Η εμφάνιση της πανδημίας τους τελευταίους μήνες, είναι κατά την γνώμη μου, ένα δυνατό και χαρακτηριστικό κτύπημα στην ιδεοληψία της ορθόδοξης χριστιανικής θεώρησης και τα αποτελέσματα, φυσικά, θα τα δούμε εν καιρώ.
Τα τελευταία χρόνια, της μετά Χριστόδουλου και “ταυτοτήτων” εποχής, υπήρχε ένα σταδιακό ανέβασμα της ρητορικής και της πίεσης προς την εξουσία και την κοινωνία, και μια εντονότερη έξαρση της δεισιδαιμονίας, παρά την μεσολάβηση μια αριστερής και υποτίθεται ορθολογικής κυβέρνησης (που αποδείχθηκε ακριβώς το αντίθετο, ακόμα και στις σχέσεις της με το ιερατείο). Η Εκκλησία πλέον δεν αντέχει την συνεχή διολίσθηση της επιρροής της από το 98%, σε ένα ασαφές σύνολο μεταξύ του 25-70% του πληθυσμού, δεν αντέχει κυρίως τον περιορισμό των εξουσιών και της αίγλης που είχε, αποτέλεσμα του δύσκολου ακόμα εξευρωπαϊσμού μας και της καλύτερης πληροφόρησης και επικοινωνίας.
Σας θυμίζω ότι επί μιάμιση χιλιετία σχεδόν και μέχρι το 1976, η Εκκλησία είχε την αποκλειστική δυνατότητα ονοματοδοσίας μέσω της υποχρεωτικής ως εκ τούτου χριστιανικής βάπτισης, όσο και της κήδευσης που και αυτή ήταν υποχρεωτικά θρησκευτική.
Έως το 1982 είχε την αποκλειστική δυνατότητα για την τέλεση γάμων, φυσικά θρησκευτικών.
Εκτός αυτών, από το 2006 επετράπη η καύση και από το 2019, που δημιουργήθηκε το πρώτο αποτεφρωτήριο στην χώρα μας, έχασε την δυνατότητα επιβολής που είχε, στο πως θα διαθέτει κάποιος το σώμα του μετά θάνατον … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
«Είμεθα πεπεισμένοι ότι η Αγία του Χριστού Εκκλησία πορεύεται προς την τελικήν αναμέτρησιν μετά του Αντιχρίστου και όλων των οργάνων του». (Από τα πρακτικά της συνάξεως του Αγίου Όρους, 23/8/1997)
«Πολλά σημεία βεβαιώνουν ότι ευρισκόμεθα σε εσχατολογικήν εποχήν ή βαδίζοντας σ’ αυτήν. Άλλοι ομιλούν περί του Αντιχρίστου, άλλοι περί της Β΄ Παρουσίας του Χριστού. Οι καιροί αποκαλυπτικοί. Οι εξελίξεις υπολογίζονται πλέον όχι με αιώνες, αλλά με μήνες. Σε μία Δεκαετία τα πάντα μπορούν να συμβούν». (Αρχιμανδρίτης Εμμ. Καλύβας, «Το χάραγμα του Αντιχρίστου», 1989)
Η προφητεία είναι είδος θρησκευτικού «εμπνευσμένου» λόγου, ο οποίος εκφέρεται με σκοπό να προειδοποιήσει για τα μέλλοντα. Κατά τους ισχυρισμούς των χριστιανών, η πηγή πρόλευσής είναι ο ίδιος ο Θεός. Πιο συγκεκριμένα, το τρίτο πρόσωπο της «Τριάδας», το «Άγιο Πνεύμα». «Πᾶσα προφητεία γραφῆς ἰδίας ἐπιλύσεως οὐ γίνεται• οὐ γὰρ θελήματι ἀνθρώπου ἠνέχθη ποτέ προφητεία ἀλλ’ ὑπὸ πνεύματος ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν οἱ ἅγιοι θεοῦ ἄνθρωποι» (Β΄ Πέτρου, 1:20-21).
Σε παλαιότερα άρθρα είχαμε ασχοληθεί με το θέμα της «προφητείας». Συγκεκριμένα, στο άρθρο «Εξετάζοντας τις προφητείες για τον Ιησού», είχαμε δει τις παραποιήσεις των χριστιανών προκειμένου να υποστηρίξουν την μεσσιανικότητα του Ιησού. Είχαμε εξετάσει τις 26 ρήσεις που επικαλούνται οι άγνωστοι συντάκτες των ευαγγελίων από την Παλαιά Διαθήκη και είχαμε επισημάνει τις παραχαράξεις, τις νοθείες, και τα αυθαίρετα συμπεράσματά τους.
Στο άρθρο «Η απάτη των απολογητών για τις δήθεν αρχαιοελληνικές προφητείες για τον Χριστό», είχαμε δει τον τρόπο που οι σύγχρονοι απολογητές απομονώνουν χωρία από τα αρχαιοελληνικά κείμενα στα οποία δίνουν το νόημα που αυτοί θέλουν και ότι επίσης καταφεύγουν σε κείμενα που η σύγχρονη επιστημονική έρευνα έχει αποδείξει ως αρχαιότερες πλαστογραφίες.
Στο άρθρο «Η διαχρονική απάτη των “προφητειών” ως εργαλείο για χειραγώγηση του θρησκευόμενου όχλου», είχαμε δείξει τον τρόπο που κατασκευάζονται, πλαστογραφούνται και διασκευάζονται «προφητείες», κυρίως θρησκευτικό-πολιτικής κατεύθυνσης. Είχαμε αναφερθεί στους χρησμούς του Λέοντος του «Σοφού», στον «Αγαθάγγελο», στον «όσιο» Ανδρέα, στον Μεθόδιο Πατάρων, στον Ταράσιο Κωνσταντινουπόλεως και στην «προφητεία» που βρίσκεται χαραγμένη στον τάφο του «Μεγάλου» Κωνσταντίνου, όπως την αποκρυπτογράφησε ο τουρκόφιλος πατριάρχης Γεννάδιος.
Είδαμε επίσης σε δύο άρθρα (1, 2), ότι η «Αποκάλυψη» του Ιωάννη κάθε άλλο παρά προφητικό κείμενο είναι.
Εδώ, θα προσθέσουμε κάποια επιπλέον στοιχεία όσον αφορά την «διαχρονική απάτη». Θα επιχειρηθεί να καταδειχτεί ότι καμία θεϊκή πρόνοια δεν παρεμβαίνει ανοίγοντας παράθυρο στο μέλλον.
Οι «προφητείες» που παρατίθενται υπάρχουν καταγεγραμμένες σε διάφορα βιβλία. Με τις «προφητείες-μαϊντανούς», δεν θα ασχοληθούμε, αφού είναι πασιφανές στους νουνεχείς αναγνώστες του ιστότοπου ότι πρόκειται για καραμπινάτη απάτη. Πουθενά δεν είναι καταγραμμένες, άρα δεν μπορούν να ελεγχθούν. Πάντα έρχονται στο φως κατόπιν εορτής. Δεν θα ασχοληθούμε λοιπόν με αυτές.
Πολλές «προφητείες» είναι παρμένες από αυτόν τον ορθόδοξο διαδικτυακό τόπο. Άλλες από το βιβλίο του μοναχού Αγίου όρους, Νείλου Σωτηρόπουλου, «Η ερχομένη οξεία και δίστομος ρομφαία». Για περαιτέρω έρευνα, ανέτρεξα σε τόμους της Ελληνικής Πατρολογίας (P.G.).
Στόχος είναι να σχηματοποιηθούν και να μπουν σε κατηγορίες, αναφέροντας ενδεικτικά παραδείγματα, για να μπορεί ο αναγνώστης να διακρίνει κάθε φορά (και να κρίνει) αυτό που διαβάζει … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Όπως έχει γίνει ήδη αντιληπτό από τους αναγνώστες, η ιστορική μέθοδος από μια εποχή και μετά δεν βόλευε τους πιστούς και τους ταγούς τους. Για αυτό, εισήγαγαν άλλες ερμηνευτικές προσεγγίσεις, ώστε να μην αναιρούν τα γραφόμενα από τη μία, ενώ από την άλλη να μην στέκονται και στο γράμμα. Για παράδειγμα, κατασκεύασαν μια άγνωστη θεολογική έννοια, άγνωστη στον συγγραφέα και τους πρώτους χριστιανούς, το «εσχατολογικό παρόν». Με αυτήν, προσπαθούν να προσαρμόσουν τα γραφόμενα στην εκάστοτε εποχή. Βέβαια, «εσχατολογικό παρόν» δεν υφίσταται, όπως είδαμε όταν εξετάσαμε το χρονικό εύρος της «επαλήθευσης» των προφητειών στο πρώτο μέρος, που δίνει η ίδια η «Αποκάλυψη». Την ίδια γραμμή κρατούν οι θεολόγοι έως σήμερα.
Εισαγωγή
Το βιβλίο της «Αποκάλυψης» είναι το 27ο και τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης και αποτελεί το επιστέγασμα της Βίβλου. Είναι από τα πιο πολυσυζητημένα, αμφιλεγόμενα και διαφορετικώς ερμηνευμένα κείμενα στην λογοτεχνική παραγωγή του Χριστιανισμού.
Επανέρχεται στην επικαιρότητα αρκετά συχνά, ειδικά όταν ανακύπτουν δεινά και προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκκλησίες, εκκλησιαστικές και παρεκκλησιαστικές οργανώσεις, αδελφότητες μοναχών, σέχτες, συνομωσιολόγοι, καταστροφολόγοι και λοιποί καταστροφολάγνοι, προσπαθούν ο καθένας με τον τρόπο του να δώσουν μια ερμηνεία σε σύγχρονα γεγονότα, έχοντας ως βάση τους το βιβλίο αυτό.
Το κείμενο χαρακτηρίζεται ως «αποκάλυψη» ήδη από τον πρώτο στίχο, ενώ αλλού αναφέρεται και ως «προφητεία». Είναι όμως; Μας αποκαλύπτει μελλοντικά πράγματα που δεν ξέρουμε; Μας διαφωτίζει σε κάτι που για μας είναι «καλυμμένο»; Πολύ περισσότερο, προφητεύει κάτι; Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση που τελικά επικράτησε, η «Αποκάλυψη» γράφτηκε από τον Ιωάννη τον μαθητή του Ιησού, όταν ήταν εξόριστος στο νησί της Πάτμου, περίπου το 93-96 κ.ε. Γράφω «επικράτησε», διότι κατά τους πρώτους αιώνες το βιβλίο αυτό ήταν αμφίβολης προέλευσης, όπως και το περιεχόμενό του. Μάλιστα στον πρώιμο Χριστιανισμό προκάλεσε δογματικές έριδες ουκ ολίγες φορές, όπως με το δόγμα της «χιλιετούς» επίγειας Βασιλείας του Θεού. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά, εξετάζοντάς τα από τις πηγές … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Στο πρώτο μέρος είχαμε δείξει με ποιον τρόπο οι χριστιανοί διδάσκαλοι και πατέρες σύλησαν τα γραπτά του Φίλωνος του Αλεξανδρέα, προκειμένου να οικοδομήσουν την δική τους «μυστική» θεολογία. Το χαρακτηριστικότερο στοιχείο, είναι ότι τόσο ο Φίλωνας όσο και οι μετέπειτα χριστιανοί εξέλαβαν την ανάβαση του Μωυσέως όχι μόνο ως κάτι που «συνέβη» ιστορικά, αλλά της προσέδωσαν και αλληγορικό-μυστικό νόημα. Ο αρχιμανδρίτης Βασίλειος Στεφανίδης αναφέρει τα εξής: «Οι Εβραίοι ήσαν ολοτελώς ξένοι προς τον μυστικισμόν. Το μεταξύ του Ιεχωβά και του Εβραίου χάσμα απετέλει ανυπέρβλητον εμπόδιον. Φίλων ο Ιουδαίος παρέλαβε τον μυστικισμόν εκ της πλατωνιζούσης και νεοπυθαγοριζούσης φιλοσοφίας. Παρά τω Φίλωνι ακριβώς απαντώσι τα πρώτα ίχνη του μυστικισμού του θείου φωτός, αναπτυχθέντα έπειτα παρά τοις Νεοπλατωνικοίς εισχώρησαν αφενός εις τον Ευάγριον τον Ποντικόν, αφετέρου εις τον Αυγουστίνο. Ο Ευάγριος επέδρασε κυρίως επί Μαξίμου του Ομολογητού» (Εκκλησιαστική Ιστορία, σ. 430,σημ. 7).
Συνεπώς, οι χριστιανοί δεν παρέλαβαν τον μυστικισμό από την επίσημη ιουδαϊκή ερμηνευτική, αλλά από αυτήν του Φίλωνος.
Σε αυτό το δεύτερο μέρος, θα παρουσιαστούν πολύ συνοπτικά οι ομοιότητες μεταξύ του μυστικισμού που ανέπτυξε ο Πλωτίνος και του ορθόδοξου. Ο νεοπλατωνισμός δεν είναι απλά και μόνο μια επέκταση του πλατωνικού φιλοσοφικού συστήματος. Για αυτό και ο όρος «νεοπλατωνισμός» αδικεί εν μέρει την φιλοσοφική προσφορά του Πλωτίνου. Διότι ο Πλωτίνος στο σύστημα που ανέπτυξε, συνδύασε διδασκαλίες των Πυθαγορείων, των Πλατωνικών, των Περιπατητικών (δηλαδή αριστοτελικά στοιχεία) και της Στοάς, σε μια πλήρη φιλοσοφική-θρησκευτική θεώρηση. Βεβαίως, έχοντας έρθει σε επαφή με τον πολιτισμό των Περσών και των Ινδών, έλαβε και από εκεί στοιχεία.
Ο Πλωτίνος (203-270 κ.ε.) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και ήταν ελληνικής καταγωγής. Ταξίδεψε στην Περσία και την Ινδία όπου γνώρισε τις εκείθεν παραδόσεις τις οποίες συνέδεσε με το ιδεαλιστικό μέρος της ελληνικής φιλοσοφίας. Ίδρυσε σχολή στην Ρώμη και το αξιόλογο σύστημά του επηρέασε ακόμα και τον Χριστιανισμό. Φυσικά, όπως τονίσαμε και στο προηγούμενο άρθρο, οι χριστιανοί δεν πήραν αυτούσια όλα τα στοιχεία, αλλά τα προσάρμοσαν στην ιουδαϊκή σκέψη και δεδομένα των Γραφών.
Σε αυτό το σημείο θα ήταν χρήσιμο να παρουσιαστεί περιληπτικά το σύστημα του Πλωτίνου, και να επισημανθούν τα σημεία τα οποία τροποποίησαν αργότερα οι χριστιανοί θεολόγοι και πατέρες … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
11/06/2020 | 
Σχολιασμός 
Η εμφάνιση της πανδημίας τους τελευταίους μήνες, είναι κατά την γνώμη μου, ένα δυνατό και χαρακτηριστικό κτύπημα στην ιδεοληψία της ορθόδοξης χριστιανικής θεώρησης και τα αποτελέσματα, φυσικά, θα τα δούμε εν καιρώ.
Εισαγωγή
