Μία από τις μελανότερες σελίδες της ιστορίας της αθηναϊκής δημοκρατίας υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, η θανατική καταδίκη του Σωκράτη, το 399 π.Χ. Από τότε μέχρι σήμερα, επί 2.400 χρόνια περίπου, πλήθος μελετητών ασχολήθηκε μ’ αυτήν την παράδοξη στιγμή ενός πολιτεύματος, που θεωρήθηκε ιδανικό πρότυπο ελεύθερης συμμετοχής των πολιτών στη διακυβέρνηση του κράτους. Γιατί οι Αθηναίοι, εν πλήρει δημοκρατία, πήραν την απόφαση, να θανατώσουν τον εβδομηντάχρονο φιλόσοφο; Τί τους ενοχλούσε τόσο πολύ, ώστε να μην μπορούν να περιμένουν λίγο ακόμα (όπως κι ο ίδιος τους λέει στην απολογία του) μέχρι να πεθάνει από φυσικό θάνατο; Δεν αμφέβαλε ποτέ κανείς, ούτε και οι ίδιοι οι εχθροί του και οι κατήγοροί του, ότι ήταν τίμιος, ανιδιοτελής, νομοταγής. Με πολύ πάθος, που παραδόξως δεν έχει σβήσει ο χρόνος, οι ανά τους αιώνες θαυμαστές και εχθροί του προσπάθησαν να εξηγήσουν την περίεργη απόφαση των Αθηναίων. Γεγονός είναι ότι η προσωπικότητα του Σωκράτη, πάντοτε επίκαιρη και αμφιλεγόμενη, εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να προκαλεί έντονα συναισθήματα. Κανείς δεν μπορεί να τον δει αδιάφορα.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις ανθρώπων, όπως ο Αναξαγόρας (430 π.Χ.), ο Διαγόρας (411 π.Χ.), ο Πρωταγόρας, που διώχτηκαν για τις ιδέες τους. Οι Αθηναίοι ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε θέματα θρησκείας. Μάλιστα το τελευταίο τέταρτο του 5ου αιώνα εντάθηκαν στην Αθήνα οι διώξεις πνευματικών ανθρώπων. Αυτό ίσως να οφειλόταν στο ότι ήταν η εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου (ένα είδος παγκόσμιου πολέμου της εποχής) και η ανθρώπινη κοινότητα, πανικόβλητη, ήθελε πάση θυσία να διατηρήσει τη συνοχή της με την ομοιόμορφη συμπεριφορά των μελών της.

Ενώ όμως άλλοι γλίτωσαν φεύγοντας από την Αθήνα, ο Σωκράτης, παρ’ όλο που είχε τη δυνατότητα να φύγει —ως την ημέρα της δίκης του κυκλοφορούσε ελεύθερος, αλλά και από τη φυλακή θα μπορούσε εύκολα να δραπετεύσει— έμεινε και ήπιε το κώνειο. Κατά τη διάρκεια της δίκης του δεν θέλησε να αντιπροτείνει την ποινή της εξορίας, γιατί δεν τον ενδιέφερε η ζωή μακριά από την πόλη του και τους φίλους του, και την παραμονή του θανάτου του δεν δέχτηκε να δραπετεύσει, γιατί δεν θεωρούσε σωστό να παραβεί τους νόμους της πατρίδας του που τον είχαν καταδικάσει σε θάνατο …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Ο Νίτσε, στον «Αντίχριστο», δεν διστάζει να πει ότι «ο Χριστιανισμός μας απεστέρησε των φρούτων του αρχαίου πολιτισμού». Και το αναπτύσσει ως εξής: «Αυτή την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που ορθωνόταν σαν πατριαρχικός χώρος, την πιο μεγαλοπρεπή μορφή οργανώσεως που έγινε ποτέ μέσα σε τόσο δύσκολες περιστάσεις και σε αναλογία με την οποία, όλες οι προγενέστερες και μεταγενέστερες προσπάθειες δεν είναι παρά αποκόμματα, αποτυχίες και ερασιτεχνισμοί, αυτοί οι «άγιοι αναρχικοί» θεώρησαν «θεάρεστον έργον να καταστρέψουν τον «κόσμο», δηλαδή αυτή την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ώσπου να μην μείνει πέτρα στην πέτρα …».

Ο Χριστιανισμός υπήρξε ο αιμοπότης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κατέστρεψε τελείως, από την μια μέρα στην άλλη, αυτό το τεράστιο κατόρθωμα των Ρωμαίων: Το ότι ξεκαθάρισαν το έδαφος για έναν μεγάλο πολιτισμό, που δεν είχε όλο τον καιρό μαζί του. Δεν το καταλαβαίνουν λοιπόν ακόμη; Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που ξέρουμε, την οποία η ιστορία των ρωμαϊκών επαρχιών μας κάνει να γνωρίζουμε όλο και καλύτερα, αυτό το αξιοθαύμαστο και μεγαλόπρεπο έργο τέχνης ήταν μια αρχή. Η κατασκευή της ήταν υπολογισμένη κατά τρόπο που οι χιλιετίες να δείξουν την στερεότητά της: Ως σήμερα, ποτέ δεν έγινε τέτοια κατασκευή, ούτε καν ονειρεύθηκε ποτέ κανείς να κτίση με τέτοιες αναλογίες για την αιωνιότητα. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Μελέτη του Εργαστηρίου Ψυχολογίας της Leuven του Βελγίου (Psychological Laboratory of Leuven [Belgium]): «Jesus of Nazareth: his personality». Αυτή η μελέτη δημοσιεύτηκε στα Ολλανδικά με τίτλο: Jezus de Messias. Was het christendom een vergissing ? Antwerpen, EPO, and as: Toen God sliep schreef de mens de Bijbel. De bijbel belicht door een psycholoog. Antwerpen, Facet.

Πάντως παραμένει πρωτότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα και εξηγεί πολλά πράγματα. Αλλά και πολλά επί μέρους σημεία της να κρατήσομε αξίζει τον κόπο (νηπιακή ηλικία, θαύματα, Αποκάλυψις, περί αποκαλυπτικής φιλολογίας, κλπ.).

Ακόμα εμφαίνει τι υπέρμετρο ρόλο έπαιξε στον Χριστιανικό μύθο και ανάπτυξη του το Βιβλίο του Ενώχ που κυκλοφόρησε σε τρεις ή τέσσερις παραλλαγές (Αιθιοπικός, Ιουδαϊκός, Ασσυριακός, κλπ.) από το 100 π. Χ.. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς γιατί στον Χριστιανισμό απαγόρευσαν προχριστιανικά και μεταχριστιανικά βιβλία όπως: Τα Βιβλία του Ενώχ με τον Υιόν του Ανθρώπου και τις ιδιότητές του, Διαθήκη του Σολομώντος (Σολομωνική) με την ίδια δαιμονολογία όπως και η Καινή, διάφορα Απόκρυφα Ευαγγέλια (Ιακώβου, Θωμά, κλπ.) που θα χάλαγαν έτι περισσότερο την σούπα, και πολλά άλλα αυτών των τύπων, όχι μόνο στον Κανόνα της Βίβλου αλλά και στο αναγνωστικό κοινό. Τουλάχιστον η μισή Καινή Διαθήκη ευρίσκεται μέσα σε προχριστιανικά βιβλία και Εβραϊκές παραδόσεις, ήδη 100 χρόνια προ Χριστού. Μετά ταύτα η υπόλοιπη θα ήταν ένα άνευ λόγου υπάρξεως παραμυθάκι.

Η παρούσα εργασία δεν άπτεται όλων των ερωτημάτων που έχει δημιουργήσει η Βίβλος και ο Χριστιανισμός με τις αμέτρητες αιρέσεις, προσαρμογές, επαναπροσδιορισμούς, βία, νοθεία, υποκλοπές, στοιχεία άλλων θρησκειών, γνωστικιστικά και ζωροαστρικά στοιχεία που περιέχει, την ανόητη και αλλοπρόσαλλη θεολογία του, κλπ. Ο σκοπός της ήταν η προσωπικότητα του ιδρυτού και όχι αυτά. Παραμένει πρωτότυπη και πειστική διότι βασίζεται στην επιστημονική ψυχοπαθολογική έρευνα και στις ασθένειες με τα συμπτώματα που αυτή καταγράφει και εξετάζει.

Περίληψη
Αυτή η ψυχοπαθολογική μελέτη των Ευαγγελίων κατέληξε σε μια επαναστατική άποψη επί της προσωπικότητας τού Ιησού και της ζωής του, των πηγών της πνευματικότητας και των ιδεών του. Η υπόθεση της παραφρενίας ήταν ικανή να εξηγήσει έναν αριθμό συμβάντων τα οποία αλλιώς παρέμεναν ανεξήγητα. Μήπως ο Ιησούς επέζησε της σταυρώσεως; Είναι η Αποκάλυψις το πρώτο Χριστιανικό έγγραφο, πρωιμότερο και από τις Επιστολές του Παύλου; Ήταν η Ανάστασις μύθος; Αυτές οι ερωτήσεις βρίσκουν μια απάντηση σ’ αυτή την μελέτη. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Οι λύκοι
[…] Έχουμε δύο είδη δημοκρατών. Εκείνους που γνωρίζουν τι είναι δημοκρατία και την υποστηρίζουν από συμφέρον και εκείνους που αγνοούν ή νομίζουν ότι γνωρίζουν και την υποστηρίζουν από ιδεολογία. Οι κεφαλαιοκράτες, είναι οι κατ’ εξοχήν συνειδητοί δημοκράτες, ενώ οι άλλοι που φωνάζουν για δημοκρατία, ούτε περί τίνος πρόκειται ξέρουν, γιατί αν ήξεραν θα επαύαν να φωνάζουν.

[…] Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέσι τους, πρέπει από τώρα να προσδιορίσουμε ακριβώς ποιος είναι κεφαλαιοκράτης. Γιατί πολλοί νομίζουν, ότι κεφαλαιοκράτης είναι ο κάτοχος του κεφαλαίου. Όχι, αυτό είναι σφάλμα. Οι κάτοχοι του κεφαλαίου λέγονται κεφαλαιούχοι. Τους κεφαλαιοκράτες αποτελεί ένα αρρωστημένο είδος κεφαλαιούχων, που κατειλημμένοι από κερδοσκοπική μανία έχουν την απαίτησι να εργάζεται ο λαός, για να πληρώνη τις ιδιοτροπίες της πλουτοκρατικής ασωτείας. Όλοι αυτοί συγκροτούν την κεφαλαιοκρατία. Την παρασιτική δηλαδή τάξι εκείνων, που αυξάνουν τα εισοδήματά τους εκμεταλλευόμενοι τον λαό και ζημιώνοντας την εθνικήν οικονομίαν. Η παραγωγή δεν τους απασχολεί καθόλου, τους ενδιαφέρει μόνον η αποκόμισις μεγαλυτέρου κέρδους, πραγματοποιουμένου φυσικά όχι με την έντιμη εργασία, αλλά με τα δόλια τεχνάσματα, που επιτρέπει η έλλειψις οικονομικής οργανώσεως της δημοκρατικής κοινωνίας.

Από όλους τους εκμεταλλευτές οι πιο διεφθαρμένοι είναι οι καπιταλιστές, οι οποίοι αφού υποτάξουν το λαϊκό συμφέρον στην ταπεινότερη ιδιοτέλεια, βαδίζουν προς κατάκτησιν υλικών σκοπών, δίχως ηθικόν ή ανθρωπιστικόν νόμον. Για την πολυδάπανη συντήρησι του συναφιού τους υποβάλλουν τον λαό σε βαρειές φορολογίες, που για να μη γίνωνται εύκολα αντιληπτές ρίχνονται στην κατανάλωσι ενσωματούμενες στην τιμή βασικών ειδών διατροφής και πολιτισμού. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…