Το ιερατείο, ισχυρίζεται ότι τα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας διέσωσε τον Ελληνισμό, κρατώντας τον ενωμένο κάτω από την σκέπη της Εκκλησίας. Επίσης, διά της γλώσσας των Ευαγγελίων και των Ιερών Γραφών διέσωσε την ελληνική γλώσσα. (Μάλλον η ελληνική γλώσσα διέσωσε τας Γραφάς τους). Μου θυμίζουν την λαϊκή παροιμία «Να σε σφάξω Γιάννη να σε αλείψω λάδι». Ακόμη δεν μπορούν να αντιληφθούν οι του ιερατείου, ότι ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι της κατάρρευσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και μετά εμφανίζονται, τάχα, ως σωτήρες.

Από ποιούς μας διέσωσαν, από ποιούς πράγματι κινδύνευε ο Ελληνισμός η ιστορία του και η γλώσσα του; Γιατί, μέχρι να επιβληθεί διά της βίας ο Χριστιανισμός ο Όμηρος και τα άλλα συγγράμματα κυκλοφορούσαν ελεύθερα χωρίς κανέναν κίνδυνο εξαφάνισης. Ποιοί ήταν αυτοί που επιβουλεύονταν την ελληνική γραμματεία; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Μια από τις ελληνικές ιδιαιτερότητες (όταν κάνουμε κάποια πράγματα ανάποδα απ’ ό,τι ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος, το λέμε «ιδιαιτερότητα»), είναι αυτό που ακούγεται διαρκώς στα κανάλια: «Σέβομαι τις απόψεις σας, αλλά…». Είναι περίεργο δε, ότι σ’ αυτή τη χώρα «σεβόμαστε» τις απόψεις, αλλά σπανίως σεβόμαστε τον συνομιλητή μας. Εκείνοι που εκφράζουν αντίθετες, με το κοινό αίσθημα, απόψεις, είναι κατά κανόνα «πράκτορες συμφερόντων» ή στην καλύτερη περίπτωση, έχουν περιπέσει σε «κατάντημα», όπως θα έλεγε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος.

Στη χώρα λοιπόν, που «σεβόμαστε τις απόψεις», υπάρχουν εκατομμύρια Έλληνες που πιστεύουν ότι σε έναν βράχο της Ιερουσαλήμ αναβλύζει κάθε Πάσχα με κάποιον μαγικό τρόπο μια φλόγα, που τη λέμε το «Άγιο Φως». Μπράβο τους και η πίστη τους -όπως θα έλεγαν στα κανάλια- «είναι σεβαστή». Γιατί όμως να μην είναι «σεβαστή» και η αντίθετη του κ. Νίκου Δήμου, ο οποίος έγραψε σε άρθρο του για «(δήθεν) Άγιο Φως»; Επειδή κάποιοι θεωρούν αυτή την άποψη «αιρετική»; Στο κάτω-κάτω της γραφής, στα ίδια πραγματικά στοιχεία -δηλαδή σε μηδενικά στοιχεία- βασίζεται και η πίστη περί ύπαρξης «Αγίου Φωτός» και η πίστη του κ. Δήμου ότι αυτό είναι «δήθεν» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Το 2003, μας κουβάλησαν από τα Ιεροσόλυμα μια εικόνα που την έλεγαν «Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα». Την πήγαν στο μητροπολιτικό ναό των Αθηνών και την έθεσαν σε δημόσιο προσκύνημα. Πλήθος προσκυνητών -«μπεεε»-, δημιουργώντας ατελείωτες ουρές έτρεξαν να την ασπασθούν. Μαζί με τους προσκυνητές και οι δημοσιογράφοι, αφού πήραν τις κάμερες και τα μικρόφωνα, άρχισαν να παίρνουν συνεντεύξεις από τους προσκυνητές. Η ερώτηση, σχεδόν πάντα, στερεότυπη: «Ποιοί οι λόγοι που σας ώθησαν να έλθετε για να προσκυνήσετε την εικόνα;». Και οι απαντήσεις σχεδόν παρόμοιες: «Ήλθα να προσκυνήσω γιατί έχω πρόβλημα υγείας», ή «έχει πρόβλημα υγείας ο πατέρας μου» ή «η μάνα μου» ή κάποιο άλλο «συγγενικό μου» ή «φιλικό πρόσωπο». Βέβαια, πήγαν να ζητήσουν την βοήθεια της Ιεροσολυμίτισσας, διότι τα αγαπητά τους πρόσωπα έπασχαν από κάποια ανίατο ασθένεια, διότι αν έπασχαν από ιάσιμο ασθένεια θα έτρεχαν στους γιατρούς. Αν λοιπόν, κάποιος από τους ασθενείς που έπασχαν από ανίατο ασθένεια, θεραπεύονταν, τότε θα έλεγαν ότι έγινε θαύμα. Όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε, γιατί σήμερα υπάρχουν οι δημοσιογράφοι, οι εικονολήπτες, και η τηλεόραση, και είναι δύσκολο να σκαρώσουν θαύματα, όπως τον παλιό καλό καιρό.

Αν πάμε αρκετά χρόνια πριν, στα 1930, τότε είχαμε και πολλές άλλες ασθένειες ανίατες, όπως η φυματίωση, η πνευμονία, η χολέρα, η λέπρα, η πανώλη. Και επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό, τότε οι προσκυνητές θα ζητούσαν την βοήθεια της Ιεροσολυμίτισσας και γι’ αυτές τις ασθένειες, ελπίζοντας σε ένα θαύμα που σίγουρα δεν θα γινόταν. Και όμως το θαύμα έγινε, όχι βέβαια από την Παναγία την Ιεροσολυμίτισσα, ή κάποιαν άλλη από το πλήθος των προσωνυμιών που διαθέτει η Ορθοδοξία, αλλά από τον Αλεξάντερ Φλέμιγκ και έγιναν όχι ένα, αλλά εκατομμύρια «θαύματα», και ιάθηκαν όλοι, γιατί η πενικιλίνη έκανε το «θαύμα» της …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Εφ’ όσον, ορθολογισμός είναι η αποδοχή όλων αυτών των φαινομένων που υπακούουν στους νόμους της Φυσικής, και αποδεικνύονται με τα Μαθηματικά, τότε το μέγεθος της θρησκοληψίας του κάθε ανθρώπου είναι αντιστρόφως ανάλογο του ορθολογισμού που τον διέπει. Αν και δεν δικαιολογείται να υπάρχουν άνθρωποι που διαθέτουν κοινή λογική, και στοιχειώδη μόρφωση, σήμερα που η γνώση και η καινοτομία είναι ελεύθερες, και προσιτές σε όλους, αυτοί να είναι κολλημένοι στον Μεσαίωνα, και στα παραμύθια του Μωυσή.

Όταν ο άνθρωπος διέπεται από λογική, έχει την στοιχειώδη μόρφωση, και διαθέτει συνείδηση που του ελέγχει και κατευθύνει τις πράξεις του, θεωρείτε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, και δεν έχει ανάγκη καμμία θρησκεία, να του υποδείξει πως θα διάγει βίο ενάρετο. Αυτός όμως που στερείται συνείδησης, μάταια προσπαθεί, με μεγάλους σταυρούς, να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους, ότι διάγει βίο ενάρετο, και αν το κάνει, το κάνει φοβούμενος την τιμωρία του Θεού. Πού λοιπόν να τον κατατάξεις; Τα ζώα μόνον υπακούουν τον βοσκό, φοβούμενα την τιμωρία του. Έτσι, το να διάγει κάποιος βίον ενάρετο, είναι θέμα φιλοσοφικό και όχι θρησκευτικό.

Ο Χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός, είναι οι δύο αδελφές θρησκείες, που έχουν μάνα τους την Πεντάτευχο των Εβραίων και πατέρα τους τον Μωυσή, και που έχουν αιματοκυλίσει, πολλάκις, τον δυτικό και τον ισλαμικό κόσμο. Αντί να βρούμε τρόπο να απαλλαγούμε από αυτές τις δύο γάγγραινες, τόσο πιο πολύ βουτάμε στον βούρκο με τα λασπόνερά τους …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Όπως θα αποδειχθεί μέσα από τούτη τη μελέτη, η Ρώμη ήταν αυτή που γεννοβόλησε τον Χριστιανισμό. Ο τελευταίος, δημιουργήθηκε, κωδικοποιήθηκε κι απέκτησε το αρχικό του τυπικό, από αριστοκράτες Ρωμαίους, μέσα στην ίδια τη Ρώμη.

Μερικοί ευτελείς συλλογισμοί φτάνουν, αν όχι να μας πείσουν γι’ αυτό, τουλάχιστον να μας προβληματίσουν.

Πρώτον: Δεν υπάρχει ούτε μια εβραϊκή μαρτυρία του 1ου αιώνα, για χριστιανούς και Χριστιανισμό. Ούτε ο Φλάβιος Ιωσήφ, ούτε ο Ιούστος, ούτε ο Φίλωνας της Αλεξάνδρειας, λένε τίποτα για το ζήτημα. (Οι δυο περιβόητες αναφορές του Φλάβιου Ιωσήφ, έχουν πεταχτεί στ’ άχρηστα, σαν κακόβουλες πλαστογραφήσεις, απ’ την πρώτη στιγμή). Αντιθέτως, υπάρχουν δυο σημαντικές μαρτυρίες, από δυο κορυφαίους Ρωμαίους ιστορικούς, που γράφουν λίγα χρόνια αργότερα, απ’ τους τρεις παραπάνω Εβραίους συγγραφείς. Του Τάκιτου και του Σουετώνιου. Κι οι δυο τους μιλούν για «Χριστό» και χριστιανούς. Και το κυριότερο: Μιλάνε για χριστιανούς που δρουν στη Ρώμη, κι όχι στην Ιουδαία. Την ίδια περίπου εποχή, ένας άλλος Ρωμαίος συγγραφέας, ο Πλίνιος ο «νεώτερος», κάνει λόγο για χριστιανούς στη Μικρά Ασία.

Δεύτερον: Οι πρώτοι καταγεγραμμένοι επώνυμοι χριστιανοί, είναι «εθνικής» καταγωγής, κι η δράση τους εξελίσσεται, έξω απ’ την Παλαιστίνη.

Τρίτον: Στα 133 μ.Χ. ξεσπά η επανάσταση του Εβραίου «Μεσσία» Μπαρ Κοχμπάς. Όλες οι πηγές συμφωνούν, ότι σ’ αυτή συμμετείχε το σύνολο του εβραϊκού λαού. Η επανάσταση στρεφόταν ενάντια στους Ρωμαίους κατακτητές. Η χριστιανική φιλολογία, ισχυρίζεται ότι α Κοχμπάς κατέσφαξε πάμπολλους χριστιανούς. Αυτό, σημαίνει ότι οι χριστιανοί δεν βρίσκονται στην πλευρά των Εβραίων, μα των αντιπάλων τους, Ρωμαίων.

Τέταρτον: Η χριστιανική φιλολογία, αντανακλά όλες τις δοξασίες του «εθνικού» κόσμου, είτε θρησκευτικές, είτε φιλοσοφικές.

Πέμπτον: Υπάρχουν αναφορές Ρωμαίων συγγραφέων, ότι πολλοί Ρωμαίοι αριστοκράτες είχαν ασπαστεί τη λατρεία του Γιαχβέ …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…