Το τελευταίο χρονικά ευαγγέλιο, το Κατά Ιωάννην, έχει ενδιαφέρουσες διαφορές με τα υπόλοιπα και αξίζει η παρουσίασή του για να δούμε σε επόμενες δημοσιεύσεις κάποια χρήσιμα στοιχεία που προκύπτουν από αυτήν.
Θεωρείται από τους θεολόγους, ότι είναι το εκτενέστερο και το θεολογικότερο Ευαγγέλιο για τον λόγο αυτό τα άλλα λέγονται Συνοπτικά και για τον λόγο αυτό το έχουν περί πολλού. Είναι προφανές ότι ο, ή οι συντάκτες του γνώριζαν τα άλλα Ευαγγέλια και προσπαθούν να δώσουν μια πιο θεολογική και πιστευτή οπτική. Είναι το μόνο που θεωρεί τον Ιησού ξεκάθαρα προϋπάρχοντα θεό μαζί με τον Γιαχβέ σε αντίθεση με τα υπόλοιπα στα οποία έχουμε την σταδιακή θέωση ξεκινώντας από τον Παύλο και στη συνέχεια στα γνωστά μας Ευαγγέλια (διαβάστε “Πώς ο Ιησούς έγινε «θεός» (Μέρος Γ’)”).
Τα χρόνια δράσης είναι χωρισμένα με βάση τα τρία αναφερόμενα Πάσχα, αφού η δράση ξεκινάει και τελειώνει αντίστοιχα. Κάποια δικά μου σχόλια σε αγκύλες.
(Στηριγμένο σε κείμενα και σχόλια του Richard Carrier).
Σήμερα θα δούμε κάτι από την σύγχρονη συζήτηση που γίνεται σε σχέση με τις βιβλικές σπουδές και το βάθος και επίπεδο των επιχειρημάτων σχετικά με την ιστορικότητα του Ιησού, με αφορμή τον έλεγχο της αυθεντικότητας και αξιοπιστίας των Πράξεων των Αποστόλων, ένα κείμενο που ακολουθεί τα γνωστά μας Ευαγγέλια στην Καινή Διαθήκη και είδαμε την δομή του περιληπτικά εδώ.
Οι Πράξεις των Αποστόλων είναι σε μεγάλο βαθμό φανταστικές. Είναι μια θρησκευτική προπαγάνδα. Δεν είναι ούτε κριτική ούτε αληθινή ιστορία και θα δούμε πως αντιφάσκει με άλλες πληροφορίες που έχουμε. … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Στην παρούσα δημοσίευση δημιούργησα ένα διάγραμμα των Πράξεων με μια περίληψη των πεπραγμένων και των πληροφοριών που υπάρχουν σε αυτές.
Αυτό πέρα από την αυτοτελή χρησιμότητά του θα βοηθήσει στην επόμενη παρουσίαση που έχει σκοπό να παρουσιάσει την πλήρη αναξιοπιστία του βιβλίου αυτού και να δείξει ότι ήταν απλά ένα προπαγανδιστικό κείμενο, με σκοπό να δώσει μια ήρεμη και αγαπητική εικόνα στην πρώτη Εκκλησία και να απαλύνει τις αντιθέσεις Πέτρου και Παύλου, τέλος να δημιουργήσει μια ιστορία της πρώτης Εκκλησίας.
Στο κάθε κεφάλαιο υπάρχει αντίστοιχος σύνδεσμος στο κείμενο που έχει και ερμηνευτικές μεταφράσεις του Κολιτσάρα και του Τρεμπέλα.
Υπόμνημα
Κάποια σημεία είναι τονισμένα διαφορετικά για γρήγορη εύρεση:
Κάθε επίσκεψη του Παύλου στην Ιερουσαλήμ
Οράματα
Θαύματα
(Αντιγραφή από Ιώσηπο) Οι πλέον ξεκάθαρες ενδείξεις αντιγραφής από τον Ιώσηπο.
Σε δεξιά στοίχιση σημαντικά κεφάλαια της ιστορίας
Το “Ἡμεῖς” σαν αναφορά με έντονα. Δηλαδή τα ξεκάρφωτα σημεία που χρησιμοποιείται πρώτο πρόσωπο πληθυντικού.
Κήρυγμα – Λόγος – απολογία – επιστολή και γενικά κείμενα που η γνώση τους και η ακρίβεια τους ελέγχονται.
Πριν από κάποια χρόνια, είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο ένα ερωτηματολόγιο που φανέρωνε τις αντιφάσεις των ευαγγελικών διηγήσεων. Συγκεκριμένα, για τα περιγραφόμενα «συμβάντα» των ημερών του Πάσχα. Ωστόσο, οι απολογητές ανάρτησαν και εκείνοι μια απάντηση σε τρεις συνέχειες. Μελετώντας τόσο το ερωτηματολόγιο, όσο και τις απαντήσεις των νεοαπολογητών, διαπίστωσα κάποια πράγματα. Είτε οι ερωτήσεις δεν ήταν πάντα κατάλληλα διατυπωμένες, είτε στηρίζονταν σε λανθασμένες βάσεις. Αυτό το γεγονός, έδωσε τη δυνατότητα στους νεοαπολογητές όχι μόνο να κατηγορήσουν τους συντάκτες του για άγνοια και ρηχότητα, αλλά επιπλέον να δομήσουν τις απαντήσεις τους σε λανθασμένα δεδομένα, με αποτέλεσμα να δίνουν στον αναγνώστη την εντύπωση ότι τα ευαγγέλια εναρμονίζονται.
(Διαβάστε το πρώτο μέρος εδώ)… Ο δεύτερος λόγος για την στρεβλή εντύπωση περί των θεών, οφείλεται στο γεγονός ότι άρχισε να υπάρχει η τάση ερμηνείας του κόσμου από την φυσική-υλική πλευρά του. Είναι οι καλούμενοι φυσικοί ή προσωκρατικοί φιλόσοφοι, που ήκμασαν μεταξύ 6ου και 5ου αιώνος πλην. Πρέπει όμως και εδώ να ειπωθούν κάποια πράγματα για να προλάβουμε παρεξηγήσεις.
Όπως γράφει ο καθηγητής Θεόφιλος Βέικος, «Είναι λάθος να φανταζόμαστε τη φιλοσοφία να αναδύεται ξαφνικά σαν ένας φωτεινός κόσμος του λόγου μέσα από τον κόσμο του ζοφερού μύθου. Δεν είναι δυνατό κανένα πέρασμα από τον καθαρό μύθο στον καθαρό λόγο. Από τον Παρμενίδη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ως τον Λοκ και τον Βιτγκενστάιν, ο μύθος εξακολουθεί να λειτουργεί μέσα στην ορθολογική σκέψη» («Προσωκρατικοί», σ. 16). Δεν πρόκειται για κάποια δήθεν σύγκρουση, ανάμεσα σε δύο πεδία που διαφέρουν μεταξύ τους ριζικά και που χωρίζονται από ανυπέρβλητες αβύσσους. Αντιθέτως, πρόκειται για μια ενότητα συγκροτημένης σκέψης που διαφέρει μόνο στον τρόπο προσέγγισης και έκφρασης. Ο μύθος λειτουργεί με εργαλείο του το σύμβολο. Αυτό είναι σε θέση να συμβάλει/ να ενώσει το αόρατο με το ορατό. Με άλλα λόγια, τις αόρατες και αμετάβλητες αρχές (μεταφυσική) με το αισθητό και μεταβαλλόμενο (φυσική). Ο ορθολογισμός λειτουργεί με την νοητική επεξεργασία των δεδομένων που του δίνουν οι αισθήσεις. Ποτέ οι προσωκρατικοί δεν αρνήθηκαν τη μεταφυσική επειδή ασχολήθηκαν με την γένεση και ανάπτυξη των πραγμάτων, με την πράξη του «φύναι» (εξ ου «φυσικοί φιλόσοφοι»). Ίσα-ίσα, που θεωρούν ότι οι πρώτες αρχές βρίσκονται ακριβώς πίσω από το γίγνεσθαι, και σε αυτό προσπαθούν να καταλήξουν. Όπως πάλι σημειώνεται: «η σχέση μύθου και ορθολογικής σκέψης δεν είναι αντίθεση πλάνης και αλήθειας, όπως διδάσκει ο θετικισμός. Με τα λόγια του Descombes, “ο μύθος δεν είναι ένα τραύλισμα της επιστήμης, όπως διατείνεται η θεωρία του συνεχούς της ιστορίας των επιστημών. […] Ο μύθος βρίσκεται στο εσωτερικό της επιστήμης”. Ο Descombes προτείνει μια αναθεώρηση της έννοιας του λόγου. “Δεν είναι αλήθεια”, παρατηρεί, “πως στην αρχαία Ελλάδα, με μια νικηφόρα επιστημονική τομή, ο λόγος θριάμβευσε επί του μύθου όπως και η κοινή λογική θριαμβεύει επί του παραληρήματος”» (ο. π. σ. 16-18). Η σχέση λοιπόν μύθου και λόγου είναι μια σχέση δυναμική και διαλεκτική, αλληλοσυμπληρωματική, όπου το ένα στοιχείο εμπεριέχεται στο άλλο … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
15/06/2024 | 
Σχολιασμός 
Το τελευταίο χρονικά ευαγγέλιο, το Κατά Ιωάννην, έχει ενδιαφέρουσες διαφορές με τα υπόλοιπα και αξίζει η παρουσίασή του για να δούμε σε επόμενες δημοσιεύσεις κάποια χρήσιμα στοιχεία που προκύπτουν από αυτήν.
Πριν από κάποια χρόνια, είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο ένα ερωτηματολόγιο που φανέρωνε τις αντιφάσεις των ευαγγελικών διηγήσεων. Συγκεκριμένα, για τα περιγραφόμενα «συμβάντα» των ημερών του Πάσχα. Ωστόσο, οι απολογητές ανάρτησαν και εκείνοι μια απάντηση σε τρεις συνέχειες. Μελετώντας τόσο το ερωτηματολόγιο, όσο και τις απαντήσεις των νεοαπολογητών, διαπίστωσα κάποια πράγματα. Είτε οι ερωτήσεις δεν ήταν πάντα κατάλληλα διατυπωμένες, είτε στηρίζονταν σε λανθασμένες βάσεις. Αυτό το γεγονός, έδωσε τη δυνατότητα στους νεοαπολογητές όχι μόνο να κατηγορήσουν τους συντάκτες του για άγνοια και ρηχότητα, αλλά επιπλέον να δομήσουν τις απαντήσεις τους σε λανθασμένα δεδομένα, με αποτέλεσμα να δίνουν στον αναγνώστη την εντύπωση ότι τα ευαγγέλια εναρμονίζονται. 
