“Η ειλικρίνεια δεν είναι βασική αρετή της πρώτης Εκκλησίας”.
(Campenhausen, Γερμανός θεολόγος, 1969)

“Και γνωρίζω ότι κάποιοι από τους πιστούς σας, σαν να συνέρχονται από μεθύσι, καταπιάνονται με την παραχάραξη του αρχικού ευαγγελίου και το τροποποιούν και τρεις και τέσσερις και πολλές φορές, για να μπορούν να αντιπαρέρχονται την κριτική”.
(Κέλσος, Αληθής Λόγος – Κριτικός του Χριστιανισμού, 176)

Θα ασχοληθούμε εδώ, με αυτά τα πρώτα κείμενα της Καινής Διαθήκης που έχουμε και μια απλή ανάλυση της πορείας των κειμένων, με εργαλεία που όλοι έχουμε μέσω του Διαδικτύου, για να διαπιστώσουμε τί σχέση μπορεί να έχουν σήμερα με το πώς ξεκίνησαν, άρα και την υποτιθέμενη αλήθεια τους. Ειδικά στο τέταρτο μέρος, θα δούμε κάποιες παραχαράξεις του “ιερού” κειμένου με συγκεκριμένο σκοπό.

Η εικόνα που μας έχει περάσει η Εκκλησία ήταν πως τα κείμενα αυτά ως “θεόπνευστα” που ήταν, αντιγραφόντουσαν με μεγάλη προσοχή και επιμέλεια, και είναι η ακριβής αποτύπωση των λόγων των Ευαγγελιστών, δηλαδή των λόγων του Ιησού, του γιου του Γιαχβέ, δηλαδή τελικά του ίδιου του Θεού, όπως λένε.

Αν θέλουμε όμως να βρούμε πως ξεκίνησε η όλη ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι τα Ευαγγέλια που έχουμε σήμερα και η βάση της χριστιανικής πίστης με την οποία οι περισσότεροι μεγαλώσαμε, ήταν το τέλος μιας διαδικασίας και όχι η αρχή της, και αξίζει να την διερευνήσουμε. Βοήθημα για την κατανόηση ίσως είναι και ο κατάλογος με τα κείμενα της αρχαίας χριστιανικής γραμματείας …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Στο πρώτο μέρος, αναφερθήκαμε στις έννοιες που είχαν για τους αρχαίους οι λέξεις «εραστής», «ερώμενος», «παίδων εραστής», «παιδικός-παιδικά», «παιδεραστία» και λοιπά συναφή και εξετάσαμε από έγκριτα λεξικά της αρχαίας Ελληνικής, ότι δεν έχουν καμία σχέση με σεξουαλικού τύπου σχέσεις. Επίσης, αναφερθήκαμε στην νομοθεσία μέσα από πηγές και εξηγήσαμε το πραγματικό νόημα των επίμαχων όρων και φράσεων. Και σταματήσαμε σε εκείνο το πρώτο μέρος, κάνοντας αναφορές στο πλατωνικό «Συμπόσιο». Σε αυτό το δεύτερο μέρος, θα δούμε κάποια πράγματα από άλλα πλατωνικά έργα, και θα επεκταθούμε σε μερικούς ακόμα συγγραφείς.

Πλατωνικός διάλογος «Φαίδρος» ή «Περί ωραίου»
Το κείμενο και την απόδοση, τα παίρνουμε από τις εκδόσεις «Ζήτρος».

Ο Πλάτων χωρίζει την ψυχή σε τρία μέρη, όπως αναφέρεται και στην «Πολιτεία» (440e 1- 441a 4). Είναι το λογιστικό μέρος, το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Στο έργο «Φαίδρος», παραλληλίζει το ένα μέρος με ηνίοχο, το άλλο μέρος της ψυχής με άλογο καλό και υπάκουο στον λόγο, το άλλο με άλογο ανυπάκουο που μόνο με μαστίγιο αναγκάζεται να υπακούσει. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, ο Πλάτων δια στόματος Σωκράτους, περιγράφει την εσωτερική πάλη που συμβαίνει στην ψυχή του ανθρώπου, καθώς αντικρίζει το ωραίο. Η πάλη, είναι μεταξύ της ιδέας του ωραίου ανδρικού σώματος που προέρχεται από το ίδιο το σώμα και της άλογης επιθυμίας προς το ίδιο το σώμα. Ο «ηνίοχος» βλέπει το ερωτικό όραμα. Τότε, ολόκληρη η ψυχή θερμαίνεται από την θέα του ωραίου. Το μέρος της ψυχής που είναι υπάκουο στον ηνίοχο, συγκρατιέται. Το άλλο όμως που δεν υπακούει εύκολα, αναγκάζει τα άλλα δύο (δηλαδή τον «ηνίοχο» και το άλλο «άλογο»), «ιέναι τε προς τα παιδικά και μνείαν ποιείσθαι της των αφροδισίων χάριτος» (254b). Και ενώ αγανακτούν, αντιστέκονται «ως δεινά και παράνομα αναγκαζομένω». Παρατηρούμε, ότι ο Πλάτων δεν επαινεί την ομοφυλοφιλία. Διότι αναφέρεται σε πάλη εσωτερική και όχι σε άνευ όρων παράδοση. Και η μάχη ξεκινάει από το εντός του ανθρώπου. Παρ’ όλα αυτά, το άλογο μέρος της ψυχής την παρασύρει ολόκληρη (και αυτή –η ψυχή- είναι έτοιμη να παρασύρει και το σώμα). Όταν όμως βλέπει την ομορφιά του αγαπημένου ο «ηνίοχος», τότε θυμάται την πρωταρχική φύση της ομορφιάς και την βλέπει να δεσπόζει «μετά σωφροσύνης εν αγνώ βάθρω» (254b). Εδώ ακριβώς εισάγει ο Πλάτων την μεταφυσική του έρωτος. Ο «ηνίοχος» τότε τραβάει προς τα πίσω τα ηνία και το ένα «άλογο» υπακούει θεληματικά και το άλλο (το ακόλαστο) υπακούει με το ζόρι. Όμως, το ακόλαστο «άλογο» τραβάει πάλι τον «ηνίοχο» και το υπάκουο «άλογο» προς τον αγαπημένο. Ο «ηνίοχος» αντιστέκεται με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Όταν το κακό «άλογο» καταλάβει ότι έχασε, τότε συμμορφώνεται υποτασσόμενο, ακολουθώντας τον «ηνίοχο».

«Από τότε πια , με αυτόν τον τρόπο , η ψυχή του εραστή ακολουθεί τον αγαπημένο φοβισμένη και ντροπαλή» (254e). Και συνεχίζει: «Όταν λοιπόν ο αγαπημένος πλησιάσει και δεχθεί τα λόγια και τη συντροφιά του ερωτευμένου τότε, καθώς νιώθει από κοντά την οικειότητα της προτίμησης του, αιφνιδιάζεται, γιατί διαισθάνεται πως όλοι μαζί οι άλλοι φίλοι του και οι δικοί του δεν μπορούν να του προσφέρουν ούτε ένα μέρος από τη φιλία που του δίνει ο φίλος που, εξαιτίας του έρωτά του, έχει μέσα του τον θεό» (255b). Αφού αυτή η κατάσταση συνεχίσει για καιρό, «πλησιάζη μετά του άπτεσθαι εν τε γυμνασίοις» (255b).

Η συνέχεια είναι περισσότερο διαφωτιστική …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

«Θέλησαν να παραστήσουν την αρχαία Ελλάδα σαν ένα Παράδεισο για τους διεστραμμένους, πράγμα που είναι υπερβολικό. Το λεξιλόγιο της ελληνικής γλώσσας και η νομοθεσία των περισσοτέρων πόλεων επιβεβαιώνουν πως η διαστροφή δεν έπαψε ποτέ να θεωρείται σαν ένα ανώμαλο γεγονός».
(H. I. Marrou)

Α. Πρόλογος

Προκειμένου να γράψει κανείς για την «παιδεραστία» και την σχέση «ερώμενου-εραστή», στην αρχαία Ελλάδα, προϋποτίθεται μία αλληλουχία δεδομένων που αφορά το πώς έβλεπαν οι αρχαίοι το ανθρώπινο σώμα, πως κατανοούσαν την έννοια του ωραίου, και πως αυτά συνδέονταν με την αγωγή. Επειδή ο σύγχρονος τρόπος σκέψης διαφέρει από τον τρόπο σκέψης που είχαν τότε, όπως διαφέρουν και οι έννοιες των επίμαχων σχετικών λέξεων και φράσεων, δημιουργούνται παρανοήσεις και παρεξηγήσεις, άλλοτε σκόπιμα και άλλοτε όχι, με αποτέλεσμα την διαστρέβλωση και την παρερμηνεία υπέροχων κειμένων, όπως το «Συμπόσιο» του Πλάτωνος, ο «Ερωτικός» του Πλουτάρχου, και πλείστων όσων κειμένων. Όταν αυτά διευκρινιστούν, τότε θα αρχίσουμε να μπαίνουμε στο πνεύμα εκείνων των ανθρώπων, με σκοπό την κατανόηση των κειμένων. Για τον λόγο αυτό, σε αυτό το πρώτο μέρος, παρατίθενται από έγκριτα λεξικά όλες οι σημασίες των επίμαχων όρων. Πολύ σημαντικό κομμάτι αυτό, εφόσον «αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις». Επίσης, παρατίθεται και η σχετική νομοθεσία που προστάτευε από τις παρεκτροπές και ταυτόχρονα οριοθετούσε το υγιές από το μη υγιές, και αποσαφήνιζε την πραγματική έννοια της «παιδεραστίας» και της βαθύτατης φιλικής πνευματικής σχέσης μεταξύ ερώμενου και εραστή, καθόσον για τους αρχαίους νομοθέτες και φιλοσόφους, η φύσις ήταν το κριτήριο. Η νομοθεσία λοιπόν λειτουργούσε κυρίως προληπτικά και πήγαζε από τα ήθη και τα έθιμα της εποχής, το «άγραφο δίκαιο». Σε άλλες πόλεις ήταν περισσότερο αυστηρή (π.χ. Αθήνα, Σπάρτη), σε άλλες λιγότερο (π.χ. Ηλεία, Βοιωτία). Όλα εξαρτώνται από την πνευματική στάθμη της παιδείας των πολιτών. Το ότι υπήρχε στην αρχαιότητα το φαινόμενο της «παιδεραστίας» (με την σημερινή έννοια) και της «ομοφυλοφιλίας», είναι βέβαιο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ήταν ηθικώς αποδεκτή. Δηλαδή, επειδή υπάρχουν σήμερα παιδεραστές και ομοφυλόφιλοι, δεν έπεται ότι όλη η κοινωνία είναι έτσι. Σε επόμενα μέρη, θα γίνει μία όσο το κατά δυνατό σύντομη παρουσίαση διάφορων αποσπασμάτων από τους αρχαίους συγγραφείς, όπου θα γίνουν οι απαραίτητες διευκρινίσεις και εξηγήσεις. Σε αυτό το σημείο, πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι πολλές φορές ο εκάστοτε συγγραφέας -ειδικά στα διαλογικά κείμενα- πίσω από τα διάφορα πρόσωπα των διαλόγων, παρουσιάζει τις απόψεις της εποχής του. Δεν σημαίνει, όμως, ότι είναι και δικές του απόψεις. Η πολυφωνία, ο διάλογος, και η επιχειρηματολογία, είναι γνήσια χαρακτηριστικά του αρχαίου πνεύματος …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Τον κατάλογο αυτόν, τον έφτιαξα για προσωπική χρήση. Μετά ήθελα να τον ενσωματώσω σαν παράρτημα σε επόμενη δημοσίευση που έχει να κάνει με τις πλαστογραφίες, αλλά πιστεύω ότι είναι χρήσιμος σε όλους όσους θέλουν να το ψάξουν λίγο περισσότερο και για αυτό μπήκε αυτοτελής. Επίσης, τον δημοσιεύω γιατί μας δίνεται μια κατανόηση του πλήθους των μη κανονικών ή και απόκρυφων ή αιρετικών πηγών, που εμφανίστηκαν μαζί ή πριν από τα κανονικά κείμενα και είναι σημειωμένες με χρώμα κόκκινο, σε αντίθεση με τα κείμενα του Κανόνα που είναι μπλέ. Με πράσινο είναι ιστορικοί ή μη χριστιανοί.

Από καιρό ήθελα έναν κατάλογο των πρωτοχριστιανικών πηγών και κυρίως τα ίδια τα κείμενα, ώστε να υπάρχει ένας οδηγός για κάθε σχετική μελέτη. Φυσικά, το ίδιο για τα απόκρυφα ή μη κανονικά. Στην αγορά κυκλοφορούν στα Ελληνικά κάποια κείμενα όπως θα δείτε στην βιβλιογραφία με απόκρυφα κυρίως. Ο πλέον πλήρης όμως, αν και όχι πιστό, είναι δύο σειρές βιβλίων, μία της Παλαιάς Διαθήκης σε 9 τόμους και μία της Καινής σε 7 τόμους εκδόσεων του Πύρινου Κόσμου, επιμέλειας και μετάφρασης του Δημήτρη Κουτσούκη. Στα περισσότερα η μετάφραση είναι από τα Αγγλικά, αρκετά ελεύθερη και δυστυχώς δεν υπάρχει το πρωτότυπο κείμενο, κάτι φυσικά δύσκολο γιατί υπάρχουν αρκετά αντίτυπα διαφοροποιημένα και άλλοτε στα Συριακά, άλλοτε στα Κοπτικά και άλλοτε στα Ελληνικά και τα τελικά κείμενα είναι συνήθως ένας συνδυασμός όλων αυτών. Το καλό με την συγκεκριμένη έκδοση είναι ότι κυκλοφόρησε κάποτε σαν συνοδεία εφημερίδας και μπορεί να βρεθεί φθηνά και εύκολα.

Ψάχνοντας στο Διαδίκτυο, θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν μικροί και αποσπασματικοί κατάλογοι που έχουν τα πλέον γνωστά ή συγκεκριμένης οπτικής, με μία εξαίρεση το «early christian writings» που φυσικά είναι αγγλόφωνο. Το εγχείρημα είναι δύσκολο αφού οι ημερομηνίες δεν είναι σίγουρες και τα όρια που δίνει ο κάθε ερευνητής διαφέρουν, οι δε απολογητές κατεβάζουν τα νούμερα με βάση το πως θα έπρεπε να είναι, εφόσον τα κείμενα αποδίδουν την αλήθεια, κάτι όπως έχουμε δει το οποίο είναι σχετικό. Πλέον σίγουρη είναι η χρονολόγηση με αιώνες, μισά και τέταρτα του αιώνα, αλλά ούτε με αυτά υπάρχει λίστα, αφού τα περιθώρια μπορεί να είναι στενά όπως στα πλαίσια ενός τετάρτου, αλλά και ευρεία, στα πλαίσια ενός ή δύο ή και τριών αιώνων.

Ο παρακάτω κατάλογος, λοιπόν, που έχετε πλέον στην διάθεσή σας, προέρχεται στην βάση της από την σελίδα τους, όπως εξήχθη από αυτό το στιγμιότυπο.
Προστέθηκαν πληροφορίες και σύνδεσμοι πληροφόρησης.

Έψαξα να βρω το κείμενο στα Ελληνικά, όπου ήταν δυνατόν, κυρίως στο πρωτότυπο κείμενο (στήλη: Ελληνικό όνομα), όπου αυτό βρέθηκε στα Ελληνικά στο Διαδίκτυο. Αν δεν υπάρχει κείμενο αναφέρεται αν υπάρχει έντυπη έκδοση του στα Ελληνικά. Κρατήθηκαν οι αρχικοί σύνδεσμοι της σελίδας (στήλη: Αγγλικό όνομα) που δίνουν κάποιες πληροφορίες, χρήσιμες ειδικά αν δεν υπάρχει άλλη πληροφόρηση. Ο πληροφορίες που ενσωμάτωσα είναι από την Wikipedia, την Οrthodoxwiki και άλλες σχετικές πηγές που θα βρείτε στο τέλος, από τις οποίες προσπάθησα να είναι εφόσον υπάρχουν, και πληροφορίες στα Ελληνικά.

Η θέση του δείκτη του ποντικιού πάνω από τους συνδέσμους θα σας δώσει επιπλέον πληροφορίες. Να σημειωθεί ότι στην λίστα αυτή υπάρχει οτιδήποτε έχει γραφεί για κάποιο κείμενο ή χριστιανό συγγραφέα, χωρίς να υπάρχει απαραίτητα στοιχείο για αυτό. Στον κατάλογο, επίσης, έχουν προστεθεί ιστορικοί ή άλλοι που φέρονται από τους απολογητές σαν να έγραψαν πληροφορίες για τον Ιησού. Προσέθεσα φυσικά και ημερομηνίες σταθμούς στην εξέλιξη της εβραϊκής μεσσιανολογίας και της χριστιανικής εξάπλωσης.

Τα κείμενα αυτά, δεν σημαίνει ότι τα έχουμε σήμερα στην αρχική τους μορφή, ή ότι δεν έχουν υποστεί αλλοιώσεις. Σε κάποια δεν έχουμε κείμενα αλλά σπαράγματα αναφορών από άλλους συγγραφείς. Φυσικά ούτε οι ημερομηνίες σημαίνει ότι είναι σωστές ή αποδεκτές από όλους, ούτε είμαστε σίγουροι ότι το κείμενο δεν είναι πλαστογραφημένο, κάτι σύνηθες στο θέμα αυτό …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.

Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η…εργασία. Ο νέος δεν φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»…παιδιών, δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ», που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε…

Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν, αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White collar workers» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…