Πάρε-Δώσε

«Ο Σταύρος Κουχτσόγλου ήταν στην προ, κατά και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο εποχή, ο μόνος στην Ελλάδα ολοκληρωμένος και αυθεντικός αναρχικός. Στους Έλληνες εργάτες έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του σαν αντιπρόσωπος των τσιγαράδων στο Α’ και Β’ Συνέδριο της ΓΣΕΕ, όταν από κοινού με τον Σπέρα και τον Φανουράκη προσπάθησαν να προφυλάξουν το συνδικαλιστικό κίνημα από τον κίνδυνο να εξαρτηθεί αυτό από το ΣΕΚΕ, του οποίου η εξέλιξη, στο σημερινό αντεπαναστατικό γραφειοκρατικό συγκρότημα που φέρει τον τίτλο ΚΚΕ, τους ήταν από τότε γνωστή. Αλλά ο Σταύρος Κουχτσόγλου έχει και μια άλλη ιστορία που λίγοι την ξέρουν. Ήταν οργανωμένος αναρχικός και είχε δεσμούς και επαφές με αναρχικές οργανώσεις πολλών χωρών. Είχε γνωρίσει προσωπικά τον Μαλατέστα, όπως και άλλους αγωνιστές αναρχικούς… Ο Σταύρος Κουχτσόγλου πέθανε στο Γηροκομείο. Τον θάνατο τον αντιμετώπισε ψύχραιμος και άφοβος σαν επαναστάτης και άθεος. Στον παπά που παρά τις διαμαρτυρίες του επέμενε φορτικά να τον μεταλάβει, στο τέλος του λέει: “Παπά μου, φύγε, γιατί θα φτύσω μέσα”. Αυτές ήταν και οι τελευταίες του λέξεις».
Ά. Στίνας

«Ο Σταύρος Κουχτσόγλου είναι ένας από τους σπουδαιότερους αντιπροσώπους των νέων ιδεών μεταξύ των εργατικών τάξεων. Άνθρωπος αληθής. Βεβαίως δι’ ημάς τους Έλληνας είναι πολύ τολμηραί ακόμη αι ιδέαι αι οποίαι εκφράζονται εις το παρόν βιβλίον. Ούτε ο Κονεμένος, ούτε ο Λασκαράτος, ούτε ο Ροΐδης έγραψαν με τόσον ριζοσπαστισμόν, όπως ο Σταύρος Κουχτσόγλου. Ο Σταύρος Κουχτσόγλου είναι ένας εργάτης Ευρωπαίος. Έχει συνείδησιν όλων των κοινωνικών ζητημάτων τα οποία απασχολούν την εποχήν μας. Το έργον του και κατά τούτο έχει μεγάλην αξίαν. Διότι ενώ από το πρωί έως το βράδυ εργάζεται ως βιοπαλαιστής, από το βράδυ έως το πρωί εργάζεται μελετών, ερευνών και συγγραφών υπέρ της ευτυχίας της ανθρωπότητας. Ο τίτλος του παρόντος κειμένου «Κάτω η μάσκα» είναι αρκετά επιδεικτικός του τι θέλει να ειπή ο συγγραφεύς. Αμειλίκτως κτυπά το ψεύδος και την υποκρισίαν, ως τας μόνας κληρονομίας του παρελθόντος, τας οποίας εφυλάξαμεν με ευλάβειαν. Κτυπά την ιδιοκτησίαν, την εκμετάλλευσιν και αυτόν ακόμη τον Σοσιαλισμόν και κηρύσσεται υπέρ του ιδεώδους της Αναρχίας…».
Γ.Σεραφίδης

Πρόλογος
Ένεκα της διαστροφής, της γενομένης εκ σκοπού, εναντίον του Αναρχισμού εκ της εξουσιαζούσης τάξεως και εξ άλλων εχόντων συμφέρον προς τούτο, μύριοι όσαι κατηγορίαι και ονομασίαι υβριστικαί αποδίδονται προς ημάς.

Στερούμενος ο λαός κρίσεως, λογικής, και θελήσεως ιδικής του, βαδίζει κατά συνέπειαν με τας ορέξεις και τας θελήσεις των αρχόντων του, αποφεύγων ούτως όχι μόνον τους αναρχικούς ως δολοφόνους, κακούργους και λοιπάς ονομασίας που μας δίδουν, αλλ’ ούτε καν ζητή να μάθη τι είναι Αναρχισμός, προκατειλημμένος όπως είναι από τους έχοντας συμφέρον προς τας ψευδείς αυτάς διαδόσεις. Και μ’ όλα ταύτα ο Αναρχισμός παρουσιάζεται σήμερον ως ένα μέρος ολοκληρωτικόν μιας νέας φιλοσοφίας και δι’ αυτό ο αναρχικός ευρίσκεται πάντοτε εις συνάφειαν με τους μεγαλυτέρους μελετητάς.

Όσον ο εγκέφαλος του ανθρώπου ελευθερούται από τας ιδέας που του ενετύπωσε η μειονοψηφία των βασιλέων, παπάδων, δικαστών κ.λ.π. δια να τον κρατήσουν στην εξουσία τους -και των πληρωμένων σοφών- τόσον και μια νέα κοινωνική αντίληψις ξεφυτρώνει, εις την οποίαν δεν μνήσκει πλέον θέσις σ’ αυτήν την εξουσιαστικήν μειονοψηφίαν. Αυτή η κοινωνία περιλαμβάνει όλον τον συσσωρευθέντα πλούτον, από την εργασίαν των παρελθόντων γενεών, και τον θέτει προς κοινήν ωφέλειαν υλών, χωρίς να δημιουργήσει πλέον καμμίαν εξουσίαν. Αυτή η κοινωνία του Αναρχισμού, είναι ήτις περιλαμβάνει απείρους ποικιλίας ικανοτήτων, ιδιοσυγκρασιών, και ατομικών ενεργειών, μη αποκλείων κανένα.

Καλεί την πάλην και τον διαγωνισμόν, διότι γνωρίζει ότι αι εποχαί των ελευθέρων διαγωνισμών, χωρίς το βάρος εξουσίας τινός να βαρύνει την ζυγαριάν από το ένα μέρος, υπήρξαν αι περισσότερον αναπτύξασαι την ανθρώπινον ιδιοφυίαν.

Αναγνωρίζων ότι τα μέλη του έχουν ίσα δικαιώματα εις όλους τους συσσωρευθέντας θησαυρούς του παρελθόντος, δεν αναγνωρίζει πλέον την διαίρεσιν εις εκμεταλλευτάς και εκμεταλλευόμενους, εις κυβερνήτας και κυβερνομένους, εις εξουσιαστάς και εξουσιαζομένους, εις άρχοντας και αρχομένους. Ζητεί να αποκαταστήση μίαν δυνατήν αρμονίαν στους κόλπους του χωρίς να υποτάξει τα μέλη του εις καμμίαν εξουσίαν, καλών τους ανθρώπους εις ελευθέραν ανάπτυξιν, εις ελεύθερον πρωτοβουλίαν, εις ελεύθερον συνεταιρισμόν. Ζητεί την πλήρη ανάπτυξι του ατόμου, συνδεομένην με την υψηλοτέραν ανάπτυξιν της θεληματικής συνεταιρήσεως υφ’ όλας τας επόψεις, εις όλους τους δυνατούς βαθμούς και δια κάθε φανταστικόν σκοπόν.

Σκοπός του λοιπόν είναι η πλήρης ελευθερία του ατόμου, μέσα του: η επανάστασις και η διάδοσις της αληθείας διότι μόνον δι’ αυτής θα μπορέσει να καταρρίψει το μέχρι τούδε επικυριαρχήσαν ψεύδος, γνωρίζων άλλως τε ότι μόνον υπό την αίγλην της αληθείας ειμπορούν να δημιουργηθούν χαρακτήρες, και κατά συνέπειαν και άνθρωποι ελεύθεροι και ειλικρινείς.

Γι’ αυτό φρονούμεν ότι, η διάδοσις των Αναρχικών ιδεών, δια σειράς εκδιδομένων φυλλαδίων, ως και η ελευθέρα εξέτασις και η λογική κρίσις παντός πράγματος ευρισκομένου γύρω μας, όχι μόνον θα βοηθήσουν εις την κατάρριψιν των ψευδών διαδόσεων και του ψεύδους, αλλά και εις την ανάπτυξιν και εις την ολοκληρωτικήν αντίληψιν του αναρχικού ιδανικού.

Γνωρίζωμεν ότι, η Μωσαϊκή Ιστορία της δημιουργίας του κόσμου, είναι παραδεκτή ακόμη από πολλούς λαούς οι οποίοι εδέχθησαν τον Εβραιοχριστιανικόν πολιτισμόν. Αυτή η έκτακτος επιτυχία ωφείλεται, αφ’ ενός εις την ενδόμυχον ενότητα των χριστιανικών και εβραϊκών δογμάτων και αφ’ ετέρου εις την απλήν και φυσικήν διάθεσιν των ιδεών αι οποίαι εκτίθενται εις αύτη και αι οποίαι συμβιβάζονται συγκεχυμένως πως και με τας μυθολογικάς κοσμογονίας των αρχαίων.

Κατ’ αυτήν ο Θεός εσχημάτισε πρώτα την γην και τους αστέρας, κατόπιν εχώρησε το φως και το σκότος, έπειτα τα νερά και την ξηράν, αργότερα τα φυτά, πιο αργότερα τα ζώα, και όλο τελευταία τον άνθρωπον, και την εβδόμην ανεπαύθη. Ιδού αμέσως, με λίγα λόγια, έγινε όχι μόνον αυτός ο κόσμος εδώ, ο πλανήτης μας, αλλ’ όλο το Σύμπαν!

Τώρα, εάν είμεθα μοιρολάτραι, ειμπορούμε ναι πιστεύσωμε σ’ αυτήν την δημιουργία και να αρκεσθούμε σ’ αυτήν την απλούστατη υπόθεσι, επαναπαυόμενοι και ημείς σε πιο λίγο χρονικό διάστημα από τον Δημιουργό. Εάν όμως θελήσωμε να μη αρκεσθούμε σ’ αυτήν την αλλόκοτον και άνευ εξηγήσεων πιστοποίησιν, εάν θελήσωμεν να τινάξωμεν για μια στιγμή το «Πίστευε και μη ερεύνα» και δεν πιστεύσωμεν και ερευνήσωμεν, επικαλούμενοι την λογικήν μας και την επιστήμην, τότε θα ανακαλύψωμεν όλως νέαν δημιουργίαν, ουχί μυθολογικήν και βασιζομένην επί εβραϊκών σοφιστειών, αλλ’ επί αποδείξεων και επί της λογικής …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο Μανώλης Γλέζος και ο Νίκος Μπελογιάννης, αποτελούν ίσως τα καλύτερα παραδείγματα της εν Ελλάδι βιομηχανίας κατασκευής ψεύτικων ηρώων. Αν και το να είναι κάποιος επαγγελματίας «ήρωας», δηλαδή να αντιμετωπίζεται ως τέτοιος χωρίς να είναι ή να το αξίζει, και να ωφελείται απ’ αυτό, ίσως είναι το λιγότερο. Με λίγη σόδα καταπίνεται…

Το χειρότερο είναι πως, άνθρωποι που αποδεδειγμένα στράφηκαν εναντίον των συμφερόντων της «πατρίδας» τους, με ενέργειες από αντεθνικές έως προδοτικές, έφτασαν να γίνονται είδωλα και παραδείγματα προς μίμηση και να τιμώνται κι από την πολιτεία για την «προσφορά» τους.

Το μεγαλείο της ελληνικής σχιζοφρένειας, θα λάμψει για μία ακόμη φορά…

Μανώλης Γλέζος – Ο επαγγελματίας «ήρωας»
Σε κάποιους ίσως είναι γνωστό, ότι αποτελεί μοναδική περίπτωση παγκοσμίως, που κάποιος αυτοχρίζεται αναδρομικά ήρωας, για μια ηρωική πράξη, για την οποία δεν υπάρχει καμμία άλλη απόδειξη της τέλεσής της απ’ αυτόν, πλην της δικής του μαρτυρίας και μάλιστα 4 χρόνια μετά απ’ αυτήν. Μιλάμε για την περίφημη υποστολή της γερμανικής σημαίας από τον Βράχο της Ακρόπολης. Αλλά ακόμη κι αν παρακάμψουμε τις φανερές αδυναμίες του σεναρίου που προώθησε ο Γλέζος για την ιστορία αυτή και την δεχθούμε ως αληθινή, και πάλι θα οδηγηθούμε σε μερικά αδιέξοδα. Η πράξη, όποιος κι αν την έκανε, είναι αναμφίβολα ηρωική. Λαμβάνοντας όμως υπόψιν τα ιστορικά δεδομένα, σε σχέση με το ΚΚΕ, είναι κάπως παράταιρο που κάλυψε την ενέργεια αυτή του Γλέζου με τον μανδύα της κομμουνιστικής αντίστασης, όταν είναι γνωστό, ότι εκείνη την εποχή το ΚΚΕ δεν ήταν ήταν και πολύ…«φανατικό» με την αντίσταση κατά των Γερμανών εισβολέων. Λίγες μέρες μάλιστα, πριν την υποστολή της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη, στις 3 Μαΐου 1941, κι αφού είχαν εισέλθει οι Γερμανοί στην Αθήνα, εκδίδεται ένα μανιφέστο του ΚΚΕ, το οποίο στην ουσία καταδικάζει την άρνηση της Ελλάδος να υποταχθεί αμαχητί στον Άξονα και η οποία άρνηση «έγινε αιτία να προκαλέσει και τη χιτλερική εισβολή». Βέβαια, το ΚΚΕ, έσπευσε να σηκώσει την σημαίας της «αντίστασης», ευθύς μόλις μπήκε στον πόλεμο η «μάνα» Σοβιετική Ένωση, που μέχρι τότε τα είχε κάνει «πλακάκια» με τον Χίτλερ.

Αν το πάει κάποιος, ακόμη πιο πέρα, αυτή η ηρωική πράξη, με βάση την ιδεολογία του ΚΚΕ, μόνο «εθνικιστική» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη πιο πολύ, αν λάβει κανείς υπόψιν του, πως ακόμη και στην περίπτωση που θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι την γερμανική σημαία την υπέστειλε ο Γλέζος (αν και οι Γερμανοί μιλούν για υπεξαίρεση, που σημαίνει ότι δεν ήταν στον ιστό, πόσο μάλλον αφού ήταν νύχτα), τότε θα πρέπει να εξηγήσει ο Μανώλης Γλέζος, γιατί δεν αναφέρει ότι εκείνη την εποχή (1941), δεν είχε καμμία σχέση με το ΚΚΕ και τον Κομμουνισμό οι οποίοι πιστώνονται κι αυτοί αυτή την πράξη αντίστασης, αλλά αποτελούσε μέλος της ΕΟΝ. Της νεολαίας δηλαδή, του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά.

Το κεφάλαιο αυτό της ζωής του Μανώλη Γλέζου δεν είναι και πολύ γνωστό, και ο ίδιος αποφεύγει επιμελώς να κάνει οποιαδήποτε αναφορά στην περίοδο αυτή. Απεναντίας, εμφανίζεται το 1939 να είναι μέλος αντιφασιστικής ομάδας, ενάντια στην δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά. Προφανώς γιατί θα χαλάσει την εικόνα του σωστού και ιδεολόγου κομμουνιστή, πολέμιου των μοναρχοφασιστικών καθεστώτων, πάνω στην οποία έχει χτίσει την πολιτική του σταδιοδρομία. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι η ένταξη στην ΕΟΝ, ήταν εκ των πραγμάτων, ουσιαστικά υποχρεωτική (τυπικά όχι) κι αυτό έχει αρκετή δόση αλήθειας. Μόνο που ο Γλέζος, δεν φαίνεται να είναι είναι ένα αδρανές και παθητικό μέλος της ΕΟΝ. Αντιθέτως μάλιστα… Αρκετά διαφωτιστικό (αν και κάπως υπερτονισμένο), είναι ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «Απογευματινή» (12 Δεκεμβρίου 1958), το οποίο συνοδεύεται κι από μια φωτογραφία του Μανώλη Γλέζου, ως αεροπόρου της ΕΟΝ.

Ο «εθνικός ήρως» της Ε.Δ.Α
Ο σημερινός δυναμικός κομμουνιστής, ο διάδοχος του Ζαχαριάδη και του Γκρόζου, ήταν κατά την περίοδον της δικτατορίας Μεταξά, στέλεχος της ΕΟΝ, φαλαγγίτης εκλεκτός!

 

Συγκεκριμένως μόλις ιδρύθη η Ε.Ο.Ν., ο Γλέζος έσπευσεν εκ των πρώτων να καταταγή ως εθελοντής. Είχε μάλιστα προκαλέσει τόσην εντύπωσιν η πειθαρχία και ο φανατισμός που επέδειξεν ως φαλαγγίτης, ώστε επελέγη διά να εκπαιδευθή εις το ανεμοπορικό τμήμα της Νεολαίας. Ας σημειωθεί ότι η επιλογή διά την Ανεμοπορία της Ε.Ο.Ν. εβασίζετο σε αυστηρά κριτήρια, δεδομένου ότι οι εκπαιδευόμενοι επρόκειτο να αποτελέσουν στελέχη της ελληνικής αεροπορίας.

 

Διαφωτιστής της Ε.Ο.Ν.
Μετά την επιλογήν του ο Γλέζος που δεν είχε καμμίαν σχέσιν με τον σημερινόν φανατικόν κομμουνιστήν, αλλ’ αντιθέτως ήτο φανατικός φίλος της Δικτατορίας, απεστάλη το 1938 εις το Βελεστίνον του Βόλου όπου υπήρχε το Πανελλήνιον Στρατόπεδον Εκπαιδεύσεως εις την Αεροπορίαν. Την εκπαίδευσίν του εκεί ανέλαβον οι τότε εκπαιδευταί κ.κ. Γεώργιος Πέσκε, ο γνωστότατος ζωγράφος και ανεμοπόρος Ερρίκος Βασενχόρεν και ο Ιωάννης Αδοσιάδης.

 

Εις το στρατόπεδον Βελεστίνου, ο Μανώλης Γλέζος είχεν επιδείξει επιμέλειαν εις την εκπαίδευσίν του, χωρίς να υστερή η συμπεριφορά του από την προτέραν του, έναντι του δικτατορικού καθεστώτος.

 

Συγκεκριμένως, δεν έπαυεν να εκδηλώνη τον ενθουσιασμόν του δι’ αυτό, να εκφράζη την χαράν του διότι ήτο φαλαγγίτης και να αναλύεται εις διθυράμβους διά τα αγαθά του δικτατορικού καθεστώτος! Το μόνον μελανόν σημείον κατά την περίοδον αυτήν της ζωής του, ήτο ο στενώτατος φιλικός δεσμός του μ’ έναν άλλον φαλαγγίτην, με τον οποίον ουδέποτε απεχωρίζετο. Και ο οποίος είχε κατηγορηθή διά κλοπήν ειδών συναδέλφων του και του στρατοπέδου.

 

Πως κατήγγειλεν έναν αγρότη
Γενικότερα, τον Μανώλην Γλέζον ως στέλεχος της Ε.Ο.Ν. σκιαγραφούν τα κάτωθι στοιχεία και γεγονότα:

 

1) Ήτο ανταποκριτής του περιοδικού «Εθνική Νεολαία» του στρατοπέδου Βελεστίνου, του οποίου μετέδιδε την κίνησιν. Χαρακτηριστικόν είναι ότι την κίνησιν μετέδιδε με παλμόν ενθουσιώδη υπέρ του δικτατορικού καθεστώτος, αποσπάσας δι’ αυτό πολλάκις τα συγχαρητήρια των ανωτέρων του.

 

2) Ήτο εις την υπηρεσίαν Εθνικής Διαφωτίσεως, μίαν υπηρεσίαν την οποίαν απετέλουν φυσικά, διακεκριμένα και φανατικά στελέχη του δικτατορικού καθεστώτος. Και εις τον τομέα αυτόν ο Μανώλης Γλέζος είχεν απιδείξει εξαιρετικήν δραστηριότητα και δείγματα φανατικής προδηλώσεως.

 

3) Όπως διηγούνται όλοι όσοι τον εγνώρισαν τότε, η όλη πολιτεία του ως φαλαγγίτου, ήτο υποδειγματική και διεκρίθη ως αγωνιστική φυσιογνωμία της φάλαγγος.

 

4) Ενδεικτικόν του φανατισμού του ως φαλαγγίτου είναι το ακόλουθον γεγονός: Κάποτε διεπληκτίσθη μ’ έναν Βολιώτη, τον οποίον ήκουσε να καταφέρεται κατά του Ιωάννη Μεταξά. Το γεγονός αυτό εξηρέθισε τον σημερινόν επίλεκτον κομμουνιστήν, εξυλοκόπησε τον ασεβούντα κατά του προσώπου του δικτάτορος και εν συνεχεία τον κατήγγειλε, με αποτέλεσμα να υποστή ο ατυχής Βολιώτης τις δυσάρεστες συνέπειες της τόλμης του.

 

5) Λόγω παραστήματος ήτο ο μόνιμος σημαιοφόρος του στρατοπέδου, οι δε ανώτεροί του τον έφεραν ως παράδειγμα υποδειγματικού φαλαγγίτου εις τους άλλους φαλαγγίτας.

 

6) Δημιουργούσε συχνά επεισόδια πάσης φύσεως με όλους τους συναδέλφους του, όλα όμως του εσυγχωρούντο, λόγω της φανατικής προσηλώσεώς του προς το δικτατορικό καθεστώς. Κυριολεκτικώς, ήτο το αγαπημένο παιδί των ανωτέρων του.

 

7) Κατά την κηδείαν της Περακάκη, η οποία ήταν η μόνη ανεμοπόρος που εφονεύθη ενώ εξεπαιδεύετο, ο Γλέζος εζήτησε και συμπεριελήφθη εις το τιμητικόν απόσπασμα που συνώδευσε τον νεκρόν της και με ιδίαν πρωτοβουλίαν συνεκέντρωσεν όγκους ανθέων διά την την κηδείαν.

 

Όσα παραθέσαμεν είναι ένα κομμάτι άγνωστο της ζωής του σημερινού εκλεκτού του Κ.Κ.Ε. Και ασφαλώς δεν αποτελούν διά τους ομοϊδεάτας του που τον θαυμάζουν, έναν από εκείνους τους τίτλους με τους οποίους αρέσκονται να τον στολίζουν. Διότι αποδεικνύεται ότι ο φανατικός σημερινός κομμουνιστής, ήτο κατά το παρελθόν, φανατικώτερος ίσως, «μοναρχοφασίστας»!

Λόγω της πράξης αυτής, ο Γάλλος στρατηγός Σαρλ Ντε Γκολ, φέρεται να τον έχει αποκαλέσει ως τον «πρώτο αντιστασιακό (ή παρτιζάνο, ή ιππότη) της Ευρώπης». Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα χνάρια αυτής της ιστορικής δήλωσης φαίνεται κάπου να χάνονται μέχρι να φτάσουν στην πρωτογενή πηγή που την αποδίδει στον Ντε Γκολ. Κατά το υπόλοιπο της Κατοχής ο Γλέζος έκανε «αντίσταση» ως υπάλληλος του δήμου Αθηναίων, γιατί όπως υποστήριξε παρ’ ότι πήγε εθελοντής στο αλβανικό μέτωπο, δεν τον δέχθηκαν λόγω ηλικίας (20 χρονών γομάρι, εθελοντής, αρτιμελής, και δεν τον δέχτηκαν, λες και περίσσευε το έμψυχο υλικό· είναι να απορεί κανείς…). Με άλλα λόγια, το «σύμβολο της Αντίστασης», ο «ήρωας» Μανώλης Γλέζος, δεν έχει ρίξει ούτε μια τουφεκιά στον πόλεμο, δεν έχει πυροβολήσει ούτε μπεκάτσα, όταν πλήθος «ανώνυμων» Ελλήνων, πέθαναν αφανείς και ξεχασμένοι, έχοντας δώσει στην πατρίδα, από χέρια και πόδια, μέχρι και την ίδια τους τη ζωή. Στο «ηρωικό» βιογραφικό του, αναφέρονται συλλήψεις από Γερμανούς και Ιταλούς λόγω «αντιστασιακής δράσης» (άγνωστο αν όλες αυτές πιστοποιούνται κι από άλλον πλην του Γλέζου), αλλά όλως περιέργως ουδέποτε βρέθηκε αντιμέτωπος με το εκτελεστικό απόσπασμα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Όσοι (συχνά ασυνείδητα) υποθέτουν ότι είναι αδύνατον να εκπληρώσουν τις επιθυμίες της ζωής τους -και επομένως ότι είναι μάταιο να αγωνίζονται για τον εαυτό τους- συνήθως καταλήγουν αντ’ αυτού να αγωνίζονται υπέρ ενός ιδανικού ή ενός σκοπού. Μπορεί να φαίνονται ότι εμπλέκονται σε αυτοκαθοριζόμενες δραστηριότητες, στην πραγματικότητα όμως έχουν αποδεχθεί την αποξένωση από τις επιθυμίες τους ως τρόπο ζωής. Κάθε υποταγή των προσωπικών επιθυμιών στις υπαγορεύσεις ενός σκοπού ή μιας ιδεολογίας είναι αντιδραστική, όσο επαναστατικές και αν φαίνονται οι πράξεις που προκύπτουν από μια τέτοια υποταγή.

Ωστόσο, ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της θλιβερής, αν και δυνάμει εκπληκτικής εποχής μας, είναι το ότι η σκέψη μπορεί να είναι μια απόλαυση. Παρά την ασφυκτική επιρροή των κυρίαρχων θρησκευτικών και πολιτικών ιδεολογιών, πολλά άτομα πράγματι μαθαίνουν να σκέφτονται για τον εαυτό τους, και κάνοντας κάτι τέτοιο -σκεπτόμενα μάλλον ενεργητικά, κριτικά για τον εαυτό τους, παρά αποδεχόμενα παθητικά «προχωνευμένες» αντιλήψεις- διεκδικούν το μυαλό τους ως δικό τους. […]

Κάθε σύστημα ιδεών το οποίο έχει στο κέντρο του μια αφαίρεση -μια αφαίρεση η οποία σου αναθέτει έναν ρόλο ή κάποια καθήκοντα- είναι μια ιδεολογία. Μια ιδεολογία προσφέρει σ’ εκείνους που την αποδέχονται μια ψευδή συνείδηση, αναγκαίο συστατικό τής οποίας είναι ο ετεροκαθορισμός. Αυτό οδηγεί όσους αποδέχονται την ιδεολογία να συμπεριφέρονται μάλλον ως «αντικείμενα» παρά ως «υποκείμενα»· να αφήνονται μάλλον να χρησιμοποιούνται, παρά να ενεργούν για να εκπληρώσουν τις δικές τους επιθυμίες. Οι διάφορες ιδεολογίες είναι όλες δομημένες γύρω από διάφορες αφαιρέσεις, και επιπλέον εξυπηρετούν όλες τα συμφέροντα μιας κυρίαρχης (ή επίδοξης κυρίαρχης) τάξης, δίνοντας στα άτομα (αν και ο όρος είναι μάλλον ακατάλληλος -«μέλη του κοπαδιού» είναι ίσως ορθότερος) την αίσθηση ότι προορίζονται για θυσίες, βάσανα και υποταγή. Η θρησκευτική ιδεολογία είναι το αρχαιότερο παράδειγμα: Η φανταστική προβολή που ονομάζεται «Θεός» είναι το Υπέρτατο Υποκείμενο τού κόσμου, το οποίο μεταχειρίζεται κάθε ανθρώπινο ον σαν να είναι αντικείμενο «Του».

Στην «επιστημονική» και «δημοκρατική» ιδεολογία της «ελεύθερης επιχείρησης», η επένδυση κεφαλαίου είναι το «παραγωγικό» υποκείμενο που κατευθύνει την παγκόσμια Ιστορία -το «αόρατο χέρι» που καθοδηγεί την ανθρώπινη εξέλιξη. Προκειμένου να ευημερήσουν, οι πρώτοι καπιταλιστές έπρεπε να επιτεθούν και να αποδυναμώσουν την εξουσία την οποία κατείχε τότε η θρησκευτική ιδεολογία. Αποκάλυψαν την μυθοποίηση του θρησκευτικού κόσμου και την αντικατέστησαν με την μυθοποίηση της τεχνολογίας και του εμπορευματικού Καπιταλισμού, στον οποίο το Κέρδος καθίσταται το Υπέρτατο Υποκείμενο του κόσμου.

Οι 57 παραλλαγές του Λενινισμού είναι «επαναστατικές» ιδεολογίες στις οποίες το Κόμμα είναι το νόμιμο υποκείμενο που έχει το δικαίωμα να κατευθύνει την παγκόσμια Ιστορία, καθοδηγώντας το αντικείμενο του -δηλαδή εσάς, το προλεταριάτο- στην Γη της Επαγγελίας, μέσω της αντικατάστασης τού μηχανισμού τής «ελεύθερης επιχείρησης» τού εταιρειακού Καπιταλισμού (ο Καπιταλισμός που έχει ως βάση τις μεγάλες εταιρείες), με τον λενινιστικό μηχανισμό ενός κρατικού Καπιταλισμού.

Καθημερινά συναντάμε πολλές παραλλαγές των κυρίαρχων ιδεολογιών… Όλες αυτές οι ιδεολογίες είναι δομημένες με τον ίδιο τρόπο, ενώ στο μόνο που διαφέρουν είναι ως προς τις συγκεκριμένες θυσίες που απαιτούν από σένα, το αντικείμενο. Όλες απαιτούν την αντιστροφή υποκειμένου και αντικειμένου· τα πράγματα, οι αφαιρέσεις προσλαμβάνουν τις ανθρώπινες ιδιότητες της δύναμης και της θέλησης, ενώ τα ανθρώπινα όντα καθίστανται πράγματα, εργαλεία για να χρησιμοποιηθούν στην υπηρεσία αυτών των αφαιρέσεων (Θεός, δικτατορία του προλεταριάτου, πατρίδα κ.λπ. κ.λπ.). Η ιδεολογία είναι η αντεστραμμένη αυτοθεωρία. Ενδυναμώνει την αποδοχή του διαχωρισμού της περιορισμένης, καθημερινής ζωής μας από έναν κόσμο ο οποίος φαίνεται να είναι εξ ολοκλήρου πέραν του ελέγχου μας. Η ιδεολογία δεν μάς προσφέρει παρά μια σχέση ηδονοβλεψία με την ζωή του κόσμου.

Όλες οι βασιζόμενες στην αφαίρεση ιδεολογίες, απαιτούν καθήκον, θυσία χάριν του σκοπού, και κάθε τέτοια ιδεολογία χρησιμεύει για την προστασία της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης πραγμάτων. Οι εξουσίες, των οποίων η ισχύς στηρίζεται στην υπακοή, πρέπει να μάς αρνηθούν την υποκειμενικότητα μας, την συνειδητή μας θέληση να ενεργούμε χάριν των δικών μας επιθυμιών. Μια τέτοια άρνηση εμφανίζεται υπό την μορφή απαιτήσεων για θυσίες χάριν «του κοινού καλού», «του εθνικού συμφέροντος», «της πολεμικής προσπάθειας», «της επανάστασης». […]

Οι καθημερινές συζητήσεις προσφέρουν καταπραϋντικά τού είδους «δεν μπορείς πάντα να έχεις αυτό που θέλεις», «η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα» και άλλα κλισέ της εγκόσμιας θρησκείας της επιβίωσης. Η «κοινή λογική» είναι απλώς ο παραλογισμός της κοινής αλλοτρίωσης. Καθημερινά αρνούνται στους ανθρώπους (και αυτοί αρνούνται στον εαυτό τους) μια γνήσια ζωή, πουλώντας τους την αναπαράσταση της. […]

Οι άνθρωποι εμποδίζονται να αναλύσουν την βασική ουσία, την ολότητα της καθημερινής ζωής, από την εστίαση των Μ.Μ.Ε. -συμπεριλαμβανομένων των «καταναλωτικών» δειγματοληψιών και των σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης- σε απλές λεπτομέρειες: Στο θεαματικό τίποτε, στις πλαστές αντιπαραθέσεις και στα γελοία σκάνδαλα. Είστε υπέρ ή είστε κατά της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες; Ποιά είναι η γνώμη σας για τα μαλακά ναρκωτικά, τα Α.Τ.Ι.Α. (Αγνώστου Ταυτότητος Ιπτάμενα Αντικείμενα [U.F.O.]), την φορολογία, την τελευταία πλαστική εγχείρηση μύτης του τάδε καλλιτέχνη, τις σεξουαλικές σχέσεις της τάδε οικογενείας;

Υπάρχουν αντιπερισπασμοί, ψευδοζητήματα. Το μόνο ζήτημα για μας είναι το πώς ζούμε.

Υπάρχει η εξής παλιά εβραϊκή παροιμία: «Εάν έχεις μόνο δύο εναλλακτικές λύσεις, διάλεξε την τρίτη». Ωθεί τους ανθρώπους να αναζητήσουν νέες προοπτικές. Μπορούμε να δούμε το επίπλαστο των ψευδοδιλημμάτων, αναζητώντας αυτήν την «τρίτη επιλογή».

Η συνείδηση τού ότι υπάρχει μια τρίτη επιλογή, μάς επιτρέπει να αρνηθούμε να επιλέξουμε μεταξύ δύο δήθεν αντίθετων, αλλά εξ ίσου αποκρουστικών δυνατοτήτων, τις οποίες μάς παρουσιάζουν ως τις μόνες δυνατές επιλογές. Στην απλούστερη μορφή της, αυτή η συνείδηση της «τρίτης επιλογής» εκφράζεται από μια γυναίκα η οποία δικάζεται για ένοπλη ληστεία κι ερωτάται: «Είστε αθώα ή ένοχη;». «Είμαι πεινασμένη και άνεργη», απαντά αυτή …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Οι περισσότεροι ίσως θα θυμούνται την σκηνή στην «Σωφερίνα», όπου ο «δικαστής» (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) προσπαθούσε να προφέρει σωστά το επώνυμο του «Γύλου» (Βασίλης Αυλωνίτης): Σπανοβαγγελοδημήτρης. Στον κινηματογράφο είχαν εμφανιστεί κι άλλα τέτοια ονόματα-σιδηρόδρομοι, όπως το «Χατζηπαπαγεωργακοπουλοκωνσταντινογιαννόπουλος» στην ταινία «Ένα ασύλληπτο κορόιδο».

Αυτά τα ονόματα όμως είναι φανταστικά(;), αν και υπάρχουν κάποια ελληνικά επώνυμα που τα πλησιάζουν ως προς τον…βαθμό δυσκολίας προφοράς. Τα σκήπτρα ωστόσο κατέχει το επώνυμο ενός μετανάστη της Αμερικής, στο Πόντιακ του Μίσιγκαν, ο οποίος έγινε γνωστός γιατί αρνήθηκε -σε αντίθεση με τα παιδιά του- να το «κόψει» και να το «συμμαζέψει», καθώς προκαλούσε γλωσσοδέτη σε όποιον -πόσο μάλλον μη ελληνόφωνο- προσπαθούσε να το προφέρει. Το όνομα αυτού: Γλαύκος Παπαθεοδωροκομουντουρονικολουκόπουλος. Το δεκαεξασύλλαβο επώνυμο με τα 37 γράμματα, είναι καταγεγραμμένο στο βιβλίο «The American Language», του Αμερικανού δημοσιογράφου Χένρι Μένκεν (Henry Louis Mencken). Το επώνυμο, παρ’ όλο που μπορεί να δίνει την εντύπωση του «φτιαχτού», είναι 100% πραγματικό, καθώς προέκυψε από την διαχρονική πρόσθεση επωνύμων, προηγούμενων γενεών.

Περιπτώσεις σαν του Παπαθεοδωροκομουντουρονικολουκόπουλου, που δεν θέλησαν να συντομεύσουν το μακρύ ονοματεπώνυμό τους, υπήρξαν κι άλλες. Μία τέτοια, αναφέρει ο συγγραφέας ο Άρις Αντάνης, στο βιβλίο του «Μεταξύ των Πράξεων». Ο συγγραφέας αφηγείται σ’ αυτό την γνωριμία του με έναν παππού…

Τραπεζικός υπάλληλος ο συγγραφέας, πελάτης ο παππούς, ήρθε μια μέρα στη τράπεζα να ανοίξει έναν λογαριασμό. Συμπληρώνει την αίτηση και «έντρομος» ο υπάλληλος βλέπει, ότι στο πεδίο του ονόματος ο παππούς είχε γράψει το όνομά του ολογράφως: Θρασύβουλος Αριστογείτονος Χατζηχαραλαμπόπουλος (μάλιστα, μέρος του ονόματος είχε γραφτεί πάνω στον πάγκο του γκισέ, καθώς δεν χωρούσε στο χαρτί!).
– Βρε παππού, είναι πολύ μεγάλο, να το κόψουμε λίγο από δω, λίγο από κει, να κάνουμε καμμιά σύντμηση.
– Όχι! Το όνομά μας, είναι η ψυχή μας!

Του διηγήθηκε ότι υπήρξε μετανάστης στο εξωτερικό, ότι όλοι εκεί τα κονταίνουν τα ονόματά τους, αλλά ότι αυτός το κράτησε υπερήφανος. Τέλος πάντων, το στριμώξανε κάπως -ολογράφως βέβαια-, κι φτιάξανε τον λογαριασμό, του έδωσε κι ένα φιλοδώρημα ο παππούς:
– Μα…
– Δεν έχει μα!

Η ιστορία επαναλαμβανόταν ταχτικά. Ερχόταν ο παππούς, οχτακοσίων χρονών, για τη σύνταξη κ.τ.λ., και πάντα όταν υπέγραφε, να’ σου πάλι το θέμα με το ονοματεπώνυμο-σιδηρόδρομος. Να σου και οι σχετικές στιχομυθίες. Ανένδοτος ο παππούς: «Ολογράφως». Και τα φιλοδωρήματα, φιλοδωρήματα…

Κάποια μέρα ο παππούς πέθανε, και ο συγγραφέας πήγε να δει το μνήμα του, όπου οι συγγενείς του, του είχαν φτιάξει μια πλάκα με το όνομά του τραγικά συντετμημένο. «Φρικάρει» ο συγγραφέας, πάει και παραγγέλλει άλλο μάρμαρο, δίνει οδηγίες, και βάζουν επιτέλους το όνομα ολογράφως. Το κόστος; Όσα ακριβώς είχε μαζέψει από τα φιλοδωρήματα, τόσον καιρό, ο υπάλληλος από τον παππού!

Πηγή: sarantakos.wordpress.com

Κάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο.
Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.
Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας… Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.
Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάηδημα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.
Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.
Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά, σήμερα το λέμε και με SMS.
Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1.000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι…
Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. Τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.
Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και…ήμασταν ικανοποιημένοι. Σήμερα ζούμε σε σπίτια μεγαλύτερα και δε χωράμε μέσα…
Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε έναν περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό. Σήμερα μας το λέει ο navigator.
Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και…αρρωσταίνουμε.
Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.
Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε. Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.
Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Σήμερα, έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δε βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ…
Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι βλακεία.
Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν από τον …πρώτο τυχόντα.
Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, σήμερα μας ξεκουφαίνει η…Σούλα Μπούλα.
Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.
Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκι Μάους, τον Σεραφίνο και τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν τους κακούς.
Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό κι ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.
Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «έκανα λάθος». Σήμερα λέμε «αυτός φταίει»…
Κάποτε νοιαζόμασταν για τον γείτονα, σήμερα τσαντιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.
Κάποτε ζούσαμε με τον μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε…
Κάποτε δεν είχαμε δραχμή στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι… Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. Σήμερα, ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος.
Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.
Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.
Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.
Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανέναν…

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν «Ζωή»…

Πηγή: «Αδέσποτο» κείμενο του διαδικτύου