Πάρε-Δώσε

Παρ’ ότι πολλές γυναίκες λένε ότι δεν μετράει το μέγεθος, αλλά ο τρόπος και η ατμόσφαιρα, εν τούτοις οι περισσότεροι άντρες που θεωρούν ότι υστερούν, λίγο ή πολύ, στον τομέα αυτό, δεν εφησυχάζουν και αναζητούν τρόπους αναπλήρωσης του «εγωισμού» τους.

Αν και η καλύτερη τεχνική ονομάζεται «αυτοπεποίθηση» και συχνή ερωτική επαφή, υπάρχουν σήμερα διάφορες μέθοδοι που υπόσχονται να δώσουν τα επιθυμητά εκατοστά στον «κινητήριο μοχλό»: Χειρουργική επέμβαση, χάπια, ασκήσεις με όργανα κλπ. Οι περισσότερες απ’ αυτές όμως εμπεριέχουν και κινδύνους και είναι πολύ πιθανό, κάποιος που θα καταφύγει σε μια τέτοια λύση, να κάνει πράξη την παροιμία «όποιος ζητάει τα πολλά, χάνει και τα λίγα». Κοινώς, να μην του ξανακάνει «κούκου».

Η πιο ανώδυνη λύση, θεωρείται η…χειροπρακτική άσκηση, που κι αυτή όμως δεν αποκλείει τον κίνδυνο, αν κάποιος το…παρακάνει.

Το αρχείο περιέχει 2 εγχειρίδια στην αγγλική γλώσσα. Το πρώτο περιέχει και συνδέσμους βίντεο των ασκήσεων, ενώ το δεύτερο είναι εικονογραφημένο.

Και μην ξεχνάτε. Με το μαλακό… 😉

Λήψη αρχείου (1,5 MB)

«Τώρα γυρίζει ο Σπύρος. Κι είναι λαχανιασμένος σα να τον κυνηγούσανε.
-Βρε! Σας έσβυσε η φωτιά! Κι εγώ είμαι ξεπαγιασμένος.
Σκαλίζει τη στάχτη τρέμοντας. Ο Ίγγορ ξαναπιάνει τα ντενεκέδια του και κοιτάζει αλλού. Δε θα θέλει να τόνε δούνε κι άλλοι κλαμμένο.
-Πού ήσουνα Σπύρο μ’ αυτή την παγωνιά; ρωτώ.
Μα ο Σπύρος είν’ ανήσυχος. Δεν απαντάει, τρέχει κοντά στον Σαμιώτη.
– Άντε Γιάννη, ξύπνα. Τάσο ξύπνιος είσαι και συ; Αύριο δεν έχει δουλειά!…
– Τι τρέχει ρε; νυσταμένα ρωτά ο Μήτσος ο Θασώτης από μια γωνιά.
– Όλους στο λαιμό μου σας πήρα! Ξαναλέει. Μα δε βαριέσαι! Χαρά στη δουλειά!…
– Τι έχεις μωρέ; Μας έσκασες που να σε πάρουνε οι διαόλοι στο κάτω-κάτω!…
Ο Σαμιώτης ανυπομονεί. Όλοι έχουνε τώρα ξετυλιχτεί απ’ τα κουρέλια τους και περιμένουνε. Το λυχνάρι φωτίζει με τ’ αδύναμο φως, κεφάλια αναμαλλιασμένα, μούτρα αναιμικά, κορμιά που ξεπροβάλλουνε από σωρούς σκουπίδια και κουρελόπανα.
Ο Σπύρος κάτι διηγιέται, βιαστικά, ανάκατα, μπερδεμένα. Τ’ αφτί μας όμως είναι στεμένο! Κοσκινίζει, ξανακοσκινίζει, ό,τι παίρνει, ξεμπερδεύει τα μπερδεμένα και στο μυαλό κατασταλάζει τούτο το νόημα: ο Σπύρος πήγε να παρακαλέσει τον καπετάνιο του καραβιού που ’τανε στην παραλία, να τον πάρει πλήρωμα. Μα δεν ήταν εμπορικό.
– Γυναίκες μισόγυμνες γλεντούσαν μέσα. Κι ήταν εκεί κι ο Ανατόλιος ο Οικονόμος μας κι ο Ανανίας ο Κουτλουμουσιάνος και δυο τρεις άλλοι καλόγεροι μεθυσμένοι!
Αυτό καταστάλαξε στο μυαλό μου, απ’ όσα λέει ο Σπύρος ο Κουμπής απ’ τη Σαμαρίνα.
Έτσι μαθαίνω τούτη τη στιγμή, πως για να μη λερωθεί η «Άγια Γη», έχουν εφευρεθεί τα πλωτά πορνεία!».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Άγιον Όρος – Οι Άγιοι χωρίς μάσκα».

Ο Θέμος Κορνάρος έγραψε το βιβλίο «Άγιον Όρος – Οι Άγιοι χωρίς μάσκα» με βάση τις εμπειρίες που απέκτησε σαν εργάτης στα μοναστήρια. Το βιβλίο βγήκε το 1933 αλλά πολύ σύντομα απαγορεύτηκε. Η τελευταία του έκδοση έγινε μετά τη μεταπολίτευση, αλλά σήμερα είναι εξαντλημένο και δυσεύρετο. Το βιβλίο του Κορνάρου δεν έχει να κάνει τίποτε με τα θεία και τη θρησκεία. Ο συγγραφέας δεν θίγει καθόλου τέτοια ζητήματα. Εικονίζει μόνο πιστά μια κατάσταση, όπως την είδε αυτός, δουλεύοντας σαν απλός εργάτης στο Άγιον Όρος. Όσοι ενδιαφέρονται λοιπόν πραγματικά για τη θρησκεία και για τα θεία, αντί να ζητήσουν την κεφαλήν του Κορνάρου επί πίνακι, θα ’πρεπε να εξακριβώσουν τις καταγγελίες του και ν’ ασκήσουν αυστηρό έλεγχο εκεί που πρέπει.

Λήψη αρχείου (284 KB)

«Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!»
Επίλογος Κομμουνιστικού Μανιφέστου

Η «Ένωση των Κομμουνιστών», μια διεθνής εργατική Ένωση, που στις συνθήκες του 19ου αιώνος δεν μπορούσε φυσικά παρά να είναι μυστική, στο Συνέδριο που έγινε στο Λονδίνο τον Νοέμβριο του 1847, ανέθεσε στους Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς να συντάξουν ένα διεξοδικό θεωρητικό και πρακτικό πρόγραμμα του κόμματος, που προοριζόταν για δημοσίευση. Έτσι γεννήθηκε το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος ή Κομμουνιστικό Μανιφέστο (γερμανικά: Das Manifest der Kommunistischen Partei), το οποίο αποτελεί ένα από τα πλέον διαδεδομένα κείμενα της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής φιλολογίας και μπορεί να χαρακτηριστεί πλέον ένα κλασικό πολιτικό κείμενο.

Γράφτηκε από τα τέλη του 1847 μέχρι τις αρχές του 1848, ενώ δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 21 Φεβρουαρίου 1848, λίγες ημέρες πριν την Φεβρουαριανή Επανάσταση στο Παρίσι 24 Φεβρουαρίου 1848. Δημοσιεύτηκε πρώτα στα γερμανικά και τυπώθηκε τουλάχιστον σε δώδεκα διαφορετικές εκδόσεις σ’ αυτή τη γλώσσα, στη Γερμανία, την Αγγλία και την Αμερική.

Το «ευαγγέλιο της εργατικής τάξης», μετάφρασε στα ελληνικά ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Έλληνας διανοούμενος πρωτοπόρος δημοτικιστής που είχε ασπαστεί τον Μαρξισμό κατά την διάρκεια των σπουδών του στην Γερμανία. Παίρνοντας στα χέρια του το γερμανικό κείμενο, ο Χατζόπουλος έκανε μια επιλογή και τη μετέφρασε στη δημοτική. Εκτός από το στόχο της κατήχησης των σοσιαλιστών επετεύχθη και ένας δεύτερος, η απόδειξη ότι η δημοτική γλώσσα μπορούσε να αποδώσει και επιστημονικά κείμενα καλύτερα και με πιο άμεσο τρόπο από την καθαρεύουσα. Η μετάφρασή του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εργάτης» του Βόλου το 1908 υπό τον τίτλο «Προκήρυξη του Κοινωνιστικού Κόμματος» και με το ψευδώνυμο Π. Βασιλικός. Αργότερα (1913) η ίδια μετάφραση εκδόθηκε σε μπροσούρα από το Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθηνών με τον τίτλο «Το Κοινωνιστικό Μανιφέστο» με ένα μικρό πρόλογο του μεταφραστή και με το πραγματικό του όνομα αυτή τη φορά.

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, θεωρείται από τους ιδεολογικούς συνοδοιπόρους του ως ένα θεωρητικό κείμενο για την καπιταλιστική και την σοσιαλιστική κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα και οδηγός για δράση, οδηγός για την προλεταριακή επανάσταση που θα ανατρέψει την κυριαρχία της αστικής τάξης και θα εγκαθιδρύσει μια αταξική κοινωνία.

«Ο Αγών μου» (Mein Kampf) είναι ένα βιβλίο που έγραψε ο Αδόλφος Χίτλερ (Adolf Hitler), το οποίο αποτέλεσε το βασικό ιδεολογικό μανιφέστο του ναζιστικού κόμματος την εποχή πριν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Χίτλερ παρουσιάζει σε αυτό το βιβλίο την πολιτική του ιδεολογία, με βάση την αυτοβιογραφία του. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη, ένα αυτοβιογραφικό και ένα πολιτικό, τα οποία μέχρι το 1930 εκδίδονταν ξεχωριστά.

Ο Χίτλερ γράφει το πρώτο, αυτοβιογραφικό μέρος του βιβλίου μαζί με τον κατόπιν γραμματέα του Ρούντολφ Ες (Rudolf Hess, ο οποίος δεν αναφέρεται πουθενά σαν συγγραφέας) στην φυλακή του Λάντσμπεργκ το 1924. Το δεύτερο, δογματικό-ιδεολογικό μέρος του Μάιν Καμπφ γράφεται σε μια βίλα της Βαυαρίας όπου παραθερίζει ο Χίτλερ. Το πρώτο μέρος δημοσιεύεται τον Ιούλιο του 1925, το δεύτερο τον Δεκέμβριο του 1926.

Ο σκοπός του βιβλίου είναι η περιγραφή του εθνικοσοσιαλισμού. Επομένως βασίζεται κυρίως στον αντισημιτισμό, τον ρατσισμό και τον παγγερμανισμό. Ως βασικό επιχείρημα για να ενοχοποιήσει τους Εβραίους για τα δεινά των Γερμανών μετά την ήττα τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιεί τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών, ένα βιβλίο δήθεν γραμμένο από τους Εβραίους, και στην πραγματικότητα γραμμένο από την Τσαρική μυστική αστυνομία της Ρωσίας (Οχράνα) το 1905, οι οποίοι «ομολογούν» σε αυτό την «Εβραϊκή Συνωμοσία». Αρχικά ο Χίτλερ προορίζει ως τίτλο του βιβλίου του το σύνθημα: «Τεσσεράμισι χρόνια αγώνα ενάντια στο ψέμα, τη βλακεία και τη δειλία».

Το αυθεντικό κείμενο του 1925/1926 διορθώνεται και υφίσταται επεξεργασία μέχρι το 1945 αμέτρητες φορές από ανώνυμους συνεργάτες του Χίτλερ, οι οποίοι επίσης δεν αναφέρονται πουθενά.

Ο Ότο Στράσερ (Otto Strasser), αδερφός του Γκρέγκορ Στράσερ (Gregor Strasser) ο οποίος είναι στην φυλακή με τον Χίτλερ, γράφει στο βιβλίο του «Hitler und ich» (Ο Χίτλερ κι εγώ) μια καταστροφική εκτίμηση για την αυθεντική μορφή του Μάιν Καμπφ: Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα πολιτικών αντιλήψεων (κυρίως των Καρλ Λίγκερ, Πολ ντε Λαγκάρντ, Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν) τις οποίες ο Χίτλερ «δεν χώνεψε καλά». Έγραφε με τον τρόπο ενός 10χρονου, ο οποίος δεν έχει μάθει ακόμη να γράφει σωστές εκθέσεις. […] Ο Στέμπφλε (Peter Stempfle) […] χρειάστηκε μήνες για να βάλει σε τάξη τις μπερδεμένες σκέψεις, οι οποίες παρουσιάζονταν στο Mein Kampf.

Επίσης ο Στράσερ γράφει ότι ο Χίτλερ «δε συγχώρεσε ποτέ» τον Στέμπφλε, ο οποίος στην διόρθωση του αυθεντικού κειμένου είδε τόσο ξεκάθαρα τις αδυναμίες του. Ο Στέμπφλε δολοφονείται, όπως και οι Ερνστ Ρεμ (Ernst Röhm) και Γκρέγκορ Στράσερ, την νύχτα των μεγάλων μαχαιριών το 1934, με διαταγή του Χίτλερ.

Σύντομη περίληψη:
* Εκτός από τον αναφερόμενο, χαρακτηριστικό για τον εθνικοσοσιαλισμό, αντισημιτισμό τονίζεται και ο μαρξισμός, ο οποίος, κατά τη γνώμη του Χίτλερ, είναι εβραϊκός και πρέπει γι’ αυτό το λόγο να εκμηδενισθεί.
* Σχεδιασμός του εθνικού σοσιαλισμού (φυλετικός αγώνας, όχι κοινωνικός).
* Εξόντωση του μπολσεβικισμού, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης. Συγχρόνως απαιτείται νέος «ζωτικός χώρος» (Lebensraum) για τον γερμανικό λαό στην ανατολή (Ρωσία), ο οποίος θα κατακτηθεί στον «φυλετικό πόλεμο».
* Δεν πρέπει να επαναληφθεί το λάθος του πολέμου των δύο μετώπων (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος). Γι’ αυτό χρειάζεται οπωσδήποτε η συμμαχία με το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι λαοί της Βρετανίας υπολογίζονται ως αδελφικοί γερμανικοί λαοί.
* Η δημοκρατία δεν εξυπηρετεί τα πραγματικά συμφέροντα του λαού και, συνεπώς, χρειάζεται να καταργηθεί και να αντικατασταθεί με το σύστημα του γερμανικού ηγετικού κράτους (germanischer Führerstaat), στο οποίο η εξουσία συγκεντρώνεται στα χέρια του Ηγέτη, ο οποίος, υποτίθεται, θα εξυπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα.
* Παρατίθενται, επίσης, αυτοβιογραφικά στοιχεία του Χίτλερ και η ιστορία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών (NSDAP) (μόνο μέχρι το 1924).

Λήψη αρχείου (132 MB)

Κείμενο: el.wikipedia.org

Τρία ιστορικά έργα (τα οποία ίσως δεν θα πρέπει να λείπουν από καμία ηλεκτρονική βιβλιοθήκη), μέσα απ’ τα οποία γίνεται προσπάθεια καταγραφής ενός σημαντικότατου και καθοριστικού σημείου της ιστορίας των Ελλήνων:

Σπυρίδων Τρικούπης – Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως
Ο Σπυρίδων Τρικούπης ήταν επιφανής πολιτικός, διπλωμάτης, ρήτορας, λόγιος, ποιητής και ιστοριογράφος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και γεννήθηκε το 1788 στο Μεσολόγγι, όπου διδάχθηκε τα εγκύκλια γράμματα στην περιώνυμη Σχολή των Παλαμάδων. Στην συνέχεια μετέβη στην Πάτρα, όπου έμαθε Αγγλικά, Ιταλικά και Γαλλικά, εργαζόμενος παράλληλα ως γραμματέας του εκεί γενικού προξένου της Αγγλίας. Με υποτροφία του κόμη Γκίλφορντ, σπούδασε επί εξαετία φιλολογία και φιλοσοφία στη Ρώμη και στο Παρίσι.
Ο Σπυρίδων Τρικούπης συγκαταλέγεται στους εξέχοντες Έλληνες του περασμένου αιώνα. Η ζωή του ήταν μια συνεχής προσφορά στην αναγεννώμενη Ελλάδα, που την υπηρέτησε στον Αγώνα της ελευθερίας και ύστερα ως πολιτικός ηγέτης, βουλευτής, υπουργός, πρέσβης. Ως πολιτικός στάθηκε πατριώτης, μετριοπαθής,αποστρεφόταν τις βίαιες λύσεις.
Ως ρήτορας, εξάλλου, υπήρξε έξοχος και δίκαια αποκλήθηκε εθνικός ρήτορας του Αγώνα για τις νεκρολογίες των επίσημων αγωνιστών και τους πανηγυρικούς του στις επετείους των μεγάλων μαχών της Επανάστασης. Οι περισσότεροι λόγοι του, αν και αυτοσχέδιοι, θεωρούνται σήμερα ως μνημεία της νεοελληνικής ρητορικής τέχνης. Το 1829 εκδόθηκε στην Αίγινα το βιβλίο του με τίτλο «Λόγοι Επικήδειοι και Επινίκειοι».
Αλλά και ως ποιητής ο Τρικούπης ήταν σημαντικός. Λάτρης της δημοτικής μας ποίησης μετέφρασε στην δημοτική τον Θούριο του Τυρταίου, έγραψε τραγούδια όπως τον Δήμο και την Λίμνη του Μεσολογγίου και κατά γενική αναγνώριση υπήρξε εκείνος ο οποίος προέτρεψε τον Σολωμό να εγκαταλείψει τα ιταλόγλωσσα σχέδιά του και να γράψει στίχους στη Νεοελληνική. Η πρώτη ποιητική εμφάνιση του Τρικούπη έγινε στο Παρίσι το 1821, όπου δημοσίευσε τον Δήμο, κλέφτικο τραγούδι σε 250 ομοιοκατάληκτους στίχους.
Ωστόσο, η κύρια και ουσιαστική προσφορά του στην ελληνική γραμματεία παραμένει αναμφίβολα η έκδοση της τετράτομης Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1851 και η οποία επανεκδόθηκε έκτοτε πολλές φορές. Το έργο αυτό αποτελεί ακόμη και σήμερα άριστο βοήθημα και πολυτιμότατη πηγή για την μελέτη της Επανάστασης, λόγω της σαφήνειας, του ύφους και της αντικειμενικής και ευσυνείδητης προσπάθειας του συγγραφέα του.

Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος – Ιστορία του ελληνικού έθνους
O Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (1815–1891) ήταν ιστορικός που χαρακτηρίζεται από τους σύγχρονους ιστορικούς ως ο «πατέρας» της ελληνικής ιστοριογραφίας. Είναι ο θεμελιωτής της αντίληψης της ιστορικής συνέχειας της Ελλάδας από την αρχαιότητα έως σήμερα, αφού καθιέρωσε στην διδασκαλία του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών την τριμερή διαίρεση της ελληνικής ιστορίας (αρχαία, μεσαιωνική και νέα) και επιδίωξε να αναιρέσει τις κυρίαρχες εκείνη την εποχή απόψεις ότι η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν περίοδος παρακμής και εκφυλισμού που δεν αναγνωριζόταν ως τμήμα της ελληνικής ιστορίας. Πιστεύεται ότι έθεσε τις βάσεις για τη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας της νεοελληνικής κοινωνίας.
Το 1860 ξεκίνησε η έκδοση της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους», έργου που τον καθιέρωσε στον επιστημονικό χώρο. Ο Παπαρρηγόπουλος, στο έργο του αυτό, που η έκδοσή του τέλειωσε το 1876, παρουσιάζει την Ελλάδα στην αρχαιότητα, στα βυζαντινά χρόνια, στην περίοδο της τουρκικής κυριαρχίας και στα χρόνια της Επανάστασης (ας σημειωθεί ότι το 1843 ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος ήταν παρών ως πρακτικογράφος στη δίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη). Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος συνέδεσε ιστορικά την αρχαιότητα με τη νεότερη Ελλάδα μέσω του Βυζαντίου. Ως εναρκτήριο σημείο του Νέου Ελληνισμού προσδιόρισε το 1204, δηλαδή την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους. Διαφώνησε με τον Γερμανό ιστορικό Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράιερ, ο οποίος στο έργο του «Ιστορία της χερσονήσου του Μωρέως κατά τον Μεσαίωνα» (1830 και 1836) υποστήριζε ότι ο ελληνικός πληθυσμός είχε εξαφανιστεί τον 6ο μ.Χ., ύστερα από την κάθοδο σλαβικών φύλων, επομένως οι νεότεροι Έλληνες δεν είχαν καμία φυλετική συγγένεια με τους αρχαίους. Μεγάλη μερίδα λογίων της εποχής κατέκρινε την προσπάθεια του Παπαρρηγόπουλου να «ενσφηνώσει» το Βυζάντιο, στο οποίο κυριαρχούσε η θρησκοληψία και η δεισιδαιμονία, ανάμεσα στην αρχαία και νεότερη Ελλάδα, πηγαίνοντας στο άλλο άκρο από τον Φαλμεράιερ και δεν ονομάστηκε τυχαία «εθνικός μας ιστοριογράφος». Ο Παπαρρηγόπουλος επιχειρηματολόγησε, εξετάζοντας κυρίως τον λαϊκό πολιτισμό, δηλαδή τα έθιμα, τη γλώσσα κ.α. Παρ’ όλα αυτά, η αντικειμενικότητα του Παπαρρηγόπουλου, τουλάχιστον όσον αφορά αυτή την ιστορική περίοδο, αμφισβητείται αρκετά. Ο Παπαρρηγόπουλος εντάσσεται στη ρομαντική ιστοριογραφία του 19ου αιώνα υπό την έννοια ότι η δουλειά του περιέχει εθνικά και ιδεολογικά στοιχεία. Το έργο του είναι σημαντικό για την ελληνική ιστοριογραφία. Το μήνυμά του είχε ανταπόκριση στην ελληνική κοινωνία της εποχής γιατί ανταποκρινόταν στις ανάγκες της και για αυτό υιοθετήθηκε από την πολιτεία ως ιδεολογικό στοιχείο του προγράμματος οικοδόμησης εθνικής ταυτότητας. Η επιτομή της «Ιστορίας του ελληνικού έθνους» του Παπαρρηγόπουλου σε πολλές από τις επανεκδόσεις της συμπληρώθηκε με στοιχεία που αφορούσαν την αρχαία ελληνική και τη νεότερη ιστορία. Οι προσθήκες αυτές ενσωματώθηκαν στο αρχικό κείμενο του Παπαρρηγόπουλου χωρίς να αλλοιώνεται το ύφος του συγγραφέα.

Διονύσιος Κόκκινος – Η Ελληνική Επανάστασις
Ο Διονύσιος Κόκκινος ήταν ιστορικός και λογοτέχνης. Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά διέκοψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με την ιστορία και τη λογοτεχνία. Υπηρέτησε ως οπλίτης κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Ασχολήθηκε με την συγγραφή της Επανάστασης του 21. Έγραψε 250 διηγήματα διάσπαρτα σε διάφορες εφημερίδες. Εξέδωσε την εφημερίδα «Μέλλον» και εργάσθηκε στις εφημερίδες Ακρόπολη, Καθημερινή, Πατρίδα, Πρωτεύουσα, Ελληνική, Πρωΐα και Έθνος. Επίσης διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης ενώ εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1955. Η «Ελληνική Επανάστασις» δεν αποτελεί μόνο έργο επιστημονικό και ιστορικό, αλλά και λογοτεχνικό, όπου τα γεγονότα περιγράφονται χωρίς υπερβολές και τόσο ζωντανά, ώστε νομίζεις ότι βλέπεις τη δράση και ακούς τα ίδια πρόσωπα να μιλούν.

Λήψη αρχείου (1.24 GB)

Σημείωση: Και τα 3 έργα βρίσκονται σε 1 αρχείο, το οποίο είναι χωρισμένο σε 7 μέρη. Θα πρέπει να κατεβάσετε όλα τα αρχεία και μετά να αποσυμπιέσετε μόνο το αρχείο Istoria.zip.