Πάρε-Δώσε

«Εγεννήθηκα στα 1770.
Όταν εγλύτωσα από την Καστάνιτζα είμουν χρονών 10.
Διαμονή Μάνης χρόνια 2.
Εις την Αλωνίσθενα χρόνια 3.
Εις τα Σαμπάσικα χρόνια 12.
Εποχή της νεότητος, 5 χρόνια ανύπανδρος και άλλους 7 χρόνους υπανδρευμένος· 27 χρόνους είχα όταν με επρωτοκυνήγησαν.
Αρματωλός και κλέφτης αλληλοδιαδόχως χρόνια 5.
Φερμάνι Βασιλικό διά εμένα και τον Πετιμεζά στα 1802.
Το δεύτερο φερμάνι τον Ιανουάριον 1806, και το Πατριαρχικό Συνοδικό.
36 χρόνων ήμουν όταν επήγα εις την Ζάκυνθο.
50 χρόνους είχα όταν εβγήκα εις την επανάστασι».
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης – Απομνημονεύματα.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο «Γέρος του Μοριά», Θεόδωρος Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον λόγιο Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του, τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση και ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της νεοελληνικής γραμματείας.

Τα απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη αποτελούν τη μια εκ των τριών προφορικών αφηγήσεων αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα του ’21, που κατέγραψε ο Γεώργιος Τερτσέτης. Η κομβική για τον αγώνα μορφή του Κολοκοτρώνη κατέχει περίλαμπρη θέση στο πάνθεον των ηρώων της νεώτερης ελληνικής ιστορίας ενώ, τα απομνημόνευματά του φέρουν τη θέρμη του ανθρώπου που δεν είναι μονάχα αυτόπτης, αλλά και πρωταγωνιστής των γεγονότων που ιστορεί. Η μαρτυρία του, θα είχε χαθεί αν ο Επτανήσιος ποιητής και δικαστής δεν τον έπειθε να ιστορήσει τα έργα του.

Οι δυο άνδρες είχαν συνδεθεί κατά τη διάρκεια της γνωστής δίκης (1834), όταν η βαυαρική αντιβασιλεία θέλησε, για πολιτικούς λόγους να καταδικάσει σε θάνατο τον «Γέρο του Μοριά» και ο Τερτσέτης που ήταν ένας από τους δικαστές, αρνήθηκε να υπογράψει τη θανατική του καταδίκη. Με την επιχειρηματολογία του κατόρθωσε να κάμψει τις αντιρρήσεις και τους δισταγμούς του αναλφάβητου Γέρου, ενώ σχετικά με τα λίγα γράμματα που γνώριζε, ο Τερτσέτης συνήθιζε χαρακτηριστικά να λέει: «Λες δεν ηξεύρεις γράμματα και πολλά ηξεύρεις. Τα λόγια είναι γράμματα! Μίλειε κι εγώ γράφω!».

Έτσι, το 1851, εκδίδεται η «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 εώς τα 1836».

Τα «Απομνημονεύματα» που ο Κολοκοτρώνης υπαγόρεψε στον Γεώργιο Τερτσέτη, ξεχωρίζουν ως κειμήλιο λόγου, πατριωτισμού, παρατηρητικότητας, απλότητας, ζωντάνιας και αγνής λαϊκής θυμοσοφίας …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Αδελφοί αναγνώστες!

Επειδή έλαβα αυτείνη την αδυναμία να σας βαρύνω με την αμάθειά μου (αν έβγουν εις φως αυτά οπού σημειώνω εδώ και ξηγώμαι πότε με κόλλησε αυτείνη η ιδέα, -από τα 1829, Φλεβαρίου 26, εις το ‘Αργος- και ακολουθώ αγώνες και άλλα περιστατικά της πατρίδος) σας λέγω, αν δεν τα διαβάσετε όλα, δεν έχει το δικαίωμα κανένας από τους αναγνώστες να φέρη γνώμη ούτε υπέρ, ούτε κατά.

Ότι είμαι αγράμματος και δεν μπορώ να βαστήσω ταχτική σειρά στα γραφόμενα, και… τότε φωτίζεται και ο αναγνώστης. Μπαίνοντας εις αυτό το έργον και ακολουθώντας να γράφω δυστυχήματα αναντίον της πατρίδος και θρησκείας, οπού της προξενήθηκαν από την ανοησίαν μας και ‘διοτέλειά μας και από θρησκευτικούς και από πολιτικούς και από ‘μάς τους στρατιωτικούς, αγαναχτώντας και εγώ απ’ ούλα αυτά, ότι ζημιώσαμε την πατρίδα μας πολύ και χάθηκαν και χάνονται τόσοι αθώοι άνθρωποι, σημειώνω τα λάθη ολωνών και φτάνω ως την σήμερον, οπού δεν θυσιάζομε ποτές αρετή και πατριωτισμόν και είμαστε σε τούτην την άθλια κατάστασιν και κιντυνεύομεν να χαθούμεν».
Εισαγωγή των Απομνημονευμάτων του Μακρυγιάννη.

Ο στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης (1797-1864) είναι ένας από τους πρωταγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα. Αλλά και μετά την απελευθέρωση εξακολούθησε να αγωνίζεται εναντίον της απολυταρχίας και είναι ο κύριος εμπνευστής και ο αρχηγός του κινήματος της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, που είχε ως αποτέλεσμα να αποκτήσει η Ελλάδα το πρώτο της σύνταγμα (1843). Σε ηλικία 33 ετών μαθαίνει γράμματα, για να γράψει «τον βίο του», όπως λέει ο ίδιος. Άρχισε να γράφει τα απομνημονεύματά του από το 1829 και φτάνουν χρονολογικά έως το 1850. Το 1852 συνελήφθη με την κατηγορία ότι σχεδίαζε δολοφονία του Όθωνα και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ποινή του όμως μετατράπηκε και στα 1854 αφέθηκε ελεύθερος. Μετά την αποφυλάκισή του, ολοκλήρωσε τα απομνημονεύματά του. Πρόκειται για ένα αληθινό λογοτεχνικό εντρύφημα, γραμμένο σε λαϊκό ύφος, γλαφυρότατο και ανεπανάληπτο.

Τα χειρόγραφά του τα ανακάλυψε στο βάθος ενός…τενεκέ*, το 1900, τα αποκατέστησε με πολύ κόπο, τα σχολίασε και τα εξέδωσε (1907) ο λογοτέχνης Γιάννης Βλαχογιάννης. Αργότερα αυτό το έργο τράβηξε την προσοχή των πνευματικών ανθρώπων του τόπου μας όχι μόνο για τις ιστορικές πληροφορίες που περιέχει και για το αγνό πατριωτισμό που το διαπνέει, αλλά και γιατί φανερώνει ένα πηγαίο και δυνατό πεζογραφικό ταλέντο με πολλές αφηγηματικές αρετές. Το απλό και ανεπιτήδευτο ύφος του θεωρήθηκε υποδειγματικό και πολλοί από τους αξιόλογους λογοτέχνες μας, με πρώτο τον Σεφέρη, αναγνωρίζουν το Μακρυγιάννη για δάσκαλό τους. Και είναι πραγματικά, γιατί ο Μακρυγιάννης αποτελεί την καθαρότερη έκφραση του λαού.

Ο Γιάννης Βλαχογιάννης, προλογίζοντας τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, επισημαίνει, ορθά, πως ο στρατηγός «γράφη τρόπον τινά διά της σπάθης και ουχί διά της γραφίδος». Και ο τρόπος γραφής του είναι «σύμφωνος προς τον φυσικόν και ηθικόν χαρακτήρα του Μακρυγιάννη, ούτινος το ελάττωμα ή το προτέρημα, κατά περίστασιν, εν πολέμω και εν ειρήνη, εν έργω και εν λόγω, υπήρξεν ο οργή».

Τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, εκτός του ότι αποτελούν σημαντικότατη, μοναδική και πολυτιμότατη ιστορική πηγή, συγχρόνως είναι και μια διαρκής υπόμνηση προς όλους τους Νεοέλληνες ότι πρέπει πάντοτε, πέρα από πάθη και αντιθέσεις, να προτάσσουν για το καλό της πατρίδας το «εμείς» αντί του «εγώ».

* Η οικογένεια Μακρυγιάννη δεν ήξερε την ύπαρξη των Απομνημονευμάτων. Ο Βλαχογιάννης, οδηγημένος από κάποια πληροφορία που είχε βρει σε κάποιο παλιό βιβλίο ή χειρόγραφο (δεν θυμάται πια) αποτάθηκε στο συνταγματάρχη Κίτσο Μακρυγιάννη, γιο του στρατηγού, και τον παρακίνησε να ψάξει. Σε καμιά δεκαπενταριά μέρες ο Κίτσος τον ειδοποίησε πως είχε βρει ένα χειρόγραφο, χωμένο σ’ ένα τενεκέ παραριγμένο σε μια απόμερη γωνιά του σπιτιού. Το χειρόγραφο ήτανε μουχλιασμένο από την υγρασία, μα δεν είχε ακόμα αποσυντεθεί. Υπό τις συνθήκες αυτές είναι θαύμα πως διατηρήθηκε απάνω από πενήντα χρόνια …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Το Κάμα Σούτρα (Kama Sutra ή Kamasutra) είναι ένα αρχαίο ινδικό κείμενο της σανσκριτικής λογοτεχνίας και χρονολογείται τον 2ο αιώνα μ.Χ. Αποτελεί μέρος μιας ομάδας κειμένων που ονομάζεται «Κάμα Σάστρα» (Kama Shastra) και είναι γνωστό παγκοσμίως και σαν «Το εγχειρίδιο του έρωτα».

Το Κάμα Σούτρα είναι αφιερωμένο στις αρχές της απόλαυσης. Συντάχθηκε από έναν Ινδό σοφό, τον Μαλανάγκα Βατσιαγιάνα (Mallanaga Vatsyayana) που έζησε στη ιερή πόλη Μπενάρες. Χρησιμοποιεί ως πηγή την πλούσια συλλογή των ινδουιστικών ερωτικών κειμένων, τα οποία υπήρχαν ήδη εκείνη την εποχή.

Το περιεχόμενό του είναι χωρισμένο σε κεφάλαια από τον Άγγλο συγγραφέα Ρίτσαρντ Μπάρτον (Sir Richard Francis Burton), ο οποίος έκανε και την πρώτη μετάφραση το 1883:

1. Εισαγωγή.
2. Για τη ερωτική ένωση.
3. Σχετικά με την ανεύρεση συζύγου.
4. Σχετικά με τη σύζυγο.
5. Σχετικά με τις συζύγους άλλων ανδρών.
6. Σχετικά με τις πόρνες.
7. Για τους τρόπους με τους οποίους κάποιος ελκύει τους άλλους.

Στο πρώτο μέρος του έργου, ο Βατσιαγιάνα απαριθμεί τις εξήντα τέσσερις τέχνες που κάθε κορίτσι καλής οικογενείας πρέπει να κατέχει -από το τραγούδι, το χορό και τη ζωγραφική ως το μασάζ, τη γνώση της αγιουβέρδικης ιατρικής και τα παιχνίδια με ζάρια- ο άριστος χειρισμός των οποίων εξασφαλίζει άνεση κι εκτιμάται στις εταίρες υψηλής τάξης. Κι αφού καταγράψει την καθημερινότητα ενός «εξέχοντος άνδρα» μαζί με σκέψεις γύρω από τις γυναίκες που πρέπει να συναναστρέφεται, περνά στο δεύτερο και διασημότερο μέρος του «Κάμα-Σούτρα», αυτό που αφιερώνεται στην ερωτική ένωση.

Στο δεύτερο μέρος διαβάζουμε πως «σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά και τις διαστάσεις του πέους του, ο άνδρας είναι λαγός, ταύρος ή άλογο. Ομοίως, η γυναίκα είναι αντιλόπη, φοράδα ή ελεφαντίνα, σύμφωνα με το βάθος του κόλπου της». Δεν είναι, όμως, μόνο οι ταιριαστές μεταξύ τους διαστάσεις που χαρίζουν ισορροπημένη απόλαυση. Η τελευταία εξαρτάται κι από τη θέρμη του πάθους, όπως και από τη διάρκεια της ένωσης. Οι τεχνικές της προσέγγισης, οι ερεθιστικές προετοιμασίες, τα διαφορετικά είδη φιλιού, η χρήση νυχιών και δοντιών, οι δαγκωνιές, τα χτυπήματα, οι ήχοι του έρωτα και οι αναστεναγμοί, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Και σε κάθε επί μέρους κεφάλαιο, συναντάμε αποφθέγματα σαν το παρακάτω: «Η τέχνη των περιπτύξεων διαθέτει τόση δύναμη υποβολής, ώστε και μόνο να ασχολείται κανείς μ’ αυτήν, να ακούει να μιλούν ή να μιλά ο ίδιος γι’ αυτήν, παρακινεί στην ακολασία». Στο κεφάλαιο αυτό αποτυπώνονται ερωτικές στάσεις εύκολες και περίπλοκες, μικρές και μεγάλες διαστροφές, επιδέξιες πεολειξίες και σαδομαζοχιστικές τεχνικές, αλλά ο συντάκτης του εγχειριδίου υπενθυμίζει πως «στη φλόγα του έρωτα μόνον το πάθος εμπνέει τις πράξεις». Κι ακόμα, ότι οι παραπάνω ερωτικές πρακτικές ούτε σ’ όλον τον κόσμο ταιριάζουν, ούτε εφαρμόζονται σε κάθε στιγμή. Ο Βατσιαγιάνα επιμένει πως η ερωτική συμπεριφορά «πρέπει να υπαγορεύεται από έναν συμβιβασμό των θρησκευτικών νόμων, των τοπικών συνηθειών και των προσωπικών προτιμήσεων του καθενός». Σ’ αυτό το δεύτερο μέρος γίνεται επίσης εκτενής λόγος για τους ευνούχους

Το τρίτο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στους ερωτικούς καβγάδες, όπου η ζήλια, η υστερία κι ο θυμός, μαζί με τα τεχνάσματα της συμφιλίωσης, λες και υπακούουν σ’ ένα τελετουργικό που παραπέμπει σε παιχνίδι ερωτευμένων πουλιών. Από δω και πέρα, όμως, η λαγνεία δίνει τη θέση της στην… αδιακρισία, καθώς εισβάλουμε διαδοχικά απ’ τα δωμάτια των συζύγων σ’ εκείνα των παράνομων ζευγαριών, για να καταλήξουμε στα χαρέμια και το περιβάλλον των εταίρων. Πώς επιλέγει κανείς το κορίτσι που θα παντρευτεί; Πώς κερδίζεται η εμπιστοσύνη της νεαρής συζύγου; «Εκείνος που αγνοεί μια νεαρή γυναίκα επειδή φαίνεται πολύ σεμνή, κερδίζει μόνο την περιφρόνησή της. Τον αντιμετωπίζει σαν ζώο ανίκανο να τη σαγηνεύσει». Όσο για τους «ηλίθιους που δεν γνωρίζουν τίποτε από γυναικεία ψυχολογία και παίρνουν τα κορίτσια διά της βίας», θα ‘ρθούν αντιμέτωποι με καταθλιπτικές συζύγους που θ’ αποστρέφονται τον άντρα τους…

Στο τέταρτο κι αρκούντως διδακτικό μέρος, το Κάμα Σούτρα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Το βιβλίον αυτό είναι ογκώδες διότι σκοπός του είναι να αποκαλύψη όλη την αλήθειαν, δια τους Εβραιοσιωνιστάς, την θρησκείαν, τας πολιτικάς επιδιώξεις, τον μισανθρωπισμόν και τον παράλογον “ρατσισμόν” τους.
Δια να επιτευχθούν τα ανωτέρω χρειάζεται πολύς χώρος. Εχρησιμοποιήθησαν αναφορά εις 250 συγγραφείς, φωτογραφίαι, κείμενα, στοιχεία κι επιχειρήματα, που αναλύουν το εβραϊκόν πρόβλημα, χωρίς προκατάληψιν, χωρίς φανατισμόν, αλλά με ειλικρίνειαν. Όποιος γράφει την αλήθειαν κάνει πάντα καλό. Αυτό πιστεύω».
Κωνσταντίνος Α. Πλεύρης

Αυτή είναι η πρώτη σύσταση για το επίμαχο βιβλίο «Οι Εβραίοι: Όλη η αλήθεια» του δικηγόρου Κωνσταντίνου Πλεύρη (γνωστού για αρκετές ακραίες απόψεις του), από το ίδιο τον συγγραφέα, ο οποίος λόγω αυτού του βιβλίου οδηγήθηκε στα δικαστήρια, κατηγορούμενος για παράβαση του αντιρατσιστικού νόμου 1419/1984, καθώς σύμφωνα με τις κατηγορίες που ασκήθηκαν, το βιβλίο «περιέχει ψευδή ή παραποιημένα στοιχεία και αποτελεί κήρυγμα φυλετικού μίσους και διάκρισης και προτρέπει σε πράξεις βίας εναντίον Εβραίων» (καταδικάστηκε πρωτόδικα και αθωώθηκε στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο).

Το ογκώδες βιβλίο (1394 σελίδες), παρ’ ότι όντως περιέχει αρκετές ανακρίβειες ή αναπαραγάγει και γνωστούς αστικούς μύθους, εν τούτοις καταρρίπτει και μερικούς απ’ αυτούς (ή τουλάχιστον, επιχειρεί, όπως το «Ολοκαύτωμα» των 6 εκατομμυρίων Εβραίων) που είναι γνωστοί σήμερα. Ίσως για κάποιους με αυστηρή κριτική σκέψη, ορισμένα σημεία του βιβλίου, να δώσουν και τροφή για προβληματισμό και αναζήτηση.

Στα συν του βιβλίου, μπορεί να καταλογιστεί η στήριξη των επιχειρημάτων σε κατά κύριον λόγο «εχθρικές» πηγές, καθώς και η επισύναψη αρκετών ντοκουμέντων.
Στα μείον, η έκδηλη προκατάληψη του συγγραφέα εναντίον των Εβραίων, αλλά και ο παράλληλος εξευγενισμός και ωραιοποίηση του ναζισμού, ενεργούν μάλλον αποτρεπτικά, ακόμη ίσως και σε καλοπροαίρετους αναγνώστες.

Λήψη αρχείου (136 MB)

Η 25η Αυγούστου 1898, είναι μια ημερομηνία ορόσημο για την ιστορία της Κρήτης, καθώς αποτέλεσε καθοριστικό σημείο για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.
Την ημέρα αυτή, στις 2 το μεσημέρι είχε ξεκινήσει ο μεγάλος «αρμπεντές» των Τούρκων (με την συνδρομή και των Τουρκοκρητικών), εις βάρος του άμαχου χριστιανικού πληθυσμού του Ηρακλείου. Η αιτία ήταν η παράδοση των διοικητικών υπηρεσιών της πόλης, απ’ τους μουσουλμάνους στους χριστιανούς, κάτι που είχαν αποφασίσει οι Μεγάλες Δυνάμεις, στα πλαίσια του καθεστώτος ειδικής αυτονομίας, η οποία είχε εκχωρηθεί στο νησί, το οποίο ήταν γνωστό ως Κρητική Πολιτεία.

Τα δραματικά γεγονότα, ξεκίνησαν όταν οι χριστιανοί υπάλληλοι πήγαν να παραλάβουν την υπηρεσία του τελωνείου της πόλης, συνοδευόμενοι από ένα μικρό βρετανικό στρατιωτικό τμήμα. Ο μουσουλμανικός όχλος, με την πλήρη ανοχή των τουρκικών στρατιωτικών και διοικητικών αρχών, κινήθηκε σε μια φοβερής αγριότητας σφαγή του άμαχου πληθυσμού, και παραλλήλως σε εμπρησμούς και λεηλασίες οικιών, γραφείων και καταστημάτων. Το επίκεντρο των τραγικών γεγονότων μεταφέρθηκε σύντομα στην περιοχή Βεζίρ Τσαρσί (σημερινή οδός 25ης Αυγούστου).

Οι νεκροί από αυτές τις σφαγές υπολογίζονται 400-700. Οι μουσουλμάνοι όμως έκαναν το «λάθος» και είχαν σκοτώσει και την βρετανική φρουρά (17 Σκωτσέζους) που συνόδευε τους χριστιανούς υπαλλήλους. Αυτό το γεγονός -πέρα από την κατακραυγή που είχαν προκαλέσει στην Ευρώπη οι ωμότητες τους Τούρκων- συνετέλεσε στην αλλαγή πλεύσης και ανοχής των Μεγάλων Δυνάμεων απέναντι στους Τούρκους οι οποίοι πλέον θα καλούνταν να αποχωρήσουν απ’ το νησί.

Στα βιβλία που ακολουθούν (2 τον αριθμό), τα οποία αποτελούν αφιερώματα των εφημερίδων «Πατρίς» του Ηρακλείου και της «Καθημερινής», υπάρχουν σπάνιες φωτογραφίες, ιστορικά ντοκουμέντα και μαρτυρίες.

Λήψη αρχείου (29 MB)