Πάρε-Δώσε

Η απάντηση σ’ αυτή την απορία, δεν είναι και τόσο εύκολη, καθώς τα στοιχεία είναι άκρως ρευστά και θα ήταν πολύ απόλυτο να δώσει κάποιος έναν ακριβή αριθμό.

Αν και τα νηπιακά χρόνια του internet, στη δεκαετία του ’90 είναι κάπως πιο προσεγγίσιμα, τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά το 2000, η αλματώδης ανάπτυξη του παγκόσμιου ιστού εκτινάσσει τους αριθμούς σε μεγάλα ύψη.

Έχουν γίνει διάφορες μετρήσεις, που όπως είναι φυσικό δεν συμπίπτουν μεταξύ τους. Στην τελική ανάγνωση όμως όλων αυτών των μετρήσεων, μπορεί να έχει κάποιος μια γενική εικόνα.

Τα τελευταία χρόνια, ο αριθμός των ιστοσελίδων, φαίνεται να ξεπερνά τα 150 εκατομμύρια, ενώ η Google to 2008 είχε καταμετρήσει πάνω από 1 τρισεκατομμύριο επιμέρους σελίδες ιστοσελίδων. Οι αριθμοί είναι ευμετάβλητοι, καθώς καθημερινά προστίθενται χιλιάδες νέες σελίδες, ενώ άλλες καταργούνται. Θα πρέπει να σημειωθεί πάντως, πως όλες αυτές οι ιστοσελίδες δεν είναι ενεργές (δηλαδή, δεν ανανεώνουν το περιεχόμενό τους).

Ένας ενδεικτικός πίνακας με την αλματώδη αύξηση του διαδικτύου, παρέχεται από την Netcraft σε μηνιαία βάση. Έτσι, από τον Αύγουστο του 1995, μέχρι τον Νοέμβριο του 2009, τα στοιχεία είχαν ως εξής:

Τα προϊόντα με την κατάληξη -εξ, όπως σπορτέξ, συρτέξ, κλινέξ, πλυντηρέξ, στρωματέξ κλπ, έκαναν την εμφάνισή τους στην μεταπολεμική Ελλάδα κυρίως στη δεκαετία του ’50. Ακούγοντας ή βλέποντας ο καταναλωτής την ξενόφερτη κατάληξη, πειθόταν για την καλή ποιότητα του προϊόντος. Και βέβαια αυτό ήταν εύκολο να περάσει δεδομένου ότι η χώρα μας εισήγαγε σχεδόν τα πάντα.

Η ξενομανία στη διαφήμιση είναι διαχρονική και αφορά όλες τις δεκαετίες. Ειδικά στη δεκαετία του ’70 όταν λίγο λίγο οι άνθρωποι αγόραζαν κάποια περισσότερα αγαθά κυρίως όμως στη δεκαετία του ’80 που υπήρξε μεγαλύτερη ποικιλία προϊόντων και περισσότερη κατανάλωση, η ξενομανία στις επιγραφές και τις διαφημίσεις έγινε εντονότερη.

Πηγή: retromaniax.gr

Το βασικό σημείο εδώ είναι να κρατηθεί το οξυγόνο μακρυά από το κρασί. Όταν το κρασί οξειδώνεται, χαλάει γρήγορα και μπορεί σύντομα να μετατραπεί σε ξύδι.

Βρείτε λοιπόν, μία μικρή φιάλη (μπουκάλι κρασιού 375 ml είναι καλό) που θα κρατήσει το κρασί και γεμίστε τη στο σημείο που να ξεχειλίσει. Κλείστε τη φιάλη με έναν φελλό ή ένα βούλωμα έτσι ώστε λίγο από το κρασί να χυθεί έξω. Με αυτό το τρόπο δεν θα υπάρχουν φυσαλίδες αέρα μέσα στη συσκευασία.

Αποθηκεύστε τη φιάλη στο ψυγείο σας. Όταν είστε έτοιμοι να το πιείτε πάλι, βγάλτε τη φιάλη απ’ το ψυγείο και αφήστε το κρασί να έρθει στην επιθυμητή θερμοκρασία, ανάλογα με εάν είναι κόκκινο ή λευκό.

Μπορείτε να αποθηκεύσετε το κρασί σας με αυτό το τρόπο για περίπου 5 έως 7 ημέρες. Αλλά όχι για πολύ περισσότερο από αυτό.

Μια άλλη ιδέα -για τους μάγειρες- είναι να παγώσετε το εναπομείναν κρασί σε παγοκυψέλες και στη συνέχεια να το χρησιμοποιήσετε σε σάλτσες κ.λ.π.

Πηγή: wines.gr

«Φενγκ Σούι» (παράφραση της κανονικής ονομασίας: Φανγκ Σουέι) αποκαλείται η τοποθέτηση διαφόρων αντικειμένων σε ένα χώρο, έτσι ώστε να υπάρχει καλή ενέργεια. Στα κινεζικά σημαίνει «αέρας και νερό» και το όνομα αυτό δόθηκε από τα δύο σημαντικότερα χαρακτηριστικά ενός οικοπέδου, δηλαδή τον αέρα (επηρεάζεται από τα δάση ή τα βουνά κ.τ.λ.) και το νερό (ποτάμια, λίμνες κ.τ.λ.).

Το περιβάλλον μάς επηρεάζει περισσότερο απ’ ότι μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε. Η επιλογή της τοποθεσίας της κατοικίας και του επαγγελματικού χώρου μας, όπως επίσης και η εσωτερική διαρρύθμιση μας επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά. Όταν οι χώροι στους οποίους ζούμε ή δουλεύουμε έχουν καλό Φενγκ Σούι τότε κοιμόμαστε καλύτερα, ζούμε καλύτερα και πετυχαίνουμε περισσότερα. Η κατανόηση αυτής της αλληλεπίδρασης είναι η ουσία του Φενγκ Σούι.

Σοφοί άνθρωποι στο παρελθόν, παρατήρησαν ότι το περιβάλλον έπαιζε καθοριστικό ρόλο και διαμόρφωνε την ζωή των ανθρώπων. Πρόσεξαν επίσης ότι εκτός από τον εξωτερικό και ο εσωτερικός χώρος διαμονής και εργασίας ενός ατόμου, δημιουργούσε όχι μόνο ξεκάθαρες τάσεις και έξεις αλλά επίσης καταστάσεις και γεγονότα και επηρέαζε καθοριστικά τις σχέσεις του, την δημιουργική και παραγωγική του ικανότητα, την οικονομική ευημερία και την υγεία του. Οι εμπειρικές αυτές παρατηρήσεις των επιδράσεων και των διατάξεων του χώρου, χρόνο με τον χρόνο, έδωσαν την θέση τους στην ανάπτυξη διαφόρων μεθόδων ερμηνείας αλλά και εφαρμογής αυτών των συμπερασμάτων. Αναπτύχθησαν έτσι τα διάφορα συστήματα χωροθεσίας. Σκοπός αυτών των συστημάτων είναι η κατανόηση και η τιθάσευση ή η βέλτιστη και προσφορότερη χρήση των δυνάμεων και των ενεργειών της φύσεως (εξωτερικού περιβάλλοντος και εσωτερικού χώρου) στον σχεδιασμό και την ανάπτυξη κατοικιών και επιχειρήσεων, σκοπεύοντας στην δημιουργία υποστήριξης, άνεσης, ευημερίας, αρμονίας, ζωτικότητος και ευζωίας, αυτό που αποκαλούμε «Ευ ζην».

Το κλασσικό κινέζικο Φενγκ Σούι είναι καθαρά θέμα χειρισμού ενεργειών, και δεν σχετίζεται αποκλειστικά με την διακόσμηση ενός χώρου όπως πιστεύεται. Γι’ αυτό τον λόγο δεν ασχολείται με τον διάκοσμο, την επίπλωση ή την χρήση κάποιων αντικειμένων, των οποίων ο ρόλος είναι μικρός έως ελάχιστος στην διαμόρφωση των ενεργειών, και η επιρροή τους περισσότερο χρηστική και ψυχολογική παρά ενεργειακή.

Οι δάσκαλοι του Φενγκ Σούι πιστεύουν ότι μια αόρατη ζωτική ενέργεια που ονομάζεται «τσι» διαποτίζει τα πάντα γύρω μας και ότι, μεγιστοποιώντας αυτήν την ενέργεια, μπορούμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Για να το επιτύχουμε αυτό, πρέπει να διαμορφώσουμε ό,τι μας περιβάλλει σε αρμονία με τις αρχές του Φενγκ Σούι, έτσι ώστε να στρέψουμε την ενέργεια υπέρ μας…

Η θεωρία για την επίδραση του χώρου στον άνθρωπο ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες («χωροθεσιακό σύστημα οικοδύναμης»), αλλά ξεχασμένη από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και μετά. Στο βιβλίο του Ιπποκράτη«Περί αέρων, υδάτων, τόπων», εξηγείται το πώς και γιατί οι διάφοροι λαοί διαφέρουν μεταξύ τους, ανάλογα με την περιοχή στην οποία ζουν, τις κλιματικές διαφορές κ.λπ. Όμως γνώσεις μη κωδικοποιημένες βλέπουμε και μέσα στα κείμενα των ομηρικών επών.

Ο ελληνικός χαρακτηρισμός «Γραικύλος» είναι απόδοση του λατινικού χαρακτηρισμού Graeculus, ο οποίος με τη σειρά του είναι υποκοριστικό του εθνικού ονόματος «Graecus» που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι για τους Έλληνες. Γραικύλος, αποκαλείται ο Έλληνας που είναι ανάξιος της εθνικής του παραδόσεως, ο ξεπεσμένος, παρηκμασμένος Έλληνας, συνήθως δουλοπρεπής προς τους ξένους. Πρόκειται δηλαδή, για έναν καθαρά υποτιμητικό χαρακτηρισμό των Ελλήνων.

Στην αρχή της ρωμαϊκής κατάκτησης, η ρωμαϊκή κατοχή, παρά την μετρημένη επιβολή εξουσίας και την ψύχραιμη αυτοσυγκράτηση με την οποία αρχικά εφαρμόστηκε στους Έλληνες, δεν έπαυε να είναι σκλαβιά. Ήταν μόνο θέμα χρόνου οι Έλληνες σκλάβοι, όμηροι και μετανάστες, να κατακλύσουν τη Ρώμη. Κινημένοι από τις στερήσεις αναζητούν οποιοδήποτε επάγγελμα για να επιβιώσουν, με αποτέλεσμα να τους περιφρονούν οι Ρωμαίοι, να τους ονομάζουν Graeculus, δηλαδή μικρούς Έλληνες, που παριστάνουν ότι γνωρίζουν τα πάντα. Λένε οι Ρωμαίοι: «Οmnia novit Graeculus esuriens; in coelum jusseris, ibit» (Τα πάντα γνωρίζει ο πειναλέος Γραικύλος, και στον ουρανό αν τον διατάξεις να πάει, θα πάει).

Αργότερα όταν οι αδικίες και οι καταχρήσεις των Ρωμαίων σε βάρος των κατακτημένων έγιναν σύνηθες φαινόμενο, πρέπει να πήρε την τελική της μορφή η έννοια του Γραικύλου. Οι Ρωμαίοι συγγραφείς καταλογίζουν στον Γραικύλο γενικά ότι είναι αργόσχολος και κόλακας της εξουσίας και ακόμη ότι είναι νωθρός, ράθυμος, φλύαρος και απρεπής.

Το λατινικό υποκοριστικό μαρτυρείται σε πενήντα περίπου χωρία Λατίνων συγγραφέων, από τα χρόνια του Κικέρωνα μέχρι σχεδόν τον 4ο αιώνα μ.Χ. Το ελληνικό υποκοριστικό με εξαίρεση μια μαρτυρία του Δίωνος Κασσίου, δεν εντοπίζεται στην αρχαία ελληνική και στη βυζαντινή γραμματεία ως τον 10ο αιώνα.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το όνομα Graeculus είναι, μαζί με το όνομα Poenulus (=«Καρχηδονίσκος»), τα μόνα υποκοριστικά εθνικών χαρακτηρισμών που περιέχει η λατινική γλώσσα. Δεν είναι φυσικά τυχαίο το γεγονός ότι τα δύο αυτά υποκοριστικά αφορούν τους δύο μεγαλύτερους αντιπάλους της Ρώμης, τους οποίους υπέταξε η ρωμαϊκή λόγχη με πολύ μόχθο και αίμα.

Ο Κικέρωνας πιθανολογείται ως ο «πατέρας» αυτού του επιθέτου (Graeculus). Αυτό αληθεύει υπό την έννοια ότι ο διάσημος αυτός Ρωμαίος πολιτικός και ρήτορας χρησιμοποιεί τον όρο αυτόν στο έργο του επανειλημμένα (16 φορές!).

Οι Graeculi κατά τον Κικέρωνα:

• Είναι κατ’ αρχήν «παραμυθάδες»: Οι Γραικύλοι πλάθουν πολλές ιστορίες· σε μια από αυτές παρουσιάζουν κάποιον πως αυτοκτόνησε από ένα υψηλό τείχος, όχι γιατί του συνέβη κάτι δυσάρεστο, αλλά γιατί είχε διαβάσει ένα σοβαρό και μεγαλόπρεπο βιβλίο του Πλάτωνα με θέμα τον θάνατο (Pro Scauro 3-4).
• Ταυτόχρονα είναι ανόητοι: «Ο σοφός δεν θέλει να αντιμετωπίζεται από τους ανόητους με τρόπο ώστε όσοι τον ακούν είτε να τον θεωρούν βλάκα και Γραικύλο είτε (…) να φέρουν βαρέως που είναι οι ίδιοι βλάκες» (De oratore 1, 221).
• Είναι ένα μείγμα τεμπελιάς, φλυαρίας και πολυμάθειας: «Με βάζετε να απαντήσω σε μια ερωτησούλα, σαν να είμαι κανένας Γραικύλος, τεμπέλης και πολυλογάς και ίσως πολύξερος και πολυδιαβασμένος» (De oratore 1, 162).
• Είναι ακατάλληλοι ως δικαστές (5, Philipp. 12), απαράδεκτοι στις συνελεύσεις τους (Pro Sestio 126), παρατρεχάμενοι και κόλακες των ισχυρών (Pro Milone 55).
• Δυο από αυτούς, που χάρη στο φίλο τους Καίσαρα έγιναν Ρωμαίοι πολίτες, είναι «τιποτένιοι Γραικύλοι» (13. Philipp. 33).

Το αρνητικό φορτίο του χαρακτηρισμού Graeculus στον Κικέρωνα επιβεβαιώνεται και υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι χρησιμοποιείται επίσης και εναντίον ενός γνήσιου Ρωμαίου, του Βέρρη, ο οποίος είχε αρπάξει από τις Συρακούσες ένα άγαλμα της Σαπφούς. Ταυτόχρονα αποδεικνύεται ότι για τον Κικέρωνα είναι διαφορετικό πράγμα οι «πολύξεροι Γραικύλοι» και διαφορετικό η ελληνική τέχνη και παιδεία: «(Το άγαλμα της Σαπφούς) είχε έξοχη κατασκευή και στη βάση του έφερε χαραγμένο ένα καταπληκτικό επίγραμμα. Εκείνος ο πολύξερος και Γραικύλος (ο Βέρρης) ­ που τάχα τα γροικάει αυτά σε βάθος και μόνος αυτός τα καταλαβαίνει ­ δεν θα είχε αρπάξει το άγαλμα αυτό, αν γνώριζε έστω κι ένα γράμμα ελληνικό» (2. In Verrem 4, 127).

Η άποψη του Κικέρωνα στην παραπάνω περίπτωση θυμίζει την ανάλογη στάση κάποιων σύγχρονων Ευρωπαίων: Ενώ είναι θερμός θαυμαστής της αρχαίας ελληνικής σκέψης και λογοτεχνίας, περιφρονεί τους σύγχρονούς του Έλληνες ­ και σ’ αυτό ασφαλώς είχαν και οι τελευταίοι αρκετή ευθύνη. Τελικά όμως η όλη υπόθεση κατέληξε «μπούμερανγκ» για τον ίδιο: Ανάμεσα στα άλλα παρατσούκλια του (π.χ. Κικέρκουλος, δηλ. «Κικερούλης», Κικεράκιος και Κικερίσκος) μαρτυρείται και ο χαρακτηρισμός Γραίκουλος ή Γραίκος (Δίων Κάσσιος 46, 18, 1 και Πλούταρχος, Κικέρων 5), προφανώς εξαιτίας της ελληνομάθειάς του. Το ίδιο παρατσούκλι έμελλε να χρησιμοποιηθεί, λίγο αργότερα, και για τον κατ’ εξοχήν ελληνομαθή Ρωμαίο αυτοκράτορα, τον Αδριανό (Script. Hist. Aug., Spartians, Hadr. 1,5).

Με τον Κικέρωνα, τον «ευρετή» και κεντρικό χρήστη του υποκοριστικού Graeculus ο χαρακτηρισμός αυτός πολιτογραφήθηκε ως δόκιμος όρος της ρωμαϊκής πολιτικής ορολογίας με αρνητικές συνδηλώσεις για τον ελληνικό κόσμο, ενώπιον του οποίου οι Ρωμαίοι ένιωθαν συμπλέγματα κατωτερότητας και ταυτόχρονα ανωτερότητας.