Πάρε-Δώσε

Ο Σύρος ελληνιστής συγγραφέας, Λουκιανός, στο έργο του «Αλέξανδρος» (ή «Ψευδομάντης»), καταπιάνεται με την αγυρτεία των αποκαλούμενων προφητών κι εκπροσώπων θεού επί γης, που εκμεταλλεύονται την αμάθεια, την πίστη και την δεισιδαιμονία του αμόρφωτου κόσμου.

Ο κεντρικός πρωταγωνιστής στο έργο του Λουκιανού, είναι ο Αλέξανδρος ο Αβωνοτειχίτης, ένας απατεώνας που έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ. Ο Αλέξανδρος, ξεκίνησε την «σταδιοδρομία» του, εκπορνεύομενος σε πλούσιους εραστές, όντας νέος κι ευπαρουσίαστος. Με τα χρόνια όμως, καθώς δεν μπορούσε να βγάζει τα προς το ζην μ’ αυτόν τον τρόπο, άλλαξε επαγγελματικό πεδίο και στράφηκε σ’ ένα επάγγελμα αρκετά προσοδοφόρο, έχοντας μάλιστα και άφθονο γόνιμο έδαφος: Αυτό του μάντη -δηλαδή του προφήτη.

Έτσι, ο Αλέξανδρος αφού έστησε τη δική του «επιχείρηση» (μαντείο), άρχισε να εδραιώνει τη φήμη και να δημιουργεί τον μύθο του, αρχικά στην Παφλαγονία, εξαπατώντας φυσικά τους αφελείς που έτρεχαν κοντά του για να μάθουν τα μελλούμενα. Η «χάρη» του Αλέξανδρου έφτασε μάλιστα μέχρι τη Ρώμη.

Εμπόδιο στις απάτες του, θεωρούσε τους οπαδούς του Επίκουρου και τους χριστιανούς -οι οποίοι φυσικά, εχθρεύονταν τον ψευδομάντη, για διαφορετικό λόγο ο καθένας. Τα έργα του Επίκουρου, ο Αλέξανδρος τα έκαιγε δημοσίως, ενώ για τους οπαδούς του προέβλεπε άλλη λύση, προκειμένου να μην του «μπαίνουν στο μάτι» και του χαλάνε τις δουλειές: Τον λιθοβολισμό, στον οποίον προέτρεπε τους φανατικούς πιστούς του, όταν κάποιος επικούρειος έκανε το «λάθος» να ξεσκεπάζει δημοσίως τις απάτες του.

Όπως όμως συμβαίνει με τέτοιου είδους απατεώνες, ο Αλέξανδρος που «προφήτευε» τα μελλούμενα των κάθε λογής εύπιστων, ο ίδιος απέτυχε οικτρά να επαληθεύσει την προφητεία που αφορούσε τον εαυτό του και έλεγε ότι θα πεθάνει σε ηλικία…150 ετών, χτυπημένος από κεραυνό. Ο Αλέξανδρος πέθανε σε ηλικία 70 περίπου ετών, από…γάγγραινα στο πόδι.

Ο Λουκιανός, επικούρειος και ο ίδιος, ξεδιπλώνει με γλαφυρότητα τον βίο και την πολιτεία του απατεώνα Αλέξανδρου, μέσα σ’ αυτό του το έργο, στο οποίο ενδεχομένως αρκετοί θ’ αναγνωρίσουν τον εαυτό τους -ως θύματα φυσικά …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο Λενινισμός, δηλαδή το σύνολο των θεωριών και ιδεών που επεξεργάσθηκε ο Λένιν, είναι στην βαθύτερη ουσία του μία τακτική της επαναστάσεως, μία τεχνολογία για την κατάληψη, την διατήρηση και την συνεχή επέκταση της εξουσίας, εκ μέρους τοϋ κομμουνιστικού κόμματος.

Ο Λενινισμός αποτελείται από τέσσερα κύρια συστατικά στοιχεία: Πρόκειται για την θεωρία του Λένιν περί ιμπεριαλισμού, για τις θεωρίες του σχετικά με την επανάσταση, για την αντίληψή του περί του κόμματος ως οργάνου της επαναστάσεως και ασκήσεως της εξουσίας και τέλος περί της θεωρίας του για την δικτατορία του προλεταριάτου, ως μορφής της κομμουνιστικής εξουσίας. Πιο κάτω, εξετάζουμε τα τέσσερα αυτά κύρια τμήματα του Λενινισμού.

1. Η θεωρία περί ιμπεριαλισμού
Ο Λένιν ζούσε σε μία εποχή με κοινωνική και οικονομική κατάσταση, διαφορετική από εκείνη στην οποία έζησε ο Μαρξ. Έχοντας υπ’ όψιν του αυτή την νέα κατάσταση που ξέφυγε από τα κλασικά πλαίσια του Μαρξισμού, ο Λένιν διαπίστωσε την επιτακτική ανάγκη να συμπληρώσει τις μαρξιστικές θεωρίες και να τις συγχρονίσει, ώστε να «ερμηνεύουν» τα νέα κοινωνικά φαινόμενα των αρχών του 20ού αιώνος και να προσαρμόζονται προς τις νέες αντικειμενικές συνθήκες. Στην προσπάθειά του αυτήν, ο Λένιν διατύπωσε κατ’ ανάγκην ορισμένες νέες θεωρίες, σε αντίθεση όμως προς τον Μπερνστάιν και τους άλλους ρεβιζιονιστές, φρόντισε πάντοτε να διακηρύξει με φανατική επιμονή, ότι ολόκληρη η διδασκαλία του Μαρξ και του Ένγκελς εξακολουθεί να ισχύει. Ο Μαρξισμός, κατά τον Λένιν, δεν χρειάζεται καμμία απολύτως αναθεώρηση. Εκείνο που χρειάζεται, είναι απλώς μία προέκταση των αμετάβλητων και ορθών πάντοτε αρχών του, στις νέες κοινωνικές καταστάσεις, ούτως ώστε να συμπληρωθεί με την ερμηνεία και την ορθή εκτίμηση της νέας εποχής. Φρόντισε λοιπόν σε όλο του το έργο ο Λένιν, να δίνει την εντύπωση ότι δεν ξεφεύγει καθόλου από τα «αιώνια δόγματα» του Μαρξισμού, τον οποίο απλώς συμπληρώνει, διευρύνοντας την χρησιμοποίηση των αρχών του, στην ερμηνεία νέων κοινωνικών φαινομένων που δεν υπήρχαν στην εποχή που ο Μαρξ διατύπωνε τις γνωστές θεωρίες του. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ιστορική εισαγωγή
Ο Κομμουνισμός ήταν ένα όνειρο, που από τα πολύ παλαιά χρόνια γεννήθηκε στην φαντασία ορισμένων ανήσυχων ανθρωπιστών. Αυτοί σχεδίασαν μέσα στη σκέψη τους μια ιδεώδη ανθρώπινη κοινωνία, στην οποία τα μέλη της θα απολάμβαναν μια ολοκληρωμένη ελευθερία, τόσο απέναντι στις υλικές τους ανάγκες όσο και απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Ο Κομμουνισμός, με άλλα λόγια, ήταν μια ουτοπική κοινωνία τοποθετημένη στα βάθη του μέλλοντος, στην οποία δεν θα υπήρχε πια ούτε φτώχεια, ούτε εκμετάλλευση, ούτε οι κοινωνικές αδικίες, συγκρούσεις και πόλεμοι. Την ιδανική αυτή κοινωνία την φαντάστηκαν πρώτοι, διάφοροι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και αργότερα αρκετοί στοχαστές της Αναγεννήσεως και νεότεροι πολιτικοί και διανοούμενοι.

Το όνειρο αυτό προσέλκυε πάντα πολύ κόσμο, γιατί ήταν ένα καταφύγιο όχι μόνον των ανθρωπιστών αλλά και των κάθε λογής αδικημένων ή αποτυχημένων, των αδύνατων ή ανίκανων, των ουτοπιστών και των ιδεαλιστών και ενός πλήθους άλλων ανθρώπων που τους συναντούμε σε όλες τις ιστορικές εποχές και σε όλες τις κοινωνίες να αναζητούν το τέλειο ή την δικαιολόγηση των προσωπικών τους ατυχημάτων ή, τέλος, την διέξοδο από τις ποικίλες ατομικές ή μαζικές νευρώσεις τους. Το όνειρο της ιδεατής τέλειας κοινωνίας είχε πάντοτε και θα έχει, φυσικά, πλούσιο έδαφος για να αναπτυχθεί και θα βρίσκει πάντα μεγάλο αριθμό οπαδών ή θυμάτων για να προσελκύσει …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο «Αιώνιος Εβραίος», είναι μια γερμανική ταινία-ντοκιμαντέρ, η οποία γυρίστηκε το 1940. Θεωρείται το αποκορύφωμα της αντιεβραϊκής προπαγάνδας των ναζί και δημιουργήθηκε με τις ευχές του υπουργού Προπαγάνδας, Γιόζεφ Γκέμπελς, αν και όπως λέγεται, διατηρούσε επιφυλάξεις για την ωμότητα κάποιων σκηνών, επιθυμώντας κάτι πιο «εκλεπτυσμένο», όπως το «Jud Süß».

Ο όρος «αιώνιος Εβραίος» (Der Ewige Jude), είναι ο εναλλακτικός όρος που χρησιμοποιείται απ’ τους Γερμανούς για να περιγράψει τον «περιπλανώμενο Ιουδαίο».

Στην ταινία, όπου την εκφώνηση κάνει ο ηθοποιός Χάρι Γκίζε, οι Εβραίοι παρομοιάζονται με τους αρουραίους, οι οποίοι φέρνουν την καταστροφή όπου πάνε. Οι Εβραίοι, περιγράφονται με αρνητικά χρώματα, για κάθε έκφανση της ζωής τους: Κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, θρησκευτική κ.ά. Παρουσιάζονται ως μια απολίτιστη φυλή που ζει παρασιτικά, εις βάρος των άλλων λαών, διαβρώνοντας κάθε ιστό τους. Παράλληλα, γίνονται συγκρίσεις ανάμεσα στους Εβραίους και στην ανώτερη άρια φυλή των Γερμανών.

Η ταινία περιλαμβάνει πραγματικές σκηνές και αποσπάσματα από κινηματογραφικές ταινίες, αρχειακό υλικό και φωτογραφίες. Οι πραγματικές σκηνές κινηματογραφήθηκαν στα γκέτο της Πολωνίας, χωρίς ωστόσο οι Εβραίοι που εμφανίζονται σ’ αυτές να γνωρίζουν τον πραγματικό σκοπό της κινηματογράφησής τους, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις εξαναγκάστηκαν να εμφανισθούν, παρά τη θέλησή τους.

Η ταινία κλείνει μ’ ένα απόσπασμα από ομιλία του Χίτλερ στη γερμανική βουλή (Ράιχσταγκ), όπου ουσιαστικά ανακοινώνει αυτό που περιμένει τους Εβραίους …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Μου φαίνεται ότι το Ολοκαύτωμα πουλιέται, δεν διδάσκεται».
Ραβίνος Άρνολντ Βολφ

Εξαργυρώνοντας πολιτικά το Ολοκαύτωμα
Μεταξύ του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του τέλους της δεκαετίας του ’60, μόνο ελάχιστα βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες έθιγαν το θέμα του ναζιστικού ολοκαυτώματος… Όχι μόνο οι Αμερικανοί γενικά, αλλά και οι Αμερικανοεβραίοι, μηδέ εξαιρούμενων των Εβραίων διανοουμένων, επέδειξαν ελάχιστη προσοχή στο ναζιστικό ολοκαύτωμα. Σε μια έγκυρη έρευνα του 1957, ο κοινωνιολόγος Νέιθαν Γκλέιζερ, ανέφερε ότι η Τελική Λύση των Ναζί (όπως και η ίδρυση του ισραηλινού κράτους) «είχε εντυπωσιακά ανεπαίσθητες επιπτώσεις στην εσωτερική ζωή της εβραϊκής κοινότητας της Αμερικής». Σε ένα επιστημονικό συμπόσιο με θέμα «Εβραϊκή ταυτότητα και νέοι διανοούμενοι», το οποίο είχε διοργανωθεί από την επιθεώρηση «Κομένταρι», μόνο δύο από τους τριάντα ένα εισηγητές τόνισαν τον αντίκτυπο του ναζιστικού ολοκαυτώματος. Παρομοίως, το 1961, μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης την οποία οργάνωσε η εφημερίδα «Ιουδαϊσμός», με συμμετέχοντες είκοσι ένα επιφανείς Εβραίους της Αμερικής, με θέμα «Η επιβεβαίωσή μου ως Εβραίου», αγνόησε σχεδόν ολοκληρωτικά αυτό το ζήτημα. Κανένα μνημείο στις Ηνωμένες Πολιτείες ή τελετή απότισης φόρου τιμής δεν θύμιζαν το ναζιστικό ολοκαύτωμα. Αντίθετα, οι μεγαλύτερες εβραϊκές οργανώσεις αντιτάχθηκαν στη μνημόνευσή του. Το ερώτημα είναι γιατί; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »