«Ακριβώς όπως οι τσαρλατάνοι αυτών των λατρειών εκμεταλλεύονται την αφέλεια των εύπιστων και τους τραβούν από τη μύτη, έτσι γίνεται και με τους χριστιανούς δασκάλους· κάποιοι από αυτούς δεν θέλουν καν να διατυπώσουν ούτε να ακούσουν ένα επιχείρημα πάνω σε αυτά που πιστεύουν, προτιμώντας το “πίστευε και μη ερεύνα” και “η πίστη σου θα σε σώσει”, και “η σοφία αυτού του κόσμου είναι κακό πράγμα”, ενώ το να είσαι απλοϊκός είναι καλό».
(Κέλσος, «Αληθής λόγος»)

Σχέση πίστης-βιώματος
Όλες οι θρησκείες ζητούν την «πίστη¨από τους ακολούθους τους. Πίστη σε πράγματα που πρέπει να δεχτούν εκ των προτέρων ως έγκυρα. Σε «δόγματα». Και δεν είναι μόνο ο Χριστιανισμός με τα ποικίλα ρεύματά του. Κατά την άποψή μου, δόγματα έχουν και οι θρησκείες που θεωρούνται «αδογμάτιστες». Όμως, πόσο αδογμάτιστη μπορεί να είναι μια θρησκεία, όπως για παράδειγμα ο Ινδουισμός, που δέχεται ότι υπάρχει μια απόλυτη απρόσωπη πραγματικότητα (το Βράχμαν) και ότι η ψυχή του καθενός μας αποτελεί μέρος αυτής της πραγματικότητας (το «Άτμαν»); Και ότι πρέπει κανείς να ενωθεί με αυτήν την «πραγματικότητα»;

Όταν ήμουν πιστός, η αγαπημένη μου επιστολή από την Καινή Διαθήκη ήταν η προς «Εβραίους». Ειδικά, το κεφάλαιο έντεκα, το λεγόμενο «κεφάλαιο της πίστεως». Πάντοτε θαύμαζα όλα τα παραδείγματα των πιστών ανθρώπων που αναφέρονται εκεί. Ωστόσο, ποτέ δεν είχα προσέξει ότι σε αυτό το κεφάλαιο φανερώνεται ο μηχανισμός που προκαλεί την «εμπειρία», το «βίωμα», με κινητήριο μοχλό την «πίστη».

Η πίστη ορίζεται ως εξής, εκεί: «Εστίν δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων· εν ταύτη γαρ εμαρτυρήθησαν οι πρεσβύτεροι» («Προς Εβραίους», 11:1-2). Στους παραπάνω στίχους, παρατηρούμε ότι «πίστη» και «ελπίδα» πάνε μαζί, και δίνουν υπόσταση και βεβαιότητα για πράγματα που δεν βλέπονται και δεν ελέγχονται. Αυτές οι «βεβαιότητες» είναι υποκειμενικές. Δεν αποδεικνύονται στην πραγματικότητα, αλλά ανήκουν στην «εμπειρία».

Σε άλλο μέρος της Καινής Διαθήκης, αναφέρεται ότι η «ελπίδα» λειτουργεί ως εργαλείο για να περιμένει κανείς κάτι το οποίο δεν το βλέπει ακόμα. «Ελπίς δε βλεπομένη ουκ εστίν ελπίς· ο γαρ βλέπει τις τι και ελπίζει; Ει δε ο ου βλέπομεν ελπίζομεν δι’ υπομονής απεκδεχόμεθα» («Προς Ρωμαίους», 8:24-25). Όλα αυτά πρέπει να στηριχθούν στις μαρτυρίες των «πρεσβυτέρων», ανθρώπων δηλαδή που έχουν την σχετική εμπειρία και οι οποίοι θεωρούνται «αυθεντίες» και που λειτουργούν ως «οδοδείκτες» για τους λοιπούς. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Χριστιανισμό, αλλά αφορά γενικότερα τις θρησκευτικές παραδόσεις. Είτε τον πούμε «πρεσβύτερο», είτε «γέροντα», είτε «άγιο πατέρα», είτε «γκουρού», είτε «φωτισμένο», όλα έχουν την σημασία του «πνευματικού οδηγού» που χειραγωγεί τον μυούμενο.

Ποιός όμως χρειάζεται «ελπίδα» και «πίστη» παρά ο απελπισμένος; Και ο απελπισμένος είναι αδύναμος. Σε τέτοιους ανθρώπους απευθύνονται όλοι οι «απατεώνες του πνεύματος», όπως θα τους έλεγε και ο Νίτσε …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

“Είναι δυνατόν τόσοι μάρτυρες να έδωσαν την ζωή τους για έναν μύθο;”
Μια συχνή ερώτηση από τους απολογητές, που για αυτούς δεν είναι ερώτηση αλλά “διαπίστωση” και σημαντικό επιχείρημα όπως νομίζουν. Σίγουρα η ποσότητα είναι ένα θέμα που δεν μπορείς να αγνοήσεις, είναι όμως η ποσότητα η ένδειξη για κάτι ποιοτικό; Είναι ένδειξη για κάτι αληθές; Μάλιστα, όταν αναφερόμαστε στην ιστορία έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί ο Φασισμός χρησιμοποίησε συχνά την λογική της πλειοψηφίας για να πετύχει τους σκοπούς του. Το λάθος αυτό συμπέρασμα προέρχεται από την “συμπεριφορά αγέλης”: “Ό,τι πιστεύει η ομάδα που ανήκουμε είναι και το σωστό, όσο πιο μεγάλη η ομάδα τόσο σωστότερο”.

Η αρχή της πλειοψηφίας
Δυστυχώς η ποσότητα δεν αντιστοιχεί με την ποιότητα. Αυτό είναι ξεκάθαρο σε όποιον έχει λίγο μυαλό. Σε μια κοινωνία και στο επίπεδο των ανθρώπων που την απαρτίζουν, αν επικρατεί η γνώση και η λογική δεν θα υπήρχε πρόβλημα με την δόξα της πλειοψηφίας. Δυστυχώς, οι πολλοί παρασέρνονται εύκολα, από τους δημαγωγούς, από τους εμπόρους, από τους διαφημιστές, από τα ΜΜΕ, από αυτούς που ομιλούν ωραία και ευχάριστα και αυτούς που χαϊδεύουν τα συναισθήματα και σκοτίζουν την λογική. Η ποιότητα λοιπόν προέρχεται από ένα συνδυασμό παραγόντων, που δυστυχώς αν και θα έπρεπε, δεν είναι στις προτεραιότητες μας η ανάδειξή τους. Μερικοί τέτοιοι παράγοντες είναι η γνώση και διάκριση των ανθρώπων, η μόρφωσή τους, η κοινωνική συνοχή σε βασικές αρχές, η προτεραιότητα του νόμου. Πώς όμως και γιατί είναι σημαντική η αρχή της πλειοψηφίας; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με τον τρόπο που κατασκευάζονται, πλαστογραφούνται και διασκευάζονται οι «προφητείες», προκειμένου να ταιριάζουν σε όσα υποτίθεται ότι προλέγουν. Θα γίνει μία μικρή αναφορά στις βιβλικές «προφητείες», αλλά το μεγαλύτερο βάρος θα δοθεί στις εξωβιβλικές. Σε εκείνες με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενεές και γενεές και που γαλουχούνται ακόμα και στα σύγχρονα χρόνια. Ιστολόγια, τηλεβιβλιοπαρουσιάσεις, αναρτήσεις βίντεο στο Διαδίκτυο, είναι κάποια από τα μέσα με τα οποία διασπείρεται η δεισιδαιμονία. Τσέπες γεμίζουν με χρήματα και αφελείς συνάνθρωποί μας πέφτουν θύματα παραπληροφόρησης από τους επιτήδειους. Για τις βιβλικές, θα γραφτεί αναλυτικό άρθρο ξεχωριστά, εν ευθέτω χρόνω.

Η προφητεία και τα είδη της
Η «προφητεία» λοιπόν, είναι μορφή θρησκευτικού λόγου. Υποτίθεται ότι είναι λόγος εμπνευσμένος από τον ίδιο τον Θεό, που εκφράζει κάποια «αποκάλυψη» για το μέλλον και δίδεται τους «προφήτες». Στην δεύτερη επιστολή που είναι γραμμένη επ’ ονόματι του «Πέτρου», υπάρχει ένα διαφωτιστικό χωρίο: «Πάσα προφητεία γραφής ιδίας επιλύσεως ου γίνεται· ου γαρ θελήματι ανθρώπου ηνέχθη ποτέ προφητεία αλλ’ υπό πνεύματος αγίου φερόμενοι ελάλησαν οι άγιοι θεού άνθρωποι» (Β΄ Πέτρου, 1:20-21).

Η «προφητεία» δεν διασαφηνίζεται από τον ίδιο τον «προφήτη». Αυτό σημαίνει ότι ο «προφητικός» λόγος δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά χρήζει ερμηνείας. Και ένα πρώτο ερώτημα που έρχεται στο νου μας, είναι γιατί ο Θεός να μην δίνει το μήνυμά του με σαφή και αδιαμφισβήτητο τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο, θα έπαυε κάθε αντιλογία και θα αποδεικνύονταν περίτρανα ότι η χριστιανική θρησκεία είναι πράγματι αληθινή όπως και ο Θεός που πρεσβεύει. Οι αρχαίοι έλεγαν «σοφόν το σαφές».

Όπως θα δούμε παρακάτω, στις περισσότερες περιπτώσεις η ερμηνεία της «προφητείας» προσαρμόζει την «προφητεία» στο γεγονός που υποτίθεται ότι προλέγει …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Εισαγωγή
Στην απολογητική ιστοσελίδα της ΟΟΔΕ, διαβάζουμε ένα άρθρο τους, που υποτίθεται ότι αναιρεί το «παράδοξο του Επίκουρου». Θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον να απαντήσουμε στο άρθρο τους, μιας και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, ώστε να καταδειχτεί όχι μόνο το παράλογο των χριστιανικών θεολογικών ισχυρισμών, αλλά επιπλέον να φανεί η ανωτερότητα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης έναντι της ανεπαρκούς χριστιανικής πίστεως. Θα απαντήσουμε παραθέτοντας και «σπάζοντας» το άρθρο τους κομμάτι-κομμάτι, ώστε να γίνεται κατανοητό που δίδεται η απάντηση κάθε φορά. Οι ισχυρισμοί της ΟΟΔΕ, βρίσκονται εντός παραθέσεως.

Το επικούρειο παράδοξο
Στην ιστοσελίδα epicuros.gr, που ασχολείται με την διδασκαλία του Επίκουρου, παρατίθεται ως εξής…

Ο Θεός, είπε (ο Επίκουρος), είτε θέλει να απομακρύνει το κακό και δεν μπορεί, είτε μπορεί και δεν θέλει, είτε ούτε θέλει ούτε μπορεί, είτε και θέλει και μπορεί. Εάν θέλει και δεν μπορεί, είναι ανίσχυρος, πράγμα που δεν ταιριάζει σε θεό• εάν μπορεί και δεν θέλει, τότε είναι ζηλόφθονος, το οποίο επίσης είναι ξένο προς τον θεό• εάν ούτε θέλει ούτε μπορεί, είναι και ζηλόφθονος και ανίσχυρος και ως εκ τούτου δεν είναι θεός• εάν (τέλος) και θέλει και μπορεί, το οποίο μόνον στον θεό αρμόζει, τότε από που προέρχεται το κακό ή γιατί δεν το απομακρύνει;

Επίσης, υπάρχει ένα ακόμα απόσπασμα από το έργο του Σέξτου του Εμπειρικού «Πυρρώνειες Υποτυπώσεις». Το αναφέρουμε και αυτό, διότι το αναφέρει και η ΟΟΔΕ στο άρθρο της.
Ο Σέξτος, στο τρίτο βιβλίο, αναφέρεται στο ζήτημα της υπάρξεως του Θεού και προσπαθεί με την ισοσθένεια των λόγων (δηλαδή, με το να υπάρχουν δύο ή περισσότερες διαφορετικές και αντίθετες μεταξύ τους απόψεις για το ίδιο θέμα), να δείξει ότι πρέπει πολλές φορές να αναστέλλουμε την κρίση μας και να τηρούμε αυτό που έλεγαν οι Σκεπτικοί, την «εποχή», μη εκφέροντας δογματική κρίση. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, γίνεται μνεία περί της θεϊκής πρόνοιας.

Αντιγράφουμε από την ίδια ιστοσελίδα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Μπορεί ο άνθρωπος να ρυθμίζει αυτοβούλως τις ιδιότητες και τα συναισθήματα του θεού του;

Σύμφωνα με την χριστιανική θεολογία, ο Θεός όπως και να τον φαντάζεται ο κάθε χριστιανός, είτε σαν Ιεχωβά, είτε σαν Ιησού, είτε σαν το Πνεύμα του Γιαχβέ, είτε όλοι μαζί σαν μια ωραία παρέα, έφτιαξε–κατασκεύασε τον άνθρωπο από αγάπη, τον προίκισε με κάποια προσόντα από αγάπη, έφτιαξε επίσης έναν ολόκληρο κόσμο–σκηνικό, για να ζει μέσα σε αυτό και να πολλαπλασιάζεται από αγάπη, και τον άφησε να κάνει ό,τι θέλει, από αγάπη. Μάλιστα θεωρούν ότι η ελευθερία είναι ένα από τα κυρίαρχα αγαθά του ανθρώπου και ειδικά της χριστιανοσύνης. Ερμηνεύοντας αποκεκομμένα λάθος μια φράση του Ευαγγελίου, λένε συχνά ότι “μόνο όποιος θέλει τον ακολουθεί”, μολονότι το κείμενο δεν το λέει αυτό, αντίθετα λέει σε άλλο σημείο: “Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός μου” που μάλλον είναι αντίθετο με αυτό που θέλουν να μας πουν.

Έτσι, πάντα με τον μύθο και τα επιλεκτικά τσιτάτα αυτά, ο άνθρωπος, όπως φαντάζονται, ζούσε κάποτε σε έναν “τέλειο κόσμο”, τον Παράδεισο, σε μια πλήρη ευδαιμονία και χωρίς προβλήματα, χωρίς κόπο, έτρωγε από τα έτοιμα που του είχε ήδη προμηθεύσει ο θεός του για αυτόν και μόνον.

Αλλά ο άνθρωπος επειδή είχε την “ελευθερία της βούλησης”, δεν υπάκουσε τις εντολές του θεού και θέλησε σύμφωνα με τον μύθο τους να δοκιμάσει τους καρπούς του απαγορευμένου “δένδρου ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ του καλού και του κακού”. Αυτό σύμφωνα με τον μύθο πάντα, έφερε μια τεράστια αναστάτωση σε αυτό το υλικό σύμπαν και ταυτόχρονα έφερε την Πτώση του ανθρώπου, στην γύμνια, τον πόνο, τον κόπο, τον ιδρώτα και γενικά τα προβλήματα που όλοι γνωρίζουμε και φυσικά έφερε και το “κακό”. Η θεμελιώδης ιδεοληψία για να δικαιολογήσει την ύπαρξη του “κακού” λοιπόν, όχι ως προϊόν των προικών που έδωσε υποτίθεται ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά σαν ξεκάθαρη απόφαση του ίδιου του ανθρώπου που ξεπέρασε αυτές τις προίκες, είναι η περίφημη “ελεύθερη βούληση” που τονίζει επιπλέον αυτή την ελευθερία που ο θεός τους υποτίθεται του έδωσε αν και φυσικά πάντα σύμφωνα με τον μύθο τους είναι και αυτή που τον κατέστρεψε και έφερε το “προπατορικό αμάρτημα”.

Σύμφωνα με την παρανοϊκή αυτή διδασκαλία, ο άνθρωπος είναι μεν ελεύθερος να αποφασίσει και να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ό,τι και να αποφασίσει, το “σχέδιο του Θεού” είναι ένα και δεδομένο και η κατάληξη θα είναι μία που ο θεός τους την γνωρίζει και που περιγράφεται κάπως στα Ευαγγέλια και την Αποκάλυψη. Το ότι η “ελεύθερη βούληση” και το “σχέδιο του Θεού” δεν μπορούν να υπάρχουν ταυτόχρονα, είναι κάτι που επίσης δεν απασχολεί αυτούς που τα πιστεύουν αυτά, γιατί είναι πολύ υψηλά νοήματα για να κατανοηθούν από “φτωχούς τω πνεύματι”.

Το πρόβλημα φυσικά είναι οι ίδιες οι γραφές και η ιστορία του Χριστιανισμού, αλλά ακόμα και η σημερινή τους πράξη, που αυτή την “ελεύθερη βούληση” δεν την πιστεύουν καν και ακόμα περισσότερο δεν την επιτρέπουν, τόσο οι ίδιοι οι πιστοί, όσο και ο ίδιος ο θεός όπως φαντάζονται. Θα δούμε λοιπόν τι περίεργα νοητικά τερτίπια οφείλουν να χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν αυτή την φοβερή αντίφαση …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…