Πάρε-Δώσε

Όπως αναφέρθηκε σε γερμανικές εφημερίδες, μία πανεπιστημιακή έδρα Ιστορίας στην Τουρκία, οργάνωσε έρευνα για τις απόψεις καθηγητών μέσης εκπαίδευσης πάνω στα ιστορικά γεγονότα. Τούς ζητήθηκε, συγκεκριμένα, να πάρουν θέση πάνω σε ένα κείμενο από βρετανικό βιβλίο σχολικής ιστορίας, στο οποίο αναφέρονταν τα εξής (σύντμηση):

«Ο βρετανικός στρατός ήταν πάντα ετοιμοπόλεμος, δεν γνώριζε τη λέξη «κούραση». Εκατό Βρετανοί πολεμούσαν καλύτερα από 10.000 Τούρκους. […] Οι Εγγλέζοι είναι ο περισσότερο ηρωικός λαός της Ιστορίας και λόγω αυτού του ηρωισμού πέτυχε να ιδρύσει σημαντικά κράτη, τα οποία παίζουν σπουδαίο ρόλο στη σημερινή παγκόσμια πολιτική. […] Οι Βρετανοί δεν λένε ψέματα, δεν κάνουν απάτες. […] Η χριστιανική πίστη κάνει τούς Βρετανούς αποφασιστικούς και θαρραλέους, τούς κάνει να αγαπάνε την καθαριότητα και την τάξη […]».

Από τούς 140 εξεταζόμενους Τούρκους καθηγητές Ιστορίας που μελέτησαν αυτό το κείμενο, απάντησαν 84 (το 60%) ότι αυτό το βιβλίο καλλιεργεί με λαθεμένες πληροφορίες ψευδείς προκαταλήψεις στους μαθητές και γι’ αυτό είναι ακατάλληλο για την εκπαίδευση.

Όταν πληροφορήθηκαν όμως οι καθηγητές ότι αυτό ακριβώς το κείμενο προερχόταν από τούρκικα σχολικά βιβλία και, όπου αναφέρονται Βρετανοί και Εγγλέζοι το βιβλίο γράφει για Τούρκους, όπου αναφέρονται Τούρκοι το βιβλίο γράφει Βρετανοί, όπου αναφέρει χριστιανοί το βιβλίο γράφει μουσουλμάνοι κ.ο.κ., άλλαξαν γνώμη και υποστήριξαν ότι σκοπός τής σχολικής ιστορίας δεν είναι να μεταφέρει πληροφορίες για τα πραγματικά γεγονότα –ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτά;– αλλά να δυναμώσει το αίσθημα φιλοπατρίας των παιδιών κ.τλ.

Καλά θα ήταν να γίνει κάτι ανάλογο με Έλληνες φιλολόγους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης και με αποσπάσματα από αντίστοιχα πατριωτικά σχολικά βιβλία να δούμε τι αποτελέσματα θα έχουμε…

Πηγή: sfrang.blogspot.com

Η ιστοσελίδα «Akropolis World News» ανήκει στον Ισπανό -για την ακρίβεια, Καταλανό- καθηγητή της ελληνικής και λατινικής γλώσσας, Joan Coderch-i-Sancho.
Η ιδιαιτερότητα αυτής της σελίδας έγκειται στο ότι δημοσιεύει ειδήσεις και ενημερωτικά κείμενα, γραμμένα στην αρχαία ελληνική γλώσσα!
Ο, προφανώς, αρχαιοελληνολάτρης ιδιοκτήτης της, μεταφράζει τα κείμενα στα αρχαία ελληνικά και τα δημοσιεύει σε μορφή εικόνας (ενδεχομένως για να μην συναντήσουν κάποιοι προβλήματα ανάγνωσης λόγω γραμματοσειράς, αν και η κωδικοποίηση UTF-8 θα του είχε λύσει τα χέρια)

Μην περιμένετε να διαβάσετε ότι πιο «φρέσκο» υπάρχει από πλευράς ειδησεογραφίας (εξάλλου δεν είναι αυτό το πραγματικό ζητούμενο), αλλά μια επίσκεψη στην ιστοσελίδα αυτή, αξίζει πραγματικά τον κόπο.
Τώρα, το αν θα καταλάβουμε, εμείς οι Νεοέλληνες, κάτι απ’ αυτά που γράφει στη…γλώσσα μας ο φίλτατος καθηγητής, είναι ένα άλλο θέμα… 🙄

Ξεκινάμε το ταξίδι μας από την Κύπρο και την πρωτεύουσα Λευκωσία. Η ονομασία της ασφαλώς ετυμολογείται από το λευκός, αλλά χωρίς να ξέρουμε την ακριβή ετυμολογία. Το βέβαιο είναι πως η πρώτη ονομασία της πόλης ήταν Λευκόθεον, ενώ στα βυζαντινά χρονικά αναφέρεται ως Λευκουσία, πράγμα που οδήγησε πολλούς να την ετυμολογήσουν από το λευκή + ουσία, ενώ επίσης υπάρχει η παράδοση ότι την ανοικοδόμησε ο Λεύκος, γιος του Πτολεμαίου Α’. Όταν ήρθαν οι Λουζινιάν, την εποχή της Φραγκοκρατίας, παρετυμολόγησαν το όνομα με το ελληνικό νίκη κι έτσι προέκυψε το Nicosia, όπως είναι γνωστή η πόλη στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Η τουρκική ονομασία, Lefkoşa, έρχεται από τα ελληνικά.

Από τη Λευκωσία προχωράμε στη Μάλτα, το άλλο μικρό νησιωτικό κράτος. Εδώ η πρωτεύουσα λέγεται Βαλέτα, και πήρε το όνομά της από τον Ζαν Παριζό ντε λα Βαλέτ, τον μεγάλο μάγιστρο του τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας, που υπεράσπισε με επιτυχία το νησί στη μνημειώδη πολιορκία από τους Τούρκους το 1565. Ένα πρόσφατο ελληνικό βιβλίο που περιγράφει μυθιστορηματικά αυτά τα γεγονότα, είναι η Πανάκεια του Παναγιώτη Κονιδάρη.

Από τη Μάλτα στην Πορτογαλία. Η Λισαβόνα είναι η πρωτεύουσα, Lisboa στα πορτογαλικά. Στα μεσαιωνικά λατινικά λεγόταν Ulisipona, στα κλασικά λατινικά Olisippo ή Ulisippo, Ολυσιπώνα την αναφέρει ο Στράβωνας, και σύμφωνα με το θρύλο την ίδρυσε ο Οδυσσέας (Ulysses), πράγμα που εξηγεί υποτίθεται τις ονομασίες αυτές, αν και πιθανότερη είναι η φοινικική ετυμολογία.

Επόμενος σταθμός, η Μαδρίτη, Madrid στα ισπανικά. Το όνομα από ένα φρούριο του 10ου αιώνα που λεγόταν Magerit στα αραβικά, το οποίο πολλοί θεωρούν ότι προέρχεται από το λατινικο Majoritum (major=μείζων, σπουδαίος) αλλά μάλλον το λατινικό είναι παρετυμολογία του αραβικού ονόματος.

Αλλά αφού βρεθήκαμε στην Ισπανία θα πάμε και στη Βαρκελώνη, Barcelona. Λεγόταν Βαρκινών την ελληνιστική εποχή και λέγεται πως οφείλει τ’ όνομά της στον Αμίλκα Βάρκα, τον Καρχηδόνιο στρατηγό που θρυλείται πως την ίδρυσε.

Δυο βήματα πιο πέρα είναι η Μασσαλία, πανάρχαια αποικία των Φωκαέων –το όνομα βέβαια δεν έχει ελληνική προέλευση, ίσως προέρχεται από κάποια ντόπια φυλή. Στα γαλλικά είναι Marseille, το επιπλέον r ίσως να το πήρε από τη συσχέτιση με τον θεό του πολέμου (Mars). Ανεβαίνουμε στο Παρίσι, που πήρε τ’ όνομά του από τους Parisii, μια κελτική φυλή που ζούσε εκεί και που είχε πρωτεύουσα τη Lutetia ή Λουτέτσια, όνομα γνωστό στους φίλους του Αστερίξ. Ο Ιουλιανός, που είχε αγαπήσει το Παρίσι όπου έζησε χρόνια, έγραφε για «την φίλην Λουτεκίαν, ονομάζουσιν δε ούτως οι Κελτοί των Παρισίων την πολίχνην».

Το Λουξεμβούργο οι ντόπιοι το λένε Letzebuerg. Το όνομα ανάγεται σε ένα ερειπωμένο ρωμαϊκό κάστρο, πάνω στο βράχο του Μποκ, που το αγόρασε ο κόμης Σιγεφρείδος το 963, και ονομαζόταν Lucilinburhuc. Το πρώτο μισό της λέξης είναι το παλαιογερμανικό luzel που οδήγησε, μεταξύ άλλων, στο σημερινό αγγλικό little, ενώ στο δεύτερο μισό αναγνωρίζουμε την κατάληξη burg. Μικρό κάστρο επομένως, Καστράκι.

Μετά θα πάμε στις Βρυξέλλες, Bruxelles στα γαλλικά, παλιότερα Bruocsella, από το γερμανικό broka που θα πει βάλτος και το sali, δωμάτιο, κτίριο, δάνειο από το λατινικό cella. Παναπεί, σπίτι στους βάλτους.

Ανεβαίνουμε λίγο πιο πάνω στο Άμστερνταμ, Amsterdam. Πρόκειται για τον υδατοφράκτη (dam) πάνω στον ποταμό Άμστελ. Από εκεί και η γνωστή μάρκα μπίρας. Την εποχή του, ο Κοραής το έλεγε Αμστελόδαμον. Όμως, έδρα της ολλανδικής κυβέρνησης είναι η Χάγη, όνομα που το δανειστήκαμε από το γαλλικό Hague. Στα ντόπια λέγεται Den Haag, σύντμηση του ’s-Gravenhage, που σημαίνει «ο φράχτης του κόμη», απόηχος μιας εποχής που οι ευγενείς περίφραζαν απέραντες εκτάσεις.

Θα περάσουμε απέναντι, στο μεγάλο νησί. Λονδίνο, London η πρωτεύουσα, Londinium στα λατινικά και Λονδίνιον στη Γεωγραφία του Κλαυδίου Πτολεμαίου. Κατά μία θεωρία, προέρχεται από το κελτικό Linn-din, το φρούριο (din) στη λίμνη (linn). Όμως υπάρχουν και άλλες πολλές θεωρίες. Παλιότερα το λέγαμε και Λόντρα (από τα ιταλικά), απ’ όπου μας έχει μείνει το ουσιαστικό «Λονδρέζος» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ομολογώ πως όταν διάβασα το ακόλουθο κείμενο που αγνοούσα, ανατρίχιασα. Ήρθαν στο μυαλό μου οι θρυλικές αρχαίες Σπαρτιάτισσες μάνες που όταν έφευγαν τα παιδιά τους για το πολεμικό μέτωπο, τους παρέδιδαν την ασπίδα με την ρητή εντολή «ή ταν ή επί τας», δηλαδή, ή μ’ αυτήν (εννοώντας να επιστρέψει κρατώντας την ως νικητής) ή πάνω σ’ αυτήν (δηλαδή τιμημένος νεκρός, πάνω στην ασπίδα του, πεσών στην εκτέλεση του καθήκοντος).

Επειδή όμως κυκλοφορούν και μερικοί «ελληνοφρενείς» αστικοί μύθοι, θέλησα να εξακριβώσω το αληθές του γεγονότος. Όπως διαπίστωσα, η συγγραφέας του κειμένου ήταν απολύτως υπαρκτό πρόσωπο, όπως επίσης και το κείμενό της. Η ελληνική πολιτεία μάλιστα την έχει τιμήσει ως σύμβολο της Ελληνίδας Μητέρας του έπους του 1940, ενώ στην Κυπαρισσία έχει αναγερθεί και άγαλμά της. Τον λόγο θα τον καταλάβετε, αφού διαβάσετε το τηλεγράφημα, που έστειλε η Ελένη Ιωαννίδου το 1941 στον τότε πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή, όταν σκοτώθηκε ένας απ’ τους εννιά της γιους στο πολεμικό μέτωπο…

Προς τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως κ. Αλ. Κορυζήν

 

Ο υιός μου Ευάγγελος Ιωάννου Ιωαννίδης απωλέσθη εις τας επιχειρήσεις της Κλεισούρας. Παρήγγειλα εις τους τέσσαρας ήδη υπηρετούντας Χρήστον, Κώσταν, Γεώργιον και Νίκον Ιωάννου Ιωαννίδην να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφού των.

 

Κρατώ εις εφεδρείαν άλλους τέσσαρας Πάνον, Αθανάσιον, Γρηγόριον και Μενέλαον Ιωάννου Ιωαννίδην, κλάσεων 1917 και νεωτέρων.

 

Παρακαλώ κληθώσιν ονομαστικώς και ούτοι εις πάσαν περίπτωσιν ανάγκης της πατρίδας ή τυχόν απωλείας ετέρου τέκνου μου προς εκδίκησιν εχθρού.

 

Γνωρίσατε βασιλέα μας ότι ύστατον επιφώνημά μου θέλει είναι: Ζήτω η Πατρίς!

 

 

Ελένη Ιωάννου Ιωαννίδου, Κυπαρισσία
2 Φεβρουαρίου 1941

Μην βιαστείτε να πείτε ότι δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί η εικόνα σας διαψεύδει. Γίνεται και παραγίνεται και υπάρχει και η απάντηση για το πως γίνεται.

Για να δούμε, πόσο «τσακάλια» είστε; :hmmm: