Πάρε-Δώσε

Ίσως πολλοί να έχετε ακούσει για κάποιον κύριο που κέρδισε σπίτι αξίας 150.000 €, έναντι μόλις 37 €, σε ιστοσελίδα δημοπρασιών (bidster.gr).

Τώρα, δεν ξέρω αν όντως το κέρδισε, αν και δεν το αμφισβητώ, το σίγουρο είναι όμως, ότι λειτούργησε σαν «κράχτης» για την συγκεκριμένη ιστοσελίδα, που ανήκει απ’ ότι κατάλαβα στην εταιρεία «Πήγασος» (συμφερόντων Μπόμπολα), ενώ η μητρική εταιρεία είναι αγγλικών συμφερόντων.

Αυτό το καινούργιο φρούτο στην Ελλάδα, μπήκα στον πειρασμό να το δοκιμάσω και ο ίδιος, αν και πάνω κάτω ήμουν υποψιασμένος για το τι παίζεται. Αφού διάβασα, όρους, κανόνες και τα σχετικά, μου έκανε εντύπωση η τελευταία απάντηση στο «FAQ»:

Η μειοδοτική δημοπρασία είναι ένα είδος λοταρίας ή τυχερού παιγνιδιού;
Το σύστημα της μειοδοτικής δημοπρασίας κατά το οποίο επιλέγεται η χαμηλότερη μοναδική προσφορά δεν είναι λοταρία ούτε κάποιο είδος τυχερού παιγνιδιού καθώς δεν εμπλέκεται πουθενά ο παράγοντας της τύχης. Όλες οι δημοπρασίες έχουν ορισμένο χρόνο κλεισίματος και τη στιγμή της προσφοράς ανακοινώνεται αμέσως το αποτέλεσμα της διαδικασίας. Με βάση αυτές τις πληροφορίες και χρησιμοποιώντας διάφορες στρατηγικές και επίπεδα επένδυσης η κατακύρωση της δημοπρασίας γίνεται ένα σύνολο χρήσης διάφορων ικανοτήτων.

Τί μας λέει εδώ η εταιρεία;
Κατ’ αρχάς παίζει με την νοημοσύνη μας …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Για να είμαι ειλικρινής, όταν συνέθετα αυτό το θέμα, αμφιταλαντεύτηκα όσον αφορά στο ποια κατηγορία θεμάτων θα έπρεπε να ενταχθεί. Το ξεκίνησα με το σκεπτικό να δημοσιευθεί στα Αστεία, όμως κάτι δεν μου καθόταν καλά. Γιατί πέραν του ιλαρού του πράγματος, το θέμα «βρομάει» από χιλιόμετρα απάτη (όπως και όλο το οικοδόμημα φυσικά Θρησκεία-Εκκλησία-Χριστιανισμός) γι’ αυτό εντάχθηκε και στην ανάλογη κατηγορία θεμάτων με τις Απάτες. Απάτη, γιατί είναι φανερό ότι το εκάστοτε ιερατείο, βασιζόμενο στην πνευματική ένδεια του λαού, τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες, τις οποίες δημιούργησε το ίδιο εντέχνως, ανέβασε σε τέτοιο βαθμό το επίπεδο ευπιστίας και αυθυποβολής του «ποιμνίου» του, ώστε να μπορεί να χωνεύει «αμάσητα» παραμυθάκια και τερατολογίες σαν αυτές που ακολουθούν -και που αποτελούν ένα ελάχιστο δείγμα του «θαυματολογίου» της Εκκλησίας. Απάτη, για χάρη σ’ αυτές τις ηλιθιότητες δημιουργήθηκαν στρατιές αγίων, που σήμερα «τρέφονται» με τάματα και δωρεές -και κοντά σ’ αυτούς, τρέφονται (κυριολεκτικά όμως) και τα παράσιτα που διαιωνίζουν αυτές τις μπούρδες που τους περιβάλλουν- από το υστέρημα απελπισμένων, ανιδιοτελών ή και θρησκόληπτων πιστών (που μάλλον επάνω τους βρίσκει εφαρμογή το «πίστευε και μη ερεύνα»). Γιατί αγαπητέ αναγνώστη, μπορείς να φανταστείς για παράδειγμα την ψυχολογία ενός καρκινοπαθή, όταν γνωρίζει ότι υπάρχει και για την περίπτωσή του άγιος που θεραπεύει «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», με ειδικότητα μάλιστα στην «θεραπεία» του καρκίνου; Διανοείσαι τι μπορεί να κάνει πάνω στην απελπισία του; Αν βγει ένας κομπογιαννίτης και πει «θεραπεύω τον καρκίνο», το πιθανότερο είναι ότι θα παρέμβει εισαγγελέας (λέμε τώρα). Όταν όμως η Εκκλησία, λέει ότι «ο άγιος Παρθένιος θεραπεύει τον καρκίνο ως προστάτης των καρκινοπαθών» (για τις «προστασίες» των αγίων, θα γίνει αναφορά σε μελλοντικό θέμα κι εκεί θα γελάσει ο κάθε πικραμένος), δεν τρέχει κάστανο, θεωρείται κάτι το απολύτως λογικό και φυσιολογικό.

Όπως θα διαπιστώσετε, στις περισσότερες περιπτώσεις στις οποίες σημειώθηκαν «θαύματα» κατά τα μαρτύρια αγίων, ακολουθείται μια συγκεκριμένη πλοκή: Οι άγιοι υπομένουν καρτερικά -με την βοήθεια του Θεού βεβαίως- τα βασανιστήριά τους όπου συμβαίνουν πράματα και θάματα. Όλως περιέργως όμως, τα «θαύματα» παίρνουν τέλος, όταν εμφανίζεται το σπαθί του δήμιου (φαίνεται ότι ο «Παντοδύναμος» έχει κάποιο…πρόβλημα εδώ). Κάποια άλλα «θαύματα», ίσως αυθόρμητα να φέρουν τα χαμόγελο στα χείλη σας και ταυτόχρονα να σαν κάνουν να κουνήσετε το κεφάλι σας, αναλογιζόμενοι τι είναι ικανός να πιστέψει ο άνθρωπος…

Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης
Ο Πανάγαθος Θεός έδωσε στον Άγιο Γεράσιμο πολλά χαρίσματα. Συνομιλούσε με τα άγρια θηρία, τον υπάκουαν και τους έδινε ονόματα, ζούσε με ελάχιστη τροφή, άντεχε τις κακουχίες και τον καύσωνα, ήταν ήρεμος και δε θύμωνε, είχε μεγάλη υπομονή, έκανε πολλή άσκηση και εργαζόταν πολύ, αγρυπνούσε και προσευχόταν ασταμάτητα. Ήξερε να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων, γνώριζε από πριν αυτά που θα γίνονταν στο μέλλον. Ένα άλλο χάρισμα ήταν ότι έβλεπε από μακριά αυτά που γίνονταν σε ένα μέρος, χωρίς να είναι παρών. […] Το μεγαλύτερο όμως χάρισμα ήταν το θαυματουργικό. Ο άγιος έκανε θαύματα όταν ήταν ζωντανός, αλλά εξακολουθεί να κάνει και μετά το θάνατο του. Στις μέρες μας ακόμα εξακολουθεί να κάνει πολλά θαύματα.

Ανάσταση νεκρού (best of! :good: )
Όταν ακόμα ήταν στη ζωή ο άγιος Γεράσιμος ανάστησε ένα νεκρό. Πώς όμως έγινε το μεγάλο και παράδοξο αυτό θαύμα; Κάποτε κοιμήθηκε κάποιος μοναχός της Λαύρας και δεν το έμαθε ο άγιος, που ήταν τότε ηγούμενος. Όταν κτύπησε το σήμαντρο για την κηδεία του, πήγε κι ο γέροντας στο ναό. Όταν είδε το λείψανο λυπήθηκε γιατί δεν τον αποχαιρέτισε, πριν φύγει από τη ζωή. Πήγε λοιπόν κοντά στο φέρετρο και λέγει στον πεθαμένο:
– Σήκω, αδελφέ, να αποχαιρετιστούμε.
Τότε ο νεκρός μοναχός αναστήθηκε, σηκώθηκε και αποχαιρέτισε τον άγιο. Αυτός μετά του ξαναείπε:
– Κοιμήσου τώρα μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, οπότε θα σε αναστήσει ο Χριστός.
Πραγματικά ο μοναχός ξαναμπήκε στο νεκροκρέβατο και συνέχισε τον αιώνιο ύπνο του …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Αν επιχειρήσει κάποιος να δώσει τον ορισμό του «θαύματος», μια «λογική» ερμηνεία θα ήταν «θαύμα είναι, ένα γεγονός το οποίο δεν μπορεί μέχρι στιγμής να εξηγήσει η επιστήμη». Η λέξη «λογική» μπαίνει σε εισαγωγικά, γιατί η Εκκλησία ή οι άνθρωποί της, έχουν συνήθως την δική τους ερμηνεία γι’ αυτά τα συμβάντα που αποκαλούνται «θαύματα» και τα οποία δεν είναι απαραίτητο να εξηγούνται είτε με την κοινή, είτε με την επιστημονική λογική.
Τα «θαύματα» ανέκαθεν αποτελούσαν την «απόδειξη» ύπαρξης του «Θείου», ενώ ταυτόχρονα προκαλούν και το ανάλογο δέος σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι τα βιώνουν. Ήταν και είναι το λουρί που κρατά σφιχτά δεμένο τον λαιμό των πιστών του χριστεπώνυμου πλήθους της Εκκλησίας. Από τη άλλη ήταν και εξακολουθεί να είναι μια εξαιρετικά κερδοφόρα πηγή εσόδων για τα ταμεία της Εκκλησίας, γιατί όπως και να το κάνουμε, «μπρος στο θαύμα, τί είν’ το χρήμα;». Το «νόημα» του θαύματος, κατά καιρούς, φαίνεται ότι συνέλαβαν άριστα αρκετοί επιτήδειοι της θρησκείας και «ιεροί» απατεώνες. Έτσι στο πρόσφορο έδαφος της τυφλής πίστης και υπακοής στον «Λόγο του Θεού» από το οποίο διακατέχεται ένα σημαντικό τμήμα του «ποιμνίου», αναπτύχθηκαν διάφορες «εταιρείες θαυμάτων». Βέβαια, η ύπαρξη απατεώνων και επιτήδειων που εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα των πιστών, οφείλεται πολλές φορές και στην θέληση των ίδιων των πιστών να βιώσουν το «θαύμα», που γι’ αυτούς αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι δεν ζουν σ’ ένα ψέμα και μια πλάνη, αντιθέτως επιβεβαιώνεται ότι πρεσβεύουν και ακολουθούν το «αληθές» και το «θείο». Φαίνεται ότι το «θαύμα» της «ανάστασης» του Ιησού, δεν ήταν αρκετό. Η αυθυποβολή δηλαδή, σε όλο της το μεγαλείο.

Η «Αγία Αθανασία του Αιγάλεω», κατά κόσμον Αθανασία Κρικέτου Σάμαρη, έγινε πασίγνωστη στο πανελλήνιο από την δεκαετία του ’40 για τα ανορθόγραφα μηνύματα που χάραζε στο στήθος της η…Παναγία. Η Κρικέτου, μια αγράμματη γυναίκα, από την Μανωλάδα Ηλείας, εκμεταλλεύτηκε μια σπάνια δερματική αλλεργία που είχε, τον δερματογραφισμό. Το δέρμα σ’ αυτή την περίπτωση, ερεθίζεται ακόμα και με το τρίψιμο και μετά από λίγη ώρα μένουν εμφανή σημάδια, τα οποία στην συνέχεια εξαφανίζονται. Η Κρικέτου, ανακαλύπτοντας αυτή την ιδιότητα που είχε το δέρμα της, από την νεαρή ακόμη ηλικία των 14 ετών, άρχισε να χαράζει στο στήθος της τα ανορθόγραφα μηνύματα της…Παναγίας και στην συνέχεια τα επιδείκνυε «ως θέλημα της Μεγαλόχαρης», σε πιστούς και άπιστους. Δεν δίστασε, ακόμη και να σκηνοθετήσει τον θάνατο και την…ανάστασή της και διηγούμενη την επιστροφή της από τον «άλλο κόσμο» εξιστόρισε την συνάντησή της με την Παναγία, η οποία την οδήγησε στα Καλάβρυτα που ήταν τόπος εκτέλεσης κομμουνιστών. Η Παναγία, σύμφωνα με την Κρικέτου, της διεμήνυσε, πως την ίδια τύχη (των κομμουνιστών) θα έχουν και όσοι εξακολουθούν να είναι άπιστοι! Με τέτοια «πειστήρια», η Κρικέτου, δεν δυσκολεύτηκε και πολύ να δημιουργήσει μια στρατιά θρησκόληπτων, απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα. Δημιούργησε τεράστια περιουσία, με ύποπτους τρόπους (οι καταγγελίες για αρπαγές και οικειοποιήσεις περιουσιών, «σαγηνευμένων» πιστών της, είναι αρκετές), με προπύργιο το ίδρυμα «Παναγία Φανερωμένη» στη θέση Παλαιοκούντουρα Αττικής. Όσες φορές κι αν οδηγήθηκε στα δικαστήρια, αθωώθηκε πανηγυρικά, σαφέστατο δείγμα πως είχε «γερές πλάτες».

Ο ιερομόναχος Βησσαρίωνας Κορκολιάκος, της Μονής Αγάθωνος στην Υπάτη Φθιώτιδος, με τον θάνατό του στις 22 Ιανουαρίου 1991, μάλλον δεν περίμενε ότι 15 χρόνια αργότερα, θα γινόταν αντικείμενο πτωματολαγνείας. Κατά την διάρκεια εργασιών που γίνονταν στο μοναστήρι, στις 3 Μαρτίου 2006, οι μοναχοί διαπίστωσαν πως το σώμα του Βησσαρίωνα δεν είχε αποσυντεθεί, το οποίο μάλιστα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, ευωδίαζε κιόλας. Η είδηση όπως ήταν φυσικό διαδόθηκε αστραπιαία και οι πιστοί άρχισαν να συρρέουν. Το μοναστήρι γέμισε από παντός είδους μικροπωλητές που έσπευσαν κι αυτοί να δώσουν το παρόν στο τόπο του «θαύματος» και να τιμήσουν τον υποψήφιο άγιο, με τον δικό τους τρόπο. Ο γνωστός ιατροδικαστής Πάνος Γιαμαρέλος, μίλησε για γεγονός ανεξήγητο επιστημονικά. Δεν ήταν όμως το ίδιο ανεξήγητο και για άλλους επιστήμονες, παρ’ οτι οι νεκροψίες στο σώμα του Βησσαρίωνα, έγιναν χωρίς να του αφαιρεθούν τα άμφια, που κάλυπταν σχεδόν το 90% του σκηνώματός του. Κατ’ αρχάς, το σώμα του Βησσαρίωνα δεν ήταν αναλλοίωτο, όπως είχε διαδοθεί. Βρισκόταν σε διαδικασία αποσύνθεσης, η οποία όμως προχωρούσε με πολύ αργό ρυθμό. Οι λόγοι που συνέβαλαν στην επιβράδυνση της σήψεως, ήταν το περιβάλλον όπου ήταν ενταφιασμένος ο ιερομόναχος, και κατά κύριον λόγον η υγρασία που επικρατούσε στον χώρο. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί, ότι ο Βησσαρίων δεν ήταν θαμμένος στο χώμα, αλλά το πολύ καλής ποιότητας και καλά σφραγισμένο φέρετρό του, βρισκόταν σε κενοτάφιο, εντός δωματίου, όπου η οξυγόνωση ήταν ελλειπής. Υπήρχαν δηλαδή ιδανικές συνθήκες για μουμιοποίηση του σώματος (επιστημονικός όρος: ξηρά μουμιοποίηση), φαινόμενου, όχι πρωτόγνωρου (έχουν αναφερθεί περιπτώσεις για «αναλλοίωτα» σώματα ακόμα και 100 χρόνων). Όσο για την περίφημη ευωδία που ανέδυε ο χώρος, απ’ ότι έγινε αργότερα γνωστό, ο χώρος αρωματίζονταν δυο φορές την εβδομάδα, με αντισηπτικό αρωματικό σπρέι, αρωματικά βότανα και αιθέρια έλαια. Έκτοτε, μετά την εκταφή, το σώμα του Βησσαρίωνα, άρχισε να ακολουθεί την φυσιολογική πορεία αποσύνθεσης (αναγκάστηκαν να καλύψουν το «άφθαρτο» πρόσωπό του), όπως όλων των «κοινών θνητών», κάνοντας το «θαύμα», «τζίφο». Η ιστορία βέβαια με τα θαυματουργά σκηνώματα, δεν είναι πρωτοφανής στην Ελλάδα. Τα «ιερά» σκηνώματα των Αγίων Σπυρίδωνος, Διονυσίου, Γεράσιμου κ.ά. είναι μια απόδειξη ότι η τεχνική του βαλσαμώματος δεν έμεινε μόνο στην Αίγυπτο…

Ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης, Άγιος Δημήτριος, είναι γνωστός ως «Μυροβλήτης». Ο λόγος είναι πως το μνήμα του ευωδιάζει και αναδύεται μύρο. Το αποκαλούμενο αυτό θαύμα από τους πιστούς, είναι βεβαίως κοινό μυστικό για αρκετούς, ότι μόνο θαύμα δεν είναι. Οι αρωματικές ουσίες, ρέουν τεχνηέντως στον τάφου του «αγίου», μέσω κρυφών αγωγών, που είναι κατασκευασμένοι από την εποχή του Βυζαντίου. Με λίγα λόγια, «κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια».

Στον Μοχό Ηρακλείου Κρήτης, τα τελευταία χρόνια, το «μιράκολο» συμβαίνει στα άνθη του Επιταφίου, τα οποία λίγες μέρες αργότερα φέρονται να ξαναγεννιούνται από την τέφρα τους, δηλαδή ξανανθίζουν. Βεβαίως το γεγονός αυτό, από…γεωπονικής απόψεως δεν είναι ανεξήγητο, καθώς τα κομμένα άνθη δύνανται να ξανανθίσουν, αν βρίσκονται σε περιβάλλον με υγρασία ή ραντίζονται συστηματικά με νερό. Αυτά όμως είναι «ψιλά γράμματα» για τους πιστούς. Κι επειδή τα θαύματα μεταδίδονται σαν επιδημία, το ίδιο θαύμα άρχισε να συμβαίνει -ως εκ του θαύματος!- λίγο αργότερα και σε άλλο χωριό της Κρήτης, στο Μαρμακέτο Λασιθίου.

Το «βαρύ πυροβολικό» της Εκκλησίας στην βιομηχανία θαυμάτων -τα οποία παρεμπιμπτόντως γεμίζουν και τα παγκάρια της-, ήταν ανέκαθεν οι εικόνες που δακρύζουν ή ματώνουν. Ανάμεσα όμως σε όλες τις περιπτώσεις, ξεχωρίζει περισσότερο η ματωμένη εικόνα της Παναγίας στον Άγιο Φανούριο Αργυρούπολης. Το 2001 ήταν μια χρονιά ορόσημο, καθώς η επιστήμη αποφάσισε ότι θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί το γεγονός, ότι είχε στην διάθεσή της, λίγο από το αίμα της Θεοτόκου και αποφάσισε να κάνει μια τυπική χημική ανάλυση. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά: Στις «φλέβες» της Παναγίας δεν έρεε ανθρώπινο αίμα -λογικό θα σκεφτεί κάποιος «ευσεβής»- αλλά…βυσσινάδα του Θεού!

Το λυπηρό με τα παραπάνω «θαύματα» (τα οποία αποτελούν ένα ελάχιστο δείγμα), δεν είναι μόνο οι πρωτότυποι και μη τρόποι που εφευρίσκει η Εκκλησία και οι πιστοί της για να κρατήσουν το «ποίμνιο» στο μαντρί και ταυτόχρονα να «παχύνει» τα παγκάρια της, αλλά το ότι η Δικαιοσύνη σε τέτοιες εξώφθαλμες περιπτώσεις απάτης, δεν αποδεικνύεται και τόσο…«τυφλή».

Σύμφωνα με την ιστορία που διδάσκεται σήμερα, ο τελευταίος χρησμός που δόθηκε από το Μαντείο των Δελφών, διά στόματος Πυθίας, συνέβη το 362 μ.Χ. και αποδέκτης ήταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο οποίος όταν αποφάσισε να εκστρατεύσει κατά των Περσών έστειλε ανθρώπους να ρωτήσουν στο μαντείο των Δελφών αν θα έπρεπε να κάνει αυτή την εκστρατεία. Ο χρησμός αυτός που σήμερα όλοι γνωρίζουμε, είναι ο εξής:
«Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ».
Δηλαδή:
«Πείτε στον βασιλιά, πως έπεσε κατάχαμα το περίτεχνο οίκημα, κι ούτε ο Φοίβος Απόλλων έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα, και το ομιλών νερό στέρεψε».

Ο χρησμός αυτός είναι ψευδέστατος από την πρώτη ως την τελευταία του λέξη και είναι ένα χριστιανικό εφεύρημα που επινοήθηκε, 700 χρόνια αργότερα από αυτόν τον υποτιθέμενο χρησμό, από τον Βυζαντινό χρονογράφο και μοναχό, Γεώργιο Κεδρηνό, ο οποίος έζησε προς το τέλος του 11ου και στις αρχές του 12ου αιώνα μ.Χ.

[Ανυπόστατος φαίνεται ότι είναι επίσης και ο χρησμός που αποδίδεται ως τελευταίος πραγματικός χρησμός της Πυθίας:
«Έστ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».
Δηλαδή:
«Θα έρθει ημέρα που ο Φοίβος (Απόλλων) θα επιστρέψει και θα μείνει για πάντα».
Ο χρησμός αυτός (ίσως αλληγορικός, με την έννοια ότι «μαντεύει» την επάνοδο του ελληνικού πνεύματος), είναι μάλλον επινόηση των «εθνικών», ως απάντηση στον ψεύτικο χρησμό που επινόησαν οι χριστιανοί.]

Γιατί όμως οι χριστιανοί επινόησαν και διέδωσαν αυτό το ψεύδος; Η απάντηση είναι μάλλον προφανής. Γιατί έτσι θα δηλώνονταν με τον καλύτερο τρόπο η «ήττα» της ελληνικής θρησκείας (όπως, τυφλωμένοι από θρησκευτικό φανατισμό, αποκαλούσαν το ελληνικό πνεύμα) και η υπεροχή του χριστιανισμού. Επιπλέον, πόσο φυσιολογικό ακούγεται να δέχονται οι χριστιανοί την ερμηνεία ενός δελφικού χρησμού (και μάλιστα απόλυτα βολικού και καθόλου διφορούμενου ως συνήθως), μιας δηλαδή, καθαρά «παγανιστικής πλάνης», που εμφανώς απαξίωναν με κάθε ευκαιρία; Η απάντηση είναι ακόμα πιο προφανής, αν σταθούμε στο όνομα «Ιουλιανός ο Παραβάτης». Ποιος ήταν ο Ιουλιανός και γιατί ονομάστηκε «Παραβάτης»; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Είναι πραγματικά απίστευτο, πως τόσοι λίγοι (άλλοι επιτήδειοι, άλλοι απλώς αμόρφωτοι, αφελείς ή κοντόφθαλμοι) καταφέρνουν επί 2 χιλιετηρίδες να εξαπατούν, να χειραγωγούν και να κάνουν μια διαρκή πλύση εγκεφάλου στους πολλούς.
Το δογματικό όμως «Πίστευε, και μη ερεύνα» που οδήγησε στη λοβοτομή των αγνών, ταπεινών, αμόρφωτων, αλλά και αφελών πιστών, έχει πλέον μετατραπεί σε «Πίστευε και μη, ερεύνα».
Μια μεταβολή που σαφώς ενοχλεί τους επαγγελματίες της θρησκείας και της πίστης που ευαγγελίζονται, καθώς τώρα θα πρέπει να βρίσκονται στην (δυσάρεστη) θέση να δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα αιώνων, σε όσους τολμούν να αμφισβητούν τα θέσφατα και τα θρησκευτικά αξιώματα και να «βάζουν τον δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων».
Απαντήσεις, που σαφώς τις γνωρίζουν, αλλά η βυθιότητα στο σκοτάδι που επέβαλλαν, τους επέτρεπε να αποφεύγουν αυτές τις «κακοτοπιές».
Η αμφισβήτηση υπήρχε ανέκαθεν. Υπήρχε όμως ένα σοβαρό πρόβλημα στο παρελθόν. Η διάδοση της πληροφορίας, που σκόνταφτε πάντα στον καλά οργανωνένο θρησκευτικό ιστό.
Το πρόβλημα αυτό δεν υφίσταται σήμερα, στην κοινωνία της πληροφορίας όπου ζούμε.
Η απάτη αυτή, τουλάχιστον στον πολιτισμένο κόσμο, οδηγείται πλέον, έστω και με αργό ρυθμό, με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος της.
Ίσως εμείς να μην έχουμε την τύχη να αντικρίσουμε την εποχή, στην οποία η θρησκεία θα αποτελεί ένα θλιβερό παρελθόν. Τουλάχιστον όμως οι επόμενες γενιές θα ζουν απαλλαγμένες απ’ αυτό το καρκίνωμα που λέγεται θρησκεία και δη, χριστιανισμός στην περίπτωσή μας.

Η ιστοσελίδα αυτή, έχει ασχοληθεί κατά καιρούς, με τις χριστιανικές απάτες, αλλά και την διαστρέβλωση της Ιστορίας στην οποία έχει επιδοθεί διαχρονικά και συστηματικά η Εκκλησία (και ειδικότερα η ελληνική).
Μερικά χρόνια πριν, ίσως θα ήταν αδιανόητο στον πολύ κόσμο, να ακούει όχι μόνο την αμφισβήτηση των «ιερών γραφών», αλλά πολύ περισσότερο για την αμφισβήτηση ακόμα και στην ύπαρξη του ίδιου του Ιησού, κάτι το οποίο, με τα σημερινά δεδομένα όπως αυτά προκύπτουν απ’ την επιστημονική έρευνα, έχει βάσιμα θεμέλια.

Σ’ αυτό το θέμα, έχει συγκεντρωθεί οπτικοακουστικό υλικό από τηλεοπτικές εκπομπές, όπου με επιχειρήματα καταδεικνύονται και καταρρίπτονται, χριστιανικές απάτες και ψεύδη (στις αρχικές σελίδες των βίντεο, υπάρχει συνήθως και η περιγραφή τους). Πρωταγωνιστής στα περισσότερα βίντεο είναι ο κ. Καλόπουλος, όπου ευπρεπέστατα και χωρίς ν’ αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, προσπαθεί τεκμηριωμένα να αποδείξει το γιατί δεν είμαστε…ελέφαντες.

Πριν προχωρήσουμε στα βίντεο, περιμένετε μισό λεπτό, γιατί επείγει κάτι…

Κάπου εδώ αφήνουμε τ’ αστεία, γιατί αυτά που έπονται, δεν είναι μόνο για γέλια, αλλά κυρίως για κλάματα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »