Πάρε-Δώσε

Εικόνα 1

Φθάσαμε στο τέλος της ιδιαίτερης μελέτης του ευαγγελίου του ονομαζόμενου Κατά Ιωάννην που είδαμε σε τρεις αναρτήσεις.

Αρχικά, είδαμε τη δομή του και τί πληροφορίες μας δίνει. Στην δεύτερη παρουσίαση κάναμε γενικά σχόλια και διαπιστώσαμε τις ανακολουθίες τόσο με τα Συνοπτικά Ευαγγέλια όσο και με το ίδιο το κείμενο. Στην τρίτη ασχοληθήκαμε με το ενδιαφέρον θέμα του Αγαπημένου Μαθητή, με την Ανάσταση του Λαζάρου και με την ιστορία με το Πανάκριβο Μύρο, τα οποία έχουν μια ενδιαφέρουσα συνάφεια. Ήρθε, τέλος, η ώρα να ασχοληθούμε με άλλο ένα ενδιαφέρον θέμα από αυτό το Ευαγγέλιο που είναι το “θαύμα στην Κανά”.

Με αυτό ήθελα να ασχοληθώ μόλις ξαναέπιασα το συγκεκριμένο ευαγγέλιο, γιατί κάτι με ενοχλούσε στην ροή της υπόθεσης, αλλά κάποιος έχει κάνει ήδη ολόκληρη ανάλυση που αξίζει να διαβαστεί, οπότε σας την παρουσιάζω αυτούσια.

Το παρακάτω κείμενο λοιπόν είναι συγγραφή του κου Γρηγόρη Τσικόπουλου δημοσιευμένο δημόσια στο Facebook και διατήρησα το εξαιρετικό είδος γραφής και λόγου του ως έχει. Τόνισα τα αυτούσια σημαντικά παραθέματα για την ευχερέστερη ανάγνωση. Για αντιπαραβολή στα κείμενα μπορείτε να δείτε τα πρωτότυπα στην wikisource ή στον ορθόδοξο συναξαριστή με την σχετική ερμηνευτική απόδοση ή το κείμενο σκέτο επίσης στην Αποστολική Διακονία.

Τα κείμενα σε αγκύλες είναι δικά του σχόλια, οι υποσημειώσεις που οδηγούν στο τέλος του κειμένου (με το κίτρινο υπόβαθρο), δηλαδή οδηγούν στο 4^ο κεφάλαιο καθώς επίσης το 5^ο κεφάλαιο με κάποιες επιπλέον πληροφορίες, όπως τέλος και η εικονογράφηση είναι δικά μου.

Οι παραθέσεις του συγγραφέα στην “Καινή Ιλαροτραγωδία” είναι σε κεφάλαια του συνολικού κειμένου που έχει γράψει σε συνέχειες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απόσπασμα του οποίου είναι τούτο, που δένει με τις προηγούμενες τρεις δημοσιεύσεις για το Κατά Ιωάννην, και μας βάζει σε σκέψεις για τις πληροφορίες που θέλουν να μας πουν άμεσα ή έμμεσα τα Ευαγγέλια.

Περιλαμβάνει ένα εισαγωγικό κείμενο που κανονικά ανήκει στο δεύτερο τμήμα του κειμένου, αλλά εδώ θα μπει πρώτο, αφού είναι χρήσιμο για να κατανοήσουμε τα κίνητρα της συγγραφής και στα δύο κεφάλαια που ακολουθούν. Στο πρώτο έχουμε μια περιπαικτική αλλά εύστοχη κριτική του κειμένου και στο δεύτερο, το πλέον ενδιαφέρον για μένα, μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του τι μπορεί να θέλει να μας πει ο συντάκτης του ευαγγελίου σε αυτό.

Επειδή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν υπάρχουν οι ευκολίες για την επισήμανση διαφόρων τύπων γραμμάτων ή παραγράφων, παραθέτω αρχικά τη λογική των συμβόλων που ακολουθεί ο συγγραφέας, στην οποία έχω επέμβει μόνο σε ξεχωριστές παραθέσεις, ξεχωρίζοντας τες χωρίς εισαγωγικά: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.

Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η…εργασία. Ο νέος δεν φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»…παιδιών, δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ», που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε…

Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν, αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White collar workers» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Συλλυπητήρια για την φιέστα στη Μακρόνησο»

Αγαπητέ Μίκη,

Προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων, είμαι υποχρεωμένος ευθύς εξαρχής να δηλώσω την ταυτότητά μου.

Είμαι παλιός συναγωνιστής σου στους αγώνες για «λαϊκή δημοκρατία», «ειρήνη» και «σοσιαλισμό». Καταδικασμένος σε θάνατο μαζί με τον Μπελογιάννη και εν συνεχεία τρόφιμος, επί δεκαπενταετία, των εγκληματικών φυλακών της χώρας. Ο πατέρας μου, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ στην Κατοχή, καταδικάστηκε για την αντιστασιακή του δράση σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο και εκτελέστηκε το Μάη του ’43. Και η μητέρα μου καταδικάστηκε για την αντιστασιακή της δράση σε ισόβια δεσμά από βουλγαρικό στρατοδικείο και στη διάρκεια του Εμφυλίου πέρασε και αυτή από τη Μακρόνησο…

Στη φυλακή, Μίκη, είχα τον χρόνο να διαβάσω αρκετά, να σκεφτώ πολλά και να καταλάβω περισσότερα. Και μετά τη φυλακή, διαπιστώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», βλέποντας τις αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες αυτές και τις ισάριθμες επεμβάσεις των σοβιετικών τανκς στους δρόμους της Βουδαπέστης, του Βερολίνου και της Πράγας, κατάλαβα τη φοβερή αλήθεια.

Ενώ νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για τα ανώτερα ιδανικά της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και του «σοσιαλισμού», στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και θυσιαζόμασταν για την επιβολή της στυγνής δικτατορίας των Ζαχαριάδη-Ιωαννίδη, για τη μετατροπή της πατρίδας μας σε σοβιετικό προτεκτοράτο. Δεν μπορώ λοιπόν, Μίκη, να σε συγχαρώ για τη φιέστα στη Μακρόνησο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια. Γιατί ενώ η πατρίδα μας έχει ζωτική ανάγκη από εθνική ενότητα και ομοψυχία, εσύ και όσοι συνεργάστηκαν μαζί σου, επιμένετε να ξύνετε πληγές, επιμένετε να βρικολακιάζετε ένα παρελθόν για το οποίο μόνο ντροπή μπορούμε να νιώθουμε. Πασχίζετε, για λόγους ευτελούς κομματικής σκοπιμότητας, να διαιωνίσετε ανύπαρκτες, πλέον, «διαχωριστικές γραμμές» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Κάθε κοινωνία ψάχνει τα πρότυπά της: Ανθρώπους που έδωσαν ένα παράδειγμα, έδειξαν έναν δρόμο. Τί δρόμο όμως; Έχουμε συμφωνήσει σ΄ αυτό ως κοινωνία;

Είναι πρότυπο ο μαθητής που μελετάει, ξέροντας ότι θα πρέπει σε όλη του τη ζωή να διακρίνεται στον διεθνή ανταγωνισμό, ή αυτός που κάνει κατάληψη κατά της «εντατικοποίησης» των σπουδών ξέροντας ότι θα βολευτεί ισοβίως σε κάποιο κομματικό γραφείο; Είναι πρότυπο ο καθηγητής που στηρίζει τον πρώτο ή αυτός που «περιφρουρεί» την κατάληψη του δεύτερου; Είναι πρότυπο ο επιχειρηματίας–επιστήμονας, δημιουργός του Taxibeat ή ο κυρ-Θύμιος, ο πρόεδρος των ταξιτζήδων με τις συντεχνιακές απεργίες; Για άλλους είναι οι μεν, για άλλους οι δε. Κι επειδή δεν έχουμε αποφασίσει ποιανού η ζωή είναι άξια προς μίμηση, δημιουργήσαμε ένα απίθανο κριτήριο: Το πώς πέθανε κάποιος …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Πολύ λίγοι άνθρωποι κάνουν τις σκέψεις που απαιτούνται για να αναλύσουν τα βάθη του αριστερισμού. Επιφανειακά, όλοι γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται: Μια θεωρία υποτιθέμενης συμπόνιας που υποστηρίζει τον φεμινισμό, την πολυπολιτισμικότητα, καθώς και τα «δικαιώματα» των ομοφυλοφίλων.

Κάτω από την επιφάνεια, ο αριστερισμός αποκαλύπτεται ως θεμελιωδώς μια «ιδεολογία», ή με άλλα λόγια, μια αντίληψη ότι οι ανθρώπινες προτιμήσεις για το πώς ο κόσμος «πρέπει να είναι», είναι πιο σημαντικές από το πώς ο κόσμος πραγματικά λειτουργεί. Αυτό επισημοποιήθηκε με τον Διαφωτισμό, ως ιδέα τού «να βλέπεις τον κόσμο μέσα από την ανθρώπινη λογική», όπως εκφράζεται ατομικά.

Ως ιδεολογία, είναι κάτι διαφορετικό από την πραγματικότητα. Λειτουργεί κατά τρόπο δυαδικό: Είναι μια προτεινόμενη ιδέα, στην οποία οι άνθρωποι είτε συμφωνούν ή διαφωνούν. Η διαφωνία σημαίνει ότι η ιδέα δεν θα περάσει και έτσι, αυτή μεταφράζεται ως μια «επίθεση» και μια προσπάθεια θανάτου της ιδέας. Έτσι, οι υποστηρικτές της ιδέας αισθάνονται ότι για λόγους «άμυνας» πρέπει να επιτεθούν σε όσους διαφωνούν.

Αυτό, κάνει την ιδεολογία μολυσματική. Εκείνοι που διαφωνούν έρχονται αντιμέτωποι με την εχθρότητα, την οποία το ανθρώπινο κοπάδι μάλλον αποδέχεται. Έτσι από την μία είναι οι «φυσιολογικοί» (αριστεροί) και όσοι διαφωνούν είναι οι παρεκκλίνοντες που γρήγορα γεμίζουν ονόματα όπως «ναζί», «φασίστες», «ρατσιστές», «ομοφοβικοί», «σεξιστές», «μισαλλόδοξοι» και άλλα, τα οποία δηλώνουν αποτυχία συμμόρφωσης με τα φανταστικά κοινωνικά πρότυπα.

Η Αριστερά κάνει αυτό που κάνει καλύτερα: Αρνείται την πραγματικότητα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »