Το 146 π.χ. οι Έλληνες έδωσαν την τελευταία μάχη για την ελευθερία τους, εναντίων των Ρωμαίων, στην Λευκόπετρα, Κορινθίας. Από τους Ρωμαίους ποτέ δεν απελευθερώθηκαν, αλλά παραδόθηκαν ως πρόβατα επί σφαγή εις τους Τούρκους.
Το 146 π.χ. είναι η αποφράδα χρονολογία που οι Έλληνες δεν έχασαν μόνο την ελευθερία τους, αλλά κάτι ακόμη πολυτιμότερο, έχασαν τα ιδανικά τους, την ιδεολογία τους, την νοοτροπία τους, έχασαν όλα αυτά που τους έκαναν να μεγαλουργήσουν, παραδίδοντας στο σύγχρονο κόσμο έναν πολιτισμό που όμοιός του δεν υπήρξε.
Τα χρόνια που ακολούθησαν από το 146 π.χ. και μέχρι το 325, οι Έλληνες κατάφεραν κάτι το αδιανόητο, να επιβληθούν στους Ρωμαίους πολιτισμικά. Ήταν τόσο φανερή η επιβολή που ανάγκασε το Ρωμαίο ποιητή Οράτιο να ομολογήσει: “Μπορεί οι Ρωμαίοι να επεβλήθησαν στους Έλληνες δια των όπλων, αλλά οι Έλληνες τους επιβλήθηκαν με τον πολιτισμό τους”. Στο διάστημα αυτό είχαμε και φιλελληνικές τάσεις από Ρωμαίους αυτοκράτορες, όπως του Αδριανού, και γενικώς οι Έλληνες ετύγχαναν ιδιαιτέρας εκτίμησης.
Με την εδραίωση όμως στον θρόνο της αυτοκρατορίας του (Μεγάλου) Κωνσταντίνου, την προώθηση του Χριστιανισμού, και την επιβολή του ως αποκλειστικής θρησκείας από τον (Μέγα) Θεοδόσιο το 392, ο ελληνικός πολιτισμός και μαζί του ο δυτικός κόσμος εισέρχονται στο βαθύ σκοτάδι του βυζαντινού μεσαίωνα … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οι ιστορικοί, οι αρχαιολόγοι, οι γλωσσολόγοι και οι ανθρωπολόγοι συνεργάζονται όλο και πιο στενά μεταξύ τους για να λύσουν τα διάφορα προβλήματα που παρουσιάζει η εξακρίβωση της προέλευσης των διαφόρων λαών.
Στην Ελλάδα, τα πρώτα ίχνη των κατοίκων της χρονολογούνται από την Κατώτερη Παλαιολιθική Εποχή.
Πολύ περισσότερα είναι τα αρχαιολογικά στοιχεία που έχουμε από τη Νεολιθική Εποχή, οπότε στην Ελλάδα ζούσαν οι γεωργοί του Σέσκλου. Οι γεωργοί εκείνοι δημιούργησαν τον πολιτισμό τους στις εύφορες πεδιάδες της Θεσσαλίας και γενικότερα της Κεντρικής Ελλάδας, όπου βρήκαν ευνοϊκές συνθήκες και έκαναν τα μέρη όπου κατοικούσαν αυτάρκη. Ζούσαν σε μικρά στρογγυλά ή ορθογώνια σπίτια που είτε ήταν χτισμένα με πέτρα είτε φτιαγμένα από πλεγμένες βέργες με σοβά από πάνω. Οι γεωργοί εκείνοι ήξεραν να καλλιεργούν τη γη και να φτιάχνουν με το χέρι διάφορα αγγεία.
Στο επόμενο αρχαιολογικό στρώμα συναντούμε ίχνη της Εποχής του Χαλκού. Ο πολιτισμός της εποχής αυτής ονομάστηκε «Πρωτοελλαδική Περίοδος». Τον καιρό εκείνο, υπάρχει ένδειξη ότι ο χαλκός διαδόθηκε από την Ανατολή στα παράλια του Αιγαίου, στις Κυκλάδες και στην Κρήτη.
Πολλοί δυτικοί επιστήμονες συνδέουν την εμφάνιση του μετάλλου με μετακινήσεις νέων φυλών από την Ανατολή στη λεκάνη του Αιγαίου. Στη βάση της άποψης αυτής υπάρχει η τυπική θέση πολλών εκπροσώπων της αστικής επιστήμης για δήθεν «προικισμένους λαούς, οδηγητές», που τάχα αποτελούν την κινητήρια δύναμη της ιστορίας … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
«Να χαθείς δεν συνιστά απώλεια. Να ζήσεις δεν έχει κανένα ώφελος». (Φράση των Ερυθρών Χμερ)
– «Όπως γνωρίζετε, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου πιστεύει ότι είστε υπεύθυνος για τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων αθώων Καμποτζιανών, που δεν άξιζαν να υποφέρουν. Θα μπορούσατε να απαντήσετε στο ερώτημα αυτό ευθέως; Αισθάνεστε ότι πράγματι ευθύνεστε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά του δικού σας λαού;». – «Θα απαντήσω. Θέλω να σας πω ξεκάθαρα: Ήρθα για να πραγματοποιήσω τον αγώνα, όχι για να σκοτώσω ανθρώπους. Ακόμα και τώρα -και μπορείτε να με κοιτάξετε-, σας φαίνομαι για βίαιο πρόσωπο; Η συνείδησή μου είναι καθαρή…». (Συνέντευξη του Πολ Ποτ, 1997)
Ένας υποδειγματικός τύραννος
Η προσωπική σφραγίδα ενός Στάλιν ή ενός Μάο ήταν τόσο σημαντική ώστε ο θάνατός τους να επιφέρει γρήγορα θεμελιώδεις αλλαγές -και ιδιαιτέρως σε θέματα καταστολής. Νομιμοποιούμαστε να μιλήσουμε για πολποτισμό; Ο πρώην Σάλοθ Σαρ διατρέχει απ’ άκρη σε άκρη τον καμποτζιανό Κομμουνισμό -δύσκολα φανταζόμαστε τον τελευταίο χωρίς αυτόν. Στην προσωπικότητά του ανιχνεύουμε κάποια σημάδια που οδηγούν σε ματωμένα μονοπάτια. Πώς να αποτιμήσουμε, πρώτα απ’ όλα, το μακρινό του παρελθόν, το τόσο λίγο ταιριαστό σε έναν επαναστάτη-μύθο που έκανε τα πάντα για να το απαρνηθεί; Μια αδελφή του και μια εξαδέλφη του ήταν χορεύτριες και παλλακίδες του βασιλιά Μονιβόνγκ, ένας αδελφός του ήταν υπάλληλος στο παλάτι μέχρι το 1975, ενώ και ο ίδιος είχε περάσει ένα μέρος της παιδικής του ηλικίας στην καρδιά μιας αρχαϊκής μοναρχίας· δεν υπάρχει άραγε εδώ αρκετό υλικό ώστε να θέλει κάποιος να «αποενοχοποιηθεί» καταστρέφοντας όλο και περισσότερο τον παλιό κόσμο;
Ο Πολ Ποτ μοιάζει χωμένος βαθιά στην άρνηση της πραγματικότητας, επειδή ίσως δεν αποδέχεται την προσωπική του ιστορία. Άνθρωπος του κομματικού μηχανισμού, με πρώιμες φιλοδοξίες, αισθάνεται πιο άνετα σε ολιγάριθμα συμβούλια παρά μπροστά στο πλήθος. Μετά το 1963 έζησε αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο: Στρατόπεδα στη ζούγκλα, μυστικά καταλύματα (που ακόμη και σήμερα παραμένουν άγνωστα) σε μια έρημη Πνομ Πενχ. Μοιάζει τότε να ανέπτυξε μια βαθιά παράνοια: Ενόσω ήταν παντοδύναμος, όποιος τον επισκεπτόταν ερευνάτο εξονυχιστικά· άλλαζε συχνά κατοικία, υποπτευόταν ότι οι μάγειρές του ήθελαν να τον δηλητηριάσουν και μια φορά διέταξε την εκτέλεση κάποιων ηλεκτρολόγων επειδή τους θεώρησε «ενόχους» για τις διακοπές ρεύματος.
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε, παρά μονάχα μέσω των εμμονών του, αυτό τον απίστευτο διάλογο με έναν δημοσιογράφο της σουηδικής τηλεόρασης, τον Αύγουστο του 1978: … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
«Η παιδεία των νέων, είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας ιωδίου για το μέλλον των λαών… Όμως, της δικής μας παιδείας το αίμα, έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας». Δημήτρης Λιαντίνης
Πιθανότατα θα έχετε δει στην τηλεόραση την ελληνική ταινία «Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά», με πρωταγωνιστή τον Κώστα Βουτσά, όπου υποδυόμενος τον δάσκαλο, σε κάποια σκηνή παίζει το παιχνίδι των ερωτήσεων και πληρώνεται για κάθε σωστή απάντηση.
Προσφάτως, ψάχνοντας κάποιες πληροφορίες στο Διαδίκτυο, η τύχη με οδήγησε σε μια ιστοσελίδα θρησκευτικού περιεχομένου, με τίτλο «Θρησκευτικά…αλλιώς». Μου τράβηξε την προσοχή, όχι τόσο το περιεχόμενό της, αλλά το ότι την διαχειρίζεται μια δασκάλα. Αυτό όμως που με «ερέθισε» περισσότερο, είναι το ότι η συγκεκριμένη δασκάλα διδάσκει στα δημόσια σχολεία.
Διαβάζοντας το άρθρο «Κάιν και Άβελ» και μη μπορώντας να καταπιώ τις ανοησίες που αναπαρήγαγε η συγκεκριμένη δασκάλα, αναλογιζόμενος ότι με τα ίδια σκουπίδια ταΐζει και τους μαθητές της, θέλησα να την προκαλέσω μπας και καταφέρει να διακρίνει την γύμνια της. Βεβαίως, εγώ δεν πλήρωνα για τις απαντήσεις που περίμενα, όπως γινόταν στην ταινία, αλλά περίμενα τουλάχιστον η δασκάλα να ήταν…λεβεντιά.
15/02/2014 | 
6.192 εμφανίσεις | 
Σχολιασμός 
Το 146 π.χ. οι Έλληνες έδωσαν την τελευταία μάχη για την ελευθερία τους, εναντίων των Ρωμαίων, στην Λευκόπετρα, Κορινθίας. Από τους Ρωμαίους ποτέ δεν απελευθερώθηκαν, αλλά παραδόθηκαν ως πρόβατα επί σφαγή εις τους Τούρκους.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οι ιστορικοί, οι αρχαιολόγοι, οι γλωσσολόγοι και οι ανθρωπολόγοι συνεργάζονται όλο και πιο στενά μεταξύ τους για να λύσουν τα διάφορα προβλήματα που παρουσιάζει η εξακρίβωση της προέλευσης των διαφόρων λαών.
