Ο Γεώργιος Καστριώτης ήταν η μορφή που αγαπήθηκε, τραγουδήθηκε, έγινε θρύλος, και παραμύθι της γιαγιάς στη διάρκεια της πολύχρονης Τουρκοκρατίας, στον ελληνικό χώρο. Δημοφιλής τον 15ον και 16ον αιώνα, ξεχασμένος όμως από τους Νεοέλληνες. Ο Κολοκοτρώνης μας λέει στα απομνημονεύματα του, «ανέγνωσα τον βίο του Σκεντέρμπεη και συλλογούμουν τα έργα του…».

Γεννήθηκε το 1405 στην Κρούγια της ΒΔ Αλβανίας ήταν ο μικρότερος από 4 γιους του φεουδάρχου της περιοχής Ιωάννη Καστριώτη.

Περί το 1419, οι Τούρκοι έθεσαν υπό τον έλεγχο τους όλα τα φέουδα της Αλβανίας. Ο Ιωάννης Καστριώτης, παρά την αρχική του αντίδραση, τελικώς υπέκυψε στις απαιτήσεις των Τούρκων, που για να διατηρήσει το φέουδό του, τον υποχρέωσαν, ως εγγύηση, να στείλει τους τρεις γιους στη στρατιωτική σχολή του Σουλτάνου στην Αδριανούπολη. Έτσι, σε ηλικία 18 ετών ο Γεώργιος Καστριώτης βρέθηκε στην Αδριανούπολη. Διαθέτοντας ωραία θωριά, μεγάλο ανάστημα, και μύτη γρυπή, προκάλεσε τον θαυμασμό των Τούρκων και του έδωσαν το όνομα «Ισκεντέρ» (Αλέξανδρος). Εκεί, μαζί με τη στρατιωτική εκπαίδευση έμαθε –εκτός από τα Ελληνικά και Αρβανίτικα που γνώριζε– Τούρκικα, Αραβικά και Ιταλικά.

Ως άνθρωπος και στρατιωτικός ηγέτης διακρίνονταν για τα εξαίρετα ψυχικά του χαρίσματα, την γενναιότητά του, την σύνεση, αλλά και την ευγλωττία, με την οποία κέρδιζε τις ψυχές των στρατιωτών του οι οποίοι ήταν διατεθειμένοι να θυσιαστούν για χάρη του. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες όπου και διακρίθηκε. Για κάποιο χρονικό διάστημα διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής της Αλβανίας, με έδρα την Κρούγια. Παρ’ ότι φαινομενικά είχε εξισλαμιστεί, μέσα του όμως παρέμεινε χριστιανός, και δεν διέκοψε ποτέ τις σχέσεις με την οικογένεια του …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Σήμερα θα διαλογιστούμε πάνω σε αυτή την έρμη λέξη, που αν και στολίστηκε τόσο όμορφα από τον Απόστολο Παύλο, δείχνει το μέγεθος της υποκρισίας του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας. Δείχνει ότι τα λόγια μπορούν να είναι όμορφα αλλά οι πράξεις δύσκολες.

Υπάρχουν πάρα πολλοί, είναι αλήθεια, χριστιανοί ιερείς και θεολόγοι που μιλάνε με παρρησία και μελιστάλακτο ύφος για την αγάπη γενικά, για την αγάπη του Θεού και πόσο σημαντική είναι στον Χριστιανισμό, και για την αγάπη που “πρέπει” να δίνουμε στους ανθρώπους, από την οποία οι ίδιοι “δείχνουν” να είναι “πλημμυρισμένοι”. Είναι όμως έτσι;

Αρχικά, θα πάρουμε την έννοια της “αγάπης” σε όλους και σε όλα, όπως θέλουν να μας την πλασάρουν σαν αυτοσκοπό του ανθρώπου. Πόσο πραγματικά ένας εχέφρων και νηφάλιος άνθρωπος μπορεί και οφείλει να αγαπά τους πάντες και τα πάντα, έτσι όπως θέλουν να μας πουν;

Η αγάπη προέρχεται από το αίσθημα αλληλεγγύης που είναι κοινό στα περισσότερα θηλαστικά και έχει διάφορες εκφράσεις στον άνθρωπο, τόσο νοητικές όσο και συναισθηματικές· είναι αποτέλεσμα κοινών καταβολών και κοινών προβλημάτων και κινδύνων. Το συναίσθημα δουλεύει περισσότερο σε σχέση με την εγγύτητα ή την συνάφεια του αντικειμένου με το υποκείμενο. Δηλαδή, η μητρική αγάπη θεωρείται η πλέον έντονη συναισθηματικά, αφού το παιδί είναι άμεσο δημιούργημα της ίδιας της μητέρας, ακολουθούν οι φίλοι και συγγενείς. Η νοητική αγάπη είναι η κατανόηση του συμφέροντος της αγέλης και είναι εξελικτικό αποτέλεσμα. Στον βαθμό που ο άνθρωπος κατανοεί ότι η ζωή και η ευημερία του επηρεάζεται από τους φίλους, γείτονες, συνανθρώπους και την κοινωνία του, θέλει το καλύτερο γι’ αυτούς, το ίδιο για την Γη και την φύση που τον θρέφει …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Στο οροπέδιο του Δομοκού, στον νομό Φθιώτιδας, υπάρχει ένας σιδηροδρομικός σταθμός με το όνομα «Καλλιπεύκη». Το τοπίο εκεί άλλοτε ήταν πολύ όμορφο, «πνιγμένο» από πεύκα (εξ ου και η ονομασία του σταθμού). Σήμερα ο σταθμός δεν λειτουργεί, το δε τοπίο είναι φάντασμα του παρελθόντος και απογυμνωμένο από το φυσικό του κάλλος. Όταν λειτουργούσε, εξυπηρετούσε τα κοντινά χωριά, Άγιος Στέφανος (Νεζερός), Τρίλοφο (Κούρνοβο), Περιβόλι (Δερελί), Κορομηλιά κ.ά.

Κατά την διάρκεια της Κατοχής, είχαν στήσει εκεί φυλάκιο οι ιταλικές δυνάμεις. Στον σταθμό εργάζονταν τότε εκεί, ως εργάτης, κι ένας αγαθός τύπος που τον έλεγαν Επαμεινώνδα.

Ο Επαμεινώνδας αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα, που αντιμετώπιζαν εκείνη την εποχή και οι περισσότεροι Έλληνες: Την πείνα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

«Ο Μαυρογιαλούρος ποτέ δεν πεθαίνει», «Έδρασε ως ένας άλλος Μαυρογιαλούρος», «Πάντα επίκαιρος ο Μαυρογιαλούρος»…

Αυτές είναι μερικές από τις κλασικές ατάκες, που χρησιμοποιούνται για να καταγγελθεί κάποιος πολιτικός για διαφθορά, παροχολογία κ.λπ.

Στην ελληνική ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», ο Μαυρογιαλούρος (Λάμπρος Κωνσταντάρας) είναι ένας τυπικός πολιτικός, με ξύλινο λόγο κι αποκομμένος από την πραγματικότητα, ενώ έχει και μια μάλλον κοινότοπη γνώμη για τους ψηφοφόρους (ειδικά της επαρχίας), που κινείται γύρω από τον άξονα του κλασικού ρουσφετιού και των προεκλογικών υποσχέσεων -χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας (κι όχι μόνο).

Πουθενά στην ταινία όμως δεν διαφαίνεται ένας χαρακτήρας ανέντιμος χωρίς ηθικούς φραγμούς. Χαρακτηριστικές είναι οι σκηνές που αυτοσαρκάζεται και μουντζώνει κι ο ίδιος τον…Μαυρογιαλούρο (δηλαδή τον εαυτόν του), μαζί με τους αγανακτισμένους χωρικούς, όταν πληροφορείται τις αδικίες και τις λαμογιές που στήνονται πίσω από την πλάτη του από το κομματόσκυλό του, τον Γκρούεζα (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…