Με αφορμή ένα video του Δρ. Φιλήμονα Τυλλιανάκη, (ευαγγελικού) πολλά από τα σημεία του οποίου έχουν ήδη απαντηθεί σε άλλο αντίστοιχο εδώ, αλλά και αυτού του κειμένου του θεολόγου Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη, θα ασχοληθούμε με την πραγματική σχέση πίστης-Εκκλησίας και επιστήμης, όπως έχει φανεί στην ιστορία και φαίνεται δυστυχώς ακόμα.
Μπορεί σήμερα να μην βλέπει ο κόσμος τις θρησκείες όπως ακριβώς ξεκίνησαν και έδρασαν στον κολοφώνα της δόξης τους, αλλά η ιδεολογία τους δεν έχει αλλάξει.
Όλες οι μονοθεϊστικές τουλάχιστον θρησκείες, δεν είναι απλά λατρείες και πεποιθήσεις, αλλά αξιακά συστήματα, που θέλουν να καλύψουν κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, ενώ ταυτόχρονα θέλουν να επεκταθούν παντού. Ενυπάρχει λοιπόν σε αυτές ο ολοκληρωτισμός. Ο ολοκληρωτισμός όμως είναι αντίθετος με την άλλη άποψη, με τον διάλογο και με την έρευνα που είναι η επιστήμη.
Η πίστη και ειδικά η θρησκευτική (έχοντας πάντα στον νου την χριστιανική φυσικά) στηρίζεται σε συγκεκριμένες πεποιθήσεις. Είναι η παραδοχή “αληθειών” που προήλθαν από την θρησκευτική παράδοση, δηλαδή τα γραπτά συγκεκριμένων υποτίθεται ανθρώπων, που αναφέρουν ότι οι ίδιοι ή άλλοι, μίλησαν με τον θεό και τους τις απεκάλυψε, ή αυτών που ανέφεραν την έλευση του ίδιου του θεού στην Γη, όπου ενσαρκώθηκε σαν άνθρωπος και δίδαξε κάποιους μαθητές του αυτές τις “αλήθειες” … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
Οι αναγνώστες του χώρου αυτού το γνωρίζουν ήδη, άλλωστε έχουμε γράψει και επιχειρηματολογήσει αρκετά για αυτό, όχι μόνο για την πανδημία και την διασπορά του ιού μέσα από μονές και εκκλησίες, αλλά γενικά για την Επιστήμη και την σχέση με την θρησκεία.
Από την πλευρά των απολογητών όμως, έχει ξεκινήσει μια αγωνιώδης προσπάθεια να μας πείσουν ότι η σχέση αυτή είναι άριστη και μέσα στα πλαίσια αυτά, εμφανίστηκε μία παρουσίαση – video με 13 “επιστημονικές” έρευνες, που υποτίθεται ότι αποδεικνύουν την αγαστή αυτή σύμπνοια, και από τον αριθμό των θεάσεων (135 ημερησίως) είναι σίγουρο ότι θα κυκλοφορεί στο μέλλον ευρέως, ως σχετική και υποτιθέμενη απάντηση για το θέμα αυτό.
Διοργανωτής αυτού είναι ένα κανάλι του youtube που ονομάζεται «Ορθοδοξία», και ο βασικός ομιλητής είναι ο κύριος Δ.Γ. Θεοχάρης, καθηγητής Φυσικής σε ιδιωτικό σχολείο, με μάστερ στα Μαθηματικά και Οικονομικά, με πιστοποίηση στην Εκπαίδευση Ενηλίκων και στο Μπράιγ, μέλος της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών και της Μενσα IQ και με πολλά άρθρα στο ενεργητικό του όπως μας τον παρουσιάζει το κανάλι αυτό και ο παρουσιαστής του καναλιού αυτού, ονόματι Κωνσταντίνος, και το οποίο μπορεί να ιδωθεί εδώ .
Είναι προφανές ότι το γεμάτο αυτό βιογραφικό προϊδεάζει θετικά κάποιον που θεωρεί ότι πράγματι μιλάμε για έναν αναγνωρισμένο επιστήμονα. Στην πράξη θα δούμε κατά πόσον ισχύει αυτό.
Πριν ακόμα ξεκινήσει η κύρια παρουσίαση και ενώ εμφανίζει κάποια σύντομα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την μιάμισης ώρας αυτή προσπάθεια για να μας προϊδεάσει για την συνέχεια, αναφέρονται τρεις χαρακτηριστικές ατάκες: … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
Σήμερα θα διερευνήσουμε μια νέα σειρά θαυμάτων που κυκλοφορεί τελευταία σε σχέση με τις εκκλησίες που “δεν καίγονται από την φωτιά”.
Έχω τονίσει αρκετές φορές ότι ο Χριστιανισμός και ειδικότερα η ακραία του έκφραση που είναι η Ορθοδοξία, θέλουν συνέχεια και απεγνωσμένα θαύματα, όπως περίπου η θρησκεία από την οποίαν ξεπήδησαν, αφού υποτίθεται ότι σύμφωνα με τα Ευαγγέλια οι εβραίοι ζητούσαν συνέχεια “σημεία και τέρατα”. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είχαμε την γέννεση νέων θαυμάτων αυτές τις μέρες, με εκκλησάκια, μοναστήρια κ.λπ. που “δεν καίγονται” επειδή “το θέλησε ο Θεός”, καθώς και λιτανείες που ρίχνουν βροχή. Θα διερευνήσουμε λοιπόν αυτά τα φαινόμενα για να ξέρουμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Είχαμε λοιπόν την τραγική ατυχία να έχουμε και φέτος μια σειρά πυρκαγιών, που λόγω του έντονα παρατεταμένου καύσωνα που προηγήθηκε και της μηδενικής σχεδόν υγρασίας, να δημιουργηθούν υπερπυρκαγιές, που τροφοδοτούμενες από την σωρεία καύσιμης ύλης που είχε συσσωρευτεί στα μη καθαρισμένα μας δάση, και την απροσεξία ή αμέλεια, ή την εσκεμμένη δράση κάποιων επικινδύνων ή μικρόνοων ή ακόμα και φυσικών φαινομένων, να κατακάψουν τεράστιες εκτάσεις σε Εύβοια – Αττική – Ηλεία και μικρότερες σε άλλα μέρη.
Φυσικά όπως πάντα ο κρατικός μηχανισμός ήταν πρακτικά ανέτοιμος στην μακροχρόνια πρόληψη -ποιός άλλωστε καθαρίζει πραγματικά τα δάση; Αλλά και στην άμεση απάντηση, με αποτέλεσμα οι φωτιές να επεκταθούν γρήγορα και να είναι αδύνατον πλέον να σβήσουν, αφού λόγω του τεράστιου θερμικού φορτίου, το νερό που πέφτει με σκοπό να την σβήσει, να εξαερώνεται πριν καν φθάσει στο χώμα. Μια παρόμοια φωτιά έκαψε πριν 3 χρόνια 102 ανθρώπους στο Μάτι, ενώ το 2007, 37 ανθρώπους στην Ηλεία. Σήμερα τουλάχιστον η Πολιτεία μας βελτιώθηκε στο θέμα της έγκαιρης ενημέρωσης και της γρήγορης εκκένωσης, κάτι που είναι θετικό στο να μην θρηνούμε νεκρούς, ίσως το μόνο θετικό μέχρι στιγμής.
Το πρώτο πράγμα που θέλω να ξεκαθαρίσω, είναι ότι δεν υπάρχει καμία παράδοση για την μεταφορά του Αγίου Φωτός όπως την έχουμε συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες. Δηλαδή με κρατικά έξοδα, τόσο στην υποδοχή όσο και την διανομή του σε όλη την επικράτεια, αλλά και για την υποδοχή του ως αρχηγού κράτους. Αυτή η επονείδιστη για την λογική διαδικασία από μόνη της, δείχνει την αντιμετώπιση μιας φλόγας ως ξεχωριστής οντότητας που αξίζει τιμών από ένα κράτος, δηλαδή ένα είδος ειδωλολατρείας.
Η αναφορά μιας άσβεστης ιερής φλόγας υπήρξε αρκετές φορές στην αρχαία εποχή, όπως επίσης έχουμε τελετές και αναφορές σε λαμπαδηδρομίες, δηλαδή μεταφορά φωτός σαν τελετουργία για θρησκευτικούς ή άλλους λόγους. Βέβαια οι αρχαίοι έχουν κατηγορηθεί ως ειδωλολάτρες και σε ένα τέτοιο πλαίσιο μπορεί να δικαιολογείται, αλλά τι κάνουν αντίστοιχα οι χριστιανοί; Οι χριστιανοί έχουν το Άγιο Φως.
Ας πάμε όμως σε μια άλλη ιδέα παραπλήσια με το Άγιο Φως, που αξίζει να ειπωθεί παράλληλα. Η ιδέα της αφής της Ολυμπιακής Φλόγας που ξεκίνησε το 1928. Η αφή αυτή γίνεται φυσικά με κάτοπτρο και τις διαθέσεις του φωτοδότη Ήλιου, αλλά είναι δημόσια και προφανής και σηματοδοτεί την έναρξη της μεγαλύτερης παγκόσμιας αθλητικής εκδήλωσης που έχει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα.
Η μεταφορά της όμως και η σχετική λαμπαδηδρομία μέχρι το στάδιο των αγώνων, ξεκίνησε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936. Ο συμβολισμός του όλου πλάνου έχει να κάνει με την έννοια της φωτιάς που έκλεψε ο Προμηθέας από τους θεούς για χρήση των ανθρώπων. Τελικά με την λογική και την πρακτικότητα. Είναι δηλαδή ένα ενδιαφέρον σύμβολο και η μεταφορά της φυσικά το ίδιο. Από όσο γνωρίζω, κανείς από την ολυμπιακή επιτροπή ούτε κάποιος άλλος ποτέ θεώρησε την ολυμπιακή φλόγα σαν μια ξεχωριστή οντότητα που χρήζει τιμών ας πούμε αρχηγού κράτους.
Οι ορθόδοξοι θεωρούν ότι πέρα από την θεωρούμενη θεϊκή προέλευση του Αγίου Φωτός, έχει αυτό και ιδιότητες που επίσης μεταφέρονται με την μεταφορά, άσχετα αν επίσης μαθαίνουμε ότι αυτό γίνεται για κάποια λίγα λεπτά της ώρας. Η μεταφορά του γινόταν παραδοσιακά με το καράβι που έφθανε μετά από μία εβδομάδα τουλάχιστον και φυσικά δεν γινόταν διανομή, αλλά όποιος ήθελε, πήγαινε στην Μητρόπολη ή στην Εξαρχία του Παναγίου Τάφου στην Πλάκα και το έπαιρνε.
Ο πρώτος που είχε την ιδέα της αεροπορικής του μεταφοράς και που την πραγματοποίησε τελικά από το 1988 ήταν ο Ιάκωβος Οικονομίδης ιδιοκτήτης πρακτορείου θρησκευτικού τουρισμού, που έκτοτε απέκτησε και τίτλο του Πατριαρχείου.
Τον πρώτο χρόνο, φαίνεται ότι η μεταφορά έγινε ιδιωτικά, αλλά τον επόμενο (κυβέρνηση Αν. Παπανδρέου) και έκτοτε ανέλαβε τα έξοδα του πρακτορείου το ελληνικό κράτος.
Από το 2001 ξεκίνησε και η “παράδοση” να γίνεται η υποδοχή με τιμές αρχηγού κράτους, ενώ από το 2002, όλη την μεταφορά και την διανομή πλέον ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών (υπ Γ. Παπανδρέου). Αυτά σύμφωνα με την wikipedia.
Η Athens Voice ταυτίζει την ανάληψη των εξόδων από το κράτος και την λαμπρή υποδοχή, ή έστω της ιδέας για αυτήν και η αποδοχή της έγινε αργότερα.
Η ιδέα της μεταφοράς του ξεκίνησε κατά πληροφορίες από την κα Λιάννη Παπανδρέου μια εποχή που μάθαμε ότι είχε επαφή με κάποιον συγκεκριμένο πνευματικό και άλλους επίσης πνευματιστές. Σε αυτό συνηγόρησε και ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Χρήστος Σαρτζετάκης που πρότεινε και άλλη μία “παράδοση”, να γίνεται η υποδοχή του στο αεροδρόμιο, με τιμές αρχηγού κράτους, και με στρατιωτικό άγημα κάτι που φαίνεται να ξεκίνησε όπως είδαμε αργότερα το 2001 (προεδρία Κ. Στεφανόπουλου). Μια “παράδοση” που σταμάτησε ευτυχώς φέτος και ελπίζουμε μόνιμα.
«Είμαι ο Ηράκλειτος· τι με τραβάτε πάνω κάτω, άμουσοι; Κόπιαζα όχι για σας αλλά γι’ αυτούς που με εννοούν. Ο ένας άνθρωπος είναι για μένα τρεις μυριάδες, και οι αμέτρητοι είναι κανένας. Τούτα θα πω και στην Περσεφόνη». (Επίγραμμα για τον Ηράκλειτο, από τη Παλατινή ανθολογία)
«Δεν πρέπει να ενεργούμε και να μιλάμε σαν κοιμισμένοι». (Ηράκλειτος, απ. 73)
(Τα αποσπάσματα είναι σε απόδοση Α. Κυριαζόπουλου).
Ο Ηράκλειτος μίλησε επίσης και για τα επίπεδα της ανθρώπινης συνείδησης. Τί είναι όμως η συνείδηση; Σύμφωνα με τα μεγάλα λεξικά, όπως των Liddell και Scott, του Δ. Δημητράκου, και του Ι. Σταματάκου, συνείδηση είναι η εσωτερική γνώση, η αντίληψη του έξω κόσμου σε σχέση προς το εγώ. Αυτή η εσωτερική αντίληψη διαθέτει επίπεδα. Δεν είναι σε όλους η ίδια. Ο Ηράκλειτος ιεραρχεί τα ανθρώπινα πνεύματα (με βάση τα δικά του κριτήρια), και διακρίνει τους «λίγους» από τους «πολλούς». Όσοι μελετάτε φιλοσοφικά κείμενα, οπωσδήποτε έχετε συναντήσει αυτήν την ποιοτική διάκριση. Αυτή δεν στηρίζεται ούτε στον πλούτο ούτε στην καταγωγή, αλλά στο κατά πόσο αξιώνει ο καθένας τον εαυτό του ώστε να είναι σε θέση να μην συγκαταλέγεται στη μάζα αλλά να είναι σε πορεία αυτοπραγμάτωσης. Μήπως και αυτό δεν προσιδιάζει με την ηρακλείτεια διδαχή περί της αέναης κίνησης και αλλαγής;
Σύμφωνα με τα αποσπάσματα, οι «πολλοί» γίνονται ασύνετοι (απ. 1 και 34), τους λανθάνουν πολλά παρότι ακούν και βλέπουν (απ. 1 και 72), δεν έχουν επίγνωση (απ. 17), ζουν απλά για να χορταίνουν σαν τα κτήνη- δηλαδή, δεν έχουν ανώτερα ενδιαφέροντα (απ. 29).
«Οι άνθρωποι από τη στιγμή που θα γεννηθούν θέλουν απλώς να ζήσουν και τελικά να πεθάνουν, ή μάλλον να αναπαυτούν, και αφήνουν πίσω τους παιδιά που κι αυτών η μοίρα είναι ο θάνατος» (απ. 20). Οι «λίγοι» διαλέγουν το αιώνιο και συνεχές κλέος. «Αντί για όλα τα θνητά πράγματα, οι άριστοι επιλέγουν μόνο ένα: την αιώνια δόξα. Αντίθετα, οι πολλοί αρκούνται στο να χορταίνουν σαν τα ζώα» (απ. 29). Ως επαΐοντες, πρέπει να είναι οι κριτές των πολλών που αγνοούν. «Είναι απόλυτα απαραίτητο κριτές των πολλών να είναι οι φιλόσοφοι» (απ. 35). Έστω και μόνο ένας άριστος αξίζει όσο αξίζουν μύριοι μέτριοι. «Για μένα ο ένας, αν είναι άριστος, αξίζει όσο δέκα χιλιάδες» (απ. 49). Συνεπώς, είναι θέμα επιλογής … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…
12/11/2021 | 
1.439 εμφανίσεις | 
Σχολιασμός 
