Πάρε-Δώσε

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: «Τι είναι το κρυφτό;».

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολύ που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Ανανδρεία δεν ήθελε να ρισκάρει.

«Ένα, δύο, τρία…», άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη . Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

«…1000!», μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον «ρυθμό» του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.

Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει η οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει…

Πηγή: Ανώνυμο κείμενο του διαδικτύου.

Η ιστορία που ακολουθεί, είναι φανταστική.

Ένας τύπος τού υποκόσμου, εισβάλλει σ’ ένα σπίτι, όπου βρίσκονται μια μητέρα με το νεογέννητο μωρό της. Ο κακοποιός βιάζει τη γυναίκα κι επειδή το μωρό κλαίει και κάνει φασαρία, το πυροβολεί στο κεφάλι, το σκοτώνει και σηκώνεται και φεύγει. Η μητέρα μη αντέχοντας το θέαμα του νεκρού παιδιού της, πηδάει απ’ το μπαλκόνι και αυτοκτονεί. Ο βιαστής-δολοφόνος, μετανοεί, πάει στην πρώτη εκκλησία που βρίσκει μπροστά του, εξομολογείται και ζητά συγχώρεση για τα αμαρτήματά του και κοινωνεί.

Που καταλήγουν τα τρία πρόσωπα της ιστορίας μετά τον θάνατό τους, σύμφωνα με την χριστιανική κοσμοαντίληψη;

Μωρό: Στην Κόλαση (αβάπτιστο).
Μητέρα: Στην Κόλαση (αυτόχειρ).
Δολοφόνος: Στον…Παράδεισο (μετανόησε!).

Άθρησκος: Δεν αποδέχεται καμμία θρησκεία, αλλά δεν απορρίπτει απαραίτητα την ύπαρξη ενός υπέρτατου όντος, μιας ανώτερης δύναμης, βασιζόμενος σε μια δική του φιλοσοφία περί της ύπαρξής της.

Άθεος: Αρνείται την ύπαρξη οποιουδήποτε θεού ή κάποιας ανώτερης δύναμης. Ο άθεος, όπως είναι ευνόητο, είναι (εν μέρει) ταυτόχρονα και άθρησκος.

Αγνωστικιστής: Κρατάει μια σχετικά ουδέτερη στάση, θεωρώντας πως δεν είναι δυνατή, τουλάχιστον προς το παρόν, η απόδειξη περί ύπαρξης ή μη ύπαρξης θεού.

Σκεπτικιστής: Απορρίπτει τις δογματικές αλήθειες, αμφισβητώντας την δυνατότητα της απόλυτης γνώσης.

Ουμανιστής: Χωρίς να εστιάζει στην ύπαρξη ή όχι θεού, θεωρεί πως ο άνθρωπος είναι ο μόνος υπεύθυνος για τις πράξεις του και την ζωή του, που τίθεται κάτω από τους φυσικούς νόμους, χωρίς την παρέμβαση ή μεσολάβηση κάποιου ανώτερου όντος, απορρίπτοντας ταυτόχρονα την μεταθανάτια ζωή, την μετενσάρκωση και την αθανασία της ψυχής. Ο ουμανιστής λέγεται ανθρωπιστής στα ελληνικά, αλλά αποφεύγεται η χρήση του, για να μην προκαλείται σύγχυση με τον ανθρωπιστή=φιλάνθρωπο.

Ορθολογιστής: Θεωρεί πως η γνώση προκύπτει απ’ την λογική σκέψη. Παρ’ ότι δεν απορρίπτει απόλυτα την έννοια «θεός», εν τούτοις δεν του αποδίδει υπερφυσικές δυνατότητες, και όπως και ο ουμανιστής, δεν θεωρεί πως οι πράξεις και η ζωή τού ανθρώπου καθοδηγούνται ή επηρεάζονται απ’ αυτόν.

Σημείωση: Υπάρχουν κι άλλα φιλοσοφικά ρεύματα (π.χ. Εμπειρισμός, Υπαρξισμός κ.ά.) των οποίων τα όρια είναι αρκετά δυσδιάκριτα, ενώ η ερμηνεία και ανάλυσή τους είναι και σχετικά πολύπλοκη. Η απόδοση των παραπάνω εννοιών, έγινε με όσο το δυνατόν απλοϊκό τρόπο, έτσι ώστε να καταστεί ευκολότερα σαφές το τι βασικά πρεσβεύουν.

Ο όρος «αρχίδι» προέρχεται από την λέξη «όρχις». Μέσω παραφθοράς του υποκοριστικού τού όρχι, που είναι «ορχίδιον», προέκυψε το «αρχίδιον» για να καταλήξει εκλαϊκευμένα στο κοινό μας «αρχίδι», το οποίο θεωρείται λέξη της ελληνικής αργκό γλώσσας.

Άλλες λέξεις για τους όρχεις, εκτός από τα αρχίδια, είναι οι «δίδυμοι» (αρχ.), οι «παραστάται» (βυζ.), τα «μήδεα» (βυζ.), τα «αμελέτητα», τα «μπαλάκια», τα «καρύδια», τα «ούμπαλα», η «οικογένεια», το «μαλακό υπογάστριο», τα «κάκαλα», τα «παπάρια», στα καλιαρντά τα «πελέ» κ.ά.

Ακολουθεί η χρήση της λέξης αρχίδι και τα παράγωγά της, από την πλούσια ελληνική γλώσσα, το οποίο, πέρα από το βάρος, που το ίδιο ως όργανο του γεννητικού συστήματος έχει, απέκτησε επί πλέον βαρύτητα, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο «Διάλογος μεταξύ ιερέα και ετοιμοθάνατου», είναι έργο του Γάλλου συγγραφέα και φιλόσοφου Μαρκήσιου ντε Σαντ. Αποτελεί έναν ύμνο στην αθεΐα και την ηδονή, ενώ παράλληλα καταδεικνύει την προκατάληψη, την έλλειψη λογικής και τον αυτοπεριορισμό στη θρησκεία.

Τα πρόσωπα που συνδιαλέγονται, στο σύντομο αυτό μονόπρακτο (το οποίο ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, έγραψε στη φυλακή), όπως μαρτυρεί κι ο τίτλος, είναι ένας ετοιμοθάνατος κι ένας κληρικός.

Ιερέας: Μπροστά σε αυτήν τη μοιραία στιγμή όπου το πέπλο της ψευδαίσθησης σχίζεται μονάχα για να παραδώσει στον πλανημένο την ωμή εικόνα των σφαλμάτων και των διαστροφών του, εσείς, τέκνο μου, διόλου δεν μετανιώνετε για τις πολλαπλές ελευθεριότητες στις όποιες σας εξώθησαν η ανθρώπινη ευπάθεια και η αδυναμία;
Ετοιμοθάνατος: Φίλε μου, ναι, μετανιώνω.
Ιερέας: Εκμεταλλευτείτε τότε τούτες τις ευμενείς τύψεις ώστε να λάβετε από τον ουρανό, στον λίγο χρόνο που σας απομένει, συνολική άφεση αμαρτιών και αναλογιστείτε ότι μόνο με τη δέηση τής πανίερης μετάνοιας θα έχετε τη δυνατότητα να σας δοθεί συγχώρεση από τον Ύψιστο.
Ετοιμοθάνατος: Όσο με κατάλαβες εσύ, άλλο τόσο σε καταλαβαίνω κι εγώ.
Ιερέας: Μα τι;
Ετοιμοθάνατος: Σου είπα ότι μετανιώνω.
Ιερέας: Το άκουσα.
Ετοιμοθάνατος: Ναι, αλλά δεν το κατάλαβες.
Ιερέας: Και σαν τι ερμηνεία…
Ετοιμοθάνατος: Αυτήν εδώ …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »