Πάρε-Δώσε

Ιστοχώρος ποικίλης ύλης
Ελληνική σημαία Πάρε-Δώσε
  • Ειδοποιήσεις

    Ενημερωθείτε άμεσα, για κάθε νέο άρθρο.
    Loading
  • Ροή σχολίων

Αρχεία της κατηγορίας «Ηλεκτρονικά βιβλία»

Δωρεάν, ελληνικά ή ξενόγλωσσα, ηλεκτρονικά βιβλία (e-books).

Αρχαία ελληνικά ανέκδοτα (Σωκράτης Γκίκας)

  19/09/2009 | Σχολιασμός

Αρχαία ελληνικά ανέκδοτα (Σωκράτης Γκίκας)Έλεγε ο Θαλής σε μια συντροφιά, ότι ο θάνατος δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ τη ζωή. Κάποιος τότε τον ρώτησε:
– Αφού είναι έτσι, τότε γιατί δεν προτιμάς τον θάνατο;
Ο φιλόσοφος απάντησε:
– Ακριβώς γιατί δε διαφέρει από τη ζωή!

Σε κάποιον που έλεγε ότι η ζωή είναι άσχημη, ο Διογένης ο Κυνικός είπε:
– Άσχημη δεν είναι η ζωή. Άσχημη είναι η άσχημη ζωή!

Ένας φλύαρος κουρέας, ρώτησε τον βασιλιά της Μακεδονίας, Αρχέλαο:
– Πως θες να σε κουρέψω;
Ο Αρχέλαος απάντησε:
– Σιωπηλός!

Κάποιος κλώτσησε τον Σωκράτη, χωρίς ο τελευταίος ν’ αντιδράσει. Στην απορία ενός από τη συντροφιά, πως ανέχτηκε κάτι τέτοιο, ο φιλόσοφος απάντησε:
– Αν με κλωτσούσε γάιδαρος, μήπως θα έπρεπε να του κάνω μήνυση;

Ο Πύρρος, ο βασιλιάς της Ηπείρου, νίκησε δυο φορές τους Ρωμαίους, αλλά έχασε πολλούς στρατιώτες και αξιωματικούς. Τότε είπε:
– Αν πετύχουμε άλλη μια νίκη σαν και αυτές, καταστραφήκαμε!

Κάποιος ρώτησε τον Θεμιστοκλή:
– Τι θα ήθελες να ήσουν; Αχιλλέας ή Όμηρος;
Ο Θεμιστοκλής ρωτά κι αυτός:
– Εσύ τι θα ήθελες να ήσουν; Νικητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ή αυτός που αναγγέλει τα ονόματα των νικητών;

Κάποτε, ο Κράτης, ο κυνικός φιλόσοφος, δεν απάντησε σε μια ερώτηση του φιλόσοφου Στίλπωνα, αλλά άφησε μια πορδή, εκφράζοντας έτσι την περιφρόνησή του. Ο Στίλπωνας αντιμετώπισε αυτή τη στάση, με την παρατήρηση:
– Γνώριζα ότι η απάντησή σου θα ήταν εντελώς άσχετη προς την ερώτησή μου!

Ο Δημοσθένης έπιασε έναν να τον κλέβει. Ο κλέφτης προσπάθησε να δικαιολογηθεί:
– Δεν ήξερα ότι αυτό που έκλεβα είναι δικό σου…
Κι ο Δημοσθένης του είπε:
– Γνώριζες ωστόσο πολύ καλά, ότι δεν ήταν δικό σου!


Τα αρχαία ελληνικά ανέκδοτα είναι πνευματώδη και διδακτικά. Μας χαρίζουν το γέλιο, αλλά εκφράζουν και το αρχαίο ελληνικό πνεύμα στην πιο χαριτωμένη του μορφή. Τα αρχαία ελληνικά ανέκδοτα δεν είναι συγκεντρωμένα σε ένα συγκεκριμένο αρχαίο κείμενο. Θα τα βρούμε διασκορπισμένα σε έργα του Πλούταρχου, στις βιογραφίες του Διογένη του Λαέρτιου, στο Ανθολόγιο του Στοιβαίου, στα αστεία του Ιεροκλή κ.λπ. Τα περισσότερα προέρχονται από τον 4ο αι. π.Χ. Τότε πλάστηκε η λέξη «σπουδαιογέλοιον» που σήμαινε την ανακάλυψη της αστείας πλευράς, ακόμα και των πιο σοβαρών γεγονότων της ζωής. Στη συλλογή αυτή δίνονται τα πιο ωραία αρχαία ελληνικά ανέκδοτα, σε μια ελεύθερη μετάφραση, για να είναι άμεσα κατανοητά από τον καθένα και για να διεγείρουν αυθόρμητα συναισθήματα.

Λήψη αρχείου (4 MB)
Κατεβάστε το αρχείο από το RapidShare Κατεβάστε το αρχείο από το MediaFire

Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι… (Τάκης Λαζαρίδης)

  14/09/2009 | Σχολιασμός

Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι... (Τάκης Λαζαρίδης)«Ο αμύητος, αλλά συχνά και ο μυημένος, είναι αδύνατον να «βρει άκρη», να εξηγήσει λογικά τις «ακατανόητες» μερικές φορές θέσεις και αποφάσεις της εκάστοτε ηγεσίας του ΚΚΕ. Ο σύγχρονος ερευνητής, έστω και βιαστικός, μένει εμβρόντητος μπροστά στις αλλοπρόσαλλες, ανεδαφικές και συχνά ανεξήγητες, με την κοινή λογική, αποφάσεις των ηγετών του ΚΚΕ σε κρίσιμες στιγμές, σε κρίσιμα προβλήματα. Αναρωτιέται αν οι άνθρωποι αυτοί είχαν κοινό νου, αν διέθεταν στοιχειώδη λογική ή ήταν διανοητικά καθυστερημένοι.

Βγαίνουν αίφνης το 1924 στο 3ο έκτακτο συνέδριο του κόμματος και υιοθετούν το σύνθημα «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη», προσβάλλοντας βάναυσα το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων. Γιατί; Για ποιο λόγο; Δεν είχαν συναίσθηση της πράξης τους, δεν είχαν ίχνος πατριωτισμού;

Το 1930 το ΚΚΕ είναι μικρό κι αδύναμο, η επιρροή του ασήμαντη, τα μέλη του μετά βίας φτάνουν τα 1.500 σ’ όλη την Ελλάδα. Κι όμως, αυτήν ακριβώς την εποχή, οι ηγέτες του ρίχνουν το βαρύγδουπο όσο και κωμικό σύνθημα «γενική κινητοποίηση του προλεταριάτου και των φτωχών εργαζομένων στρωμάτων της αγροτιάς… Οργάνωση και προπαρασκευή της γενικής πολιτικής απεργίας, των ενόπλων διαδηλώσεων και των καθόδων στις πόλεις των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς».
(«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 30-3-1930).

Γενική πολιτική απεργία, λοιπόν, και ένοπλες διαδηλώσεις για την «εγκαθίδρυση της εργατοαγροτικής κυβέρνησης» και την ίδρυση της «Βαλκανικής Σοβιετικής Ομοσπονδίας» το 1930!
… Στα σύννεφα ζούσαν; Τους έλειπε εντελώς η αίσθηση του γελοίου;

Αργότερα, στην κατοχή, το 1944, το ΚΚΕ είναι πανίσχυρο. Ελέγχει και καθοδηγεί την Εθνική Αντίσταση, κυριαρχεί σ’ ολόκληρη τη χώρα, ουσιαστικά έχει στα χέρια του την εξουσία. Κι όμως οι ηγέτες του, εντελώς ανεξήγητα, υπογράφουν τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας με τις οποίες ουσιαστικά υπογράφουν την καταδίκη τους, παραχωρούν την εξουσία στους αντιπάλους. Γιατί; Τόσο ανίκανοι και ηλίθιοι ήσαν; Και ξαφνικά, το Δεκέμβρη, κάνουν στροφή 180 μοιρών. Σε μια κρίσιμη φάση του Β’ Παγκοσμίου πολέμου κι ενώ η γερμανική αντεπίθεση στις Αρδέννες απειλούσε ολόκληρο το συμμαχικό μέτωπο, οι ηγέτες του Κ.Κ. κάνουν το μεγάλο βήμα: Αποφασίζουν την ένοπλη σύγκρουση, αποφασίζουν να αναμετρηθούν με την Βρετανική Αυτοκρατορία. Και πάλι ένα πελώριο «Γιατί» αιωρείται αναπάντητο.

Και ακολουθούν η Βάρκιζα, ο Εμφύλιος, και τα «Γιατί» συνεχίζουν την ατέλειωτη παρέλαση, χωρίς ποτέ να δίνεται μία λογική, μία πειστική εξήγηση. Κατά κανόνα, όσοι αναφέρονται στα αλλεπάλληλα και τραγικά λάθη της δεκαετίας ’40-’50 τα αποδίδουν στον δογματισμό, στην πολιτική ανωριμότητα και στην ανικανότητα των ηγετών του ΚΚΕ. Κάπου-κάπου ακούγονται και μερικές θαρραλέες φωνές, όμως κι αυτές κόβονται στη μέση. Κάπου ανοίγουν ρωγμές και η αλήθεια γλιστράει και χάνεται σαν το νερό στην άμμο. Όμως είναι ανάγκη επιτακτική να ειπωθεί ολόκληρη η αλήθεια, καθαρή και αφτιασίδωτη. Και η αλήθεια είναι πως παρά το μικρό πολιτικό και πνευματικό τους ανάστημα, δεν ήταν ούτε τόσο ανίκανοι ούτε τόσο ηλίθιοι. Απλώς, δεν ξεχνούσαν ποτέ πως ήταν διορισμένοι από την Κομμουνιστική Διεθνή, πως το ΚΚΕ ήταν οργανικό τμήμα της ΚΔ και είχαν συνεπώς την υποχρέωση να εφαρμόζουν πιστά τις αποφάσεις και τις εντολές της. Τις αποφάσεις και τις εντολές, σε τελευταία ανάλυση, των σοβιετικών ηγετών».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι», Τάκης Λαζαρίδης
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Η γυναίκα είναι «ίση» με τον άνδρα (Γιούλια Βοσνεσένσκαγια)

  09/09/2009 | Σχολιασμός

Η Γιούλια Βοσνεσένσκαγια περιγράφει την εμπειρία της από δύο χρόνια φυλάκιση σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σιβηρία. Η εφιαλτική καθημερινότητα του Μεσαίωνα του γκούλαγκ, για γυναίκες όπως και για άντρες.

Η μαρτυρία της Γιούλια Βοσνεσένσκαγια βγήκε έξω από την Ρωσία με μορφή κασέτας και δημοσιεύτηκε αρχικά στο Σαμιζντάτ των γυναικών του Λένινγκραντ. Πρόκειται για τη περιγραφή μιας εμπειρίας δύο χρόνων σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, στο οποίο κλείνονται κύρια ποινικοί κρατούμενοι και κρατούμενες. Αυτή η μαρτυρία είναι εξαιρετική για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχήν, βέβαια σ’ αυτό το στρατόπεδο -όπου η πλειοψηφία είναι γυναίκες- και έφταναν πριν από μια αμνηστία τα 2000 άτομα για τις γυναίκες και τα 1000 για τους άνδρες, οι γυναίκες υφίστανται τα ίδια και χειρότερα με τους άνδρες συγκρατούμενούς τους. Πρόκειται για την κατάχτηση της ισότητας άνδρας-γυναίκας σε μια ιδιότυπη εκδοχή!

Πάρα πέρα, στο βαθμό που πρόκειται για ένα «κανονικό» στρατόπεδο εργασίας παράλληλα με εκατοντάδες άλλα, δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο ή το εξαιρετικό, δεν αποτελεί το «Νταχάου» της Ρωσίας αλλά ένα απλό κομμάτι εκείνου του ωκεανού της υπόγειας εργασίας, που ονομάστηκε «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ».
Απόσπασμα απ’ τον πρόλογο του βιβλίου.
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο τελευταίος πειρασμός (Νίκος Καζαντζάκης)

  06/09/2009 | Σχολιασμός

«Η δυαδική υπόσταση του Χριστού στάθηκε για μένα πάντα βαθύ, ανεξερεύνητο μυστήριο· η λαχτάρα, η τόσο ανθρώπινη, η τόσο υπεράνθρωπη, να φτάσει ο άνθρωπος ως το Θεό – ή πιο σωστά: να επιστρέψει ο άνθρωπος στο Θεό και να ταυτισθεί μαζί του· η νοσταλγία αυτή, η τόσο μυστική και συνάμα τόσο πραγματική, άνοιγε μέσα μου πληγές και πηγές μεγάλες. Από τη νεότητά μου η πρωταρχική αγωνία μου, από όπου πήγαζαν όλες μου οι χαρές κι όλες μου οι πίκρες, ήταν τούτη: η ακατάπαυτη, ανήλεη πάλη ανάμεσα στο πνέμα και στη σάρκα. Μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες σκοτεινές δυνάμεις του Πονηρού· μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες φωτερές δυνάμεις τού Θεού· κι η ψυχή μου ήταν η παλαίστρα όπου οι δύο τούτοι στρατοί χτυπιούνταν κι έσμιγαν. Αγωνία μεγάλη· αγαπούσα το σώμα μου, και δεν ήθελα να χαθεί· αγαπούσα την ψυχή μου, και δεν ήθελα να ξεπέσει· μαχόμουν να φιλιώσω τις δύο αυτές αντίδρομες κοσμογονικές δυνάμες, να νιώσουν πως δεν είναι οχτροί, είναι συνεργάτες, και να χαρούν, να χαρώ κι εγώ μαζί τους, την αρμονία.

Κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα· να γιατί το μυστήριο του Χριστού δεν είναι μονάχα μυστήριο μιας ορισμένης θρησκείας· είναι πανανθρώπινο· σε κάθε άνθρωπο ξεσπάει η πάλη Θεού και ανθρώπου και συνάμα η λαχτάρα της φίλιωσης. Τις περισσότερες φορές η πάλη αυτή είναι ασύνειδη, βαστάει λίγο, δεν αντέχει μια αδύνατη ψυχή να αντιστέκεται καιρό πολύ στην σάρκα· βαραίνει, γίνεται και αυτή σάρκα, κι ο αγώνας παίρνει τέλος. Μα στους υπεύθυνους ανθρώπους, που έχουν μερόνυχτα καρφωμένα τα μάτια τους στο ανώτατο Χρέος, η πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα ξεσπάει χωρίς έλεος και μπορεί να βαστάξει ως το θάνατο.

Ποτέ δεν ακολούθησα με τόσο τρόμο την αιματωμένη πορεία του στο Γολγοθά, ποτέ δεν έζησα με τόση ένταση, με τόση κατανόηση αγάπη το Βίο και τα Πάθη τού Χριστού, όσο τις μέρες και τις νύχτες που έγραφα τον Τελευταίο Πειρασμό. Γράφοντας την εξομολόγηση ετούτη της αγωνίας και της μεγάλης ελπίδας του ανθρώπου ήμουν συγκινημένος τόσο που τα μάτια μου βούρκωναν· δεν είχα νιώσει ποτέ με τόση γλύκα, με τόσο πόνο να πέφτει στάλα στάλα το αίμα του Χριστού στην καρδιά μου.

Γιατί ο Χριστός, για ν’ ανέβει στην κορυφή της θυσίας, στο Σταυρό, στην κορυφή της εξαΰλωσης, στο Θεό, πέρασε όλα τα στάδια του αγωνιζόμενου ανθρώπου. Όλα, και γι’ αυτό κι ο πόνος του΄μας είναι τόσο γνώριμος και τον πονούμε, κι η τελική νίκη του μας φαίνεται τόσο και δικιά μας μελλούμενη νίκη. O,τι είχε βαθιά ανθρώπινο ο Χριστός, μας βοηθάει να τον καταλάβουμε και να τον αγαπήσουμε και να παρακολουθούμε τα Πάθη του σαν να’ ταν δικά μας πάθη. Αν δεν είχε μέσα του το ζεστό ανθρώπινο στοιχείο, δε θα μπορούσε ποτέ με τόση σιγουράδα και τρυφερότητα να αγγίξει την καρδιά μας· και δε θα μπορούσε να γίνει πρότυπο στη ζωή μας. Αγωνιζόμαστε κι εμείς, τον βλέπουμε κι αυτόν να αγωνίζεται και παίρνουμε κουράγιο· βλέπουμε, δεν είμαστε ολομόναχοι στον κόσμο, αγωνίζεται κι αυτός μαζί μας».
Αποσπάσματα από τον πρόλογο του Νίκου Καζαντζάκη.

Ο ξυλουργός Ιησούς από τη Ναζαρέτ, που βασανίζεται από τους πειρασμούς των δαιμόνων, της ενοχής για την παραγωγή σταυρών για τους Ρωμαίους, του οίκτου για τους ανθρώπους και τον κόσμο, και της σταθερής πρόσκλησης από το Θεό, αποφασίζει να βρει τί επιθυμεί ο Θεός από αυτόν. Αλλά, καθώς η αποστολή του πλησιάζει στην εκπλήρωση, καλείται να αντιμετωπίσει το μέγιστο πειρασμό: την κανονική ζωή ενός καλού ανθρώπου με την Μαρία Μαγδαληνή.

Την πρώτη ιδέα για τη συγγραφή βιβλίου, υπό μορφή μυθιστορήματος, για τη ζωή του Χριστού ο Νίκος Καζαντζάκης εμπνεύστηκε στην Αίγινα το 1942, τον καιρό της γερμανικής κατοχής. Θα το ονόμαζε «Τ’ Απομνημονεύματα του Χριστού». Πολλά χρόνια νωρίτερα είχε γράψει την τραγωδία «Χριστός». Η πρώτη ιδέα κυοφορείται μέσα του και οκτώ χρόνια αργότερα αρχίζει να γράφει το βιβλίο, αλλά με άλλο όνομα: «Ο Τελευταίος Πειρασμός». Το τελειώνει το 1951. Η πρώτη έκδοση γίνεται σε μεταφράσεις στα σουηδικά και στα νορβηγικά το 1952.

Η Εκκλησία της Ελλάδος κάτι ακούει. Και σπεύδει να το καταδικάσει, προτού ακόμη εκδοθεί στα ελληνικά
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Αδερφοί Καραμαζόφ (Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι)

  29/08/2009 | Σχολιασμός

«Οι αδελφοί Καραμαζόφ» το τελευταίο έργο του Ντοστογιέφσκι, είναι ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία της λογοτεχνίας και ίσως το καλύτερο έργο του.
Το έργο κινείται γύρω από μία οικογένεια ή καλύτερα γύρω από τους χαρακτήρες της οικογένειας Καραμαζόφ και των σχέσεων που αναπτύσσονται μεταξύ τους. Έτσι έχουμε τον πατέρα που αντιπροσωπεύει την παρακμή και την διαφθορά. Τον παρορμητικό Μίτια που ενεργεί, στην υπερβολή του, με το συναίσθημα. Τον ορθολογιστή και άθεο Ιβάν εκπρόσωπο των αλλαγών που έρχονται και τέλος τον συναισθηματικό έως και ενοχικό Αλιόσα που προσπαθεί να συντεριάσει την οικογένεια του βάζοντας τον εαυτό του ανάμεσα τους. Τα τέσσερα αυτά πρόσωπα πλαισιώνονται από μια πλειάδα άλλων χαρακτήρων που συνθέτουν το πρόσωπο της Ρωσίας εκείνης της εποχής, αλλά και τους χαρακτήρες των ανθρώπων που βρίσκονται ανάμεσα μας.

Αυτό που το χαρακτηρίζει είναι ότι μπορεί να διαβαστεί σε πολλά επίπεδα. Έτσι έχουμε επιφανειακά ένα μυστήριο, τη δολοφονία του πατέρα Καραμαζόφ, που με αστυνομική-δικαστική πλοκή προσπαθεί να λυθεί. Σε δεύτερο επίπεδο παρατηρούμε τις μεταβολές στις κοινωνικές δομές της Ρωσίας, κατάργηση της δουλοπαροικίας, μεταβολές στην δικαιοσύνη, αμφισβήτηση της θρησκείας, που διαδραματίζονται στα τέλη της ανατρεπτικής δεκαετίας του 1860. Σε ένα παραπάνω επίπεδο παρακολουθούμε την ανάλυση των χαρακτήρων του έργου, κυρίως των τριών αδερφών, σε τέτοιο βαθμό πληρότητας ώστε να θεωρείτε σταθμός στην σύγχρονη ψυχολογία.

«Οι αδελφοί Καραμαζόφ» είναι άλλο ένα αριστούργημα από τον Ντοστογιέφσκι, ανάλογο της εξαιρετικής ικανότητάς του να διαβλέπει πίσω απ’ τα γεγονότα, να μη μας αφήνει επιλογή για το αν θ’ αγαπήσουμε τους ήρωες που μικροί ή μεγάλοι παρουσιάζονται με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά τους, τον ευαίσθητο ψυχισμό τους και τις αχαλίνωτες διαθέσεις τους. Οικογενειακές συγκρούσεις, εντυπωσιακή εξέλιξη, συγκίνηση που αγγίζει το ρίγος… Σίγουρα θα το λατρέψετε…

Λήψη αρχείου (11,5 MB)
Κατεβάστε το αρχείο από το RapidShare Κατεβάστε το αρχείο από το MediaFire

Πηγές
Κείμενο: socratesconium.blogspot.com | protoporia.gr
 
Εναλλαγή σε εμφάνιση φορητής συσκευής