Πάρε-Δώσε

«Ο Ηγεμόνας» (Il Principe) είναι μια πολιτική πραγματεία του Φλωρεντινού αξιωματούχου και πολιτικού φιλοσόφου Νικολό Μακιαβέλι. Αρχικά ονομαζόταν De Principatibus (Περί Ηγεμονιών)· γράφτηκε το 1513 αλλά δεν δημοσιεύτηκε ως το 1532, πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Μακιαβέλι. Η πραγματεία δεν είναι αντιπροσωπευτική του συνόλου του έργου και των θέσεων του Μακιαβέλι αλλά είναι η πλέον μνημονευόμενη και η αφορμή για την ευρύτερη χρήση του μειωτικού όρου “Μακιαβελικός”.

Επιτυχημένος ηγεμόνας, κατά τον Μακιαβέλι, είναι ο προικισμένος με αρετή (virtu, με τη σημασία της δύναμης και της ικανότητας προσαρμογής) και αυτός που ξέρει να αδράχνει τις ευκαιρίες που του προσφέρει η τύχη. Ο επιτυχημένος ηγεμόνας καθοδηγείται όχι από το θρησκευτικό δόγμα ή από τα ηθικά παραγγέλματα, αλλά από την αυστηρά ωφελιμιστική επιλογή των μέσων που είναι κατάλληλα για τους σκοπούς του. Μπορεί να χειραγωγεί τους νόμους που διέπουν την πολιτική συμπεριφορά και να διαμορφώνει την πορεία των γεγονότων, σύμφωνα με τα σχέδιά του.

Πρότυπο του Μακιαβέλι για τον «Ηγεμόνα» του υπήρξε ο Καίσαρ Βοργίας, ο μισητός σε όλη την Ιταλία διοικητής των παπικών στρατευμάτων, ο θεωρούμενος τέρας λαγνείας και σκληρότητας.

«Ο Ηγεμόνας» απέκτησε θερμούς θαυμαστές, μεταξύ των οποίων πολλές ιστορικές προσωπικότητες όλων των εποχών, όπως ο Ερρίκος H´ ή ο Ζαν-Ζακ Ρουσό αλλά και ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Επέσυρε όμως και σφοδρές επικρίσεις για κυνισμό, καιροσκοπισμό και πανουργία, και οι κατακριτέες απόψεις αυτού του βιβλίου συμπυκνώνονται στον τόσο αρνητικό όρο «μακιαβελισμός», τον οποίο έπλασαν οι Γάλλοι και με τον οποίο κανένας πολιτικός δεν θα ήθελε να τον συσχετίζουν. «Ο Ηγεμόνας» περιλήφθηκε στον Κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Ο Μακιαβέλι έχει αφιερώσει τον «Ηγεμόνα» στον Λορέντσο Β’ των Μεδίκων, γιο του Πέτρου Β’ των Μεδίκων.

Οι Αραουκανοί είναι μία μυστηριώδης φυλή της Νοτίου Αμερικής. Έχει προκαλέσει τον παγκόσμιο θαυμασμό για τις αρετές της και ιδίως για την ακατάβλητη μαχητικότητά της μέσα στην πρόσφατη ιστορία, αφού αντιστάθηκε με επιτυχία επί τρεισήμισι αιώνες και ποτέ δεν κατακτήθηκε από τους Ισπανούς, ούτε με τα όπλα ούτε μέσω της θρησκείας. Η κοιτίδα των Αραουκανών, η περιοχή της Αραουκανίας, βρίσκεται στη σημερινή κεντρονότιο Χιλή, μεταξύ των ποταμών Βίο-Βίο και Τολτέν, που σύμφωνα με τις αραουκανικές παραδόσεις αποτελεί «την καρδιά της Χιλής».

Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του επίσημου ιστορικού («Επεουτούβε»=Επεοτύπης= Αφηγητής των επών) των Αραουκανών, Λόνκο Κιλαπάν, γύρω στο 600 με 800 π.χ. ξεκίνησε μια αποστολή αποίκισης από την Ελλάδα, συγκεκριμένα από την Σπάρτη, και περνώντας από την Μικρά Ασία ακολούθησε τον παραδοσιακό δρόμο προς την Άπω Ανατολή, περνώντας βορειοανατολικά της Ινδίας, έφτασε στην περιοχή του Λάος. Στη συνέχεια κατέβηκαν προς την Χερσόνησο της Μαλαισίας -που στον χάρτη του Πτολεμαίου ονομάζεται απλώς Χερσόνησος- και από κει πέρασαν στον Ειρηνικό Ωκεανό, που οι Έλληνες ονόμαζαν απλώς Ωκεανό, ως τον κατ’ εξοχήν Ωκεανό της Γης.

Χρησιμοποιώντας ως γέφυρα τα νησιωτικά συμπλέγματα της Ινδονησίας, Μικρονησίας, Μελανησίας και Πολυνησίας, έφθασαν τελικά ως τα νησιά Γκαλαπάγκος και από εκεί πέρασαν στη αμερικανική ήπειρο (Περού). Οι Σπαρτιάτες, αναζητώντας κατάλληλο μέρος για εγκατάσταση της νέας αποικίας, οδηγήθηκαν τελικά σε ανάλογο γεωγραφικό πλάτος με αυτό της Ελλάδος, μεταξύ του 36ου και 40ου παραλλήλου, νοτίως του Ισημερινού. Εκεί θεμελίωσαν την καινούργια πολιτεία-κράτος.

Σύμφωνα με τα όσα παραδόθηκαν στον Λόνκο Κιλαπάν από τον δάσκαλο και προκάτοχό του «Επεουτούβε» Κανίο, όταν οι Έλληνες άποικοι έφτασαν από την Δύση, βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα να προσπαθήσουν να διδάξουν την γλώσσα τους στους ιθαγενείς με τους οποίους ήρθαν σε επιμιξία ή να μάθουν οι ίδιοι την ομιλούμενη γλώσσα εκείνης της χώρας, την μάπου-ντούγκου (mapudugu), έκλιναν κυρίως προς την δεύτερη επιλογή, αλλά εφαρμόζοντας τους γραμματικούς κανόνες της δικής τους γλώσσας. Ταυτόχρονα δίδαξαν στους ντόπιους τις βασικές λέξεις της γλώσσας τους όπως Ζευς ή Ζαν (Ζεν), Γαία (Γούε) κτλ. Επίσης, πολλά τοπωνυμία που διατηρούνται ακόμη και σήμερα σε βουνά, ποταμιά, νησιά, χωριά και περιοχές της Χιλής, είναι ελληνικής προέλευσης, όπως Άνδεις (=αυτές που ευχαριστούν, που τέρπουν, από το ρήμα ανδάνω). Η αραουκανική γλώσσα διαθέτει τόσο πλούσιο λεξιλόγιο που υπερβαίνει πολλές από τις λεγόμενες σύγχρονες γλώσσες. Βασιζόμενος σε μια αρχική εκτίμηση και τονίζοντας το γεγονός ότι η αραουκανική δεν ήταν γραπτή γλώσσα, ο Λόνκο Κιλαπάν βεβαιώνει ότι ένα 20% τουλάχιστον του λεξιλογίου που διατηρείται ακόμα και σήμερα εν χρήσει, είναι ελληνικά.

Λήψη αρχείου (16 MB)

Σας έχει ποτέ συμβεί να χτυπήσει το τηλέφωνο την ώρα που μπήκατε στο μπάνιο; Ή να φτάσει το λεωφορείο τη στιγμή ακριβώς που ανάψατε τσιγάρο; Σας έτυχε καμιά φορά να πιάσει ξαφνική βροχή μόλις τελειώσατε το πλύσιμο τού αυτοκινήτου σας, ή να σταματήσει να βρέχει ενώ πριν από δύο λεπτά είχατε αγοράσει ομπρέλα; Ίσως να σκεφτήκατε τότε ότι όλα αυτά δεν μπορεί να είναι τυχαία κι ότι όλα κατευθύνονται από κάποιο νόμο που απλώς εσείς δεν γνωρίζετε. Εκτός κι αν είχατε ακούσει για το Νόμο τού Μέρφι, τη βασική αρχή του Peter ή τον Νόμο της Επιλεκτικής Βαρύτητας. Τότε όλα γίνονται κατανοητά.

Οι νόμοι τού Μέρφι, που συνοψίζονται στη φράση «Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει…», γεννήθηκαν στην αεροπορική βάση Edwards τών Η.Π.Α. το 1949. Ο μηχανικός αεροσκαφών Edward Murphy δούλευε ένα σχέδιο και επιδίωκε να διαπιστώσει πόσο ισχυρή απότομη επιβράδυνση μπορεί να δεχτεί το άτομο σε μία σύγκρουση. Όμως, τα πράγματα δεν πήγαιναν πολύ καλά και δεν οδηγούνταν σε αποτέλεσμα, ώσπου μια μέρα ανακάλυψε πως ένα καλώδιο δεν είχε συνδεθεί σωστά και δημιουργούσε το πρόβλημα. Εκείνη την ημέρα ο ανώτερός του τού είπε την εξής φράση: «Αν υπάρχει τρόπος να κάνεις κάτι λάθος, τότε σίγουρα εσύ μπορείς να τον ανακαλύψεις…».

Έκτοτε, δημιούργησε και έναν κατάλογο με τα λάθη του… Με αυτό τον απίστευτο και κάπως άκομψο τρόπο γεννήθηκαν οι νόμοι τού Μέρφι που σήμερα εξηγούν πολύ πειστικά την καθημερινότητά μας. Όσο για τον Μέρφι, λέγεται πως σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Όχι, όμως τόσο συνηθισμένο… Είχε μείνει από βενζίνη στη μέση τής διαδρομής του και άρχισε να περπατάει προς το πλησιέστερο βενζινάδικο, όταν χτυπήθηκε από έναν Άγγλο τουρίστα που οδηγούσε στη λάθος μεριά τού δρόμου…
Είναι αυτό που λένε, αν έχεις τύχη, διάβαινε…

Ο Νόμος τού Μέρφι: Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.
Συνακόλουθα:
1. Τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται.
2. Τα πάντα διαρκούν περισσότερο χρόνο από όσο νομίζεις.
3. Αν από διάφορα πράγματα ένα έχει την πιθανότητα να πάει στραβά, θα είναι αυτό που θα δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ζημιά.
4. Αν ξέρεις ότι υπάρχουν μόνο τέσσερις δυνατοί τρόποι για να πάει κάτι στραβά και φροντίσεις να τους προλάβεις, τότε αμέσως θα εμφανιστεί ένας πέμπτος.
5. Αν αφήσεις τα πράγματα στην τύχη τους, έχουν την τάση να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
6. Όποτε ξεκινάς να κάνεις κάτι, κάτι άλλο πρέπει πρώτα να γίνει.
7. Κάθε λύση γεννάει ένα καινούριο πρόβλημα.
8. Είναι αδύνατον να προφυλάξεις κάτι από τη βλακεία, γιατί οι βλάκες είναι ικανότατοι.
9. Η φύση είναι πάντα με το μέρος τού κρυμμένου ελαττώματος.
10. Η Μητέρα Φύση είναι τσούλα.

Η φιλοσοφία τού Μέρφι:
Χαμογελάστε… Το αύριο θα είναι χειρότερο.

Το δόγμα τού Μέρφι:
Η καταστροφή τών πραγμάτων είναι ευθέως ανάλογη τής αξίας τους.

Κβαντική θεώρηση τού Νόμου τού Μέρφι:
Τα πάντα πάνε στραβά ταυτόχρονα.

Λήψη αρχείου (30 MB)

«Το κόλπο με τους κροτάφους
Ένα καταπληκτικό κόλπο που χρειάζεστε την βοήθεια ενός «έμπιστου» βοηθού. Όσο εσείς είσαστε στο άλλο δωμάτιο, λέει κάποιος στον βοηθό σας έναν αριθμό από το 1 έως το 9. Όταν έλθετε εσείς καθίζετε τον βοηθό σας σε μια καρέκλα, πηγαίνετε από πίσω του και λέτε: «Τώρα θα μαντέψω τον αριθμό που βάλατε, επικοινωνώντας τηλεπαθητικά με την σκέψη αυτού που τον ξέρει, χωρίς να μου πει τίποτε». Ακουμπάτε τα δάκτυλά σας απαλά και ακίνητα πάνω στους κροτάφους του προσώπου του. Αυτός τώρα με χείλη και μάτια κλειστά ώστε να μην υπάρχει καμιά καχυποψία από το ακροατήριο, δαγκώνει τα δόντια του σφιχτά τόσες φορές, όσες είναι ο αριθμός, προκαλώντας «κουνήματα» των μινιγγίων του πάνω στα ακροδάκτυλά σας. Μετρήστε τα «κουνήματα» και φωνάξτε τον αριθμό!
Αυτό το τρυκ είναι εντυπωσιακό και πετυχαίνει πάντα. Καλό είναι για να μην μπερδευτείτε να ορίσετε από πριν έναν αριθμό από το 1 έως το 20, αλλά όχι πιο πάνω».
Απόσπασμα από το βιβλίο.

Ο οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει ταχυδακτυλουργός, φτάνει να ξέρει να εκμεταλλεύεται ορισμένες καταστάσεις, που πολλές φορές δημιουργεί ο ίδιος. Το μυστικό κλειδί είναι δύο λέξεις: ΕΞΑΣΚΗΣΗ και ΕΠΙΜΟΝΗ! Δεν είναι διόλου τυχαίο που τα βιβλία με τρικ, κόλπα και ταχυδακτυλουργίες, όσο σπάνια είναι, τόσο ανάρπαστα γίνονται από το ευρύ κοινό. Φαντάζεστε πόσο δύσκολο είναι να καταφέρουμε να «αποκρυπτογραφήσουμε» όλον αυτό τον θησαυρό που φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού και έχει ηλικία αρκετούς αιώνες;
Σας παρουσιάζουμε λοιπόν τα καλύτερα πρωτότυπα τρικ όλων των ειδικοτήτων. Έτσι διασφαλίζεται απόλυτα η επιτυχία σας στα μάτια της παρέας σας, χωρίς να χρειάζεται αποκλειστικά μια κοπιώδης εξάσκηση και εξονυχιστική προετοιμασία από την μεριά σας.
Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου.

Λήψη αρχείου (4 MB)

Έλεγε ο Θαλής σε μια συντροφιά, ότι ο θάνατος δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ τη ζωή. Κάποιος τότε τον ρώτησε:
– Αφού είναι έτσι, τότε γιατί δεν προτιμάς τον θάνατο;
Ο φιλόσοφος απάντησε:
– Ακριβώς γιατί δε διαφέρει από τη ζωή!

Σε κάποιον που έλεγε ότι η ζωή είναι άσχημη, ο Διογένης ο Κυνικός είπε:
– Άσχημη δεν είναι η ζωή. Άσχημη είναι η άσχημη ζωή!

Ένας φλύαρος κουρέας, ρώτησε τον βασιλιά της Μακεδονίας, Αρχέλαο:
– Πως θες να σε κουρέψω;
Ο Αρχέλαος απάντησε:
– Σιωπηλός!

Κάποιος κλώτσησε τον Σωκράτη, χωρίς ο τελευταίος ν’ αντιδράσει. Στην απορία ενός από τη συντροφιά, πως ανέχτηκε κάτι τέτοιο, ο φιλόσοφος απάντησε:
– Αν με κλωτσούσε γάιδαρος, μήπως θα έπρεπε να του κάνω μήνυση;

Ο Πύρρος, ο βασιλιάς της Ηπείρου, νίκησε δυο φορές τους Ρωμαίους, αλλά έχασε πολλούς στρατιώτες και αξιωματικούς. Τότε είπε:
– Αν πετύχουμε άλλη μια νίκη σαν και αυτές, καταστραφήκαμε!

Κάποιος ρώτησε τον Θεμιστοκλή:
– Τι θα ήθελες να ήσουν; Αχιλλέας ή Όμηρος;
Ο Θεμιστοκλής ρωτά κι αυτός:
– Εσύ τι θα ήθελες να ήσουν; Νικητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ή αυτός που αναγγέλει τα ονόματα των νικητών;

Κάποτε, ο Κράτης, ο κυνικός φιλόσοφος, δεν απάντησε σε μια ερώτηση του φιλόσοφου Στίλπωνα, αλλά άφησε μια πορδή, εκφράζοντας έτσι την περιφρόνησή του. Ο Στίλπωνας αντιμετώπισε αυτή τη στάση, με την παρατήρηση:
– Γνώριζα ότι η απάντησή σου θα ήταν εντελώς άσχετη προς την ερώτησή μου!

Ο Δημοσθένης έπιασε έναν να τον κλέβει. Ο κλέφτης προσπάθησε να δικαιολογηθεί:
– Δεν ήξερα ότι αυτό που έκλεβα είναι δικό σου…
Κι ο Δημοσθένης του είπε:
– Γνώριζες ωστόσο πολύ καλά, ότι δεν ήταν δικό σου!

Τα αρχαία ελληνικά ανέκδοτα είναι πνευματώδη και διδακτικά. Μας χαρίζουν το γέλιο, αλλά εκφράζουν και το αρχαίο ελληνικό πνεύμα στην πιο χαριτωμένη του μορφή. Τα αρχαία ελληνικά ανέκδοτα δεν είναι συγκεντρωμένα σε ένα συγκεκριμένο αρχαίο κείμενο. Θα τα βρούμε διασκορπισμένα σε έργα του Πλούταρχου, στις βιογραφίες του Διογένη του Λαέρτιου, στο Ανθολόγιο του Στοιβαίου, στα αστεία του Ιεροκλή κ.λπ. Τα περισσότερα προέρχονται από τον 4ο αι. π.Χ. Τότε πλάστηκε η λέξη «σπουδαιογέλοιον» που σήμαινε την ανακάλυψη της αστείας πλευράς, ακόμα και των πιο σοβαρών γεγονότων της ζωής. Στη συλλογή αυτή δίνονται τα πιο ωραία αρχαία ελληνικά ανέκδοτα, σε μια ελεύθερη μετάφραση, για να είναι άμεσα κατανοητά από τον καθένα και για να διεγείρουν αυθόρμητα συναισθήματα.

Λήψη αρχείου (4 MB)