Πάρε-Δώσε

Η πρώτη Απριλίου, είναι μια ανεπίσημη γιορτή, που γιορτάζεται σε πολλές χώρες του κόσμου. Την ημέρα αυτή καλούμαστε, λόγω εθίμου, να πούμε αθώα ψεματάκια ή να κάνουμε ανώδυνες φάρσες. Κάποιοι «κακεντρεχείς» συνηθίζουν να ταυτίζουν την ημέρα αυτή, με τους πολιτικούς (για ευνόητους λόγους).
Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό. Τρεις από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες.

Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, το έθιμο της πρωταπριλιάς ξεκίνησε από τη Γαλλία το 1564, όταν ο βασιλιάς Κάρολος ο 9ος διέταξε να μεταφερθεί η μέρα της Πρωτοχρονιάς από την 1η Απριλίου στην 1η Ιανουαρίου. Μέχρι τότε, η αλλαγή του χρόνου ξεκινούσε την 25η Μαρτίου, λίγο μετά την εαρινή ισημερία, και όταν κορυφωνόταν το οκταήμερο των εορταστικών εκδηλώσεων, δηλαδή την 1η Απριλίου, γινόταν η μετάβαση στο νέο έτος. Με την υιοθέτηση λοιπόν του Γρηγοριανού ημερολογίου -το οποίο ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος λίγο αργότερα, το 1582, διέταξε με παπική βούλα να αντικαταστήσει το Ιουλιανό, ακολουθώντας τις οδηγίες της Συνόδου του Τρέντο (1545-1563)- η έναρξη του έτους μεταφέρθηκε στην 1η Ιανουαρίου. Ωστόσο, είτε επειδή τα νέα άργησαν να φτάσουν σε όλα τα μέρη της Γαλλίας, είτε επειδή ορισμένοι δύστροποι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με τις προσταγές του βασιλιά, η 1η Απριλίου εξακολούθησε να αποτελεί γι’ αυτούς την ημέρα αλλαγής του έτους. Το αποτέλεσμα ήταν οι άλλοι να τους κοροϊδεύουν, αποκαλώντας τους «ψάρια του Απρίλη», επειδή αυτή την εποχή του χρόνου γίνεται η μετάβαση από τον ζωδιακό κύκλο των Ιχθύων. Τους έστελναν λοιπόν ψεύτικα δώρα, προσκλήσεις σε ανύπαρκτες γιορτές, κλπ. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο. Από τη Γαλλία το έθιμο ταξίδεψε στην Αγγλία τον 18ο αιώνα και από κει στην Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο.

Σύμφωνα με την δεύτερη εκδοχή, το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες. Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο κώδικας δεοντολογίας των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο. Έτσι εξηγείται, σύμφωνα με ορισμένους, το γεγονός ότι οι Γάλλοι ονομάζουν την Πρωταπριλιά «απριλιάτικα ψάρια».

Για άλλους οι πρωταπριλιάτικες φάρσες οφείλουν την ύπαρξή τους στη γιορτή της «Κοροϊδίας και του Ξεγελάσματος» της ρωμαϊκής θεάς Venus Aprilis, δηλαδή της Απριλίου Αφροδίτης, που έδινε το έναυσμα για απελευθέρωση του πνεύματος ταυτόχρονα με την οργιώδη απελευθέρωση της φύσης.

Το έθιμο αυτό, εμφανίζεται να εισάγεται στην Ελλάδα μέσω των ναυτικών που αγκυροβολούσαν στα ξένα λιμάνια, ενώ έγινε περισσότερο γνωστό το 1880, μέσω της «Εφημερίδας» του Κορομηλά και τελικά επικράτησε και έφτασε μέχρι τις μέρες μας.

Πρωτότυπες και πετυχημένες πρωταπριλιάτικες φάρσες
Εκατοντάδες ακροατές τηλεφώνησαν στο BBC το 1957 ρωτώντας πώς μπορούν να φυτέψουν ένα…μακαρονόδεντρο στον κήπο τους. Η φάρσα αυτή θεωρείται μια από τις πιο πετυχημένες στην ιστορία του εθίμου. Τότε η πασίγνωστη εκπομπή Panorama είχε κάνει ρεπορτάζ στο οποίο ανέφερε ότι χάρη στις συνθήκες που επικράτησαν τον περασμένο χειμώνα και την αντιμετώπιση των παράσιτων οι κάτοικοι της Βόρειας Ιταλίας και της Νότιας Ελβετίας είχαν πολύ καλή συγκομιδή των…σπαγγέτι! Το ρεπορτάζ βέβαια συνοδευόταν και από οπτικοακουστικό υλικό που δείχνει να μαζεύουν μακαρόνια από δέντρα!

Την Πρωταπριλιά του 2008 και πάλι το BBC έκανε μια καταπληκτική φάρσα. Σε άλλο ένα παρόμοιο ρεπορτάζ, κάποια τηλεοπτικά συνεργεία που βρίσκονταν στην Ανταρκτική για το ντοκιμαντέρ «Miracles of Evolution» κατάφεραν να αποθανατίσουν τους πιγκουίνους Adelie να πετάνε! Φυσικά πάλι το ρεπορτάζ προβλήθηκε κανονικά με την συνοδεία video (γιατί έτσι γίνονται οι σωστές φάρσες) …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Η Hakani (Χακάνι σημαίνει «Χαμόγελο»), είναι ένα κορίτσι που γεννήθηκε το 1995 στις ζούγκλες του Αμαζονίου, στην Βραζιλία. Η ιστορία της, που δεν είναι μοναδική για τα δεδομένα των ιθαγενών του Αμαζονίου, ίσως φέρει στο μυαλό αρκετών, τον μυθικό Καιάδα των αρχαίων Σπαρτιατών, καθώς και τις ναζιστικές πρακτικές που έλαβαν χώρα πολύ αργότερα στην Γερμανία του Χίτλερ και είχαν σαν στόχο την ανάδειξη της άριας φυλής.

Όταν η Hakani έφτασε στην ηλικία των 2 ετών, οι άνθρωποι της φυλής της, διαπίστωσαν πως είχε δυσκολία να μιλήσει και να περπατήσει. Σύμφωνα με τις παραδοσιακές αντιλήψεις, των φυλών αυτών, τα παιδιά με οποιαδήποτε μορφή σωματικής αναπηρίας θεωρείται ότι δεν έχουν ψυχή, ενώ τα παιδιά που γεννιούνται δίδυμα ή τρίδυμα θεωρούνται «καταραμένα». Αυτά τα παιδιά, καθώς και τα παιδιά που προέρχονται από ανύπανδρες μητέρες, καταδικάζονται σε θάνατο (θάβονται ζωντανά κάτω από χώμα ή δηλητηριώδη φύλλα), ή στην καλύτερη περίπτωση, σε εγκατάλειψη στην ζούγκλα. Έτσι, με βάση αυτές τις αντιλήψεις, οι γονείς της Hakani, υποχρεώθηκαν να την θάψουν ζωντανή. Αυτοί όμως, καθώς δεν ήθελαν, ή δεν είχαν το σθένος να κάνουν κάτι τέτοιο, οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία, τρώγοντας δηλητηριώδεις ρίζες φυτών κι αφήνοντας 4 παιδιά ορφανά.

Μετά απ’ αυτό, οι φύλαρχοι μετακίνησαν το «χρέος» της ταφής του παιδιού, στον 15χρονο και μεγαλύτερο αδερφό της. Αυτός αφού έσκαψε έναν τάφο κοντά στο χωριό, χτύπησε την Hakani στο κεφάλι μ’ ένα μαχαίρι για να την αναισθητοποιήσει και στην συνέχεια την έθαψε ζωντανή στον ρηχό τάφο. Παρ’ όλο αυτά, το παιδί συνήλθε κι άρχισε να κλαίει και προσπαθούσε να βγει απ’ τον τάφο. Μετά από ώρες, ο μικρότερος αδερφός της, αποφασίζει να την βγάλει απ’ τον τάφο και την πηγαίνει στον παππού τους.

Το δράμα όμως της Hakani δεν σταμάτησε εδώ. Το «χρέος» της εξολόθρευσής της μετακυλίεται στον παππού της (ως παλαιότερο μέλος της οικογένειας), ο οποίος αποφασίζει να σκοτώσει το παιδί με το τόξο του. Αστοχεί όμως και αντί για την καρδιά, το βέλος πετυχαίνει την ωμοπλάτη του παιδιού και το τραυματίζει. Ο παππούς της γεμίζει τύψεις κι αναστατώνεται και προσπαθεί κι αυτός να αυτοκτονήσει, τρώγοντας δηλητηριώδεις ρίζες.

Από εκείνη την ημέρα η Hakani εγκαταλείφθηκε στο δάσος κι αφέθηκε στην τύχη της. Κατάφερε να επιζήσει εκεί για 3 ολόκληρα χρόνια, παρ’ ότι τραυματισμένη, χάρις και στην βοήθεια του αδερφού της που της πήγαινε κρυφά φαγητό. Η ανάπτυξή της έμεινε σχεδόν στάσιμη, ενώ εξακολουθούσε να είναι ανίκανη να περπατήσει και συνεπώς ήταν ακόμη απόβλητη από την φυλή της. Τα άλλα παιδιά, πήγαιναν και της έκαιγαν τα πόδια, ενώ γελούσαν όταν έκλαιγε.

Τελικά ο αδερφός της, Bibi, την πήρε και την πήγε σε μια ιεραποστολική οργάνωση, που είχε μια βάση της εκεί κοντά, την «Youth With a Mission». Όταν την παρέλαβαν οι υπεύθυνοι (ένα ζευγάρι Βραζιλιάνων ιεραπόστολων, οι Marcia και Edson Suzuki), η Hakani ήταν 5 ετών, είχε ύψος 69 εκατοστά και ζύγιζε μόλις 7 κιλά. Όπως διαπιστώθηκε, η Hakani έπασχε από μια διαταραχή του θυρεοειδούς, σχετικά εύκολα θεραπεύσιμης με την σύγχρονη ιατρική. Έτσι, το παιδί, μέσα σε έναν σχεδόν χρόνο ήταν σε θέση να μιλάει και να περπατάει, ενώ διπλασιάστηκε το ύψος της και το βάρος της.

Το τραγικό της υπόθεσης, είναι ότι οι μακάβριες αυτές τελετές ήταν εν γνώσει της κυβέρνησης της Βραζιλίας, η οποία επέτρεπε την τέλεσή τους, με το σκεπτικό ότι πρέπει να επιδεικνύεται σεβασμός στις πολιτιστικές παραδόσεις, ήθη και έθιμα των ιθαγενών. Ο David Loren Cunningham, γιος του ιδρυτή της οργάνωσης «Youth With a Mission», αποφάσισε να κάνει μια αναπαράσταση του φρικιαστικού αυτού εθίμου, με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο και την κυβέρνηση της Βραζιλίας, η οποία αποφάσισε να ψηφίσει έναν νόμο για την παιδοκτονία και φέρει το όνομα «Muwaji». Είναι το όνομα μιας άλλης μητέρας, που αρνήθηκε να σκοτώσει το ημιπαράλυτο παιδί της.

Παρ’ όλα αυτά, η ταινία «Hakani» κατηγορήθηκε από αρκετούς, γιατί λόγω των εικόνων που παρουσιάζει, αν και κατάφερε να κάνει γνωστό αυτό το θέμα, έστρεψε ένα μέρος της κοινής γνώμης εναντίον των ιθαγενών, φέρνοντας τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Οι δημιουργοί της 30λεπτης ταινίας, κατηγορήθηκαν επίσης, ότι την σκηνοθέτησαν, με σκοπό τα οικονομικά οφέλη από δωρεές και για την κατάδειξη του βαρβαρισμού αυτών που δεν ακολουθούν τον δρόμο του Χριστού. Όπως έγινε γνωστό, οι πρωταγωνιστές της ταινίας, προέρχονται από 7-8 διαφορετικές φυλές και πληρώθηκαν σαν ηθοποιοί. Το δε χώμα, τουλάχιστον αυτό που εμφανίζεται να καλύπτει το πρόσωπο του παιδιού, δεν ήταν τίποτε άλλο από κομμάτια σοκολάτας.

Έγινε λόγος και για διόγκωση του θέματος και παρουσίασή του, έξω από τις πραγματικές του διαστάσεις, καθώς σύμφωνα με την οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα «Survival International», το μακάβριο αυτό έθιμο, είναι ουσιαστικό ανενεργό για αρκετά χρόνια, αν και άλλοι υποστηρίζουν ότι οι παιδοκτονίες εξακολουθούν να υφίστανται, κάνοντας λόγο για δεκάδες θανάτους παιδιών κάθε χρόνο.

Τα ακόλουθα ψυχοτεχνικά τεστ, είναι απλά ενδεικτικά. Δεν χρειάζεται να τα πάρετε και τοις μετρητοίς.
Για να δείτε τις απαντήσεις ή ερμηνείες, μετακινήστε τον δείκτη του ποντικιού, πάνω σε οποιαδήποτε περιοχή του μαυρισμένου κειμένου.
Πάντως, καλό θα είναι να μην βιαστείτε να το κάνετε αυτό. Δοκιμάστε τον εαυτό σας πρώτα. 🙂

Ένα κορίτσι, ενώ ήταν στην κηδεία της μητέρας της, συνάντησε έναν άνδρα που δεν γνώριζε. Σκέφτηκε ότι ήταν καταπληκτικός, ο άνδρας των ονείρων της και τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα, αλλά δεν ζήτησε ποτέ τον αριθμό του τηλεφώνου του και έτσι δεν μπορούσε να τον βρει μετά την κηδεία. Μερικές ημέρες αργότερα το κορίτσι σκότωσε την αδελφή του.

Ερώτηση: Ποιο ήταν το κίνητρο της, για τη δολοφονία της αδελφής της;
Η απάντηση ακολουθεί μαζί με μια μικρή ανάλυση. Πριν τα δείτε, απαντήστε εσείς στην ερώτηση όπως νομίζετε καλύτερα.

Απάντηση:
Ήλπιζε ότι ο τύπος θα εμφανιζόταν στην κηδεία της αδελφής της.
Εάν απαντήσατε σωστά, σκέφτεστε όπως ένας ψυχοπαθής.
Αυτό ήταν ένα τεστ που ένας διάσημος Αμερικανός ψυχολόγος χρησιμοποίησε για να βρει εάν κάποιος έχει την ίδια νοοτροπία με έναν δολοφόνο. Πολλοί δολοφόνοι που είχαν ήδη καταδικαστεί και βρίσκονταν στη φυλακή, απάντησαν σ’ αυτό το τεστ με αυτόν ακριβώς τον τρόπο.
Εάν δεν απαντήσατε σωστά, καλό για σας.

Ας υποθέσουμε ότι συμβαίνουν 5 πράγματα ταυτόχρονα μέσα στο σπίτι σας που απαιτούν την προσοχή σας.

1. Χτυπάει το τηλέφωνο.
2. Το μωρό σας κλαίει.
3. Κάποιος χτυπάει την πόρτα σας.
4. Έχετε αφήσει τα ρούχα απλωμένα στο μπαλκόνι και έχει αρχίσει να βρέχει.
5. Έχετε αφήσει την βρύση ανοιχτή στην κουζίνα και το νερό έχει αρχίσει να ξεχειλίζει από το νεροχύτη.

Με ποια σειρά θα διευθετούσατε τα παραπάνω προβλήματα; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο Νασρεντίν Χότζα (στα τουρκικά «Nasrettin Hoca», αραβικά «جحا», αγγλικά «Nasreddin Hodja») ή επί το ελληνικότερον Ναστραντίν Χότζας (το όνομα σημαίνει «Η δόξα της Πίστης» στα αραβικά) ήταν ένας δημοφιλής κεντρικός ήρωας μύθων, παροιμιών, ανεκδότων που κυκλοφορούσαν ευρύτατα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανόμενης και της Τουρκίας. Πολλά έθνη της Μέσης Ανατολής θεωρούν τον Νασρεντίν δικό τους, όπως οι Αφγανοί, Άραβες, Πέρσες, Τούρκοι και Ουζμπέκοι. Το όνομά του γράφεται διαφορετικά σε κάθε γλώσσα και πριν ή μετά από αυτό αναφέρονται οι τίτλοι Χότζας, Μουλάς ή Εφέντης. Ο Νασρεντίν ήταν λαϊκός φιλόσοφος και έχει μείνει στη μνήμη και την παράδοση της Ανατολής για τις αστείες ιστορίες και τα ανέκδοτά του. Ο Ναστραντίν Χότζας παρουσιάζεται ως τύπος σούφι, φιλόσοφου ανατολίτη, οπλισμένος με φιλοσοφική εγκαρτέρηση στις αντιξοότητες της ζωής, πάντοτε ετοιμόλογος με ελευθερία εκφράσεων, πολλές φορές και με αισχρολογίες.

Υποστηρίζεται ότι γεννήθηκε τον 13ο αιώνα κάπου στο Μεγάλο Κορασάν και ότι διατηρούσε φιλία με τον Ταμερλάνο. Κατ΄ άλλους γεννήθηκε στο Σιβρί Χισάρ στη Μικρά Ασία περί τον 15ο με 16ο αιώνα. Το επάγγελμά του ήταν καδής (ιεροδίκης) και μουλάς (ιεροδιδάσκαλος). Πέθανε και τάφηκε στο Ακ Σεχίρ κοντά στο Ικόνιο όπου υποστηρίζεται ότι υπήρχε ο τάφος του ένα μικρό «τουρμπέ» (=μαυσωλείο).

Η εκδοχή πάντως ότι όλοι οι σχετικοί μύθοι του Ναστραντίν πλάστηκαν από τον ίδιο είναι εσφαλμένη. Γιατί απλούστατα πολλά αναφέρονται σε πολύ διαφορετικές περιόδους. Κάποιοι μύθοι μάλιστα, είναι παραλλαγές, αυτών του Αισώπου. Ακόμη πολλά ανέκδοτα μπορεί ν΄ αναφέρονται στ΄ όνομά του αλλά είναι βέβαιο ότι άλλοι είναι οι δημιουργοί τους που παρέμειναν αφανείς αφηγητές. Πάντως σημειώνεται ότι από τις πλείστες εκδόσεις των ιστοριών του Ναστραντίν σε ξένες γλώσσες η μετάφραση στην ελληνική ήταν το περισσότερο διαδεδομένο στην ελλαδική χώρα από την εποχή της οθωμανικής περιόδου και που συνέχισε στην ελεύθερη Ελλάδα ως τουρκικό βιβλίο.

Οι ιστορίες του μπορεί να είναι παράδοξες, απλοϊκές αλλά έχουν βαθύτερα νοήματα τα οποία γίνονται κατανοητά μέσα από τη διήγηση. Το παλαιότερο χειρόγραφο που αναφέρεται στον Νασρεντίν χρονολογείται στα 1571.

Ιστορίες του Νασρεντίν Χότζα

Ο Νασρεντίν καθόταν στην όχθη ενός ποταμού, όταν κάποιος που βρισκόταν στην άλλη όχθη του φώναξε:
– Έι! Πως θα έρθω απέναντι;
– Μα είσαι απέναντι, του απάντησε ο Νασρεντίν.

Σε μια συνάντηση ρώτησε κάποιος τον Νασρεντίν:
– Πόσων χρονών είσαι Χότζα;
– Πενήντα, απάντησε εκείνος.
– Το ίδιο μου είπες και πριν δυο χρόνια που συναντηθήκαμε και σε ξαναρώτησα.
– Ναι, είμαι πάντα σταθερός στις απόψεις μου.

Ο Νασρεντίν είχε στήσει έναν πρόχειρο πάγκο με μια επιγραφή που έγραφε: «Δίνω απαντήσεις για 2 οποιεσδήποτε ερωτήσεις, μόνο για 100 ασημένια νομίσματα».
Ένας άντρας που ήθελε να κάνει ερωτήσεις, πήγε τότε στον πάγκο και του έδωσε τα 100 ασημένια νομίσματα, λέγοντας:
– 100 ασημένια νομίσματα, για 2 μόνο ερωτήσεις, είναι λίγο ακριβά, δεν νομίζεις;
Και η απάντηση του Νασρεντίν:
– Είναι. Η επόμενη ερώτηση παρακαλώ; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Αποφασίζει ο Οσάμα Μπιν Λάντεν να πάει στο τηλεπαιχνίδι «Ποιος Θέλει να γίνει εκατομμυριούχος».
Με τα πολλά έχει φτάσει στην τελευταία ερώτηση και του έχουν μείνει 2 βοήθειες. Το 50-50 και το τηλέφωνο.

Του λέει λοιπόν ο Παπαδόπουλος την τελευταία ερώτηση:
– Λοιπόν Οσάμα, βρίσκεσαι ένα βήμα πριν τα 50 εκατομμύρια. Η ερώτηση είναι:
Ποιο είναι το πιο ψηλό κτίριο στη Νέα Υόρκη;
Α) Το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ;
Β) Ο πύργος του Άιφελ;
Γ) Οι Δίδυμοι Πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου;
Δ) Το άγαλμα της ελευθερίας;

Σκέφτεται λίγο ο Οσάμα και λέει:
– Θα πάρω τη βοήθεια του 50-50.

Την παίρνει λοιπόν και του μένουν 2 επιλογές: Το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ και οι Δίδυμοι Πύργοι.
Το βλέπει ο Οσάμα και τι να κάνει, τι να κάνει, λέει στον Παπαδόπουλο να πάρει και το τηλέφωνο.
– Ποιον θα πάρουμε; τον ρωτάει ο Παπαδόπουλος.
– Τον φίλο μου τον Μοχάμεντ Άτα, απαντά ο Λάντεν.
– Πολύ ωραία λοιπόν, στο τηλέφωνο παρακαλώ τον κύριο Μοχάμεντ Άτα.

Ντρρρρρρρν ντρρρρννννννν!!!
– Ναι;
– Παρακαλώ.
– Ο κύριος Μοχάμεντ Άτα;
– Ο ίδιος.
– Έχουμε εδώ στο παιχνίδι μας τον φίλο σας τον Μπιν Λάντεν. Έχει φτάσει στην τελευταία ερώτηση και θα θέλαμε τη βοήθειά σας.
– Αν μπορέσω πολύ ευχαρίστως.
– Πάρτε τον φίλο σας λοιπόν.

– Έλα Μοχάμεντ, σαλάμ αλέκουμ. Που είσαι;
– Στο αεροπλάνο για Νέα Υόρκη.
– Να σε ρωτήσω, ξέρεις ποιο είναι το πιο ψηλό κτίριο στη Νέα Υόρκη; Το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ ή οι Δίδυμοι Πύργοι;
– Εσύ ποιο θέλεις να είναι;
– Έλα κόψε τις μαλακίες και πες μου. Είμαι στην τελευταία ερώτηση για τα 50 εκατομμύρια κι αν δεν απαντήσω σωστά, τα χάνω όλα.
– Καλά… Πες τους ότι σε κάνα τέταρτο θα είναι το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ…