(Σημείωση: Για περιγραφή των εικόνων, αφήστε τον δείκτη του ποντικιού πάνω τους. Για μεγέθυνση των δυσδιάκριτων εικόνων, κάνετε κλικ).

Γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρει η Παλαιά Διαθήκη;

Η Παλαιά Διαθήκη είναι η βάση των τριών γνωστών μονοθεϊστικών θρησκειών. Είναι υποτίθεται θεόπνευστη, και σε αυτή αναφέρονται φοβερά και τρομερά πράγματα που φέρεται να έγιναν από τον Γιαχβέ (τον μεταφρασμένο σαν “Κύριο” στο κείμενο των Εβδομήκοντα), ή για λογαριασμό του. Ήταν το κατεξοχήν απόλυτο ανάγνωσμα σε σχέση με την επιστήμη, την τέχνη, την ιστορία, την κοσμολογία, την θεολογία και την ηθική, για πάνω από μια χιλιετία και ακόμα θεωρείται το κατεξοχήν ηθικό και ιστορικό βιβλίο για εκατομμύρια ανθρώπων.

Η εμφάνιση, υποτίθεται, του Ιησού που επιμένει στην σημασία και ορθότητα του Νόμου και ισχυρίζεται ότι είναι γιος του ίδιου του Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης, μας δίνει το έρεισμα να ασχοληθούμε σοβαρά με αυτή και να προσπαθήσουμε να βρούμε στοιχεία αληθείας μέσα στο συνονθύλευμα των κειμένων της. Να καταλάβουμε πως γράφτηκε και γιατί, ποια είναι η σχέση της με την πραγματικότητα και πόσο επηρεάζει τελικά τη γνώση μας, σε ό,τι έχει κτιστεί πάνω σε αυτή, δηλαδή στον Χριστιανισμό που μας απασχολεί ιδιαίτερα, αφού καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ιδεολογία της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Όταν ξεκίνησε η Α’ Βυζαντινή Αναγέννηση, υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι του πνεύματος και κάποιοι μορφωμένοι αυτοκράτορες που μπορούσαν να δώσουν την δυνατότητα στο Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος, αυτό που λέμε Βυζάντιο, να κάνει την Αναγέννηση, να ανεξαρτητοποιηθεί από τον εναγκαλισμό της θεοκρατίας και με τα φόντα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, να ξαναφέρει τον πολιτισμό που χάθηκε με τον Μεσαίωνα και θάφτηκε τελείως με την Εικονομαχία. Η δίωξη του Ύπατου των Φιλοσόφων Ιταλού, επειδή ο “αμαθής” πίστευε ότι η φιλοσοφία είναι καλύτερη από την θεολογία και η ιδιαίτερα φιλοχριστιανική δράση του Αλέξιου, την κατέστρεψαν.

Άλλη μια προσπάθεια έγινε αμέσως μετά την Πρώτη Άλωση με την καλούμενη Β΄ Βυζαντινή Αναγέννηση, αλλά η διαμάχη μεταξύ Παλαμιστών και Αντιπαλαμιστών, η επικράτηση της πίστης αντί της δυνατότητας με την λογική να γνωρίσει ο άνθρωπος, αλλά και άλλα όπως οι διαμάχες για το φύλο των αγγέλων και κυρίως η αντιλατινική υστερία (δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως συνηθίζεται· πόσο μοιάζει αυτή η εποχή με το σήμερα μας;), έκλεισαν για τον τόπο τη πόρτα κάθε δυνατότητας εκπολιτισμού και τον έσπρωξε βαθιά στην Ανατολή και στις αγκαλιές του Σουλτάνου, που για τον λόγο αυτό έδωσε εξόφθαλμα προνόμια στην Εκκλησία για να μας κρατήσει για πάντα ραγιάδες στο σώμα και την ψυχή …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Είναι γνωστή η συχνή απάντηση πολλών χριστιανο-ορθόδοξων ότι στο Βυζάντιο δεν υπήρξε Μεσαίωνας και ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό μόνο της Δύσης. Θα δούμε λοιπόν πόσο αυτή η θεώρηση έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Μεσαίωνας, είναι η “σκοτεινή” περίοδος που αρχίζει όταν εξαφανίζεται οριστικά η αρχαιότητα και τελειώνει με την Αναγέννηση του ανθρώπινου πνεύματος, δηλαδή με την έκφραση μιας μεγάλης ανάγκης για ελεύθερη σκέψη και ριζική μετάπλαση της πολιτισμικής μας ζωής που σταδιακά οδήγησε στην Νεότερη Εποχή. Τυπικά αρχίζει τον 5^ο και τελειώνει τον 15^ο αιώνα, μέχρι την Αναγέννηση. Τα χρονικά αυτά ορόσημα είναι φυσικά τελείως τυπικά και εξαρτώνται από περιοχή σε περιοχή. Η Αναγέννηση είχε ξεκινήσει ήδη στην Ιταλία κατά πολλούς πριν ακόμα από τον Giotto (13^oς αιώνα), ενώ τα σπάργανα της φαίνονται ακόμα νωρίτερα. Αντίθετα, οι πρακτικές του Μεσαίωνα συνεχίζουν και εντείνονται στην Δύση αρκετά μετά την διαμάχη για την “Θρησκευτική Μεταρρύθμιση” του 16^ου αιώνα και την δημιουργία της Ιεράς Εξέτασης μέχρι τον 17^ο  ακόμη και τον 18^ο αιώνα (στην Ανατολή τα βλέπουμε συχνά ακόμα).

Το κύριο χαρακτηριστικό, μολονότι είναι μεγάλη περίοδος και επηρεάζει τεράστιες και ανομοιόμορφες πληθυσμιακές ομάδες άρα και αρκετές εξαιρέσεις, είναι η στασιμότητα έως υποχώρηση στην γνώση, η κυριαρχία της ιδεοληψίας και της θρησκείας. Σαν έκφραση σήμερα σημαίνει αντίστοιχα: Σκοταδισμός, συντήρηση και οπισθοδρομικότητα. Στην Αναγέννηση, αντίθετα, έχουμε την ελευθερία στην έκφραση και την αναβίωση των αισθητικών και φιλοσοφικών αξιών της Αρχαιότητας· αυτό σημαίνει ότι στον Μεσαίωνα αυτές (και όχι μόνο αυτές) χάθηκαν στον αντίστοιχο τουλάχιστον βαθμό.

Ας δούμε όμως, ποια είναι τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν τον Μεσαίωνα από την Ύστερη Αρχαιότητα για να καταλάβουμε πως χάθηκαν αυτές οι αξίες …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Στις συζητήσεις που διάβασα για το θέμα της κριτικής στο σόου της περιφοράς των τεμαχισμένων λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας στο Διαδίκτυο (ένα θέμα που ήδη αναπτύξαμε με βάση την θέση του κ. Κονιδάρη), διαπίστωσα την επανάληψη ενός επιχειρήματος που μάλλον το θεωρούν πολύ καταλυτικό για την ιδεοληψία τους. Αυτό είναι της μορφής: “Εσείς οι άθεοι, όταν τα βρείτε σκούρα με μια σοβαρή αρρώστια, ή όταν φθάσετε δίπλα στον θάνατο, να δούμε τότε σε ποιόν θα απευθυνθείτε, αφού πάλι στον θεό μας θα ‘ρθείτε”.

Αυτό είναι αποτέλεσμα του φονταμενταλισμού της θρησκείας, που μπορεί να μην εκφράζεται όπως όταν ήταν στις δόξες της, αλλά θέλει να μας πει ότι όλοι τελικά είναι χριστιανοί, απλά κάποιοι παραστράτησαν πρόσκαιρα. Για τον λόγο αυτό όταν πεθάνει ένας σπουδαίος άθεος, βγαίνει η φήμη ότι δήθεν λίγο πριν πεθάνει, μίλησε με έναν παπά και εξομολογήθηκε, ή ζήτησε να κοινωνήσει και άλλα παρόμοια φαιδρά, που με αυτά πείθουν τα πρόβατα, ότι όλοι τελικά επανέρχονται στο μαντρί, ακόμα και την τελευταία στιγμή. Αυτό είναι επίσης αποτέλεσμα της απαράδεκτης ηθικής του Χριστιανισμού, ότι όλοι μπορούν να σωθούν, ότι και όσα εγκλήματα και να έχουν κάνει, αν και οι γραφές τους έχουν άλλη άποψη: “Λίγοι τελικά θα είναι οι εκλεκτοί”.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα τέτοιων θεωρήσεων χριστιανών σχολιαστών: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Ο Κωνσταντίνος έκαψε τη γυναίκα του Φαύστα με καυτό λάδι, έπνιξε τον γιο του Κρίσπο στα δημόσια λουτρά και καρατόμησε τους μισούς συγγενείς του φοβούμενος μην του πάρουν τον θρόνο του. Διά την ενημέρωση τού αναγνώστη σημειώνομε εννέα ειδεχθή εγκλήματα τού Μεγάλου Αγίου Ισαποστόλου Κωνσταντίνου που αφορούν τον άμεσο πολιτικό και συγγενικό περίγυρό του.

Όλα τα εγκλήματά του είναι πάρα πολλά για να τεθούν σε καταλόγους. Η βαρβαρότητά των ήταν μάλλον πρωτοφανής και άκρως ανατριχιαστική. Για ατιμίες, πολέμους, φόνους, δολοφονίες, φρικαλεότητές, αυθαιρεσίες, απάτες, κ.λπ., του ιδίου και της μάνας του Ελένης αναφερθείτε τουλάχιστον στα σχετικά κεφάλαια τών εξής έξι βιβλίων:

1. Σιμόπουλος Κυριάκος, «Ο Μύθος των “Μεγάλων” της Ιστορίας», Τρίτη Έκδοση, Εκδόσεις Στάχυ, 2000.
2. Ρασσιάς Βλάσσης, «Μια ιστορία αγάπης της χριστιανικής επικρατήσεως», Ανοικτή πόλις.
3. Joseph Wheless, «Forgery in Christianity», Kessinger Publishing.
4. Robert Taylor, Rev., «The Diegesis», Kessinger Publishing, or Health Research.
5. Christopher Bush Coleman, Ph. D., «Constantine the Great and Christianity», Columbia University Press 1914.
6. Karlheinz Deschner, Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, Μετάφραση Ρουμπινή Ζαρκάδη, Δέσποινας Βλασσοπούλου, Μ. Αργυροηλιοπούλου, Τ. Φατσέα, Ξ. Αλμυρού από τα Γερμανικά, με τίτλο πρωτοτύπου: «Kriminalgeschichte des Christentums». 10 Τόμοι, Εκδόσεις Κάκτος, 2004-2006.

Έχομε και λέμε περιληπτικώς: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…