Ο Μίνωας, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ήταν γιος του Δία και της Ευρώπης και ο πρώτος βασιλιάς του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Ήταν από τους πλέον σοφούς, που θέσπισε νόμους, και μάλιστα περιβεβλημένους με θεϊκή εντολή.

Ο σοφός Μίνωας, επειδή γνώριζε το μεγάλο σεβασμό που έτρεφαν για τους θεούς τους, οι υπήκοοι του, οι Μινωίτες, είχε οργανώσει για τον σκοπό αυτό ένα είδος μυστηριακής τελετής, ώστε να τους πείσει, ότι οι νόμοι, και οι αποφάσεις του ήσαν θεόσταλτες. Με τον τρόπο αυτό μετέθετε την τυχόν δυσαρέσκεια των υπηκόων του, για τις αποφάσεις του, στους θεούς. Το τέχνασμα του Μίνωα βλέπουμε να επαναλαμβάνεται μερικές εκατοντάδες χρόνια αργότερα περί το 1300 π.χ. από τον Μωυσή όταν συνάντησε δήθεν τον Θεό στο όρος Σινά.

Όπως μας λέει ο Όμηρος, ο Μίνωας κάθε εννέα χρόνια (αφού ετοίμαζε το επόμενο εννεαετές πρόγραμμά του), ξεκινούσε από την Κνωσό, και μέσω της Ιεράς Οδού, συνοδευόμενος από πλήθος Μινωιτών, που ήσαν ιερείς, μύστες, όργανα της εξουσίας και απλοί πολίτες, για να μεταβεί στο Ιδαίον Άντρον. Το Ιδαίον Άντρον είναι ένα σπήλαιο σε υψόμετρο 1.500 μέτρων στο όρος Ίδη (Ψηλορείτης). Στο σπήλαιο αυτό σύμφωνα με τη μυθολογία είχε γεννηθεί ο Δίας, γιος του Κρόνου και της Ρέας, και επειδή ο Κρόνος κατάπινε τα παιδιά του, είχαν αναλάβει τη φύλαξή του οι Κουρήτες (Κρήτες;) πάνοπλοι πολεμιστές, και όταν το μωρό Δίας έκλαιγε αυτοί χόρευαν ένα πηδηχτό χορό (πεντοζάλη;), και κτυπούσαν τις ασπίδες τους προκαλώντας θόρυβο για να μην ακούσει ο Κρόνος το κλάμα του μωρού …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

1. Με τον Άδωνι Γεωργιάδη, μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις πολιτικές θέσεις και τα πεπραγμένα του, όπως μπορεί να τον συμπαθεί, να τον αντιπαθεί, ή να του είναι αδιάφορος ως προσωπικότητα. Αλλά, από πότε η πώληση βιβλίων χρεώνεται ως κάτι υποτιμητικό και καταλογίζεται στα μείον κάποιου πολιτικού; Από πότε η εργασία αποτελεί στίγμα και όνειδος; Δηλαδή, τότε τί πρέπει να πούμε για ανεπάγγελτους πολιτικούς, όπως ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο Τζέφρι Παπανδρέου κ.ά., που τα μόνα ένσημα που έχουν κολλήσει, είναι αυτά της πολιτικής;

2. Ορισμός του «Μπογδανισμού»: Να είναι μεσάνυχτα κι εσύ να λες: «Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα· διαλέξτε και πάρτε».

3. Ρητορικό ερώτημα: Στις «έγκυρες» -υποτίθεται- δημοσκοπήσεις, που όπως γνωρίζουμε γίνονται τηλεφωνικά, συμμετέχουν κι όσοι τους έχουν κόψει το τηλέφωνο;

4. Πινελιές σουρεαλισμού: Να δολοφονείται ο Πάσσαρης στις φυλακές της Ρουμανίας και να επιστρέφει στην Ελλάδα ως ήρωας με το φέρετρό του τυλιγμένο με την ελληνική σημαία. Εμείς όμως, δεν είμαστε Αλβανοί, έτσι;

5. Αυτό το «τριανταφυλλάκι» δεν είναι δικό μου, αλλά μου άρεσε και το παραθέτω:

Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ο νέος Ξενοφών Ζολώτας (απ’ την ανάποδη)

 

ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ του μακρινού 1957 ο Ξενοφών Ζολώτας μιλώντας στο ετήσιο συνέδριο της Παγκόσμιας Τράπεζας, πέτυχε κάτι που φαινόταν ακατόρθωτο: Αν και όλη η ομιλία του ήταν στην Αγγλική γλώσσα, χρησιμοποίησε σχεδόν αποκλειστικά ελληνογενείς λέξεις, όπως: “anathema”, “dynamism”, “thesaurus”, “plethora”, “ethnos”, “phenomenon”, “gnomon”, “ecumenical”, “democratic”, “logomachy” κλπ. Η πράξη αυτή του Ξ. Ζολώτα προκάλεσε το γενικό θαυμασμό (εντός και εκτός Ελλάδας) και έκανε την ομιλία του αυτή να μείνει στην ιστορία

 

ΤΟ ΜΑΡΤΙΟ του 2014, ο Σταύρος Θεοδωράκης πραγματοποιεί προεκλογικές ομιλίες, αναφερόμενος κυρίως στις “αιτίες που μας έφεραν ως εδώ”. Το ανεπανάληπτο κατόρθωμα του Σταύρου Θεοδωράκη είναι οτι, στις ομιλίες του αυτές, έχει καταφέρει να μην χρησιμοποιήσει καμμια εκ των παρακάτω λέξεων και φράσεων: “ΠΑΣΟΚ”, “Παπανδρέου”, “Σημίτης”, “Βενιζέλος”, “Άκης”, “Τσοχατζόπουλος”, “Μαντέλης”, “Τσουκάτος”, “Πανταγιάς”, “Παπακωνσταντίνου”, “Στουρνάρας”, “Παπαντωνίου”, “Λαλιώτης”, “Πάγκαλος”, “Μπόμπολας”, “Λαμπράκης”, “Ψυχάρης”, “αλλαγή”, “εκσυγχρονισμός”, “Χρηματιστήριο”, “Μέγκα Τσάνελ”, “για τον Σοσιαλισμό παλεύουμε όλοι” κλπ.

 

Πρόκειται για ένα ένα σχεδόν ισάξιο και περίπου ανάλογα ακατόρθωτο επίτευγμα με εκείνο του Ξενοφώντος Ζολώτα.

Ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε, είναι πλέον δεδομένο ότι ζούμε στις απαρχές του αιώνα της παγκοσμιοποίησης, και σύμφωνα με τη νέα κατάσταση που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται, πρέπει να βάλουμε στόχους και ανάλογα να δράσουμε.

Η τεχνολογία και η γνώση καλπάζουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ρυθμούς που μας φοβίζουν, αλλά και μας τρέφουν μια κρυφή ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Έχουμε επιβιβαστεί σε ένα υπερσύγχρονο όχημα με ανεξέλεγκτες δυνατότητες και τρέχουμε, τρέχουμε, και ηδονιζόμαστε από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας μας. Όμως δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να το τιθασεύσουμε όταν χρειαστεί, και ποια από τα κεκτημένα αγαθά θα αναγκασθούμε να θυσιάσουμε.

Η δεινή οικονομική και πολιτική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας ως άτομα. Σαν σύνολο όμως πρέπει να συνεχίσουμε την πορεία μας για την κατάκτηση των στόχων που έχουμε θέσει. Πρώτα πρέπει σαν Έλληνες να απεγκλωβιστούμε από τον υπέρμετρο εθνικισμό. Είναι βέβαια δεδομένο ότι οι πρόγονοί μας, μας άφησαν έναν πολιτισμό, που δημιούργησε φιλοσοφικά ρεύματα, επιστήμες, και τέχνες απαράμιλλης πολιτισμικής αξίας, δίνοντας έτσι τα φώτα του πολιτισμού σε όλον τον κόσμο. Αυτή όμως η κληρονομιά να μείνει ως παρακαταθήκη και να αξιοποιείται μόνο εκεί που πρέπει …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

«Η Ένωση Αθέων είναι μια ΜΚΟ που βασίζεται στην εθελοντική δραστηριοποίηση των μελών της για την πραγμάτωση των στόχων της».

Τι μου θύμισε τώρα το παραπάνω… Μια ΜΚΟ ονόματι «Ένωση Ελλήνων Χρηστών Ίντερνετ», της οποίας ο πρόεδρος μέχρι πριν μερικά χρόνια περιφέρονταν στα κανάλια κι έδινε την εντύπωση ότι πράγματι εκπροσωπούσε (όλους) τους Έλληνες χρήστες του Διαδικτύου, ενώ στην πραγματικότητα, το μόνο που έκανε, ήταν να διαφημίζει την επιχείρησή του (αρχικά ήταν παροχέας υπηρεσιών ίντερνετ). Φυσικά αυτόν τον κύριο, ουδείς χρήστης του Διαδικτύου τον είχε εκλέξει ώστε να τον εκπροσωπεί, αλλά στην Ελλάδα το πιο εύκολο πράγμα είναι να αυτοχρίζεσαι «πρόεδρος» (κι ενίοτε να τα «τσεπώνεις» κιόλας).

Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με το ποιος εξέλεξε αυτή την ομάδα (που φέρει τον βαρύγδουπο και καθολικό τίτλο «Ένωση Άθεων της Ελλάδος»), να εκπροσωπεί τους άθεους όλης της Ελλάδος (δεν θυμάμαι να με ρώτησε κανείς, παρ’ ότι άθεος, ούτε διάβασα κάποια δημόσια ανακοίνωση που να καλεί τους άθεους της Ελλάδος να λάβουν μέρος σε κάποιες διεργασίες), ούτε με τον αρνητικά φορτισμένο όρο «ΜΚΟ» ως ιδιότητα που την συνοδεύει (κοίτα να δεις, που αυθόρμητα μου ήρθε στο μυαλό και η ΜΚΟ «Αλληλεγγύη» της Εκκλησίας).

Θα ασχοληθούμε, εν συντομία, με την ουσία της Αθεΐας και κατά πόσον η συγκεκριμένη ΜΚΟ την πρεσβεύει πραγματικά. Κι αυτό θα γίνει με πολύ απλό τρόπο και πολύ απλά λόγια, έτσι ώστε να γίνεται κατανοητό …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με την ήττα των Γερμανών, οι νικητές σύμμαχοι συγκρότησαν ειδικό δικαστήριο, στο εδώλιο του οποίου οδηγήθηκαν και δικάστηκαν μερικές από τις ηγετικές μορφές του ναζιστικού καθεστώτος. Η δίκη που έλαβε χώρα στην γερμανική πόλη Νυρεμβέργη, ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου 1945 και τελείωσε την 1η Οκτωβρίου 1946. Οι περισσότεροι κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι και όσοι καταδικάστηκαν σε θάνατο, οδηγήθηκαν στην αγχόνη στις 16 Οκτωβρίου 1946 (αν και ο σημαντικότερος κατηγορούμενος Χέρμαν Γκέρινγκ, πρόλαβε κι αυτοκτόνησε με υδροκυάνιο, μία ημέρα πριν τον απαγχονισμό του). Ωστόσο, η δίκη αυτή, η οποία έμεινε στη ιστορία ως «Η δίκη της Νυρεμβέργης», παρ’ ότι φαινομενικά ικανοποιούσε το «περί δικαίου αίσθημα» και ειδικά το αίσθημα όσων δεινοπάθησαν από τους ναζί, στη βάση της αμφισβητήθηκε έντονα.

Ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ, είναι Βρετανός ιστορικός και αναθεωρητής της Ιστορίας. Δεν έχει σπουδάσει την επιστήμη της Ιστορίας, ωστόσο η μεθοδικότητά του ως προς την τεκμηρίωση των επιχειρημάτων του, έχει αναγνωριστεί και από επικριτές του, οι οποίοι τον κατηγορούν ότι παρουσιάζει την Ιστορία μονόπλευρα και διαστρεβλωμένα. Ο Ίρβινγκ έχει διωχθεί ποινικά και έχει φυλακιστεί για τις απόψεις του (άρνηση του Ολοκαυτώματος), ενώ σε αρκετές χώρες απαγορεύεται η είσοδός του σ’ αυτές, καθώς και η διάθεση των βιβλίων του.

Όπως και σε άλλα έργα του, έτσι κι εδώ, χρησιμοποιεί όσο το δυνατόν περισσότερες πρωτογενείς πηγές (κρατικά αρχεία, αδημοσίευτα ημερολόγια, προσωπικές μαρτυρίες και συνεντεύξεις κ.ά.). Όπως αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου του, όπου παραθέτει τις κυριότερες των πηγών του: «Η πλουσιότερη πηγή στην οποία προσέφυγα επανειλημμένα τα χρόνια που μεσολάβησαν, ήταν οι φάκελοι του επικεφαλής των Αμερικανών κατηγόρων, του αείμνηστου δικαστή Ρόμπερτ Τζάκσον. Αν η ιστορία που θα διηγηθούμε χρειάζεται έναν κεντρικό ήρωα, τότε αυτός είναι ο Τζάκσον». Ο Ίρβινγκ, αναφερόμενος μ’ έναν σχετικό σεβασμό στον Τζάκσον, λέει επίσης: «Αν υπήρχε ένας άνθρωπος που θα μπορούσαν να εμπιστευθούν οι Γερμανοί για να έχουν μια τίμια δίκη, αυτός φαινόταν πως ήταν ο Τζάκσον… Είχε από την αρχή τοποθετηθεί εναντίον μιας τέτοιας δίκης. “Αν η πρόθεσή μας είναι να εκτελέσουμε τους Γερμανούς για λόγους πολιτικής”, είχε πει σε μια ομιλία του, όταν οι εχθροπραξίες στην Ευρώπη πλησίαζαν στο τέλος τους, “ας γίνει έτσι, αλλά να μην καλύψουμε αυτή μας την ενέργεια με έναν νομικό μανδύα. Αν είσαστε αποφασισμένοι να εκτελέσετε κάποιον οπωσδήποτε, δεν υπάρχει λόγος να γίνει δίκη. Ο κόσμος δεν σέβεται τα δικαστήρια που συγκροτούνται απλώς και μόνο για να καταδικάσουν. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε τον νόμο σε ανυποληψία, αν ψευδοδικαστήρια συγκαλούνταν με προαποφασισμένη την ετυμηγορία τους”».

Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ο Ίρβινγκ δεν αρνείται τα ναζιστικά εγκλήματα (ή έστω, δεν μπαίνει στην διαδικασία αυτή), αλλά εστιάζει κατ’ αρχάς στη νομική πλευρά του ζητήματος, δηλαδή στην νομιμότητα του εν λόγω δικαστηρίου και της αντίστοιχης δίκης (και δεν είναι ο μόνος). Πιο συγκεκριμένα: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…