Η ιστορία του πύργου της Βαβέλ υπάρχει στη Γένεση, στο κεφάλαιο 11. Ξεκινά ως εξής:

Καί ἦν πᾶσα ἡ γῆ χεῖλος ἕν, καὶ φωνὴ μία πᾶσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κινῆσαι αὐτοὺς ἀπὸ ἀνατολῶν, εὗρον πεδίον ἐν γῇ Σενναὰρ καὶ κατῴκησαν ἐκεῖ. καὶ εἶπεν ἄνθρωπος τῷ πλησίον αὐτοῦ· δεῦτε πλινθεύσωμεν πλίνθους καὶ ὀπτήσωμεν αὐτὰς πυρί. καὶ ἐγένετο αὐτοῖς ἡ πλίνθος εἰς λίθον, καὶ ἄσφαλτος ἦν αὐτοῖς ὁ πηλός. καὶ εἶπαν· δεῦτε οἰκοδομήσωμεν ἑαυτοῖς πόλιν καὶ πύργον, οὗ ἔσται ἡ κεφαλὴ ἕως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα πρὸ τοῦ διασπαρῆναι ἡμᾶς ἐπὶ προσώπου πάσης τῆς γῆς. καὶ κατέβη Κύριος ἰδεῖν τὴν πόλιν καὶ τὸν πύργον, ὃν ᾠκοδόμησαν οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων. καὶ εἶπε Κύριος· ἰδοὺ γένος ἓν καὶ χεῖλος ἓν πάντων, καὶ τοῦτο ἤρξαντο ποιῆσαι, καὶ νῦν οὐκ ἐκλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν πάντα, ὅσα ἂν ἐπιθῶνται ποιεῖν. δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον. καὶ διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος ἐκεῖθεν ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς, καὶ ἐπαύσαντο οἰκοδομοῦντες τὴν πόλιν καὶ τὸν πύργον. διὰ τοῦτο ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτῆς Σύγχυσις, ὅτι ἐκεῖ συνέχεε Κύριος τὰ χείλη πάσης τῆς γῆς, καὶ ἐκεῖθεν διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς.

 

[Και ολόκληρη η γη ήταν μιας γλώσσας, και μιας φωνής. Και όταν κίνησαν από την ανατολή, βρήκαν μια πεδιάδα στη γη Σεναάρ· και κατοίκησαν εκεί. Και ο ένας είπε στον άλλον: «Ελάτε, ας κάνουμε πλίθες, και ας τις ψήσουμε σε φωτιά»· και η μεν πλίθα τούς χρησίμευσε αντί για πέτρα, η δε άσφαλτος τους χρησίμευσε αντί για πηλό. Και είπαν: «Ελάτε, ας κτίσουμε για μας μια πόλη και έναν πύργο, που η κορυφή του να φτάνει μέχρι τον ουρανό· και ας αποκτήσουμε για μας όνομα, μήπως και διασπαρούμε επάνω στο πρόσωπο της γης». Και ο Κύριος κατέβηκε για να δει την πόλη και τον πύργο, που οικοδόμησαν οι γιοι των ανθρώπων. Και ο Κύριος είπε: «Να, ένας λαός, και όλοι έχουν μία γλώσσα, και άρχισαν να το πραγματοποιούν· και τώρα δεν θα εμποδιστεί σ’ αυτούς κάθε τι που σκοπεύουν να κάνουν· ελάτε, ας κατέβουμε, και ας συγχύσουμε εκεί τη γλώσσα τους, για να μη καταλαβαίνει ο ένας τη γλώσσα τού άλλου». Και από εκεί ο Κύριος τους διασκόρπισε επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης της γης· και σταμάτησαν να κτίζουν την πόλη. Γι’ αυτό, το όνομά της ονομάστηκε Βαβέλ· επειδή, εκεί ο Κύριος σύγχυσε τη γλώσσα ολόκληρης της γης· και από εκεί ο Κύριος τους διασκόρπισε επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης της γης.]

 

(Γένεσις, 11: 1-9)

 

---

 

Παρατήρηση: Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι η λέξη «Βαβέλ» (που υπάρχει στο μασοριτικό κείμενο και στη μετάφραση των Ιεχωβάδων) δεν υπάρχει στο ελληνικό κείμενο (μετάφραση Ο’), αλλά μεταφράζεται ως «Σύγχυση». Πέραν αυτού, αξιοσημείωτο είναι ότι ο Γιαχβέ μιλά -για μια ακόμη φορά- σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο.

Αυτή είναι η ιστορία· μια πολύ ανόητη και αντιφατική ιστορία είναι! …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (ή Κεφαλάς), ήταν ένας σημαντικός Έλληνας λαϊκός ζωγράφος. Έμεινε περισσότερο γνωστός με το μικρό του όνομα. Γεννημένος στη Βαρειά της Λέσβου γύρω στα 1870 και μεγαλωμένος στη Σμύρνη, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του ζωγραφίζοντας για ένα κομμάτι ψωμί στον Βόλο και στα χωριά του Πηλίου κι αργότερα (από το 1927 και εξής) ξανά στην πατρίδα του.

Ο Θεόφιλος δεν ζωγράφισε μόνο σε σπίτια και αρχοντικά, όπως ήταν μέχρι τότε η συνήθεια, αλλά και σε καφενεία, μπακάλικα και μύλους, πάνω σε τενεκέδες, σε ξύλα και πανιά, σε δίσκους, σε κάρα, ακόμα και πάνω σε ναυτικούς σάκους. Απεικόνισε σκηνές από την ελληνική ιστορία, τον Ερωτόκριτο, από τον βίο των λαϊκών ηρώων, εξωτικά κυνήγια και τόπους, καθημερινές σκηνές, πορτρέτα κ.λπ. Ζητούσε όμως τόσο λίγα σε αντάλλαγμα του κόπου του και η ανάγκη του να ζωγραφίζει ήταν τόσο επιτακτική, ώστε όσοι ήθελαν μπορούσαν να επωφεληθούν και να αποκτήσουν κάτι που μέχρι τότε ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων.

Η μυθολογία γύρω από τον βίο του είναι μεγάλη, ωστόσο η ίδια η ζωγραφική του μας επιτρέπει να καταλάβουμε ότι είχε άριστη γνώση της βυζαντινής τέχνης (ο παππούς του ήταν αγιογράφος), καθώς και της λαϊκής παράδοσης που είχε αναπτυχθεί στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Ως φαίνεται όμως, ο Θεόφιλος είχε και συνείδηση του τρόπου που έβλεπε τα πράγματα η ακαδημαϊκή ζωγραφική της εποχής του· δεν είναι τυχαίο ότι στο περίφημο κασελάκι με τα σύνεργά του, διέθετε αναπαραγωγές έργων (σε φωτογραφίες και χρωματιστές κάρτες) που του επέτρεπαν να δουλεύει πάνω σε ιστορικά ή άλλα θέματα.

Γιος του Γαβριήλ Κεφαλά και της Πηνελόπης Χατζημιχαήλ, είναι το μεγαλύτερο από οκτώ αδέλφια -τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Ο πατέρας του καταγόταν από το Πληγώνι, ένα χωριουδάκι με λίγα σπίτια, κοντά στην πόλη. Ο παππούς του από τη μητέρα του ήταν Μοσχονησιώτης και ασκούσε το επάγγελμα του αγιογράφου, άνθρωπος ευκατάστατος, ευπαρουσίαστος και στοργικός πατέρας. Πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία -λένε 102 χρονών. Για τον ανήσυχο και ασυμβίβαστο μικρό, αυτός ο καλοντυμένος κι ευχαριστημένος οπό τον εαυτό του καλοστεκούμενος γέροντας ήταν το αντιπαθητικό «κατεστημένο», κι ας μην υπήρχε τότε ο όρος.

Στη νηπιακή του ηλικία αρρωσταίνει βαριά, άγνωστο από τι. Η αρρώστια αυτή, του αφήνει βασανιστικό τραυλισμό. Μα κι αυτόν αγωνίζεται να τον κατανικήσει. Η προφορά του, σύμφωνα με όσους τον γνώρισαν, δεν ήταν ποτέ πολύ καθαρή.

Ο Θεόφιλος ήταν αριστερόχειρας, σοβαρό μειονέκτημα στην εποχή του. Όταν αυτό έγινε αντιληπτό, προκάλεσε ειρωνικά σχόλια και πειράγματα, οικείων και γειτόνων. Ήταν ο «ζερβοκουτάλας», άνθρωπος μισοσακάτης κατά την αντίληψή τους, αντίληψη που πιθανότατα συμμεριζόταν και ο Θεόφιλος. Δυσκολευόταν στη χρήση ορισμένων σκευών, μιας κι αυτά κατασκευάζονται για τους δεξιόχειρες. Δεν υποτάχθηκε, όμως, μοιρολατρικά σ’ αυτή του τη μειονεκτικότητα, πάλεψε για να την κατανικήσει και σαν μέσο χρησιμοποίησε και τη ζωγραφική.

Στο σχολείο, πάντα αφηρημένος, γεμίζει τα τετράδιά του με ζωγραφιές και προκαλεί την αγανάκτηση του δασκάλου. Ο τρόπος με τον οποίο τον τιμωρεί είναι καθοριστικός για τον μικρό μαθητή. Τον στήνει όρθιο στον τοίχο και βάζει τα άλλα παιδιά να περνάνε από μπροστά του και να τον φτύνουν. Για τον Θεόφιλο είναι μια ακόμη επιβεβαίωση της περιφρόνησης των άλλων και έτσι αποφασίζει να μην ξαναπατήοει στο σχολείο. Είναι στην τρίτη Δημοτικού …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Εισαγωγή
Η θρησκεία που αναφέρεται συχνά σαν θρησκεία της “αγάπης”, κατάφερε να επιβληθεί στον δυτικό κόσμο χρησιμοποιώντας την εξουσία της αυτοκρατορικής Ρώμης. Στην ουσία της, είναι μια αίρεση της εβραϊκής θρησκείας που στηρίζεται σε μυθολογικά στοιχεία που αναφέρονται μόνο στα δικά της κείμενα τα καλούμενα Ευαγγέλια, τα οποία είναι μια περιορισμένη επιλογή των ταγών της του 4ου αι. από ένα μεγάλο σύνολο αντίστοιχων μυθολογικών μεσσιανικών κειμένων από την Εκκλησία, που παρά την δήλωση του θεού τους, σταδιακά έμπλεξαν τον θεό τους με τον Καίσαρα μέχρι που τον καπέλωσαν τελείως. Φυσικά σε αυτά τα κείμενα πρέπει να προστεθεί και η ίδια η Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή το μυθολογικό κείμενο που είναι ιερό βιβλίο των Εβραίων, αλλά και μια ιδιαίτερη και δική τους ερμηνεία προφητικών υποτίθεται κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης, ερμηνεία που τονίζουν συνέχεια στα κείμενά τους με τον δικό τους τρόπο.

Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμιά ξεκάθαρη ιστορική ή επιστημονική απόδειξη ότι κάτι από όσα αναφέρονται εκεί είναι πραγματικό ή ιστορικό ή περιέχει ίχνος αλήθειας, πέρα από κοινότυπες προτροπές γενικής φύσεως και ελάχιστα ονόματα γνωστών ανθρώπων της εποχής όπως ο Πιλάτος ή ο Βαπτιστής.

Τα Ευαγγέλια φαίνεται να γράφτηκαν στο διάστημα από το τέλος του 1ου με μέσα του 2ου αι. Δηλαδή είναι δύο με τρεις γενιές τουλάχιστον μεταγενέστερα της εποχής που θέλουν να ιστορήσουν. Υπάρχουν πολλές θεωρίες που μιλούν για νεότερη γραφή τους, κυρίως από χριστιανούς θεολόγους, αλλά η τάση είναι ότι γράφτηκαν σχεδόν όλα μετά το 70 κ.ε. και φυσικά την διασπορά των Εβραίων.

Οι συγγραφείς είναι άγνωστοι και σίγουρα δεν είναι οι φερόμενοι. Το πλέον σημαντικό όμως είναι η εύρεση του Σιναϊτικού Κώδικα (γράφτηκε μεταξύ 325-360 κ.ε.) ο οποίος περιλαμβάνει 10% λιγότερο κείμενο από τα γνωστά ευαγγέλια άλλων κωδίκων που φαίνονται λίγο μεταγενέστερα. Αυτό δείχνει για κάποιον που έχει μια στοιχειώδη επαφή με την γραφή της Παλαιάς Διαθήκης, ότι οι νεοφώτιστοι χριστιανοί, ανεξαρτήτως πως και γιατί έγινε το σχίσμα τους, ακολουθούν την λογική του παλαιού εβραϊκού ιερατείου, δηλαδή, την συνεχή μεταβολή και παραλλαγή παλαιότερων κειμένων, προσθέτοντας ότι νομίζουν σταδιακά από αντιγραφή σε αντιγραφή ώστε είναι δύσκολο να βρεθεί το αρχικό κείμενο και ταυτόχρονα φαίνεται ένα αρχαίο κείμενο να αντανακλά νεώτερες ιδεολογίες και να αναφέρει ευφάνταστες προφητείες που όταν αυτές έχουν γραφτεί ήδη φαίνεται να έχουν επαληθευτεί. Οι μεταγενέστεροι όμως αφελείς αναγνώστες, αυτό δεν το γνωρίζουν και έτσι θαυμάζουν την “επαληθευμένη” δύναμη του Γιαχβέ τους.

Αυτό που έχει σημασία για το παρόν κείμενο, είναι να θυμόμαστε ότι τα κείμενα αυτά γράφτηκαν μετά από την καταστροφή του Ναού από τους Ρωμαίους το 70 κ.ε., για έναν από τους χριστούς και προφήτες της εποχής, και ότι μιλάνε για μια εποχή και μια περιοχή, που έβριθε από εκκολαπτόμενους μεσσίες, οι οποίοι υποτίθεται θα ελευθέρωναν τους Εβραίους με τον άλφα ή βήτα τρόπο από την ρωμαϊκή εξουσία, όπως φαντάζονταν ότι τους ελευθέρωσαν οι Μακκαβαίοι από την ελληνοσελευκική επικράτηση, ή εκ των υστέρων, αφού η ελευθερία δεν ήρθε για το μεσσιανικό μήνυμα που μετασχηματίστηκε σε επουράνιο.

Θα θεωρήσουμε πάντως για την παρούσα παρουσίαση, ότι αυτά γράφηκαν από τους φερόμενους ως Αποστόλους αν και δεν έχει και πολύ σημασία. Το ερώτημα είναι αν ο Ιησούς, όπως τον παρουσιάζουν, είχε προφητικές επιτυχίες ή όχι …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Ως συνήθως ξαναζεσταθήκαμε καλοκαιριάτικα με ένα νέο διχαστικό θέμα που έχει ανάψει φωτιές. Το θέμα αυτό μολονότι όχι ιδιαίτερα σπουδαίο στα γενικότερα προβλήματα, περιλαμβάνει όλη την κακοδιαχείριση και την κακομοιριά της χώρας μας και δείχνει το πόσο η κοινωνία μας είναι ακόμα σε βαθιά μεσαιωνικά πρότυπα και λογικές. Θα σταχυολογήσω κάποιες επώνυμες και μη απόψεις λέγοντας κάποια δικά μου σχόλια. Στο τέλος θα σχολιάσω το θέμα των απολύσεων.

Ας δούμε πρώτα τις κυβερνητικές δηλώσεις: «Οποιαδήποτε προσπάθεια εξυγίανσης της ΕΡΤ κι αν έγινε στο παρελθόν έπεσε στο κενό. Το κλείσιμό της ήταν μονόδρομος. Ο Σαμαράς έδειξε πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα για Έλληνα πολιτικό…».

Ναι, με δυο χρόνια τουλάχιστον καθυστέρηση και όσο πιο άτσαλα μπορούσε. Να ξεχάσουμε φυσικά ότι το πρόβλημα χτίστηκε τόσα χρόνια με ευθύνη και εμπλοκή των ίδιων ανθρώπων που τώρα και μόνο κάτω από την ασφυκτική πίεση των πραγμάτων και της Τρόικας, κάνουν σπασμωδικές κινήσεις για να λύσουν. Ναι, παρακάτω λέω ότι εμείς τους ψηφίσαμε, αλλά δεν παύει ο κάθε ένας μας να έχει την ευθύνη του για αυτό που κάνει.

Στην ίδια -αντίθετη λογική ο ΣΥΡΙΖΑ: «Χώρα δίχως δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν υπάρχει. Ο Σαμαράς, εκτός του ότι άφησε 3.000 ανθρώπους στον δρόμο, συνέτριψε έναν από τους πυλώνες της δημοκρατίας».

Εδώ, πρέπει να δούμε λίγο τους ορισμούς, αναφέρει δημόσια, αλλά εννοεί κρατική, γιατί η ΕΡΤ ήταν κρατική και το “δημόσια” είναι ένα θέμα. Και φυσικά χώρες χωρίς κρατική ραδιοτηλεόραση υπάρχουν, όπως οι ΗΠΑ και ο Καναδάς και προφανώς και άλλες όπως η Αγγλία. Για την υποκρισία περί των απολύσεων θα ασχοληθώ αργότερα.

Από που και ως που όμως συνετρίβη ένας από τους πυλώνες της δημοκρατίας; Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι περί αυτόν ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΝΕΞ κ.λπ., δηλαδή αυτοί που παρελαύνουν από τα μικρόφωνα των καταληψιών της ΕΡΤ, μέχρι χθες βρίζανε την κρατική τηλεόραση σαν φερέφωνο της κυβέρνησης και της μεροληψίας ή κάνω λάθος; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Είναι γνωστό στους αναγνώστες αυτών των άρθρων θρησκευτικού περιεχομένου, ότι η χριστιανική διδασκαλία, είναι ένα λογικοφανές κατασκεύασμα, που στην βάση του είναι η πίστη της ορθότητας και θεοπνευστίας της μυθολογίας των βοσκών της ερήμου της Εποχής του Χαλκού, και της μυθολογίας των μεσσιανισμών του 1ου αιώνα, η οποία με το όνομα “Αγία Γραφή”, επιβλήθηκε στον τόπο μας φασιστικά με τον υποχρεωτικό νηπιοβαπτισμό από τον Ιουστινιανό. Μάλιστα η ορθότητα αυτή επειδή δεν είναι προφανής, δηλαδή τα κείμενα δεν συμφωνούν μεταξύ τους ή υπάρχουν χιλιάδες αντιφάσεις και λάθη, υπάρχει και μία λογική ερμηνείας των θολών αυτών πηγών, ώστε τα συμπεράσματα να είναι αυτά που κάθε φορά χρειάζονται, μόνο που όσες ερμηνείες χωρούν αυτά τα απίθανα κείμενα και τόσες διαφορετικές εκδοχές και σέχτες δημιουργεί αυτή η απίθανη θρησκεία.

Τους καιρούς που ζούμε η φαντασιακή αυτή θεώρηση που έχει ακόμα πολλούς οπαδούς, τα έχει βρει σκούρα με τις αναιρέσεις των δογμάτων της και των δοξασιών της από την Επιστήμη και την Λογική. Η δυνατότητα που είχε από τον Μεσαίωνα και έως σχεδόν μέχρι πριν λίγες δεκαετίες να απαιτεί από την εξουσία την πάταξη κάθε άλλης άποψης, έχει παρέλθει. Η εμπέδωση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η “δημοκρατικοποίηση” κάποιων θεσμών, η ραγδαία ανάπτυξη της επιστήμης, η ευρεία διάδοση του διαδικτύου και η ανταλλαγή απόψεων και ιδεών, δεν μπορεί να καπελωθεί εύκολα όσα χρήματα και να διαθέσει. Τί της έχει μείνει λοιπόν; Μα πολλά χρήματα και δύναμη και πολλοί ακόμα οπαδοί που θα κάνουν τα πάντα, για να πείσουν ότι η φαντασιακή τους θεώρηση δεν επηρεάζεται από την επιστήμη και για να σταματήσουν την διαρροή των προβάτων (τα λένε ευφημιστικά ποίμνιον) προς την Λογική, όσο και ακόμα την επαναφορά σε όσο βαθμό γίνεται, στα μεσαιωνικά βυζαντινά πρότυπα τα οποία προβάλλουν ασταμάτητα και στην οπισθοδρομική, όπως κατάντησαν αυτοί οι ίδιοι χώρα μας, έχουν ακόμα πέραση.

Έχουν λοιπόν σε εφαρμογή ένα σχέδιο προβολής της χριστιανικής πίστης από σωρεία σελίδων μονών, και νεοαπολογητών, από καλόγερους, παπάδες, θεολόγους, παιδιά ή παρατρεχάμενους γνωστών γιδοβοσκών που στην προσπάθεια να κρύψουν την βρώμικη ηθική της Βίβλου και των δογμάτων τους, πασχίζουν να τα διαστρεβλώσουν, να τα ομορφύνουν, να τα κάνουν πιο εύπεπτα στον σύγχρονο άνθρωπο, που καταπίνει δυσκολότερα το κουτόχορτο από τον μεσαιωνικό Ρωμιό. Ας δούμε μερικά σχετικά παραδείγματα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…