφ», γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων των την ίδια την ιστορία … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
28/10/2012 | 
957 εμφανίσεις | 
Σχολιασμός 
Οι πρωτοπόροι, στον χώρο των Βαλκανίων, Ελληνοβλάχοι κινηματογραφιστές, αδελφοί Μίλτος και Ιωάννης Μανάκης (ή Μανάκιας), στις αρχές του 20ού αιώνα αποτύπωσαν με τον φακό τους, αρκετές εικόνες της εποχής, τόσο με την μορφή φωτογραφίας, όσο και ταινίας. Αποθανάτισαν, σημαντικά γεγονότα, αλλά και καθημερινές εικόνες τις υπαίθρου και της τότε κοινωνικής ζωής.
[…] Ήδη εισερχόμεθα εις το συγκεκριμένον ελληνικόν ΕΑΜ με τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά του, διότι δεν πρέπει να λησμονώμεν, ότι τα κομμουνιστικά κόμματα εκμεταλλεύονται εντατικώς τας τοπικάς συνθήκας πάσης χώρας, τον εθνικόν χαρακτήρα παντός λαού και την ατομικήν ψυχολογία παντός ατόμου, (στοιχεία που αγνοεί και πολεμά επισήμως ο Μαρξισμός), τα οποία αγνοούν και εξ ανικανότητος δεν αξιοποιούν ούτε οι εθνικόφρονες.
Η παράπλευρη φωτογραφία, δείχνει ένα παιδάκι να μπουσουλάει σ’ αυτόν τον διάδρομο που εκτείνεται από το λιμάνι της Τήνου μέχρι την είσοδο της εκκλησίας της Παναγίας. Δεν ξέρω τις συνθήκες στις οποίες τραβήχτηκε η φωτογραφία και τί πραγματικά συνέβηκε, αν δηλαδή το παιδάκι παίζει μιμούμενο τις γριές που κάνουν τη διαδρομή γονατιστές ζητώντας τη μαγική επέμβαση μιας ανώτερης δύναμης για την επίλυση των προβλημάτων τους, ή αν το έχουν αναγκάσει να κάνει κι αυτό το ίδιο, περίπτωση που, αν ισχύει, θα πρέπει ίσως να ευαισθητοποιήσει κάποιον εισαγγελέα κάπου. Δεν ξέρω επίσης αν ο μορφασμός του πιτσιρίκου είναι πράγματι, όπως φαίνεται, πόνου, ή μια τυχαία σύλληψη του φακού, προοίμιο γέλιου ίσως. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη αφορμή για να ξανασκεφτώ (ειδικά αυτή τη μέρα που η θεοκρατική μας δημοκρατία γιορτάζει τον θάνατο της μάνας του Μεσσία) το θρησκευτικό πρόβλημα της Ελλάδας.
1. Αχ αυτή η «ελευθερία έκφρασης»… Οι «φιλελεύθεροι», «προοδευτικοί» και «ανεκτικοί» χριστιανοί εξανέστησαν με τις αντιδράσεις των μουσουλμάνων για μια αμερικανική ταινία (την οποία έφτιαξε χριστιανός) που έθιγε τον Μωάμεθ. Λίγο αργότερα, ήρθαν οι ίδιοι οι χριστιανοί στη θέση των Ταλιμπάν και ζήτησαν εντελώς «δημοκρατικά» την διακοπή θεατρικής παράστασης που παρουσιάζει τον Ιησού ως «αδελφή ψυχή». Τους προσέβαλε, λέει, το «θρησκευτικό συναίσθημα». Προσοχή, μην μας βγάλουν τον ανύπαρκτο Ιησού, πούστη! Την ίδια στιγμή, οι άνεργοι μένουν χωρίς ταμείο ανεργίας και δεν κουνιέται φύλλο· το κράτος αφαιμάζει τον πολίτη με κάθε τρόπο, αλλά και πάλι αυτοί οι «ευαίσθητοι» βοούν διά της ηχηρής σιωπής των (α ναι, υπάρχουν και κάποιοι «αγωνιστές» που κάνουν 24ωρες απεργίες…). Η θλιβερή διαπίστωση: Ζούμε, δυστυχώς, σε μια χώρα λοβοτομημένων. 
