Εισαγωγή
Στην απολογητική ιστοσελίδα της ΟΟΔΕ, διαβάζουμε ένα άρθρο τους, που υποτίθεται ότι αναιρεί το «παράδοξο του Επίκουρου». Θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον να απαντήσουμε στο άρθρο τους, μιας και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, ώστε να καταδειχτεί όχι μόνο το παράλογο των χριστιανικών θεολογικών ισχυρισμών, αλλά επιπλέον να φανεί η ανωτερότητα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης έναντι της ανεπαρκούς χριστιανικής πίστεως. Θα απαντήσουμε παραθέτοντας και «σπάζοντας» το άρθρο τους κομμάτι-κομμάτι, ώστε να γίνεται κατανοητό που δίδεται η απάντηση κάθε φορά. Οι ισχυρισμοί της ΟΟΔΕ, βρίσκονται εντός παραθέσεως.

Το επικούρειο παράδοξο
Στην ιστοσελίδα epicuros.gr, που ασχολείται με την διδασκαλία του Επίκουρου, παρατίθεται ως εξής…

Ο Θεός, είπε (ο Επίκουρος), είτε θέλει να απομακρύνει το κακό και δεν μπορεί, είτε μπορεί και δεν θέλει, είτε ούτε θέλει ούτε μπορεί, είτε και θέλει και μπορεί. Εάν θέλει και δεν μπορεί, είναι ανίσχυρος, πράγμα που δεν ταιριάζει σε θεό• εάν μπορεί και δεν θέλει, τότε είναι ζηλόφθονος, το οποίο επίσης είναι ξένο προς τον θεό• εάν ούτε θέλει ούτε μπορεί, είναι και ζηλόφθονος και ανίσχυρος και ως εκ τούτου δεν είναι θεός• εάν (τέλος) και θέλει και μπορεί, το οποίο μόνον στον θεό αρμόζει, τότε από που προέρχεται το κακό ή γιατί δεν το απομακρύνει;

Επίσης, υπάρχει ένα ακόμα απόσπασμα από το έργο του Σέξτου του Εμπειρικού «Πυρρώνειες Υποτυπώσεις». Το αναφέρουμε και αυτό, διότι το αναφέρει και η ΟΟΔΕ στο άρθρο της.
Ο Σέξτος, στο τρίτο βιβλίο, αναφέρεται στο ζήτημα της υπάρξεως του Θεού και προσπαθεί με την ισοσθένεια των λόγων (δηλαδή, με το να υπάρχουν δύο ή περισσότερες διαφορετικές και αντίθετες μεταξύ τους απόψεις για το ίδιο θέμα), να δείξει ότι πρέπει πολλές φορές να αναστέλλουμε την κρίση μας και να τηρούμε αυτό που έλεγαν οι Σκεπτικοί, την «εποχή», μη εκφέροντας δογματική κρίση. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, γίνεται μνεία περί της θεϊκής πρόνοιας.

Αντιγράφουμε από την ίδια ιστοσελίδα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Μπορεί ο άνθρωπος να ρυθμίζει αυτοβούλως τις ιδιότητες και τα συναισθήματα του θεού του;

Σύμφωνα με την χριστιανική θεολογία, ο Θεός όπως και να τον φαντάζεται ο κάθε χριστιανός, είτε σαν Ιεχωβά, είτε σαν Ιησού, είτε σαν το Πνεύμα του Γιαχβέ, είτε όλοι μαζί σαν μια ωραία παρέα, έφτιαξε–κατασκεύασε τον άνθρωπο από αγάπη, τον προίκισε με κάποια προσόντα από αγάπη, έφτιαξε επίσης έναν ολόκληρο κόσμο–σκηνικό, για να ζει μέσα σε αυτό και να πολλαπλασιάζεται από αγάπη, και τον άφησε να κάνει ό,τι θέλει, από αγάπη. Μάλιστα θεωρούν ότι η ελευθερία είναι ένα από τα κυρίαρχα αγαθά του ανθρώπου και ειδικά της χριστιανοσύνης. Ερμηνεύοντας αποκεκομμένα λάθος μια φράση του Ευαγγελίου, λένε συχνά ότι “μόνο όποιος θέλει τον ακολουθεί”, μολονότι το κείμενο δεν το λέει αυτό, αντίθετα λέει σε άλλο σημείο: “Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός μου” που μάλλον είναι αντίθετο με αυτό που θέλουν να μας πουν.

Έτσι, πάντα με τον μύθο και τα επιλεκτικά τσιτάτα αυτά, ο άνθρωπος, όπως φαντάζονται, ζούσε κάποτε σε έναν “τέλειο κόσμο”, τον Παράδεισο, σε μια πλήρη ευδαιμονία και χωρίς προβλήματα, χωρίς κόπο, έτρωγε από τα έτοιμα που του είχε ήδη προμηθεύσει ο θεός του για αυτόν και μόνον.

Αλλά ο άνθρωπος επειδή είχε την “ελευθερία της βούλησης”, δεν υπάκουσε τις εντολές του θεού και θέλησε σύμφωνα με τον μύθο τους να δοκιμάσει τους καρπούς του απαγορευμένου “δένδρου ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ του καλού και του κακού”. Αυτό σύμφωνα με τον μύθο πάντα, έφερε μια τεράστια αναστάτωση σε αυτό το υλικό σύμπαν και ταυτόχρονα έφερε την Πτώση του ανθρώπου, στην γύμνια, τον πόνο, τον κόπο, τον ιδρώτα και γενικά τα προβλήματα που όλοι γνωρίζουμε και φυσικά έφερε και το “κακό”. Η θεμελιώδης ιδεοληψία για να δικαιολογήσει την ύπαρξη του “κακού” λοιπόν, όχι ως προϊόν των προικών που έδωσε υποτίθεται ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά σαν ξεκάθαρη απόφαση του ίδιου του ανθρώπου που ξεπέρασε αυτές τις προίκες, είναι η περίφημη “ελεύθερη βούληση” που τονίζει επιπλέον αυτή την ελευθερία που ο θεός τους υποτίθεται του έδωσε αν και φυσικά πάντα σύμφωνα με τον μύθο τους είναι και αυτή που τον κατέστρεψε και έφερε το “προπατορικό αμάρτημα”.

Σύμφωνα με την παρανοϊκή αυτή διδασκαλία, ο άνθρωπος είναι μεν ελεύθερος να αποφασίσει και να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ό,τι και να αποφασίσει, το “σχέδιο του Θεού” είναι ένα και δεδομένο και η κατάληξη θα είναι μία που ο θεός τους την γνωρίζει και που περιγράφεται κάπως στα Ευαγγέλια και την Αποκάλυψη. Το ότι η “ελεύθερη βούληση” και το “σχέδιο του Θεού” δεν μπορούν να υπάρχουν ταυτόχρονα, είναι κάτι που επίσης δεν απασχολεί αυτούς που τα πιστεύουν αυτά, γιατί είναι πολύ υψηλά νοήματα για να κατανοηθούν από “φτωχούς τω πνεύματι”.

Το πρόβλημα φυσικά είναι οι ίδιες οι γραφές και η ιστορία του Χριστιανισμού, αλλά ακόμα και η σημερινή τους πράξη, που αυτή την “ελεύθερη βούληση” δεν την πιστεύουν καν και ακόμα περισσότερο δεν την επιτρέπουν, τόσο οι ίδιοι οι πιστοί, όσο και ο ίδιος ο θεός όπως φαντάζονται. Θα δούμε λοιπόν τι περίεργα νοητικά τερτίπια οφείλουν να χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν αυτή την φοβερή αντίφαση …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Πρόλογος
Διαβάζουμε σε αρκετούς χριστιανικούς απολογητικούς ιστότοπους, ότι οι αρχαίοι Έλληνες «προφήτευσαν» τον ερχομό του Ιησού. Δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι δεν αρκούνται μόνο στην υπεράσπιση των διαστρεβλώσεων στα ιουδαϊκά κείμενα, τα οποία άλλοτε «τεντώνουν» κι άλλοτε «κόβουν» από τα συμφραζόμενα, προκειμένου να τα κάνουν να μοιάζουν με δήθεν εκπληρωθείσες «προφητείες». Διαστρεβλώνουν επίσης και την αρχαιοελληνική γραμματεία. Η απάτη όμως γίνεται κατάδηλη με μια απλή ανάγνωση ολόκληρου του επίμαχου αποσπάσματος ή κεφαλαίου. Δυστυχώς, λίγοι είναι εκείνοι που μελετούν ώστε να έχουν δική τους άποψη. Οι περισσότεροι αρκούνται σε όσα τους προσφέρουν οι χριστιανικές ιστοσελίδες.

Προφητεύει ο Σωκράτης τον ερχομό του Χριστού; Προφητεύει ο Αισχύλος την λύτρωση και την κατάβαση του Μεσσία στον Άδη για την «σωτηρία»; Προφητεύει ότι ο Χριστός θα γεννηθεί από Παρθένο; Είπαν κάτι οι Σίβυλλες για τον Χριστό; Μίλησε σχετικά ο σοφός νομοθέτης Σόλων, ο πανεπιστήμων Αριστοτέλης, ο Θουκυδίδης, οι επτά σοφοί, ο Μένανδρος;

Όσο αστεία και αν φαίνονται αυτά σε όσους έχουν μια κάποια επαφή με τα κλασσικά κείμενα, εντούτοις υπάρχουν απολογητικές ιστοσελίδες που προπαγανδίζουν αυτά τα απίστευτα ψέματα, προκειμένου να πείσουν τους πιστούς τους ότι ο Χριστιανισμός «προφητεύονταν» από την αρχαιότητα. Και το τραγικότερο είναι ότι αρκετοί τα πιστεύουν, χωρίς να έχουν διαβάσει ποτέ τα κείμενα αυτά!

Θα τα πάρουμε τα πράγματα κατά σειρά και κατά τάξη, ώστε με πολύ απλό τρόπο να δείξουμε και αυτήν την Χριστιανική απάτη. Ας αναλογιστούν οι πιστοί ποιους εμπιστεύονται …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Από τις 14 επιστολές που αποδίδονται στον Παύλο, οι ειδικοί ερευνητές θεωρούν γνήσιες μόνο τις 7. Συγκεκριμένα, η «Προς Ρωμαίους», η «Προς Κορινθίους Α΄» και «Β΄», η «Προς Γαλάτας», η «Προς Φιλιππησίους», η «Προς Θεσσαλονικείς Α΄», και η «Προς Φιλήμονα», είναι εκείνες που θεωρούνται γνήσιες. Οι υπόλοιπες είναι ψευδεπίγραφες και πλαστές. Η χρήση του ονόματος του Παύλου από τους άγνωστους συντάκτες των επιστολών αυτών, δείχνει το κύρος του Παύλου μεταξύ των πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων. Έτσι λοιπόν, 7 από τα 27 βιβλία που απαρτίζουν το σύνολο των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, ανήκουν στον Παύλο. Είναι ο πρώτος χριστιανός εκκλησιαστικός συγγραφέας του οποίου διασώζονται γραπτά. Γράφει μεταξύ των ετών 49-60 κ. ε, και πολύ νωρίτερα από την συγγραφή των τεσσάρων «κανονικών» ευαγγελίων. Ο ρόλος του υπήρξε καταλυτικός ως προς την διάδοση της πρωτοχριστιανικής πίστης τόσο στους Ιουδαίους της διασποράς όσο και στους εθνικούς. Για αυτόν τον λόγο, κρίνεται απαραίτητο να παρουσιαστεί το προφίλ του Παύλου από κριτική σκοπιά, που θα βασιστεί στα ίδια του τα γραπτά και στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων».

Οι αντιφάσεις στην ομολογία της «μεταστροφής» του Παύλου
Η «μεταστροφή» του Παύλου στην οδό προς την Δαμασκό, όπου είχε πάει να συλλάβει όσους και όσες είχαν ασπαστεί το χριστιανικό κήρυγμα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα άλλοθι προκειμένου να γίνει η αρχή της διεκδίκησης της «θείας» αυθεντίας. Η ιστορία του Παύλου ξεκινάει ουσιαστικά από το 9ο κεφάλαιο των «Πράξεων», όπου αναφέρεται η μεταστροφή του. Σύμφωνα με την περιγραφή στο βιβλίο των «Πράξεων», άστραψε ένα πολύ δυνατό φως από τον ουρανό, και άκουσε την φωνή του Ιησού. Την ίδια φωνή, άκουσαν και όσοι τον ακολουθούσαν…

«οἱ δὲ ἄνδρες οἱ συνοδεύοντες αὐτῷ εἱστήκεισαν ἐννεοί, ἀκούοντες μὲν τῆς φωνῆς μηδένα δὲ θεωροῦντες» (κεφ. 9:7).

Όταν αργότερα θα κάνει την ομολογία του μπροστά σε σύμμεικτο ακροατήριο που αποτελείτο από Ιουδαίους και ιουδαΐζοντας χριστιανούς, θα πει ότι οι παρευρισκόμενοι δεν άκουσαν την φωνή…

«οἱ δὲ σὺν ἐμοὶ ὄντες τὸ μὲν φῶς ἐθεάσαντο καὶ ἔμφοβοι ἐγένοντο• τὴν δὲ φωνὴν οὐκ ἤκουσαν τοῦ λαλοῦντός μοι» (κεφ. 22:9).

Μερικοί ισχυρίζονται ότι η φράση «την φωνήν ουκ ήκουσαν», εννοεί όχι ότι δεν άκουσαν κυριολεκτικά την φωνή, αλλά ότι δεν κατάλαβαν τι λέει. Αυτός ο ανόητος ισχυρισμός καταπίπτει από τον ίδιο τον Παύλο, ο οποίος ομολογώντας στον βασιλιά Αγρίππα, αναφέρει ότι η φωνή του Κυρίου που του μίλησε, μίλησε στην εβραϊκή διάλεκτο…

«πάντων δέ καταπεσόντων ἡμῶν εἰς τὴν γῆν ἤκουσα φωνὴν λαλοῦσαν πρός με καὶ λέγουσαν τῇ Ἑβραΐδι διαλέκτῳ Σαοὺλ Σαούλ τί με διώκεις» (κεφ. 26:14). Συνεπώς, μίλησε στην ίδια τους την γλώσσα.

Όμως, οι διαφορές στην «ομολογία» δεν σταματούν εδώ …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Στο παρόν άρθρο, θα δούμε διάφορα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται συχνά από απολογητές. Το ότι διαλύουν την πλάνη των άθεων όπως λένε και φυσικά αναφέρουν διάφορες σχετικές περιπτώσεις ή θεωρίες για να τα χρησιμοποιήσουν ως επιχειρήματα.

Τί είναι ο άθεος όπως το εννοούν;
Όπως έχω ήδη αναφέρει, ο όρος αθεΐα για τους αρνητές όλων των θρησκειών είναι αδόκιμος, γιατί η κάθε θρησκεία Εκκλησία κ.λπ. τον χρησιμοποιεί διαφορετικά, αλλά ακόμα χειρότερα δεν είναι σαφώς προσδιορισμένη η έννοια του θεού, αφού ανά πίστη, κουλτούρα, θρησκεία κ.λπ. είναι διαφορετική, και σε αυτήν αποδίδονται και άλλες ιδιότητες η θρυλούμενες ιστορικές δράσεις. Άρα άσχετα από την ορολογία των χριστιανών, θα θεωρήσω αυτόν τον όρο σε όσο με αφορά, ως δηλωτικό του σκεπτικιστή, που θέλει να έχει ο ίδιος και οι γύρω του πνευματική ελευθερία και να σκέπτεται χωρίς καταναγκασμούς ή προκαταλήψεις και φυσικά δεν πείθεται από ιδεοληψίες περί φανταστικών οντοτήτων, ούτε υιοθετεί καταστάσεις από την στιγμή που δεν υπάρχουν καθολικές αποδείξεις, αλλά είναι προϊόντα των ιδεοληψιών αυτών.

Βέβαια, όπως θα διαπιστωθεί, οι απολογητές σε αυτόν τον όρο προσθέτουν ότι θέλουν και ότι τους βολεύει, φτιάχνοντας ένα αρκετά μεγάλο τσουβάλι που χωράει πολλά. Το ίδιο συμβαίνει και στα ΜΜΕ ή στην κοινωνία συχνά, ακριβώς λόγω της ανυπαρξίας ορισμού και του επηρεασμού της Εκκλησίας, ως άθεος μπορεί να ονομαστεί ο οποιοσδήποτε είναι αδιάφορος ή δεν είναι ή φαίνεται καλός χριστιανός ή έκανε κάτι που δεν τους είναι αρεστό.

Φυσικά, δεν τους ενοχλούν οι αδιάφοροι. Αδιάφοροι πάντα υπήρχαν, απλά παλαιότερα δεν φαινόταν γιατί υποκρίνονταν, τους απασχολούν όμως αυτοί που ωριμάσαν πνευματικά και απέρριψαν συνειδητά τους αστήρικτους ισχυρισμούς της θρησκείας στην οποία μεγάλωσαν και μέσα στην οποία θεωρήθηκαν ποίμνιο χωρίς να ερωτηθούν. Είναι αυτοί που μέσα από την γνώση της ιστορίας ή της επιστήμης ή ακόμα και την θεολογική και φιλοσοφική μελέτη, κατάλαβαν ότι πίσω από την θρησκεία, υπάρχει μόνο ιδεοληψία και μια επιπλέον μεγάλη εξουσία για να ελέγχει τους ανθρώπους. Τους ενοχλούν γιατί αυτοί είναι που έχουν την γνώση να καταρρίψουν τις ιδεοληψίες τους και να συμπαρασύρουν και άλλους, να οδηγήσουν όλο και περισσότερους να σκέπτονται λογικά.

Φυσικά, υπάρχουν και οι ιδεοληπτικοί ακραίων σοσιαλιστικών θεωριών, που είναι στην ουσία ανταγωνιστές για το ποίμνιο, αλλά οι σχέσεις τους με τους θρήσκους κυμαίνονται από την αγάπη στο μίσος. Ο όρος άθεος για αυτούς δεν έχει σχέση με εμάς τους σκεπτικιστές, όπως θα δείτε και πάρα κάτω …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…