«Να χαθείς δεν συνιστά απώλεια. Να ζήσεις δεν έχει κανένα ώφελος». (Φράση των Ερυθρών Χμερ)
– «Όπως γνωρίζετε, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου πιστεύει ότι είστε υπεύθυνος για τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων αθώων Καμποτζιανών, που δεν άξιζαν να υποφέρουν. Θα μπορούσατε να απαντήσετε στο ερώτημα αυτό ευθέως; Αισθάνεστε ότι πράγματι ευθύνεστε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά του δικού σας λαού;». – «Θα απαντήσω. Θέλω να σας πω ξεκάθαρα: Ήρθα για να πραγματοποιήσω τον αγώνα, όχι για να σκοτώσω ανθρώπους. Ακόμα και τώρα -και μπορείτε να με κοιτάξετε-, σας φαίνομαι για βίαιο πρόσωπο; Η συνείδησή μου είναι καθαρή…». (Συνέντευξη του Πολ Ποτ, 1997)
Ένας υποδειγματικός τύραννος
Η προσωπική σφραγίδα ενός Στάλιν ή ενός Μάο ήταν τόσο σημαντική ώστε ο θάνατός τους να επιφέρει γρήγορα θεμελιώδεις αλλαγές -και ιδιαιτέρως σε θέματα καταστολής. Νομιμοποιούμαστε να μιλήσουμε για πολποτισμό; Ο πρώην Σάλοθ Σαρ διατρέχει απ’ άκρη σε άκρη τον καμποτζιανό Κομμουνισμό -δύσκολα φανταζόμαστε τον τελευταίο χωρίς αυτόν. Στην προσωπικότητά του ανιχνεύουμε κάποια σημάδια που οδηγούν σε ματωμένα μονοπάτια. Πώς να αποτιμήσουμε, πρώτα απ’ όλα, το μακρινό του παρελθόν, το τόσο λίγο ταιριαστό σε έναν επαναστάτη-μύθο που έκανε τα πάντα για να το απαρνηθεί; Μια αδελφή του και μια εξαδέλφη του ήταν χορεύτριες και παλλακίδες του βασιλιά Μονιβόνγκ, ένας αδελφός του ήταν υπάλληλος στο παλάτι μέχρι το 1975, ενώ και ο ίδιος είχε περάσει ένα μέρος της παιδικής του ηλικίας στην καρδιά μιας αρχαϊκής μοναρχίας· δεν υπάρχει άραγε εδώ αρκετό υλικό ώστε να θέλει κάποιος να «αποενοχοποιηθεί» καταστρέφοντας όλο και περισσότερο τον παλιό κόσμο;
Ο Πολ Ποτ μοιάζει χωμένος βαθιά στην άρνηση της πραγματικότητας, επειδή ίσως δεν αποδέχεται την προσωπική του ιστορία. Άνθρωπος του κομματικού μηχανισμού, με πρώιμες φιλοδοξίες, αισθάνεται πιο άνετα σε ολιγάριθμα συμβούλια παρά μπροστά στο πλήθος. Μετά το 1963 έζησε αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο: Στρατόπεδα στη ζούγκλα, μυστικά καταλύματα (που ακόμη και σήμερα παραμένουν άγνωστα) σε μια έρημη Πνομ Πενχ. Μοιάζει τότε να ανέπτυξε μια βαθιά παράνοια: Ενόσω ήταν παντοδύναμος, όποιος τον επισκεπτόταν ερευνάτο εξονυχιστικά· άλλαζε συχνά κατοικία, υποπτευόταν ότι οι μάγειρές του ήθελαν να τον δηλητηριάσουν και μια φορά διέταξε την εκτέλεση κάποιων ηλεκτρολόγων επειδή τους θεώρησε «ενόχους» για τις διακοπές ρεύματος.
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε, παρά μονάχα μέσω των εμμονών του, αυτό τον απίστευτο διάλογο με έναν δημοσιογράφο της σουηδικής τηλεόρασης, τον Αύγουστο του 1978: … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
«Το ΚΚΕ στάθηκε στις επάλξεις. Άγγιξε την καρδιά κάθε πατριώτη. Έγινε ο μοχλός της Εθνικής μας Αντίστασης… Η πατριωτική φωνή του Νίκου Ζαχαριάδη αποτέλεσε το έναυσμα για την παλλαϊκή Αντίσταση κατά του φασισμού…». («Ριζοσπάστης», 28 Οκτωβρίου 2008)
«Τα μέλη του ΚΚΕ δέχονται τη Γερμανική Κατοχή με χαρά και αγαλλίαση. Η Γερμανία είναι σύμμαχος της Ρωσίας, συνεπώς και δική τους… Το ΚΚΕ τότε, όπως και όλα τα κομμουνιστικά κόμματα του κόσμου, είχαν πάρει στα σοβαρά το σύμφωνο Στάλιν-Χίτλερ, είχαν πιστέψει στη σταθερότητά του και στη μονιμότητά του και δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα στο ένα και στο άλλο σκέλος της συμμαχίας… Βρίσκανε κοινά σημεία και ιδεολογική συγγένεια με το ναζιστικό κόμμα… Οι σταλινικοί κρατούμενοι ήταν γεμάτοι χαρά και ενθουσιασμό για τις νίκες των δύο συνεταίρων, της Γερμανίας και της Ρωσίας, επειδή θεωρούσαν δικές τους αυτές τις νίκες…». (Άγις Στίνας, παλαιό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ – «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ»)
«Η παραποίησις της αληθείας και της πραγμαπκότητος και η επί μακρόν μετά πειστικότητος επίμονος επανάληψις συνθημάτων, προς ίδιον κομμαπκόν όφελος μιας πολιτικής ομάδος, αποτελεί την έννοιαν της πολιτικής προπαγάνδας, την οποίαν ο Κομμουνισμός και ο Ναζισμός ανήγαγον εις επιστήμην, στηριζομένην υπ’ αμφοτέρων εις τας ιδίας ψυχολογικάς αρχάς. Μία εκ των αρχών της μαρξιστικής και ναζιστικής ή της σταλινικής και χιτλερικής επιστημονικής πολιτικής προπαγάνδας, είναι και η τοιαύτη της “ανεντιμότητος” ή της “αντεστραμμένης επιθέσεως”, συμφώνως προς την οποίαν: “Τα δικά σου ελαττώματα ή ό,τι αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει η βεβαιότης να λεχθή δι’ εσένα, θα πρέπη να το προλαμβάνης και να το προσάπτης εσύ πρώτος εις τον αντίπαλόν σου”. Ούτω, αισθανομένη η ηγεσία του ΚΚΕ, ως σοβαρώς εκτεθειμένη ενώπιον της κοινής γνώμης ως δωσίλογος, συνεπεία των ανθελληνικών πράξεών της και της συνεργασίας της μετά των στρατευμάτων κατοχής, έσπευσε να συκοφαντήσει, καταγγέλλουσα ψευδώς, όλους όσους ηρνούντο να αποδεχθούν την κομμουνιστικήν ιδεολογίαν και να συνεργαστούν μετ’ αυτής, ως “φασίστας”, ως “δωσιλόγους”, ως ”εχθρούς και εκμεταλλευτάς του λαού” και ως “συνεργάτας και πράκτορας των Γερμανών”…». (Αριστομένης Αντωνακέας, υποστράτηγος – Περιοδικό «Ιστοριογνωσία»)
Μια απ’ τις μεγαλύτερες ιστορικές απάτες της νεότερης Ελλάδος, είναι η δήθεν «πατριωτική» στάση του ΚΚΕ, στον πόλεμο του ’40. Προχωρώντας μάλιστα ένα βήμα πιο πέρα, ενάντια σε κάθε λογική, το ΚΚΕ παρουσιάζεται ως ο κυριότερος εκφραστής της εθνικής συνείδησης και -λίγο πολύ- ως θεματοφύλακας των ιδανικών του έθνους. Κάποιος που δεν έχει καμμία γνώση για τα ιστορικά δρώμενα της εποχής εκείνης, ακούγοντας την παραμορφωμένη και λειψή ιστορία, έτσι όπως την έχει καθιερώσει σήμερα το αριστερό κατεστημένο, θα αναφωνήσει αυθόρμητα: «Ευτυχώς που υπήρξαν οι κομμουνιστές, γιατί οι άλλοι…». Στην πραγματικότητα όμως, η ιστορία (η αληθινή κι όχι η «μαϊμού» της Αριστεράς), όχι μόνο απέχει έτη φωτός από την εικονική ιστορική πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει οι κομμουνιστές, δίχως κανένα ουσιαστικό εμπόδιο, αλλά είναι καταδικαστική γι’ αυτούς…
[Τίμιε αναγνώστη, προειδοποιείσαι πριν συνεχίσεις την ανάγνωση, να έχεις πρόχειρα μερικά χάπια ισταμίνης δίπλα σου, καθώς και σακούλες για τον εμετό, γιατί ενδέχεται να ζαλιστείς από τις παλινωδίες και τις κωλοτούμπες του ΚΚΕ και να ξεράσεις από τις εμετικές θέσεις του…]… Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
«Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα Διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη, ώσπου “να τα βροντήξουν”… Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρόνας, τους έδιναν κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου…». (Στέφανος Λιόλιος, δήμιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ)
«Στην περιφέρεια Κονίτσης εκτελούσαν κατά ομάδες πολίτες, μητέρες, γέροντες, παπάδες, ως δήθεν “πράκτορες του μοναρχοφασισμού”. Ο κόσμος έτρεμε, ακούγοντας το όνομα “πράκτωρ”. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα είχε την τύχη να του πέσει τέτοιος χαρακτηρισμός. Και τέτοιους χαρακτηρισμούς ήταν εύκολα να κάμει και ο πιο άξεστος συμμορίτης και διά μόνο τον λόγο, ότι κάποιος του αρνήθηκε να δώσει το ζώο ή ένα κομμάτι ψωμί… Από μερικά κομματικά μέλη άκουσα, μου ήλθε στα αυτιά μου, μια φοβερή είδησις. Πως κάτι παιδιά του Παιδομαζώματος από τη Ρουμανία, εστάλησαν να πολεμήσουν στην Ελλάδα!… Αισθάνθηκα τη μεγαλύτερη ντροπή! Συλλογιζόμουν το κατάντημά μας! Την ψευτιά μας! Την δολιότητα! Την απάτη! Την προδοσία! Την κακουργία και το έγκλημα! Γελάσαμε τους γονείς πως τα παιδιά θα “ζούσαν ευτυχισμένα, μακρυά από αεροπλάνα και πολέμους”! Και τώρα, μετά από έναν χρόνο “ανάπαυση” τα στέλναμε στον πόλεμο! Να πολεμήσουν εναντίον εκείνων που όφειλαν να σέβονται! Σκέφθηκα, ότι δεν είχαμε ούτε μιας δεκάρας φιλότιμο! Διότι αν είχαν έστω και μιας δεκάρας φιλότιμο εκείνοι που διέπραξαν τέτοιο ανοσιούργημα, έπρεπε να πέσουν στον Δούναβη να ξεπλύνουν την ντροπή και το αίσχος απ’ το κατάντημά τους! Αλλά που ντροπή!». (Γεώργιος Μανούκας, εκ των υπευθύνων του Παιδομαζώματος)
«Σκότωναν φτωχές γυναικούλες γιατί έπλεναν ρούχα Ιταλών ή Γερμανών στρατιωτών. Θανάσιμο έγκλημα, επαίσχυντη αντιπατριωτική πράξη. Από πόσο πατριωτικό πάθος θα φλέγονταν αυτός ο λεβέντης για να σκοτώσει μια μάνα που έπλενε ρούχα για ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά της. Σκότωσαν εργάτες γιατί δούλευαν σε γερμανικές επιχειρήσεις. Στους ομαδικούς τάφους που άνοιξαν στο Περιστέρι, μπροστά στην αντιπροσωπεία των αγγλικών εργατικών συνδικάτων όλα τα πτώματα φορούσαν μπαλωμένα κουρέλια και τα χέρια τους ήταν χέρια εργατών… Σκότωσαν γυναίκες γιατί από την πείνα ή για να σώσουν τα παιδιά τους δόθηκαν για μια πανιότα ή για μια κονσέρβα σε Ιταλούς ή Γερμανούς στρατιώτες… Χιλιάδες αθώοι ανύποπτοι άνθρωποι σφαγιάσθηκαν δίχως να ξέρουν γιατί, ούτε αυτοί ούτε εκείνοι που εν ψυχρώ τους εκτελούσαν. Ολόκληρες οικογένειες έχουν ξεκληριστεί με το πρόσχημα της συνεργασίας με τον εχθρό, ενώ στην πραγματικότητα κρύβονταν πίσω απ’ αυτά οικογενειακά ή προσωπικά μίση… Δρούσε ακόμα στις πόλεις για λογαριασμό του ΕΑΜ και η ΟΠΛΑ. Πρόκειται για τους φονιάδες που χρησιμοποιούσε το ΚΚΕ στην Κατοχή… Αυτήν την ηρωική πλευρά του “Εθνικού Έπους”, ίσως από μετριοφροσύνη δεν την αναφέρουν στους πανηγυρισμούς της Εθνικής Αντίστασης!». (Άγις Στίνας, παλαιό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ)
«Στην Απάνω Μεσσήνη, ρίχναμε πολύ διαφωτιστικό υλικό. Θέλαμε να σπάσουμε τον πάγο του πληθυσμού και την “ηττοπάθειά” του. Τον καλούσαμε να πάρει θέση. Η Οιχαλία είναι ένα μεγάλο κεφαλοχώρι της Απάνω Μεσσήνης. Κάθε Κυριακή γίνεται εκεί μεγάλο παζάρι, που εξυπηρετεί τον πληθυσμό της Μεσσηνίας—Αρκαδίας. Ένα Σάββατο βράδυ, μπήκε ένας λόχος μας στο χωριό, κατά τον Οκτώβριο 1948. Όπου υπήρχε μαγαζί ανοίχτηκε, από τσαγκάρικο, εμπορικό, μέχρι φαναρτζίδικο. Γιόμισαν οι δρόμοι του χωριού σπασμένες πόρτες, τζάμια, παραθυρόφυλλα. Ούτε ένας κάτοικος δεν βγήκε στο παράθυρο να διαμαρτυρηθεί. Χάλαγε ο κόσμος από τους βρόντους της βαριάς και από το τρίξιμο των λοστών. Όσοι χωριάτες, άλλων μακρινών χωριών, είχαν πάει από βραδύς στην Οιχαλία, με τις πραμάτειες των, και είχαν πλαγιάσει στους δρόμους, τσαλαπατήθηκαν και οι ίδιοι και οι πραμάτειες τους. Το πρωί-πρωί, βγήκε δειλά-δειλά ο πληθυσμός. Οι δρόμοι ήταν γιομάτοι γνέματα, μπογιές βαφής, πρόκες, καλαπόδια, τσαλαπατημένες ντομάτες και μελιτζάνες. Οι αντάρτες δεν είχαν αφήσει τίποτα στα μαγαζιά. Όσα δεν χρειάζονταν, τα πέταγαν στους δρόμους. Τ’ άλλα χωριά, που ήρθαν πρωί στο παζάρι για να ψωνίσουν, βρήκαν γιομάτους τους δρόμους με προκηρύξεις μας. Ίσως να διάβαζαν και καμμιά. Περισσότερο, όμως, μελετούσαν και “θαύμαζαν” τα έργα μας. Φαίνεται πως τα έργα μας, μιλούσαν κατ’ ευθείαν στην καρδιά και στον νου του λαού…». (Γιάννης Καραμούζης, διαφωτιστής του ΚΚΕ)
«Ο Δημοκρατικός Στρατός έκανε επίθεση τη νύχτα, αιφνιδιαστικά σε χωριά και σε πόλεις και έπαιρνε ανεξέλεγκτα αγόρια και κορίτσια, έστω κι αν ακόμα το στόμα τους μύρισε γάλα. Οι μάνες έκρυβαν τα παιδιά τους στους αχερώνες, στα μπαούλα, μα οι αντάρτες τα βρίσκανε και τα παίρνανε μαζί τους στα βουνά. Από τη θαλπωρή του σπιτιού τους, από τη μητρική αγκαλιά, από την πατρική φροντίδα, βρίσκονταν μονομιάς σ’ ένα κρύο αμπρί, στο χιόνι, στον παγωμένο αέρα του βουνού, στην πείνα. Και έπρεπε ο Δημοκρατικός Στρατός να πολεμήσει μ’ αυτούς… Στις συσκέψεις που κάναμε στα διάφορα τμήματα με τις υπεύθυνες γυναικών των ταγμάτων, των λόχων, των ταξιαρχιών, μαθαίναμε ότι οι μικρές κοπέλες των 13, 14 και 15 χρονών, που τις επιστρατεύαμε, άμαθες και ανεκπαίδευτες όπως ήταν, σκοτώνονταν στις πρώτες μάχες, που τις στέλναμε. Η εντολή από “Πάνω” -από το Γενικό Αρχηγείο-, ήταν να τους καταδικάσουμε όλους σε θάνατο. Μας περίμεναν δύσκολες μάχες, έπρεπε με το μαχαίρι να τα σταματήσουμε όλα αυτά, έπρεπε να επιβάλουμε τιμωρία σκληρή προς παραδειγματισμό και εκφοβισμό». (Μαργαρίτα Λαζαρίδου, καπετάνισσα και «δικαστής» του ΔΣΕ)… Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
«Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με βαθύτατη θλίψη αναγγέλλει στον ελληνικό λαό ότι…πέθανε στις 26 του Δεκέμβρη 1943 ο εκλεκτός εκπρόσωπος της ελληνικής διανόησης Δημήτρης Γληνός, μέλος της ΚΕ και της Γραμματείας του ΠΓ της. Με το θάνατο του Δ. Γληνού ο ελληνικός λαός χάνει έναν από τους πιο θαρραλέους μαχητές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, χτίστη του νεοελληνικού πολιτισμού του και τα ελληνικά γράμματα, η επιστήμη και η διανόηση τον πιο πρωτοπόρο αντιπρόσωπό τους, το κόμμα μας έναν από τους πιο αγαπημένους του ηγέτες…». (Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τον θάνατο του Δημήτρη Γληνού)
Τον Σεπτέμβριο του 1942, έναν χρόνο μετά την ίδρυση του ΕΑΜ, ο Δημήτρης Γληνός, ένας από τους διανοούμενους που εντάχθηκαν ως όψιμοι κομμουνιστές στις τάξεις του ΚΚΕ, θα δημοσιεύσει ένα μανιφέστο με τον τίτλο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» -ένα κατ’ ουσίαν συγκαλυμμένο κομμουνιστικό προπαγανδιστικό κείμενο. Το κείμενο αυτό, που είναι γραμμένο με ένα δραματικό αλλά και πομπώδες λογοτεχνικό ύφος, θα μπορούσε χονδρικά να διαιρεθεί σε τρία μέρη: Στο πρώτο γίνεται μια περιγραφή της υπάρχουσας κατάστασης, στο δεύτερο γίνεται η έκκληση για ένταξη στο ΕΑΜ και στο τρίτο γίνεται ο αφορισμός όλων αυτών που θεωρούνται προδότες και συνεργάτες των κατακτητών και δίνονται οδηγίες αντιμετώπισής τους, καθώς και για τη στάση που θα πρέπει να τηρείται απέναντι στους κατακτητές.
«Πιστεύω ότι κοντά μισόν αιώνα τώρα, η ελληνική Αριστερά αντιμετωπίζει ένα παιχνίδι παραπλάνησης και αλλοίωσης του περιεχομένου των αρχείων της, όσον αφορά τη σύγκρουση του Δεκέμβρη 1944. Αντιμετωπίζει ένα παιχνίδι συσκότισης, που δεν θα διαλευκάνει μέχρι τις μέρες μας». (Από τον πρόλογο του βιβλίου του Γρηγόρη Φαράκου, «Δεκέμβρης του ’44»)
Στις 22 Ιανουαρίου 1945, ενάμισυ μήνα περίπου, μετά την έναρξη των αιματηρών «Δεκεμβριανών» του 1944, μια επιτροπή των βρετανικών εργατικών συνδικάτων θα ερχόταν στην Αθήνα. Η επίσκεψη αυτή έγινε, κατόπιν πρόσκλησης των ελληνικών εργατικών σωματείων.
Οι Βρετανοί συνδικαλιστές (οι οποίοι, θα πρέπει να σημειωθεί, ότι εκπροσωπούνταν κι απ’ τον αριστερό χώρο), κλήθηκαν ως ουδέτεροι παρατηρητές και διαιτητές, εν όψει επικείμενων εκλογών στον ελληνικό συνδικαλιστικό χώρο, καθώς υπήρχε αναβρασμός και οι αντίπαλες παρατάξεις κατηγορούσαν η μία την άλλη για εκκαθαρίσεις και δολοφονίες αντίπαλων μελών, καθώς και για συνεργασία με τους Γερμανούς. Μία εκ των παρατάξεων, ήταν αυτή που εκπροσωπούσε το ΕΑΜ και δέχονταν τις περισσότερες κατηγορίες.
Η βρετανική επιτροπή, μέχρις τις 3 Φεβρουαρίου 1945, διάστημα κατά το οποίο παρέμεινε στην Ελλάδα, πραγματοποίησε συναντήσεις, τόσο με τους συνδικαλιστικούς φορείς, όσο και με κοινωνικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς. Έγινε δε και μάρτυρας της εκταφής των πτωμάτων που άφησαν πίσω τους οι κομμουνιστές κατά την περίοδο των «Δεκεμβριανών», ενώ ήρθε και σε επαφή με ομήρους τους οποίους είχε πάρει μαζί του ο ΕΛΑΣ. Η έκθεση που συντάχτηκε στο τέλος, έμεινε γνωστή με τ’ όνομα ενός εκ των μελών της βρετανικής επιτροπής, του Γουόλτερ Σιτρίν…
Στην «Έκθεση Σιτρίν» (παρατίθεται στο τέλος του άρθρου), σε σχέση με τα «Δεκεμβριανά», αναφέρεται μεταξύ άλλων: … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
03/02/2014 | 
Σχολιασμός «Να χαθείς δεν συνιστά απώλεια. Να ζήσεις δεν έχει κανένα ώφελος».
