«Είναι ντροπή να πω πως είναι, όμως θα μιλήσω. Ενώ έχομε ταχθεί να είμαστε δάσκαλοι του καλού, είμαστε εργαστήρι όλων των κακών».
Γρηγόριος Θεολόγος («Έπη εις εαυτόν», Ποίημα ΙΒ)

Στο παρόν άρθρο, θα μελετήσουμε μαζί τις ορθόδοξες πλαστογραφίες. Αφορά τις «ευσεβείς» συνειδητές απάτες της Εκκλησίας, προκειμένου να προσηλυτίσει ανθρώπους διαφορετικών πεποιθήσεων, Ιουδαίων και εθνικών. Κατά συνέπεια, δεν θα γίνει μνεία στις πλαστογραφίες που έκαναν οι πρώτες πολυποίκιλες χριστιανικές ομάδες (οι διαφορετικοί χριστιανισμοί), για να στηρίξουν τις θέσεις τους, ανάγοντας αυτά τα κείμενα στους ίδιους τους «αποστόλους», ή σε καταγραφή «αποστολικών» μυστικών παραδόσεων, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν στις πρώτες αυτές κοινότητες πληθώρα ευαγγελίων, επιστολών, Πράξεων, και Αποκαλύψεων, που ισχυρίζονταν τελείως διαφορετικά πράγματα και που εκ των υστέρων κρίθηκαν ως «αιρετικά» και «βλάσφημα» κείμενα, όταν πια οι «ορθόδοξοι» νικητές είχαν αποκρυσταλλώσει τις πεποιθήσεις τους σε δόγματα. Ούτε στις χαλκεύσεις που συντελέστηκαν στα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης από τους ορθόδοξους χριστιανούς, σε εδάφια που «ενοχλούσαν» και «δικαίωναν» μάλλον τις «αιρετικές» θέσεις παρά τις «ορθές». Επίσης, δεν θα γίνει αναφορά στις διαφορετικές θεολογίες που προκύπτουν από τα λεγόμενα «κανονικά» ευαγγέλια, τις λεγόμενες «κανονικές» Πράξεις των Αποστόλων, και τις επιστολές του Παύλου. Αυτά είναι μεγάλα θέματα και χρειάζεται να γραφτούν άρθρα ξεχωριστά, ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον.

Για να επιτευχθεί ο στόχος, έπρεπε τα παρουσιαζόμενα κείμενα να εμφανιστούν ως δήθεν να προέρχονται από σεβαστά πρόσωπα. Για αυτόν τον λόγο, όσα κείμενα αφορούν τους Ιουδαίους, έχουν ως θέμα τους βιβλικά πρόσωπα όπως τον Αβραάμ, τον Μωυσή, τους 12 Πατριάρχες, τον Έσδρα, τον Ησαΐα, ενώ όσα αφορούν τους εθνικούς, κυρίως τους «σιβυλλικούς χρησμούς» οι οποίοι ήσαν σεβαστοί στην ρωμαϊκή κοινωνία.

Πριν προχωρήσουμε παρακάτω, θα ήθελα να αναπτύξουμε λίγο το θέμα των «πολλών χριστιανισμών» που θίχτηκε παραπάνω …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Κάθε κοινωνία ψάχνει τα πρότυπά της: Ανθρώπους που έδωσαν ένα παράδειγμα, έδειξαν έναν δρόμο. Τί δρόμο όμως; Έχουμε συμφωνήσει σ΄ αυτό ως κοινωνία;

Είναι πρότυπο ο μαθητής που μελετάει, ξέροντας ότι θα πρέπει σε όλη του τη ζωή να διακρίνεται στον διεθνή ανταγωνισμό, ή αυτός που κάνει κατάληψη κατά της «εντατικοποίησης» των σπουδών ξέροντας ότι θα βολευτεί ισοβίως σε κάποιο κομματικό γραφείο; Είναι πρότυπο ο καθηγητής που στηρίζει τον πρώτο ή αυτός που «περιφρουρεί» την κατάληψη του δεύτερου; Είναι πρότυπο ο επιχειρηματίας–επιστήμονας, δημιουργός του Taxibeat ή ο κυρ-Θύμιος, ο πρόεδρος των ταξιτζήδων με τις συντεχνιακές απεργίες; Για άλλους είναι οι μεν, για άλλους οι δε. Κι επειδή δεν έχουμε αποφασίσει ποιανού η ζωή είναι άξια προς μίμηση, δημιουργήσαμε ένα απίθανο κριτήριο: Το πώς πέθανε κάποιος …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Γιατί στην Ανατολή μείναμε στον Μεσαίωνα

Ο Διαφωτισμός στις αρχές του 18^ου αιώνα, ήταν παιδί και φιλοσοφική εξέλιξη της επιστημονικής επανάστασης του 17^ου αιώνα και φυσικά όλων των διεργασιών που ακολούθησαν την Αναγέννηση από τον 15^ο αιώνα και της έντονης φιλοσοφικής αναζήτησης την τελευταία περίοδο του Μεσαίωνα, όπως έχουμε δείξει εδώ.

Ο Διαφωτισμός μάς έφερε την εποχή της “Νεωτερικότητας” και πολλά καλά που έλλειπαν στην ανθρωπότητα τουλάχιστον από τις αρχές του Μεσαίωνα. Πρόβαλε την έννοια της ανεξιθρησκίας, την έμφαση στην γνώση και την παιδεία, την κυριαρχία της επιστήμης έναντι των δεισιδαιμονιών και των ιδεοληψιών, έδωσε σημασία και επεδίωκε την ανατροπή του καθεστώτος της θεοκρατικής μοναρχίας και αριστοκρατίας που κυριαρχούσε και πρόβαλε την Δημοκρατία. Επίσης είχε έντονο αντικληρικαλισμό και σε κάποιο βαθμό άρνηση της θρησκείας. Η κυριότερη αξία του η ελευθερία, στην τέχνη και στην έκφραση όσο και η αυτονομία του ανθρώπου και της τέχνης.

Αν θέλουμε να δώσουμε το στίγμα του συνοπτικά, οι αρχές του ήταν: Ο ορθός λόγος, η επιστήμη-γνώση, και η ελευθερία.

Η εμφάνισή του ήταν καταλυτική για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και είναι αυτός που έθεσε τις βάσεις της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, και της συνέχισης της επιστημονικής έρευνας σε όλη την Ευρώπη και τις περιοχές που επηρεάζονταν από αυτή όπως στην Βόρεια Αμερική. Οι δύο επαναστάσεις που ακολούθησαν, η γαλλική και η ελληνική, είχαν έντονες επιρροές από κάποιες αρχές του.

Είναι προφανές, ότι αυτή η επανάσταση θα έφερνε αντίδραση και την έφερε σύντομα. Η αντίδραση αυτή ήταν ο Ρομαντισμός. Ο Ρομαντισμός δίνοντας έμφαση αντί της λογικής στο συναίσθημα και στον ιδεαλισμό, οδήγησε σύντομα σε μια λατρεία των φολκλορικών στοιχείων της παράδοσης και ευνόησε κατά πολλούς και την ανάπτυξη των σοσιαλιστικών και εθνικοσοσιαλιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων του 20^ου αιώνα, που πίστευαν ότι θα δημιουργήσουν τέλειες κοινωνίες, βασισμένες σε ουτοπικές ιδεολογίες. Ακόμα και αυτή τη στιγμή η μεγάλη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους ελάχιστους ορθολογιστές στη χώρα μας και στους άκρατους ιδεαλιστές, είναι παιδί της αντίδρασης στον Διαφωτισμό, από τον οποίο μπορεί να πήραμε ιδέες για την Επανάσταση, αλλά σύντομα οι αρχές του ξεχάστηκαν. Πέρασε και δεν μας άγγιξε …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω όσο γίνεται πιο απλά και κατανοητά τις αντιφάσεις, τις διαστρεβλώσεις, και τις παρερμηνείες της Ο.Ο.Δ.Ε., μέσα από άρθρα τους. Θα κατατεθεί ένα μικρό δείγμα δέκα τέτοιων παραδειγμάτων.

Σκοπός του άρθρου αυτού δεν είναι η πλήρης αναίρεση. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε, αφενός μεν, την σύνταξη πολλών απαντητικών άρθρων, αφετέρου δε, τόσο σε αυτόν τον διαδικτυακό τόπο όπως και σε άλλους, έχουν γραφτεί πολύ καλά και αξιόλογα άρθρα που παρουσιάζουν την «άλλη πλευρά». Βασικός στόχος είναι η ανάδειξη του τρόπου και του σκοπού αυτών των ανθρώπων, ώστε να καταλάβουν όλοι οι αναγνώστες ότι πρόκειται περί ομάδας που έχει ως σκοπό την υπεράσπιση της Εκκλησίας και όχι την αντικειμενική έρευνα.

Καταρχάς, τί είναι η Ο.Ο.Δ.Ε.;

Η «Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας» (Ο.Ο.Δ.Ε.) συστήνεται ως «μία ομάδα Ορθοδόξων Χριστιανών, που αποτελείται από ιδιώτες διαφόρων ηλικιών και επαγγελμάτων». Λειτουργούν «με τις ευλογίες πλήθους ιεραρχών της Εκκλησίας, γνωστών και αγνώστων, και όχι μόνο της Ελλαδικής Εκκλησίας, αλλά και Πατριαρχείων» και μεγάλη τους επιθυμία είναι «να οδηγηθούν περισσότεροι άνθρωποι στους Ναούς και να γίνουν ενεργά μέλη σε κάθε προσπάθεια της Ενορίας τους». Με κορδωμένο ύφος διακηρύσσουν ότι «η ιστοσελίδα της ΟΟΔΕ ήταν από τις πρώτες χριστιανικές ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο, και εξακολουθεί να δίνει τη χριστιανική μαρτυρία προς κάθε κατεύθυνση, και μάλιστα με όλο και εντονότερη παρουσία στην πρώτη γραμμή της αγωνιζόμενης Εκκλησίας». Όσοι φρονούν αντίθετα από την Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζονται «άνθρωποι του σκότους», και η υποστήριξη των θέσεών τους ως «αήθεις επιθέσεις». Και καταλήγουν: «Η Ορθοδοξία έχει ένα μοναδικό πλούτο γνώσεως και θεμάτων, τον οποίο στερούνται δυστυχώς οι Δυτικές (και όχι μόνο) θρησκείες, με αποτέλεσμα να νομίζουν όχι μόνο ότι έχουν διδαχθεί το σωστό Χριστιανικό Ευαγγέλιο, αλλά ότι μπορούν και να το διαδώσουν στις Ορθόδοξες χώρες! Πιστεύουμε λοιπόν, ότι όταν τέτοιοι δραστήριοι άνθρωποι γνωρίσουν το σωστό Ευαγγέλιο, θα δραστηριοποιηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση προς ευλογία των ομοεθνών τους».

Το στοιχείο της συσπείρωσης και της χειραγώγησης των ανθρώπων στην Εκκλησία είναι εμφανές, όπως επίσης και το σχεδόν «πολεμικό» σάλπισμα.

Αν και απευθύνονται προς πάσα κατεύθυνση, ως Έλληνες, μας ενδιαφέρει κυρίως όσα αφορούν ειδικά τον Ελληνισμό και τον λαμπρό πολιτισμό που παρήγαγε.

Αυτά όμως προϋποθέτουν ότι θα πρέπει να δικαιολογηθούν ένα σωρό εγκλήματα και σκοταδιστικές ενέργειες της Εκκλησίας και των αυτοκρατόρων που την ανέδειξαν ποινικοποιώντας όλους του άλλους και που η ιστορία έχει καταγράψει. Από την άλλη, θα πρέπει να πείσει κυρίως τις μερίδες των Ελλήνων ορθοδόξων αναγνωστών, ότι ο Χριστιανισμός «έσωσε» τον Ελληνισμό, σεβάστηκε την ελληνική φιλοσοφία, και ουσιαστικά έγινε μια σύνθεση. Όμως, τα εκκλησιαστικά κείμενα φανερώνουν τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Θα πρέπει πάλι να ικανοποιηθούν και οι άλλοι, αυτοί που πιστεύουν ότι ο Χριστιανισμός είναι «αποκάλυψη», συνεπώς δεν χρειάστηκε τίποτα από τους άλλους. Και πάει λέγοντας, αναλόγως στο που απευθύνονται κάθε φορά.

Υπάρχουν όμως και οι σταθεροί βασικοί άξονες στους οποίους κινείται η Ο.Ο.Δ.Ε. Πάνω σε αυτούς οριοθετεί την βασική επιχειρηματολογία της: α) Ο Ελληνισμός στην προχριστιανική εποχή μέχρι και τον «εκχριστιανισμό» ήταν σε πτωτική πορεία, β) με τον Χριστιανισμό όμως «διεσώθη» μέσα στην εκχριστιανισμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αλλά και κατά την Τουρκοκρατία που ακολούθησε και γ) είμαστε Ρωμιοί (ορθόδοξοι κάτοικοι της Ορθόδοξης Ρωμανίας), επειδή έτσι διαμορφώνονταν επί αιώνες η συνείδησή μας.

Εξαιρετικά δύσκολο να κρατηθεί μια ισορροπία ανάμεσα σε όλα αυτά τα αντιφατικά και αναληθή. Για αυτόν τον λόγο και οι αντιφάσεις. Παρ’ όλα αυτά, η επιχειρηματολογία έπρεπε να στηριχθεί στις «κατάλληλες» πηγές, ενώ παράλληλα θα έπρεπε να αποδυναμωθούν οι άλλες που έλεγαν τα αντίθετα, ή και να αποσιωπηθούν ακόμα. Ακόμα, η αλλοίωση κειμένων και η παρερμηνεία του νοήματός τους θα έπαιζε και αυτή το ρόλο της.

Κατά πόσον το όνομα που διάλεξαν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Κατά πόσον η «έρευνα» συνάδει με την υπεράσπιση ενός συγκεκριμένου δόγματος; Είναι ελεύθερη όταν εκ των προτέρων επιχειρούν να  υπερασπιστούν κάτι, που έχουν ως δεδομένο ότι είναι αληθινό; Είναι σαν να ταυτίζει κανείς το αντικειμενικό (την έρευνα) με το υποκειμενικό (την πίστη).

Αυτά θα τα δούμε παρακάτω με συγκεκριμένα παραδείγματα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Θεοί και μύθοι

Έρχονται πάλι οι εορτές των Χριστουγέννων, πανάρχαια γιορτή στην οποία γιορταζόντουσαν πάντα οι γεννήσεις θεών και ηρώων, που σηματοδοτούνται από αυτή την χαρακτηριστική περίοδο του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Είναι η εποχή που ο ´Ήλιος, σταματάει την κάθοδό του στον ορίζοντα, και αρχίζει δειλά δειλά να ξανανεβαίνει, υποδηλώνοντας την Αναγέννηση της Φύσης που θα γίνει σε τρεις μήνες, δηλαδή στην Άνοιξη. Το σκότος θα αρχίσει πάλι να υποχωρεί και το φως αργά αλλά σταθερά θα πλημμυρήσει την Γη για έναν ακόμα χρόνο δίνοντας ζωή και εκ τούτου χαρά και αγαλλίαση.

Η γνωστή μας παράδοση επιβάλλει τον εορτασμό και τον διάκοσμο, αυτόν που όλοι βλέπουμε σήμερα, με την φάτνη, την βρεφοκρατούσα, το θείο βρέφος, τους μάγους, τους βοσκούς, το άστρο, τους αγγέλους, τις μελωδίες, τους αγιοβασίληδες και τα στολισμένα δένδρα ή τις φανταχτερές διακοσμήσεις. Θα δούμε πόσο αυτά, αλλά και άλλα σύμβολα που όπως ξέρουμε προέρχονται από τον μύθο της Γέννησης του Ιησού και γενικά από τις ιστορίες των Ευαγγελίων, είναι χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης θρησκείας ή πανάρχαιοι συμβολισμοί και δηλώσεις της παρουσίας θεών ή ηρώων. Εν ολίγοις θα δούμε ένα θέμα για το οποίο αν και έχουμε πει πολλά δεν έχουμε μια συνολική εικόνα: Τις προχριστιανικές επιρροές από τους αρχαίους μύθους που περιλαμβάνει ο Χριστιανισμός, οι οποίες στο ποίμνιο είναι μάλλον άγνωστες.

Στην αναζήτησή μας αυτή θα χρησιμοποιήσουμε το βιβλίο του Μηνά Παπαγεωργίου, Το Πρόβλημα της Ιστορικότητας του Ιησού, το Ρεύμα των Μυθικιστών, που περιλαμβάνει όλη την ιστορική συνέχεια της αμφισβήτησης της ιστορικότητας του Ιησού, τόσο παγκόσμια όσο και στα μέρη μας, σε μεγάλο βαθμό, μέσα από συνεντεύξεις προσώπων που αρκετά από αυτά σήμερα έχουν μεγάλη δραστηριότητα στον τομέα αυτό …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…