Πάρε-Δώσε

Σε μια θεολογική χώρα, τα κόμματα αλλά και οι άνθρωποι, λειτουργούν σαν θρησκευτικές αιρετικές ομάδες που μάχονται για την κυριαρχία επί της αληθείας. Υπάρχει ο αρχηγός ο οποίος ορίζει ποια είναι η αλήθεια του κάθε κόμματος και στην συνέχεια οι υπόλοιποι πρέπει να την ακολουθούν. Ναι υπάρχει μια συζήτηση, αλλά το όλο σκηνικό θυμίζει οικουμενικές συνόδους.

Τότε που ο αυτοκράτορας, και προφανώς τις περισσότερες φορές η αυλή του, αποφάσιζε να υποστηρίξει μια θεολογική αλήθεια και συγκαλούσε μια «οικουμενική» σύνοδο επισκόπων, η οποία επέβαλε την αλήθεια του αυτοκράτορα στους υπηκόους του. Ναι, στην διάρκεια της συνόδου γινόταν συζήτηση, αλλά στο τέλος όλοι έπρεπε να υποταχθούν στην επιλογή της πλειοψηφίας, που πάντα εντελώς τυχαία, υποστήριζε την επιλογή του αυτοκράτορα. Όσοι δεν δεχόντουσαν την αλήθεια της πλειοψηφίας ήταν απόβλητοι…

Όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα σε όλα τα κόμματα. Τα κριτήριά τους δεν είναι το αποτέλεσμα, δεν είναι το καλό της κοινωνίας, της πατρίδας, της Ελλάδας, αλλά η συμμόρφωση με τις αλήθειες του αρχηγού και της ομάδας του. Και η αλήθεια αυτή είναι τόσο ανώτερη που όποιος την αμφισβητεί δεν έχει θέση μέσα στο κόμμα, είναι αιρετικός…

Αυτός ο απίστευτος κομματικός κατακερματισμός οφείλεται σε μια εντελώς θεολογική διαδικασία, την οποία περιέγραψα προηγουμένως. Ομάδες και ομαδούλες μη δεχόμενες την θεολογική αλήθεια των ηγεσιών, δηλαδή επιμένοντας στην προσωπική τους θεολογική αλήθεια, αποσκιρτούν από τα κόμματα και σχηματίζουν νέα και όλοι δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν με κανένα άλλο κόμμα, γιατί δεν μπορεί να συνυπάρξει το σκοτάδι με το φως…

Και οι χαχόλοι της βάσης ακολουθούν …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Είμαι απολύτως σίγουρος ότι όλοι σας γνωρίζετε τι σημαίνει η λέξη «πνευματικότητα». Κατ’ ακρίβεια είμαι τόσο βέβαιος που απλά θα παραθέσω μια γενική ερμηνεία, έτσι για να σας φρεσκάρω την διαυγή υπόληψη των πολύτιμων αξιών σας. Πνευματικότητα. λοιπόν, είναι η απόλυτη ή άυλη πραγματικότητα, ένα εσωτερικό μονοπάτι, το οποίο επιτρέπει στο άτομο να ανακαλύψει την υπόσταση της ύπαρξής του, τις βαθύτερες αξίες και το νόημα για το οποίο ζει.

Ο πρώιμος άνθρωπος κατέβηκε από τα δέντρα πριν μερικά εκατομμύρια χρόνια. Με το που κατέβηκε προσπαθούσε πάντα να επιβιώσει μέσα από ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον που ήταν κάθε άλλο παρά φιλικό. Προικισμένος με τον ξεχωριστό διογκωμένο εμπρόσθιο λοβό, πάντοτε πείσμωνε να υπερτερήσει των υπολοίπων φτωχών χαρακτηριστικών του, όπως η άθλια όραση και η μηδενική όσφρηση σε σχέση με τα άλλα ζώα. Επενδύοντας λοιπόν στην εγκεφαλική του διάπλαση έσπαζε καρύδες, έκανε εργαλεία και όταν έβλεπε κάτι που δεν μπορούσε να το εξηγήσει ή ήταν πάνω από την κατανόησή του, απλά του έδινε την ερμηνεία «θεός» και στην ελεύθερη του ώρα συλλογιζόταν μέσα από βαθιά κατάνυξη για τα μυστήρια τα οποία σκέπαζαν την σκληρή του πραγματικότητα. Αυτός ήταν ο πρώτος πνευματικός άνθρωπος. Μεταγενέστερα, αυτοί που μπορούσαν να αρθρώσουν δυο λέξεις παραπάνω από τους άλλους, αποκόμισαν και κάποιο ανώτερο πνευματικό αξίωμα και μαζί με τον πολυτάλαντο κυνηγό/αρχηγό της παρέας δημιούργησαν την πρώτη κοινωνία. Όσο ο πνευματικός μιλούσε με λόγια του αέρα μέσα από την άγνοιά του, ο κυνηγός και οι άλλοι προσπαθούσαν να κάνουν εργαλεία όπως τόξα, τροχούς που βοηθούσαν στην κατανόηση του περιβάλλοντός τους, αλλά και στην επιβίωση. Λίγο πολύ, αυτό συμβαίνει και σήμερα.

Οι πνευματικοί υπάρχουν και ζούνε σαν βδέλλες σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλές φορές θα τους δείτε να λιάζονται πάνω σε μια πέτρα, άλλοτε να κρατούν βασιλικά σκήπτρα, αλλά γενικά ποτέ δεν είναι παραγωγικοί στο σύνολο, παρά μόνο για να χαϊδεύουν τα αδαή αφτιά των ανθρώπων και να τους προσφέρουν κάποια ικανοποίηση που δήθεν θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν την φύση τους. Η ειρωνεία είναι, ότι αυτά τα άτομα δεν είναι πνευματικοί αλλά χαραμοφάηδες τσαρλατάνοι που βαριούνται να κάνουν κάτι και κοροϊδεύουν τον κόσμο, με λόγια για δήθεν ύπαρξη ενός ανώτερου νοήματος, πνεύματος, σκοπού ή ότι άλλης βλακείας φανταστείτε. Αυτοί δεν προσφέρουν κάτι καλό στην κοινωνία. Αντιθέτως εισπράττουν δισεκατομμύρια σε λεφτά, έχουν πολιτική δύναμη και γεμίζουν τα αφτιά του κάθε ανθρώπου με κάθε λογής ψέμα. Φυσικά φροντίζουν τις υπηρεσίες τους να τις ανταμείβονται χωρίς να το παίρνετε είδηση. Ονομάζονται εκκλησίες, Βίβλοι, Βούδες, Κοράνια, οι μύθοι του Ηρακλή ή οι βίοι των αγίων. Το παζάρι είναι γεμάτο και φροντίζει αν δεν πάρετε από το ένα θα πάρετε από το άλλο. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Σε κάποια φάση ο πρωτόγονος άνθρωπος γνώρισε τον θάνατο. Σαν μηχανισμό άμυνας γέννησε την θρησκεία η οποία του πρόσφερε ένα ελκυστικό πακέτο προσφορών. Σαν κι αυτά που βλέπουμε στις διαφημίσεις τύπου «γίνε τώρα μέλος για να κερδίσεις το δώρο μας». Το δώρο στην προκειμένη περίπτωση είναι η αθανασία. Σκεφτείτε το μόνο. Γίνεται μια ανταλλαγή αναγκών όπως σε κάθε σχέση μάρκετινγκ μεταξύ εμάς και ανώτερων μεταφυσικών όντων. Τι σημαίνει όμως αθανασία; Αν το σκεφτείτε λιγάκι, δεν διαφέρει από μια εξιδανικευμένη κοινωνία στην οποία λειτουργούν όλα όσα στερούμαστε ή έχουμε σε ανεπάρκεια τώρα. Μια κατάσταση που διαφέρει εντελώς από την σημερινή. Με άλλα λόγια μια προέκταση του ψυχισμού μας και μια έκφραση της αφέλειας μας και της άρνησής μας να αποδεχτούμε το αναπόφευκτο. Το βασικό στήριγμα μιας θρησκείας είναι η επένδυση που κάνει στην ιδέα μιας ζωής μετά την ύλη. Χωρίς αυτή την γοητευτική υπόσχεση δεν μπορεί να λειτουργήσει πλέον. Χάνει την υπόστασή της.

Η θρησκεία στηρίζεται καθαρά στην τυφλή πίστη. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος κάνει υποθέσεις συνεχώς με βάση ανεπαρκή στοιχεία. Είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Οι πρόγονοί μας έπρεπε να στηριχτούν κάποτε σε αυτό. Την πίστη …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Η Αθήνα του 1907
14 χρόνια μετά την καθολική πτώχευση του 1893, 10 χρόνια μετά την οδυνηρή ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και 9 χρόνια μετά την επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου από τους εβραϊκής καταγωγής Γαλλοβρετανούς τραπεζίτες του 1898, η Ελλάδα των 2.631.952 κατοίκων διέθετε ζωτικό χώρο εκτάσεως 63.211 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Οι υπήκοοι του βασιλείου, που με σκληρή εργασία είχαν καταφέρει να έχουν πλεονασματικό προϋπολογισμό (παρά τις τεκμηριωμένες προβλέψεις του τότε ΔΝΤ για το αντίθετο), ουσιαστικά εξανάγκασαν τον πρόξενο των ΗΠΑ, Χόρτον, να πει γι΄αυτούς σε επίσημη ομιλία του ότι: «Η φυλή είναι μικρή, αλλά τα επιτεύγματά της πολύ μεγάλα και οι Έλληνες είναι μετρημένοι, εργατικοί και οικονόμοι».

Όλοι οι αυτόχθονες θρηνούσαν την απώλεια του Τέλλου (Σταματέλου) Άγρα, ενώ η Πηνελόπη Δέλτα συνέγραφε το γνωστό μυθιστόρημά της «Στα μυστικά του βάλτου» και οι ελάχιστοι τουρίστες της εποχής απολάμβαναν «το έκπαγλον θέαμα του δύοντος αττικού ηλίου, όστις πληροί δι’ ασυλλήπτων αποχρώσεων φωτός τον ορίζοντα», όπως έγραφε τότε ο πολύς Θεόδωρος Βελλιανίτης.

Την ίδια εποχή, που στην Νέα Υόρκη κυκλοφορούσε το πρώτο ταξί, οι αθηναϊκές εφημερίδες καταστροφολογούσαν (παλιά τους τέχνη κόσκινο) σε άρθρα επί άρθρων για το πρώτο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Αθήνα των επτά (7) συνολικά κυκλοφορούντων οχημάτων, με θύμα την Ευφροσύνη Βαμβακά ετών 25 (μητέρα τριών ανηλίκων παιδιών) και δράστη τον πρίγκιπα Ανδρέα (πατέρα του Φιλίππου, του συζύγου της τωρινής βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας, και παππού του Καρόλου), γράφοντας χαρακτηριστικά : «Με επτά αυτοκίνητα θρηνούμε θύματα, φανταστείτε να γίνουν 70…», αλλά και βεβαιώνοντας το αναγνωστικό τους κοινό, ότι «η ευθύνη ήταν της άτυχης Ευφροσύνης, που δεν σταμάτησε, αλλά άρχισε να τρέχει πανικόβλητη». Επιπροσθέτως, σημείωναν οι καλές φυλλάδες, «ίσως ο πρίγκιπας και η σύζυγός του να ταράχθηκαν από την απαιδευσία του φτωχού λαού»!

Μ΄ αυτά και μ’ αυτά η ζωή κυλούσε χαρωπά, δηλαδή οι κουτόφραγκοι προόδευαν, οι Εβραίοι αργυραμοιβοί γίνονταν πλουσιότεροι, οι αυτόχθονες γηγενείς έκαναν το σκατό τους παξιμάδι, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα χάντρες, καθρεπτάκια και την ζωή των Βαυαρών πριγκίπων σε τακτικές συνέχειες των εντύπων, η φαιδρά πορτοκαλέα εξαπλωνόταν ακάθεκτη στην γη της Ψωροκώσταινας και η Βουλή συνεδρίαζε νυχθημερόν για να παράξει «θεάρεστο» και απαιτούμενο από τους πατρόνες και δανειστές της, «έργο».

Το περιστατικό …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »