Την δεκαετία του ’60 εγώ ήμουν μικρός, αλλά θυμάμαι αρκετά από την δράση των συγχωριανών μου στο χωριό. Δεν υπήρχε τηλεόραση, και δεν υπήρχε ούτε καν ρεύμα. Θυμάμαι ότι μια ομάδα καμμιά δεκαριά από τους πιο νέους και πιο δραστήριους του χωριού έβρισκαν διάφορους τρόπους για να σπάνε την μονοτονία του χωριού. Ο καθημερινός τρόπος ήταν με το να πειράζουν τον τρελό του χωριού, ο οποίος τρελός όπως λέγανε οι πιο γέροι, ήταν λίγο αγαθός αλλά τον αποτρέλανε η ομάδα των νέων από τα πολλά και έντονα πειράγματα.

Η ομάδα αυτή είχε εντοπίσει ποιοι είναι οι πιο αγαθοί του χωριού, αλλά και των πλησιέστερων χωριών. Ήταν καλό να μην σε βάλουν στο μάτι, άμα σε έβαζαν στο μάτι μπορούσαν να σε αποτρελάνουν.

Μια μέρα, από ένα κοντινό χωριό ήρθε κάποιος για να αγοράσει ένα μουλάρι. Έπεσε αμέσως το σύνθημα, γιατί ο αγοραστής ήταν ένα αγαθό ανθρωπάκι, και ήταν του χεριού τους. Αφού αγόρασε το μουλάρι, το πήρε τραβώντας από την καπιστριάνα να το πάει στο χωριό του. Στον δρόμο συναντά τον πρώτο, ο οποίος τον χαιρετά …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Τί είν’ η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είν’ ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά,
κάθε νησάκι της, που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της, χρυσή στολή,
που η τέχνη φόρεσε, και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι, που ᾽χομε μες στην καρδιά,
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου ακτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός, παιδιά!

Τελειώνει ένας νεαρός το Λύκειο, αλλά δεν έχει καθόλου όρεξη για πανεπιστήμιο.

Ο πατέρας του νέου, αν και πλούσιος, δεν έχει καμμία διάθεση να τον ταΐζει από τα έτοιμα κι έτσι του τρίζει τα δόντια: «Δεν θέλεις να σπουδάσεις ρε τεμπελόσκυλο; Λοιπόν, εγώ δεν συντηρώ κοπρίτες, γι’ αυτό και θα πας να δουλέψεις! Κατάλαβες;».

Έχοντας ισχυρές πολιτικές γνωριμίες, ο πατέρας επιλέγει τον δρόμο της «αξιοκρατίας» και κινεί τα νήματα για να βρει μία θέση στον γιο του …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Η διαμάχη μεταξύ επιστήμης και θρησκείας, που άρχισε να οξύνεται τον δέκατο έκτο αιώνα, έχει συνεχιστεί, με διάφορες μορφές, μέχρι τις μέρες μας. Συγκρινόμενη με άλλους πολέμους, έχει ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Σε κάθε μάχη ανεξαιρέτως νίκησε η επιστήμη· αλλά όταν, κατά συνέπεια, η θρησκεία εκκένωσε περιοχές που μέχρι τότε διεκδικούσε, οι μαχητές της εξήγησαν με αβρότητα ότι η διεκδίκηση δεν είχε έρεισμα και ότι η πραγματική επικράτεια της θρησκείας παρέμενε αλώβητη. Αποτέλεσμα ήταν μια βαθύτατη αλλαγή στον χαρακτήρα της θρησκείας, η οποία έγινε βαθμηδόν πνευματικότερη, ηθικότερη, και λιγότερο δογματική. Όσον αφορά την επιστήμη, κάθε νέος κλάδος επαγωγικής γνώσης ήταν αναγκασμένος να αγωνιστεί σκληρά για την ύπαρξή του· ωστόσο, όταν κατέκτησε την ελευθερία του συχνά συμμάχησε με τη θρησκεία για να επιτεθεί εναντίον νέων επιστημών που δεν είχαν ακόμη το κύρος του νικητή. Η διαδικασία αυτή, στη θρησκεία και στην επιστήμη, συνεχίζεται ακόμη σήμερα.

Η επίθεση της επιστήμης εναντίον των δογμάτων, που ήσαν καθολικώς αποδεκτά στον χριστιανικό κόσμο στις αρχές του δέκατου έκτου αιώνα, έχει προχωρήσει, σε γενικές γραμμές, από τα έξω προς τα μέσα, αρχίζοντας με τα ουράνια, στη συνέχεια με τη γεωλογική ιστορία της γης, ύστερα με την προέλευση των μορφών της ζωής, ακολούθως με το ανθρώπινο σώμα, και τέλος με τον ανθρώπινο νου. Θα ξεκινήσω με μια σύντομη επισκόπηση αυτής της ιστορίας και ύστερα θα προσπαθήσω να ξεδιαλύνω τα ουσιώδη της διαμάχης καθώς αυτή εξελίσσεται σήμερα.

Ας δούμε πρώτα τι πίστευαν οι χριστιανοί προτού η επιστήμη αρχίσει τις επιθέσεις …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Η αρχαία πόλη στη θέση Βιγλατούρι της Κύμης, που η αρχαιολογική σκαπάνη της αρχαιολόγου Έφης Σακελλαράκη έφερε στο φως, δεν είναι άλλη από την αρχαία Κύμη. Τα αρχαιολογικά ευρήματα της ανασκαφής έρχονται να επιβεβαιώσουν την ήδη υπάρχουσα άποψη, ότι το ιδιότυπο αλφάβητο της αρχαίας Κύμης είναι το λατινικό αλφάβητο.

Το αλφάβητο αυτό όπου το Σ γράφετε ως C, το Γ ως G, το Δ ως D, το Ξ ως X, το Ρ ως R, και το Υ ως U, αποτέλεσε την βάση που επάνω χτίστηκε το λατινικό αλφάβητο. Αλλά και άλλες πόλεις της Ευβοίας όπως η Ερέτρια και η Χαλκίδα είχαν το ίδιο αλφάβητο. Ακόμη φαίνεται ότι μέχρι να επικρατήσει οριστικά το ιωνικό αλφάβητο, κυκλοφορούσαν και άλλα.

Αν λάβουμε υπόψη ότι σήμερα αυτοί που δεν μιλούν Ελληνικά από μικρή ηλικία, αδυνατούν να προφέρουν τα γράμματα Δ, Γ, καθώς και μεμονωμένα το Μ, από το Π το Γ από το Κ και το Ν από το Τ, μπορούμε να υποθέσουμε ότι πιθανώς η διαφοροποίηση αυτή έγινε διότι ίσως αρκετοί από τους κατοίκους να ήταν ξενόφερτοι που αδυνατούσαν να προφέρουν τα παραπάνω γράμματα. Η ανάγκη αυτή οδήγησε στη δημιουργία του ιδιότυπου αυτού αλφαβήτου …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…