Ο Ιωάννης Εφέσου, ήταν μοναχός από την Άμιδα της Άνω Μεσοποταμίας (σημερινό Ντιγιαμπακίρ). Το 542 ονομάστηκε «εντεταλμένος επί των παγανιστών» (super paganos) της Ασίας (δηλαδή της δυτικής Μικράς Ασίας): Καρία, Φρυγία και Λυδία. Λίγο αργότερα, γύρω στο 545, κήρυξε το Ευαγγέλιο στην ορεινή περιοχή γύρω από τις Τράλλεις της Μικράς Ασίας, κοντά στην Έφεσο και στις ακτές του Αιγαίου. Την εποχή εκείνη, σύμφωνα με τον Αγαθία Σχολαστικό, οι Τράλλεις ήταν μια ακμάζουσα πόλη. Από αυτήν καταγόταν και ο Ανθέμιος, ένας από τους αρχιτέκτονες της Αγίας Σοφίας.

Ο Ιωάννης εκκαθάρισε την ύπαιθρο γύρω από τη μεγάλη πόλη, μια περιοχή που τη χαρακτηρίζει έντονη αντίθεση μεταξύ των βουνών και του πεδινού τοπίου που τα περιβάλλει. Τα όρη και οι πεδιάδες είναι ολωσδιόλου διαφορετικά, όχι μόνο ως προς την τοπογραφία, αλλά και τους φυσικούς πόρους, το κλίμα, ακόμη και τον πληθυσμό. Τα βουνά αυτά υπήρξαν καταφύγιο μιας ομάδας σιιτών (των «ερυθρο-σκούφηδων»), που απομονώθηκαν από τον κυρίαρχο σουνιτικό πληθυσμό εγκατεστημένοι σε απόκρημνα ορεινά χωριά, απ’ όπου οι ξένοι που πλησίαζαν γίνονταν αντιληπτοί από πολύ μεγάλη απόσταση.

Ο ιεροεξεταστής Ιωάννης, εξιστόρησε ο ίδιος την εκστρατεία του …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

«Πιστεύω ότι κοντά μισόν αιώνα τώρα, η ελληνική Αριστερά αντιμετωπίζει ένα παιχνίδι παραπλάνησης και αλλοίωσης του περιεχομένου των αρχείων της, όσον αφορά τη σύγκρουση του Δεκέμβρη 1944. Αντιμετωπίζει ένα παιχνίδι συσκότισης, που δεν θα διαλευκάνει μέχρι τις μέρες μας».
(Από τον πρόλογο του βιβλίου του Γρηγόρη Φαράκου, «Δεκέμβρης του ’44»)

Στις 22 Ιανουαρίου 1945, ενάμισυ μήνα περίπου, μετά την έναρξη των αιματηρών «Δεκεμβριανών» του 1944, μια επιτροπή των βρετανικών εργατικών συνδικάτων θα ερχόταν στην Αθήνα. Η επίσκεψη αυτή έγινε, κατόπιν πρόσκλησης των ελληνικών εργατικών σωματείων.

Οι Βρετανοί συνδικαλιστές (οι οποίοι, θα πρέπει να σημειωθεί, ότι εκπροσωπούνταν κι απ’ τον αριστερό χώρο), κλήθηκαν ως ουδέτεροι παρατηρητές και διαιτητές, εν όψει επικείμενων εκλογών στον ελληνικό συνδικαλιστικό χώρο, καθώς υπήρχε αναβρασμός και οι αντίπαλες παρατάξεις κατηγορούσαν η μία την άλλη για εκκαθαρίσεις και δολοφονίες αντίπαλων μελών, καθώς και για συνεργασία με τους Γερμανούς. Μία εκ των παρατάξεων, ήταν αυτή που εκπροσωπούσε το ΕΑΜ και δέχονταν τις περισσότερες κατηγορίες.

Η βρετανική επιτροπή, μέχρις τις 3 Φεβρουαρίου 1945, διάστημα κατά το οποίο παρέμεινε στην Ελλάδα, πραγματοποίησε συναντήσεις, τόσο με τους συνδικαλιστικούς φορείς, όσο και με κοινωνικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς. Έγινε δε και μάρτυρας της εκταφής των πτωμάτων που άφησαν πίσω τους οι κομμουνιστές κατά την περίοδο των «Δεκεμβριανών», ενώ ήρθε και σε επαφή με ομήρους τους οποίους είχε πάρει μαζί του ο ΕΛΑΣ. Η έκθεση που συντάχτηκε στο τέλος, έμεινε γνωστή με τ’ όνομα ενός εκ των μελών της βρετανικής επιτροπής, του Γουόλτερ Σιτρίν…

Στην «Έκθεση Σιτρίν» (παρατίθεται στο τέλος του άρθρου), σε σχέση με τα «Δεκεμβριανά», αναφέρεται μεταξύ άλλων: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Ένα απ’ τα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα διαστρέβλωσης και κακοποίησης της ιστορίας που αφορά την εμφυλιοπολεμική περίοδο στην Ελλάδα, είναι αυτό το οποίο αναπαράγεται με ιδιαίτερη σπουδή απ’ την κομμουνιστική Αριστερά και αφορά την υποτιθέμενη συνεργασία μεταξύ του αρχηγού του ΕΔΕΣ, Ναπολέοντα Ζέρβα και των Γερμανών κατακτητών, το φθινόπωρο του 1943. Το βασικό κίνητρο, αναζητείται στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από την διαφορετική ιστορική πραγματικότητα: Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ως μεταμφίεση του ΚΚΕ, είχε το ίδιο συνάψει συνθήκες ανακωχής με τους Γερμανούς (κάτι το οποίο αποδεικνύεται με έγγραφα), όχι βέβαια για να ξεκουραστεί απ’ την «αντίσταση», αλλά για να επιδοθεί απερίσπαστο στην διάλυση των άλλων αντάρτικων ομάδων που δεν συντάσσονταν ιδεολογικά με το ΚΚΕ και ιδιαιτέρως της πιο επικίνδυνης: Του ΕΔΕΣ. Ο αντικειμενικός σκοπός του «ξεκαθαρίσματος», ήταν η αποφυγή ανεπιθύμητων καταστάσεων στις πολιτικές διεργασίες μετά την επικείμενη αποχώρηση των Γερμανών απ’ την Ελλάδα και η μονοπώληση της Εθνικής Αντίστασης απ’ το ΚΚΕ (όπως και γίνεται μέχρι σήμερα).

Όσοι ισχυρίζονται ότι ο Ζέρβας συνεργάστηκε με τους Γερμανούς, αντιμετωπίζουν κατ’ αρχάς μια αντικειμενική δυσκολία, την οποία δεν μπορεί να παρακάμψει κάποιος τόσο εύκολα: Την έλλειψη τεκμηρίων. Κανένα συμφωνητικό και καμμία υπογραφή δεν υπάρχει που να τεκμηριώνει τον παραπάνω ισχυρισμό και κυρίως κανένα στοιχείο δεν υπάρχει που να αποδεικνύει τη συκοφαντία ότι ο ΕΔΕΣ πολεμούσε, συμμαχώντας με τους Γερμανούς, εναντίον των Ελλήνων. Όσοι επικαλούνται «στοιχεία», για την δήθεν συνεργασία Ζέρβα-Γερμανών, βρίσκουν καταφύγιο, κυρίως στα βιβλία του Γερμανού ερευνητή Χέρμαν Μέγιερ και στο βιβλίο του Πολυχρόνη Ενεπεκίδη «Η ελληνική αντίστασις», όπου γίνεται επίκληση γερμανικών αρχείων. Ο Μέγιερ επικαλείται μαρτυρίες Γερμανών στρατιωτικών και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Ζέρβας τα βρήκε με τους Γερμανούς …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό επειδή νομίζουν ότι έχουν δει κάποιο όραμά του -ή έναν άγγελο ή μια Παρθένο ντυμένη στα γαλάζια- με τα ίδια τους τα μάτια. Ή επειδή άκουσαν τη φωνή του. Αυτό το επιχείρημα της προσωπικής εμπειρίας, είναι το πειστικότερο για όσους ισχυρίζονται ότι είχαν παρόμοια εμπειρία, αλλά το λιγότερο πειστικό για οποιονδήποτε άλλον -πόσο μάλλον για όποιον έχει αρκετές γνώσεις ψυχολογίας.

Λέτε ότι είχατε άμεση εμπειρία του Θεού; Ε, λοιπόν, μερικοί άνθρωποι λένε ότι βίωσαν την εμπειρία ενός ροζ ελέφαντα, αλλά αυτό πιθανότατα δεν σας εντυπωσιάζει… Ο Τζορτζ Μπους έλεγε ότι ο Θεός τού είπε να εισβάλει στο Ιράκ (τι κρίμα που δεν προσφέρθηκε να του αποκαλύψει και ότι δεν υπήρχαν εκεί όπλα μαζικής καταστροφής). Πολλοί τρόφιμοι ασύλων νομίζουν ότι είναι ο Ναπολέοντας ή ο Τσάρλι Τσάπλιν, ή ότι όλος ο κόσμος συνωμοτεί εναντίον τους, ή ότι μπορούν να μεταδίδουν τη σκέψη τους σε άλλους ανθρώπους. Δεν τους κακοκαρδίζουμε, αλλά ούτε βέβαια παίρνουμε στα σοβαρά τις ένδοθεν εξ αποκαλύψεως πεποιθήσεις τους, κυρίως επειδή ελάχιστοι άλλοι τις συμμερίζονται. Οι θρησκευτικές εμπειρίες διαφέρουν μόνο κατά το ότι όσοι ισχυρίζονται πως τις έχουν βιώσει είναι πολυάριθμοι. Δεν θα χαρακτηρίζατε λοιπόν υπερβολικά κυνικό τον Σαμ Χάρις όταν έγραφε, στο «The end of faith» (To τέλος της πίστης): …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Στα πλαίσια του Εθνικού Διχασμού, που έλαβε χώρα στα μέσα της δεκαετίας του 1910, η Εκκλησία δεν είχε μείνει αμέτοχη, λαμβάνοντας εμφανώς θέση με τους βασιλόφρονες-αντιβενιζελικούς. Το βασικό αντικείμενο της διένεξης μεταξύ βασιλιά και Βενιζέλου, ήταν η είσοδος ή όχι της Ελλάδος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α’, βάσει εδαφικών ανταλλαγμάτων και εγγυήσεων από την Γερμανία υποστήριζε την ουδετερότητα, ενώ ο Βενιζέλος την συμμετοχή στο πλευρό των Άγγλων και των Γάλλων, προσανατολισμένος στην υλοποίηση της «Μεγάλης Ιδέας».

Με το Κίνημα της Εθνικής Αμύνης του Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, το 1916, και κάτω από τις κατακτητικές διαθέσεις των Βούλγαρων, παρατηρήθηκε ωστόσο κι ένας διχασμός ανάμεσα στις τάξεις της Εκκλησίας, καθώς οι μητροπόλεις των «Νέων Χωρών» (έτσι εξακολουθεί ν’ αποκαλεί το Πατριαρχείο τα εδάφη που ενσωματώθηκαν στον εθνικό κορμό κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους· δηλαδή τη Μακεδονία, τη Θράκη, την Ήπειρο, την Κρήτη και νησιά του ανατολικού και βορείου Αιγαίου), εμφανίζονταν να είναι, λίγο έως πολύ φιλοβενιζελικές.

Στην «Παλαιά Ελλάδα», οι μητροπόλεις υπό την καθοδήγηση του αρχιεπισκόπου Αθηνών, Θεόκλητου Α’, εξέφραζαν με κάθε τρόπο την εναντίωσή τους στον «Σατανά» και «προδότη» Βενιζέλο, ο οποίος προσέθετε περισσότερα βέλη στις φαρέτρες των αντιπάλων του, μετά κι απ’ την ωμή επέμβαση των συμμάχων του Αγγλογάλλων, τον Νοέμβριο του 1916, σε ελληνικό έδαφος, που κατέλυαν την έννοια του κυριαρχικού δικαιώματος (σύγκρουση των συμμάχων με τον κυβερνητικό στρατό και βομβαρδισμός της Αθήνας, λόγω μη ικανοποίησης της συμμαχικής απαιτήσεως για παράδοση πολεμικού υλικού από την κυβέρνηση των Αθηνών). Μετά τον συμβιβασμό της κυβέρνησης και την αποχώρηση των συμμάχων, εκδηλώθηκε στην Αθήνα κύμα επιθέσεων και λεηλασιών εναντίων των βενιζελικών. Τα γεγονότα αυτά, έμειναν γνωστά ως «Νοεμβριανά», στα πλαίσια των οποίων εντάσσεται κι ο αναθεματισμός του Βενιζέλου που ακολούθησε λίγες ημέρες αργότερα. Η ιδέα του αναθεματισμού, φέρεται ν’ ανήκε στον μητροπολίτη Λαρίσης, Αρσένιο, η οποία κι έγινε δεκτή από την Ιερά Σύνοδο.

Έτσι, στις 12 Δεκεμβρίου 1916, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, αντιβενιζελικό συλλαλητήριο, υπό την καθοδήγηση της Ιεράς Συνόδου.

Στο Πεδίον του Άρεως, ένα ρακένδυτο αχυρένιο ομοίωμα του Βενιζέλου που έφερε την φωτογραφία του στην κορυφή, καθώς και μια κεφαλή αιμόφυρτου ταύρου με μεγάλα κέρατα, είχαν τοποθετηθεί σ’ έναν λάκκο, μαζί με την επιγραφή «Ανάθεμα εις τον προδότην και τους συνενόχους του».

Εκεί, οι διαδηλωτές, οι οποίοι είχαν ήδη φανατιστεί, έριχναν από μια πέτρα, μικρή ή μεγάλη, επαναλαμβάνοντας την κατάρα που ξεστόμισε πρώτος ο Θεόκλητος: «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου, φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδα, ανάθεμα έστω!».

Ήταν τόσο μεγάλος ο ζήλος των λιθοβολούντων, ώστε δημοσίευμα της εποχής αναφέρει χαρακτηριστικά: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…