Εφ’ όσον, ορθολογισμός είναι η αποδοχή όλων αυτών των φαινομένων που υπακούουν στους νόμους της Φυσικής, και αποδεικνύονται με τα Μαθηματικά, τότε το μέγεθος της θρησκοληψίας του κάθε ανθρώπου είναι αντιστρόφως ανάλογο του ορθολογισμού που τον διέπει. Αν και δεν δικαιολογείται να υπάρχουν άνθρωποι που διαθέτουν κοινή λογική, και στοιχειώδη μόρφωση, σήμερα που η γνώση και η καινοτομία είναι ελεύθερες, και προσιτές σε όλους, αυτοί να είναι κολλημένοι στον Μεσαίωνα, και στα παραμύθια του Μωυσή.

Όταν ο άνθρωπος διέπεται από λογική, έχει την στοιχειώδη μόρφωση, και διαθέτει συνείδηση που του ελέγχει και κατευθύνει τις πράξεις του, θεωρείτε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, και δεν έχει ανάγκη καμμία θρησκεία, να του υποδείξει πως θα διάγει βίο ενάρετο. Αυτός όμως που στερείται συνείδησης, μάταια προσπαθεί, με μεγάλους σταυρούς, να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους, ότι διάγει βίο ενάρετο, και αν το κάνει, το κάνει φοβούμενος την τιμωρία του Θεού. Πού λοιπόν να τον κατατάξεις; Τα ζώα μόνον υπακούουν τον βοσκό, φοβούμενα την τιμωρία του. Έτσι, το να διάγει κάποιος βίον ενάρετο, είναι θέμα φιλοσοφικό και όχι θρησκευτικό.

Ο Χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός, είναι οι δύο αδελφές θρησκείες, που έχουν μάνα τους την Πεντάτευχο των Εβραίων και πατέρα τους τον Μωυσή, και που έχουν αιματοκυλίσει, πολλάκις, τον δυτικό και τον ισλαμικό κόσμο. Αντί να βρούμε τρόπο να απαλλαγούμε από αυτές τις δύο γάγγραινες, τόσο πιο πολύ βουτάμε στον βούρκο με τα λασπόνερά τους …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Όπως θα αποδειχθεί μέσα από τούτη τη μελέτη, η Ρώμη ήταν αυτή που γεννοβόλησε τον Χριστιανισμό. Ο τελευταίος, δημιουργήθηκε, κωδικοποιήθηκε κι απέκτησε το αρχικό του τυπικό, από αριστοκράτες Ρωμαίους, μέσα στην ίδια τη Ρώμη.

Μερικοί ευτελείς συλλογισμοί φτάνουν, αν όχι να μας πείσουν γι’ αυτό, τουλάχιστον να μας προβληματίσουν.

Πρώτον: Δεν υπάρχει ούτε μια εβραϊκή μαρτυρία του 1ου αιώνα, για χριστιανούς και Χριστιανισμό. Ούτε ο Φλάβιος Ιωσήφ, ούτε ο Ιούστος, ούτε ο Φίλωνας της Αλεξάνδρειας, λένε τίποτα για το ζήτημα. (Οι δυο περιβόητες αναφορές του Φλάβιου Ιωσήφ, έχουν πεταχτεί στ’ άχρηστα, σαν κακόβουλες πλαστογραφήσεις, απ’ την πρώτη στιγμή). Αντιθέτως, υπάρχουν δυο σημαντικές μαρτυρίες, από δυο κορυφαίους Ρωμαίους ιστορικούς, που γράφουν λίγα χρόνια αργότερα, απ’ τους τρεις παραπάνω Εβραίους συγγραφείς. Του Τάκιτου και του Σουετώνιου. Κι οι δυο τους μιλούν για «Χριστό» και χριστιανούς. Και το κυριότερο: Μιλάνε για χριστιανούς που δρουν στη Ρώμη, κι όχι στην Ιουδαία. Την ίδια περίπου εποχή, ένας άλλος Ρωμαίος συγγραφέας, ο Πλίνιος ο «νεώτερος», κάνει λόγο για χριστιανούς στη Μικρά Ασία.

Δεύτερον: Οι πρώτοι καταγεγραμμένοι επώνυμοι χριστιανοί, είναι «εθνικής» καταγωγής, κι η δράση τους εξελίσσεται, έξω απ’ την Παλαιστίνη.

Τρίτον: Στα 133 μ.Χ. ξεσπά η επανάσταση του Εβραίου «Μεσσία» Μπαρ Κοχμπάς. Όλες οι πηγές συμφωνούν, ότι σ’ αυτή συμμετείχε το σύνολο του εβραϊκού λαού. Η επανάσταση στρεφόταν ενάντια στους Ρωμαίους κατακτητές. Η χριστιανική φιλολογία, ισχυρίζεται ότι α Κοχμπάς κατέσφαξε πάμπολλους χριστιανούς. Αυτό, σημαίνει ότι οι χριστιανοί δεν βρίσκονται στην πλευρά των Εβραίων, μα των αντιπάλων τους, Ρωμαίων.

Τέταρτον: Η χριστιανική φιλολογία, αντανακλά όλες τις δοξασίες του «εθνικού» κόσμου, είτε θρησκευτικές, είτε φιλοσοφικές.

Πέμπτον: Υπάρχουν αναφορές Ρωμαίων συγγραφέων, ότι πολλοί Ρωμαίοι αριστοκράτες είχαν ασπαστεί τη λατρεία του Γιαχβέ …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Ο Μίνωας, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ήταν γιος του Δία και της Ευρώπης και ο πρώτος βασιλιάς του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Ήταν από τους πλέον σοφούς, που θέσπισε νόμους, και μάλιστα περιβεβλημένους με θεϊκή εντολή.

Ο σοφός Μίνωας, επειδή γνώριζε το μεγάλο σεβασμό που έτρεφαν για τους θεούς τους, οι υπήκοοι του, οι Μινωίτες, είχε οργανώσει για τον σκοπό αυτό ένα είδος μυστηριακής τελετής, ώστε να τους πείσει, ότι οι νόμοι, και οι αποφάσεις του ήσαν θεόσταλτες. Με τον τρόπο αυτό μετέθετε την τυχόν δυσαρέσκεια των υπηκόων του, για τις αποφάσεις του, στους θεούς. Το τέχνασμα του Μίνωα βλέπουμε να επαναλαμβάνεται μερικές εκατοντάδες χρόνια αργότερα περί το 1300 π.χ. από τον Μωυσή όταν συνάντησε δήθεν τον Θεό στο όρος Σινά.

Όπως μας λέει ο Όμηρος, ο Μίνωας κάθε εννέα χρόνια (αφού ετοίμαζε το επόμενο εννεαετές πρόγραμμά του), ξεκινούσε από την Κνωσό, και μέσω της Ιεράς Οδού, συνοδευόμενος από πλήθος Μινωιτών, που ήσαν ιερείς, μύστες, όργανα της εξουσίας και απλοί πολίτες, για να μεταβεί στο Ιδαίον Άντρον. Το Ιδαίον Άντρον είναι ένα σπήλαιο σε υψόμετρο 1.500 μέτρων στο όρος Ίδη (Ψηλορείτης). Στο σπήλαιο αυτό σύμφωνα με τη μυθολογία είχε γεννηθεί ο Δίας, γιος του Κρόνου και της Ρέας, και επειδή ο Κρόνος κατάπινε τα παιδιά του, είχαν αναλάβει τη φύλαξή του οι Κουρήτες (Κρήτες;) πάνοπλοι πολεμιστές, και όταν το μωρό Δίας έκλαιγε αυτοί χόρευαν ένα πηδηχτό χορό (πεντοζάλη;), και κτυπούσαν τις ασπίδες τους προκαλώντας θόρυβο για να μην ακούσει ο Κρόνος το κλάμα του μωρού …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

1. Με τον Άδωνι Γεωργιάδη, μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις πολιτικές θέσεις και τα πεπραγμένα του, όπως μπορεί να τον συμπαθεί, να τον αντιπαθεί, ή να του είναι αδιάφορος ως προσωπικότητα. Αλλά, από πότε η πώληση βιβλίων χρεώνεται ως κάτι υποτιμητικό και καταλογίζεται στα μείον κάποιου πολιτικού; Από πότε η εργασία αποτελεί στίγμα και όνειδος; Δηλαδή, τότε τί πρέπει να πούμε για ανεπάγγελτους πολιτικούς, όπως ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο Τζέφρι Παπανδρέου κ.ά., που τα μόνα ένσημα που έχουν κολλήσει, είναι αυτά της πολιτικής;

2. Ορισμός του «Μπογδανισμού»: Να είναι μεσάνυχτα κι εσύ να λες: «Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα· διαλέξτε και πάρτε».

3. Ρητορικό ερώτημα: Στις «έγκυρες» -υποτίθεται- δημοσκοπήσεις, που όπως γνωρίζουμε γίνονται τηλεφωνικά, συμμετέχουν κι όσοι τους έχουν κόψει το τηλέφωνο;

4. Πινελιές σουρεαλισμού: Να δολοφονείται ο Πάσσαρης στις φυλακές της Ρουμανίας και να επιστρέφει στην Ελλάδα ως ήρωας με το φέρετρό του τυλιγμένο με την ελληνική σημαία. Εμείς όμως, δεν είμαστε Αλβανοί, έτσι;

5. Αυτό το «τριανταφυλλάκι» δεν είναι δικό μου, αλλά μου άρεσε και το παραθέτω:

Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ο νέος Ξενοφών Ζολώτας (απ’ την ανάποδη)

 

ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ του μακρινού 1957 ο Ξενοφών Ζολώτας μιλώντας στο ετήσιο συνέδριο της Παγκόσμιας Τράπεζας, πέτυχε κάτι που φαινόταν ακατόρθωτο: Αν και όλη η ομιλία του ήταν στην Αγγλική γλώσσα, χρησιμοποίησε σχεδόν αποκλειστικά ελληνογενείς λέξεις, όπως: “anathema”, “dynamism”, “thesaurus”, “plethora”, “ethnos”, “phenomenon”, “gnomon”, “ecumenical”, “democratic”, “logomachy” κλπ. Η πράξη αυτή του Ξ. Ζολώτα προκάλεσε το γενικό θαυμασμό (εντός και εκτός Ελλάδας) και έκανε την ομιλία του αυτή να μείνει στην ιστορία

 

ΤΟ ΜΑΡΤΙΟ του 2014, ο Σταύρος Θεοδωράκης πραγματοποιεί προεκλογικές ομιλίες, αναφερόμενος κυρίως στις “αιτίες που μας έφεραν ως εδώ”. Το ανεπανάληπτο κατόρθωμα του Σταύρου Θεοδωράκη είναι οτι, στις ομιλίες του αυτές, έχει καταφέρει να μην χρησιμοποιήσει καμμια εκ των παρακάτω λέξεων και φράσεων: “ΠΑΣΟΚ”, “Παπανδρέου”, “Σημίτης”, “Βενιζέλος”, “Άκης”, “Τσοχατζόπουλος”, “Μαντέλης”, “Τσουκάτος”, “Πανταγιάς”, “Παπακωνσταντίνου”, “Στουρνάρας”, “Παπαντωνίου”, “Λαλιώτης”, “Πάγκαλος”, “Μπόμπολας”, “Λαμπράκης”, “Ψυχάρης”, “αλλαγή”, “εκσυγχρονισμός”, “Χρηματιστήριο”, “Μέγκα Τσάνελ”, “για τον Σοσιαλισμό παλεύουμε όλοι” κλπ.

 

Πρόκειται για ένα ένα σχεδόν ισάξιο και περίπου ανάλογα ακατόρθωτο επίτευγμα με εκείνο του Ξενοφώντος Ζολώτα.

Ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε, είναι πλέον δεδομένο ότι ζούμε στις απαρχές του αιώνα της παγκοσμιοποίησης, και σύμφωνα με τη νέα κατάσταση που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται, πρέπει να βάλουμε στόχους και ανάλογα να δράσουμε.

Η τεχνολογία και η γνώση καλπάζουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ρυθμούς που μας φοβίζουν, αλλά και μας τρέφουν μια κρυφή ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Έχουμε επιβιβαστεί σε ένα υπερσύγχρονο όχημα με ανεξέλεγκτες δυνατότητες και τρέχουμε, τρέχουμε, και ηδονιζόμαστε από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας μας. Όμως δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να το τιθασεύσουμε όταν χρειαστεί, και ποια από τα κεκτημένα αγαθά θα αναγκασθούμε να θυσιάσουμε.

Η δεινή οικονομική και πολιτική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας ως άτομα. Σαν σύνολο όμως πρέπει να συνεχίσουμε την πορεία μας για την κατάκτηση των στόχων που έχουμε θέσει. Πρώτα πρέπει σαν Έλληνες να απεγκλωβιστούμε από τον υπέρμετρο εθνικισμό. Είναι βέβαια δεδομένο ότι οι πρόγονοί μας, μας άφησαν έναν πολιτισμό, που δημιούργησε φιλοσοφικά ρεύματα, επιστήμες, και τέχνες απαράμιλλης πολιτισμικής αξίας, δίνοντας έτσι τα φώτα του πολιτισμού σε όλον τον κόσμο. Αυτή όμως η κληρονομιά να μείνει ως παρακαταθήκη και να αξιοποιείται μόνο εκεί που πρέπει …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…