Υποτίθεται ότι αυτά τα όντα του ζωικού και θαλάσσιου βασιλείου είναι προστατευόμενα είδη, που μερικά απ’ αυτά απειλούνται και μ’ εξαφάνιση. Που να μην ήταν δηλαδή.
Και να πει κανείς ότι σ’ αυτές τις περιοχές, ότι αποτελούν το μοναδικό είδος τροφής για επιβίωση, άντε κάπου να το δικαιολογήσουμε. Δεν είναι όμως.
Αλλά ακόμα κι έτσι να είναι, πως να εξηγήσει κανείς την βαρβαρότητα που εξολοθρεύονται τα άτυχα όντα;
Ο Christian ήταν ένα λιοντάρι, το οποίο είχαν αγοράσει οι Αυστραλοί Rendall John και Anthony «Ace» Bourke από το πολυκατάστημα Harrods του Λονδίνου το 1969.
Το λιοντάρι ζούσε σε κλουβί, ενώ είχε δοθεί άδεια απ’ τον εφημέριο της περιοχής να παίζει και να «ξεμουδιάζει» σε ένα οικόπεδο της εκκλησίας.
Όταν το λιοντάρι έγινε ενός έτους, είχε ήδη αρχίσει να μεγαλώνει και να αποκτά όγκο, ενώ το κόστος της συντήρησής του, είχε αυξηθεί κι αυτό ανάλογα.
Αυτά έκαναν τους Rendall και Bourke να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούσαν να κρατήσουν πλέον το λιοντάρι στο Λονδίνο όπου ζούσαν.
Έτσι αποφάσισαν το 1971, να επαναφέρουν το ζώο στο φυσικό του περιβάλλον και πιο συγκεκριμένα σε ένα καταφύγιο άγριων ζώων στην Κένυα.
Το 1972, αποφάσισαν να επισκεφθούν την Κένυα και τον Christian και να γυρίσουν μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Christian, The Lion at World’s End».
Εκεί όμως τους προειδοποίησαν ότι το λιοντάρι, που ήταν πλέον αρχηγός σε δική του αγέλη, είχε γίνει άγριο και δεν θα τους θυμάται.
Παρ’ όλα αυτά επέμεναν. Ψάχνοντας για αρκετές ώρες την αγέλη του λιονταριού, τελικά την βρήκαν, όπως βρήκαν και τον Christian.
Τι συνέβη όμως όταν τους αντίκρισε ο Christian;
Η απάντηση στο βίντεο…
Πολύς λόγος έγινε τελευταία, σχετικά με το επεισόδιο μεταξύ αστυνομικών και των «επώνυμων» Νίκου Καρβέλα και Αννίτας Πάνια, όταν οι δεύτεροι δεν σταμάτησαν για έλεγχο απ’ τους πρώτους.
Αντί άλλων σχολίων, αναδημοσιεύονται δύο κείμενα από άλλες ιστοσελίδες.
Από επιστολή αναγνώστη στο ιστολόγιο skeftomasteellhnika.blogspot.com:
Είμαι μόνιμος κάτοικος Γερμανίας (Φραγκφούρτη) και πολύ συχνά κάνω οδικές διαδρομές, πρός Ολλανδία, Γαλλία, Αυστρία, Τσεχία κ.λ.π.
Αυτό που έχει γίνει βίωμά μου και όλων όσων κινούνται στις διεθνείς οδικές αρτηρίες, είναι η ΕΥΛΑΒΙΚΗ τήρηση των νόμων. Και όχι μόνο των απλών πολιτών, αλλά ΟΛΩΝ, ακόμη και αυτών που στην Ελλάδα, αποτελούν την τάξη των: «ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ, ΡΕ»;
Πρό καιρού, συνελήφθη(από αστυνομικούς!), κρατήθηκε και υποβλήθηκε σε ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ο Υφυπουργός Οικονομίας γιατί παραβίασε με το ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΟ αυτοκίνητο, κατά 20 χλμ. το όριο ταχύτητας. Σημειώνω δε ότι ΚΑΙ τα περιπολικά της Αστυνομίας υπόκεινται στην ΑΥΣΤΗΡΗ τήρηση του Κ.Ο.Κ.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να υπερβούν όρια ταχύτητας αν δεν είναι σε εντεταλμένη καταδίωξη.
Εμένα προσωπικά με σταμάτησαν -ευτυχώς δεν με έγραψαν- γιατί είχα υπερβεί κατά 7 χλμ. το όριο.
Αυτονόητο είναι ότι αν δεν σταματήσεις σε σήμα Αστυνομικού, καλύτερα να έχεις φιλήσει γυναίκα , παιδιά, συγγενείς και να έχεις καταθέσει τη…διαθήκη σου.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ με ποινή ΑΠΟΛΥΣΗΣ, η ΔΕΥΤΕΡΗ εντολή σε πολίτη. ΜΙΑ φορά το λένε. ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Σκληρά τα μέτρα και οι νόμοι θα μου πείτε ε;
ΣΑΦΩΣ ναι, όμως αισθάνεσαι ΑΣΦΑΛΗΣ, και ΙΣΟΣ προς όλους.
Τα γράφω όλα αυτά σε αντιδιαστολή των όσων συνέβησαν στην Αγελαδίτσα μας από δυο «ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!».
Σαφώς αν το έκαναν εδω, σε λίγες μέρες θα τους κάναμε τα…9μερα!!
Πάνω απ’ όλα στο εξωτερικό, η ανθρώπινη ζωή ΕΧΕΙ ΑΞΙΑ.
Ελπίζω κάποτε και οι Έλληνες να γίνουμε ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, σε κράτος ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ με νόμους ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥΣ.
Ελπίζω είπα έτσι; ΕΛΠΙΖΩ και το ΕΥΧΟΜΑΙ!!
Χωρίς σχόλια. Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους…
Τσεχοσλοβακία, 1953. Ο στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης, Μπουλκάνιν, φτάνει στην Πράγα. Στην φωτογραφία απεικονίζεται ο πρόεδρος Γκότβαλντ με την σύζυγό του κι από πίσω ο Μπουλκάνιν με την συνοδεία του.
1969. Ο στρατάρχης έχει εκκαθαριστεί απ’ το κομμουνιστικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης. Απ’ την φωτογραφία «εξαφανίζεται», τόσος αυτός, όσο και η ακολουθία του.
Τσεχοσλοβακία, 1948. Ο Γκότβαλντ υπογράφει ένα κυβερνητικό διάταγμα στην Πράγα. Περιστοιχίζεται από 6 άτομα.
Η ίδια φωτογραφία, χωρίς τα 4 από τα 6 άτομα, καθώς αυτά πλέον δεν ήταν αρεστά στο καθεστώς.
Ο πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας, Σβόμποντα, μαζί με τον ΓΓ του κομμουνιστικού κόμματος, Ντούμπτσεκ, δεξιά του, παρίστανται σε μια επίσημη τελετή, μπροστά στον καθεδρικό ναό της Πράγας.
1969. Ο Ντούμπτσεκ οραματιζόμενος την «Άνοιξη της Πράγας», ανατρέπεται απ’ τους Σοβιετικούς, που εισβάλλουν με τανκς στην Πράγα. Παράλληλα «εξαφανίζεται» κι απ’ την φωτογραφία.
Ο Τρότσκι, οργανωτής του Ερυθρού Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης, υπήρξε ένας απ’ τους πιο στενούς συνεργάτες και φίλους του Στάλιν. Στις 2 επόμενες φωτογραφίες απεικονίζεται με τον Λένιν.
Ο Τρότσκι έχοντας εξοριστεί πλέον, το 1929, κατακρίνει τον Στάλιν, οποίος στέλνει έναν δολοφόνο στο Μεξικό, όπου είχε καταφύγει ο Τρότσκι και τον σκοτώνει. Θα έπρεπε όμως να εξαφανιστεί κι απ’ την ιστορία. Έτσι «εξαφανίζεται» κι απ’ αυτές τις 2 φωτογραφίες.
Ο Στάλιν με τον αρχηγό της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας, Νικολάι Γιέζωφ, οποίος για ένα μικρό χρονικό διάστημα ήταν στενός συνεργάτης του.
Ο Γιέζωφ έχει πλέον απομακρυνθεί. Δικάζεται μέσα στο γραφείο του κι εκτελείται. Ταυτόχρονα, «απομακρύνεται» κι απ’ την φωτογραφία με τον Στάλιν.
Αθήνα, 1944. Συγκέντρωση του ΚΚΕ («Οργάνωση Θεάτρου»).
1975. Η ίδια φωτογραφία δημοσιεύεται στις εφημερίδες «Ακρόπολις» και «Απογευματινή». Κακότεχνα έχει αφαιρεθεί η «ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΘΕΑΤΡΟΥ» απ’ το πανό, ενώ (άγνωστο για ποιον λόγο), έχουν «φορέσει γυαλιά» σε μια γυναίκα κι έναν άντρα!
1945. Οι Σοβιετικοί υψώνουν την σοβιετική σημαία στην οροφή της γερμανικής βουλής (Reichstag) στο Βερολίνο. Προσέξτε ότι ο αξιωματικός που βοηθά τον στρατιώτη, φορά 2 ρολόγια.
Η ίδια φωτογραφία, με το ένα ρολόι απ’ το δεξί χέρι του αξιωματικού, να έχει «εξαφανιστεί». Ο λόγος της «εξαφάνισης», ήταν πως δεν θα έπρεπε να εμφανίζονται οι Σοβιετικοί σαν πλιατσικολόγοι.
Πριν λίγους μήνες, είχε δημοσιευθεί εδώ, ένα περιστατικό με υπόθεση απείρου κάλλους, όπου πρωταγωνιστής ήταν ένας υποτιθέμενος Νιγηριανός μετανάστης, για το οποίο δεν ήξερε αν θα έπρεπε να κλάψει, να γελάσει, ή να θυμώσει κανείς.
Πρόσφατα, έπεσα και σε ένα άλλο «άρθρο» του «περιώνυμου» δημοσιογράφου, με τίτλο «Είμαι η ξένη…» όπου βεβαίως καταδεικνύεται και πάλι, ο ελληνικός ρατσισμός.
Το καταπληκτικό σ’ αυτό το άρθρο, είναι ότι τον ελληνικό ρατσισμό, δεν το καταγγέλλει (εμμέσως) κάποια Αλβανή ή οποιαδήποτε αλλοδαπή, αλλά μια υποτίθεται «πικραμένη ομογενής της Αλβανίας». Είναι εύλογη η απορία βεβαίως, πως η εν λόγω «μπασταρδεμένη (sic) ομογενής από την Αλβανία», ένιωσε πιο οικείον τον διαπιστωμένα ανθέλληνα Αλβανό δημοσιογράφο, για να εκφράσει την πίκρα της, απ’ ότι κάποιον Έλληνα. Εκτός κι αν…πρόκειται για ένα ακόμα προβοκατόρικο δημοσίευμα, όπου η «ξένη» είναι απλώς ένα δημιούργημα του Καπλάνι, ή αν είναι είναι υπαρκτό πρόσωπο είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι πρόκειται για Ελληνίδα.
Το γιατί ίσως το καταλάβετε διαβάζοντας τα παρακάτω αποσπάσματα…
19/11/2008 | 
Σχολιασμός 
Πολύς λόγος έγινε τελευταία, σχετικά με το 
Πριν λίγους μήνες, είχε δημοσιευθεί 
