Η δικτατορία τού χρήματος
01/01/2012 | 
Σχολιασμός
Τραπεζικό σύστημα
Τί είναι η τράπεζα και πώς λειτουργεί; Πώς δημιουργείται το κέρδος; Πώς δημιουργούνται κεφάλαια από αέρα κοπανιστό και τί είναι το «τσάμπα χρήμα»; Γιατί η αξία τού χρήματος δεν είναι σταθερή; Τί είναι ο πληθωρισμός; Πώς είναι δυνατόν, όλα τα κράτη να έχουν εθνικά χρέη; Πού χρωστάνε; Γιατί δεν αρέσει στις τράπεζες να εξοφλούμε νωρίτερα το δάνειό μας και μάς χρεώνουν πρόστιμα; Ποιά είναι η διαφορά της τράπεζας και του τοκογλύφου;
Οι απαντήσεις και πολλές ακόμη αναφορές σε δεδομένα, άγνωστα στον πολύ κόσμο, στα ακόλουθα τρία βίντεο, τα οποία αν και έχουν σαν σημείο αναφοράς την Αμερική (δηλαδή τις Η.Π.Α.), οι επιδράσεις βρίσκουν εφαρμογή και στον υπόλοιπο κόσμο και την παγκόσμια οικονομία.
Στο πρώτο βίντεο, επιχειρείται μια σχετικά σύντομη εκλαϊκευμένη και απλουστευμένη ανάλυση τού τραπεζικού συστήματος, μέσω κινουμένων σχεδίων, που μάλλον θα το διασκεδάσετε και λίγο …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Ρητορικό βεβαίως το ερώτημα…
– 
Το 1990 και μετά από σιωπή μισού αιώνα, η Σοβιετική Ένωση παραδέχεται ότι η σφαγή τού Κατίν, όπου πάνω από 20.000 Πολωνοί εκτελέστηκαν το 1940, αποτελούσε δικό της έργο. Μέχρι τότε, η σοβιετική προπαγάνδα, το έγκλημα αυτό το είχε χρεώσει στους Γερμανούς. Μεταπολεμικά, τέτοιες μορφές αντιναζιστικής προπαγάνδας ήταν κι εξακολουθούν να είναι αρκετά διαδεδομένες. Δεδομένου ότι οι Ναζί ξεκίνησαν το αιματοκύλισμα τής Ευρώπης, ο υπερτονισμός τών εγκλημάτων των, ή και η απόδοση σ’ αυτούς πραγμάτων που δεν είχαν κάνει, δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου η προπαγάνδα ήταν αρκετά χονδροκομμένη.
Μεγάλη δυστυχία είναι να έχει κανείς πολύ καλήν καρδίαν. Το ηξεύρω εκ πείρας, διότι μ᾿ έκαμεν ο Θεός πάρα πολύ ευαίσθητον. Δεν ημπορώ να δω άνθρωπον να πάσχη και να κλαίει, χωρίς να γίνουν τα νεύρα μου άνω κάτω, ούτε να εννοήσω πως κατορθώνουν άλλοι να παρευρίσκωνται εις λυπηρά θεάματα. Αν τύχη ν᾿ αποθάνη γνώριμός των, τρέχουν εις την κηδείαν, ακόμη και αν χιονίζη. Αλλ᾿ εγώ δεν ημπορώ να ιδώ αποθαμένον άνθρωπον όπου εγνώρισα ζωντανόν, χωρίς να με ταράξη η σκέψις ότι κι εγώ θ᾿ αποθάνω. Έπειτα αν οι συγγενείς του εφαίνοντο φρόνιμοι και παρηγορημένοι, τούτο θα μ᾿ επείραζε, διότι δεν αγαπώ τους εγωιστάς. Αν πάλιν έκλαιαν και εθρήνουν, το θέαμα θα μου έκοπτε την όρεξιν η θα χαλούσε την χώνεψίν μου. Το στομάχι μου είναι κι εκείνο ευαίσθητο και δυό πράγματα δεν ημπορεί να χωνέψη, τον αστακόν και τας συγκινήσεις. Τας συγκινήσεις εύκολον είναι να τας αποφύγω, να μην τρώγω όμως αστακόν θα ήτο θυσία τόσον μεγάλη, ώστε μου συμβαίνει πολλές φορές να ξεχάσω πως είμαι βαρυστόμαχος και να θυμηθώ ότι πρέπει κανείς να συγχωρά εις όσους αγαπά τα ελαττώματά των.
