Η φράση αυτή, η οποία αποδίδεται στον Μέγα Αλέξανδρο, λέγεται για κάποιον που παραβιάζει ο ίδιος τις αρχές του· που τα λόγια του με τις πράξεις του παρουσιάζουν μια ανακολουθία· που άλλα λέει κι άλλα κάνει.

Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, κήρυττε την εγκράτεια στην ηδονή και τη χαλιναγώγηση στις ερωτικές επιθυμίες, για να μην καταλήγει κάποιος να γίνεται δούλος των παθών του. Ωστόσο, απ’ ότι φαίνεται, τουλάχιστον σ’ αυτό το σημείο, δεν ήταν συνεπής στους λόγους του, καθώς ο ίδιος δεν ήταν και τόσο…εγκρατής και…χαλιναγωγημένος στα ερωτικά του παιχνίδια…

Λέγεται πως, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος ήταν μαθητής του Αριστοτέλη, είδε κάποια μέρα τον δάσκαλό του να έχει πέσει στα τέσσερα και να παριστάνει το…άλογο, ενώ η παλλακίδα του Ερπυλλίς*, του είχε περάσει…χαλινάρι και τον είχε…καβαλήσει, δεν άντεξε εμπρός στο κωμικόν του θεάματος και του είπε την, πλέον, γνωστή φράση: «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις…».

[* Η Ερπυλλίς έμεινε κοντά στον Αριστοτέλη μέχρι τον θάνατό του, ενώ έκανε μαζί του κι ένα παιδί, τον Νικόμαχο. Ερπυλλίς, ονομάζεται κι ένα άγριο θυμάρι, το οποίο, καθώς λέγεται, προσφέρει ερωτική αναζωογόνηση.]

Μ’ έναν μεγάλο λαό, μεγαλοφυή, συμβαίνει ό,τι και με τον άνθρωπο τον μεγαλοφυή. Και οι παραμικρότερες εκδηλώσεις τη ζωής, έχουν το σημάδι της μεγαλοφυΐας…

Οι Έλληνες είναι όπως και η μεγαλοφυΐα: Απλοί. Γι’ αυτό είναι διδάσκαλοι αθάνατοι. Οι θεσμοί τους, τα δημιουργήματά τους, φέρνουν τη σφραγίδα της απλότητας, τόσο, που συχνά μένει κανείς εκστατικός, βλέποντας ως τι σημείο είναι μοναδικοί σ’ αυτή τους την απλότητα. Και, παραδόξως, είν’ εξίσου τόσο «βαθείς», όσο και απλοί. Μολοντούτο, σπάνια μας αποκαλύπτουν τα βάθη της σοφίας και της γνώσης τους…

Ανάμεσα στον μεγάλο άνθρωπο της διάνοιας, το Αριστοτέλη, και στα ήθη και την τέχνη των Ελλήνων, υπάρχει άβυσσος τεράστια, έτσι που ο καθείς από εμάς φαίνεται ρηχός και άτονος, συγκρινόμενος με το απροσμέτρητο μεγαλείο του ελληνικού ενστίκτου. Είναι μια απ’ τις μεγαλύτερες αρετές των Ελλήνων το να μην θέλουν να μεταπλάσουν σε διανόημα ό,τι καλύτερο κλείνουν μέσα τους. Μ’ άλλα λόγια, είναι «αφελείς»· είναι μια λέξη που συνοψίζει την απλότητα και το βάθος. Έχουνε μέσα τους κάτι από το έργο της τέχνης. Ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλλουμε ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα…

Θα προσπαθήσουμε να διδαχτούμε από τους Έλληνες και θα διδάξουμε με οδηγό τα παραδείγματά τους. Αυτό θα είναι το έργο μας …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Ένα από τα συνήθη επιχειρήματα των επαγγελματιών «φιλάνθρωπων», «ανθρωπιστών» και «αντιρατσιστών», όταν θέλουν να καταδείξουν την «ξενοφοβία» και τον «ρατσισμό» των σύγχρονων Ελλήνων, που επιμένουν να αρνούνται την κατάληψη της Ελλάδος από τις ορδές των τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών, είναι αυτό που κάνει επίκληση του θεσμού της φιλοξενίας στην αρχαία Ελλάδα.

Υποστηρίζουν λοιπόν, πως οι αρχαίοι Έλληνες ήταν κατ’ εξοχήν φιλόξενοι άνθρωποι κι ότι ο θεσμός της φιλοξενίας, πέραν του ότι αποτελούσε ηθικό χρέος, προστατεύονταν κι απ’ τον Ξένιο Δία. Αυτό, σε πλήρη αντίθεση με τους «ρατσιστές» Νεοέλληνες, οι οποίοι αρνούνται -τι θράσος!- να «φιλοξενήσουν» μερικά εκατομμύρια λαθρομεταναστών.

Όμως, όπως και στην περίπτωση με την πετσοκομμένη ρήση του Ισοκράτη («Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας»), έτσι κι εδώ προβάλλεται η μισή αλήθεια -και η μισή αλήθεια είναι χειρότερη απ’ το ψεύδος …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Στον τόπο μας, οι άψυχοι δάσκαλοι άλλο δεν ήξεραν, σαν πρωτόμπαιναν στις άθλιες τάξεις, παρά να λεν, με τη βαθύτατη εκείνη αντιπνευματικότητά τους, την πλήρη ασχετοσύνη τους προς ό,τι το ουσιαστικό, το δημιουργικό, το προβληματικό αλήθεια της συνείδησης και της σκέψης: «Τα Μαθηματικά οξύνουν τον νουν!» (οι μωροδάσκαλοι της «Προπαίδειας» αυτά), και: «Να μάθετε γράμματα, για να γίνετε άνθρωποι!» (οι στενοδάσκαλοι της «Ορθογραφίας» αυτά, και της Γραμματικής μονάχα, σαν νά ‘ταν το άπαντο, και του πενιχρού εκείνου Ζούκη*)·
[* «Αναγνωστικό» της Αρχαίας Ελληνικής, που δίδασκαν σαράντα χρόνια στην Πρώτη του Γυμνασίου μας, με φτιαχτά κι ολότελα άψυχα κείμενα, αντί να διδάσκουν απλά κείμενα αρχαίων μας, Λουκιανό, Αίσωπο, Ηλιόδωρο, Διογένη Λαέρτιο. Πέρα που είχε και λάθη εκφραστικά το άχρηστο εκείνο «Αναγνωστικό». Αλλά, βλέπετε, οι μωροπαιδαγωγικές μας αντιλήψεις -ότι, τάχα, ο μαθητής «δεν δύναται να προσλάβει αμέσως το αρχαιοελληνικόν κείμενον»– ου μην αλλά και τα «μέσα» του κυρίου «εκπονητού», στο ανέκαθεν φαυλοκρατικό μας υπουργείο Απαιδείας. Γιατί καλός μεν δάσκαλος ήταν ο Ζούκης εκείνος, πλην «δάσκαλος» μόνο, ο έρμος, χωρίς ψυχούλα που λέμε. Καί τ’ άνυδρα κι ανούσια εκείνα «θέματά» του, μόνο πλήξη χι αδιαφορία κι απώθηση μπορούσαν να γεννήσουν στην ψυχή των παιδιών, όχι αγάπη και θαυμασμό για τους αρχαίους μας.]

Αντίδραση πρώτη, των δόλιων των παιδιών (όλων σας δηλαδή, κι ως σήμερα): «Δεν μ’ έχει, άρα, γι’ άνθρωπο, ο βρωμόγερος! Πρόκειται, λέει, να γίνω, αν αυτός κρίνη πως έμαθα, ό,τι όμως μόνο με άνθρωπο, έτσι καθαυτό, δεν έχει βέβαια σχέση: Γράμματα! (Σαν κι αυτά που ξέρει ο ίδιος, ο κατάξερος από δαύτα!)».

Κι αντίδραση δεύτερη (για τον κακοδάσκαλο των Μαθηματικών): «Και τί θα πη μυτερό μυαλό; Και ‘σεις δεν μας λέτε, άλλες ώρες, πως η εξυπνάδα δεν κάνει τον άνθρωπο; Γιατί, άρα, να μου το οξύνης; Κα το δικό σου δα το μυαλό (που με τυραννάς με δαύτα, χωρίς και να μου τα διδάσκης αλήθεια) και δεν το βλέπω διόλου κοφτερό και κατά τίποτα ωξυμμένο;…».

Γιατί κοροϊδεύω; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…