Όσοι έχουν ψάξει λίγο στα βοθρολύματα της ιστορίας του ΚΚΕ (και δυστυχώς δεν είναι κι αρκετοί αυτοί), πιθανότατα να έχουν λάβει γνώση για τις προθέσεις του σταλινικού αυτού μορφώματος να δημιουργήσει «ανεξάρτητη» Μακεδονία και Θράκη, με σκοπό αυτές να ενταχθούν σε μια βαλκανική κομμουνιστική ομοσπονδία υπό την αιγίδα του μεγάλου «πατερούλη» Στάλιν.

[Ναι, ναι… Πρόκειται για το ίδιο κόμμα, που έχει καταφέρει να ενοχοποιήσει όσους δεν ήταν και δεν είναι κομμουνιστές, σαν «φασίστες», «γκεσταπίτες», «δωσίλογους», «γερμανοτσολιάδες» και «προδότες». (Στις μέρες μας μάλιστα, έχει φθάσει να θεωρείται, ότι το να είσαι αντικομμουνιστής, ισοδυναμεί περίπου με ύβρι κατά της δημοκρατίας). Μιλάμε δηλαδή, για τον ορισμό του θράσους…]

Δυστυχώς όμως, οι άνωθεν προθέσεις, τις οποίες οι ξενοκίνητοι κομμουνιστές τις υποστήριξαν και με τα όπλα, δεν αποτελούν τον πάτο στο βαρέλι με τα σκατά της «ένδοξης» ιστορίας του -μιας ιστορίας, που δυστυχώς αγνοούν και οι ίδιοι οι οπαδοί του.

Κατά την διάρκεια του Συμμοριτοπόλεμου (αυτόν, που χάριν της πολιτικής ορθότητος αποκαλείται «Εμφύλιος»), οι σταλινίσκοι του ΚΚΕ, απέδειξαν ότι δεν είχαν κανέναν φραγμό και κανέναν ενδοιασμό για τα μέσα που θα χρησιμοποιούσαν, αρκεί να έφταναν στον στόχο τους, ακόμη κι αν αυτός ο στόχος προϋπόθετε διαμελισμό της Ελλάδος …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Η αίσθηση της αμαρτίας, είναι μία από τις σπουδαιότερες ψυχολογικές αιτίες δυστυχίας στην ενήλικο ζωή.

Υπάρχει μία παραδοσιακή θρησκευτική ψυχολογία της αμαρτίας, την οποία κανείς σύγχρονος ψυχολόγος δεν μπορεί να δεχθεί. Υποτίθεται, ιδιαίτερα κατά τους προτεστάντες, ότι η συνείδηση αποκαλύπτει στον κάθε άνθρωπο, το πότε μια πράξη, την οποία μπαίνει στον πειρασμό να διαπράξει, είναι αμαρτωλή, και ότι μετά τη διάπραξή της βιώνει ένα από δύο οδυνηρά συναισθήματα, εκ των οποίων το ένα λέγεται “τύψη”, και δεν έχει καμία αξία, και το άλλο λέγεται “μετάνοια”, που είναι ικανό να σβήσει την ενοχή του. Στις προτεσταντικές χώρες, ακόμη και εκείνοι που έχασαν την πίστη τους, συνέχισαν για αρκετό καιρό να δέχονται, με κάποιες τροποποιήσεις, την ορθόδοξη άποψη της αμαρτίας. Στις μέρες μας, εν μέρει εξαιτίας της ψυχανάλυσης, έχουμε την αντίθετη κατάσταση: Το παλαιό δόγμα της αμαρτίας το απορρίπτουν, όχι μόνο όσοι δεν πιστεύουν, αλλά και πολλοί από αυτούς που παραμένουν ακόμη πιστοί. Η συνείδηση έπαυσε να είναι κάτι το μυστηριώδες το οποίο, λόγω του μυστηρίου του, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι η φωνή του Θεού.

Γνωρίζουμε ότι η συνείδηση επιβάλλει διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικά μέρη του κόσμου και ότι σε γενικές γραμμές συμφωνεί με τα έθιμα της φυλής. Τί συμβαίνει λοιπόν όταν η συνείδηση ενός ανθρώπου τον τύπτει; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

O Απολλώνιος ο Τυανεύς, ήταν θρυλική προσωπικότητα που απετέλεσε το σύμβολο των ύστατων αγώνων των Ελλήνων κατά της βίαιης επιβολής του Χριστιανισμού. Γεννήθηκε στην ελληνική πόλη Τύανα της Καππαδοκίας το 3 ή το 10 μ.Χ., ήταν γιος πλούσιου εξελληνισμένου Καππαδόκη, και πέθανε πιθανόν σε ηλικία 93 ετών.

Η ιστορικότητά του αποδεικνύεται από τα έργα χριστιανών και εθνικών συγγραφέων, όπου οι μεν καταδικάζουν και οι δε εγκωμιάζουν τον σοφό των Τυάνων. Στον Απολλώνιο αποδίδονται τα έργα «Τελεταί», «Βίος Πυθαγόρου», «Περί μαντείων και αστέρων», «Επιστολαί», «Διαθήκη».

Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, υπήρξε ο μυστηριώδης φιλόσοφος, γητευτής, μάγος, και θεραπευτής, με το ωραίο παράστημα, την μακριά ξανθή κώμη, τα γαλανά μάτια, και πάντα γοητευτικός και σαν νέος και ως γέρων. Έζησε την ίδια περίπου εποχή με τον Ιησού. Υπήρξε ιερέας του Ασκληπιού, οπαδός της φιλοσοφίας του Πυθαγόρα, και δάσκαλος με μεγάλη απήχηση στις λαϊκές μάζες. Έζησε ζωή ενάρετη, λιτή, αποποιούμενος τα υλικά αγαθά, καταδικάζοντας αυστηρά τις καταχρήσεις και την αμαρτία. Γι’ αυτό τον αποκάλεσαν «θείον άνδρα». Περιβαλλόταν από μαθητές και θρυλείται ότι έκανε πολλά θαύματα, όπως και Ιησούς. Οι φερόμενες προφητικές και τηλεπαθητικές ικανότητές του ήταν τέτοιες, που η φήμη του απλώθηκε σε όλο τον τότε κόσμο.

Ο Έντουαρντ Γκίμπον, αλλά και συγγραφείς του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης διατύπωσαν την άποψη ότι ο Ιησούς δεν ήταν άλλος από τον Απολλώνιο τον Τυανέα. Οι Άραβες συγγραφείς τον αποκάλεσαν «Μπαλίνα», και σώζονται στην αραβική γλώσσα φιλοσοφικά κείμενά του. Η μορφή του πέρασε σε εικονογραφήσεις ναών και σε απεικονίσεις νομισμάτων, τοποθετήθηκε δίπλα στους μεγάλους σοφούς, Πλάτωνα, Πλωτίνο, Αριστοτέλη …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…