Πάρε-Δώσε

Τσαμουριά ονομάζεται η περιοχή εκείνη της Ηπείρου, που εκτείνεται κατά μήκος της ακτής ανάμεσα στις εκβολές του ποταμού Αχέροντα και μέχρι το Βουθρωτό και ανατολικά μέχρι τους πρόποδες του όρους Ολύτσικας (Τόμαρος). Η περιοχή ταυτίζεται με τη Θεσπρωτία και ένα μικρό της τμήμα ανήκει σήμερα στην Αλβανία με κέντρο την κωμόπολη Κονίσπολη.

Για την προέλευση της ονομασίας υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η περισσότερο ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα φαίνεται να είναι η εκδοχή που κάνει λόγο για παραφθορά του ονόματος του ποταμού Θύαμις (Καλαμάς), με παραφθορά του με την πάροδο του χρόνου: Θύαμις, Θυάμις, Τσ(ι)άμης, δηλ. ο κάτοικος που βρίσκεται κοντά στον Θύαμη ποταμό, την Θυαμυρία (Θιαμουρία), την Τσ(ι)αμουριά.

Στο ελληνικό τμήμα της Τσαμουριάς ζούσαν το 1923 περίπου 20.000 μουσουλμάνοι που είχαν την αλβανική ως μητρική γλώσσα. Για την καταγωγή των Τσάμηδων υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Ορισμένοι ερευνητές τους προσμετρούν σε εκείνους, που τον 17ο αιώνα, λόγω της αποτυχίας της επανάστασης του 1611 που προσπάθησε να υποκινήσει ο Μητροπολίτης ∆ιονύσιος ο επονομαζόμενος από τους Οθωμανούς Σκυλόσοφος, ασπάσθηκαν το Ισλάμ. Άλλοι θεωρούν τη γλώσσα ως στοιχείο που συνηγορεί υπέρ της αλβανικής καταγωγής των Τσάμηδων. Μετά την ίδρυση του αλβανικού κράτους το 1913 και κυρίως στη δεκαετία του 1920, οι Τσάμηδες κατέστησαν σημείο αναφοράς για την αλβανική πλευρά, η οποία άρχισε να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να δημιουργήσει ζήτημα.

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών οι Τουρκαλβανοί της Θεσπρωτίας, οι επωνομαζόμενοι και «Τσάμηδες», παρέμειναν στη Θεσπρωτία, καθώς δήλωσαν ότι είναι Έλληνες, προκειμένου να μην χάσουν τις περιουσίες τους και δεν επιθυμούν την ανταλλαγή. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Τό Κοσσυφοπέδιο εἶναι μία μικρή περιοχή στήν νότια Σερβία καί, κατά πολλούς, ἐξαιρετικῆς σημασίας. Τό κανονικό του ὄνομα εἶναι Κόσοβο καί Μετόχια καί αὐτό γιατί ἀποτελεῖται ἀπό δυό μέρη: τό Κόσοβο τό ὁποῖο εἶναι τό βόρειο τμῆμα αὐτῆς τῆς περιοχῆς καί ἡ πεδιάδα, μαζί μέ τίς πόλεις Πρίστινα καί Μιτρόβιτσα, πού οἱ Ἀλβανοί ἔχουν οἰκειοποιηθεῖ ὡς δική τους περιοχή καί τά Μετόχια πού εἶναι τό νότιο τμῆμα καί περιλαμβάνει τίς πόλεις τοῦ Πεκίου, τήν Πριζρένη καί τή Τζακόβιτσα, ὅπου ἔχει γραφτεῖ τό μεγαλύτερο κομμάτι τῆς Σερβικῆς ἱστορίας. Ἡ ὀνομασία Μετόχια σημαίνει “μοναστηριακή ἰδιοκτησία” καί ἀνάγεται χρονολογικά ἀπό τήν περίοδο τοῦ Ἁγίου Σάββα πρώτου Ἀρχιεπισκόπου Σερβίας (1219-1233). Ὅμως μετά τήν ἄνοδο τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος στήν ἐξουσία τῆς Γιουγκοσλαβίας (1943) ὁ ὅρος Μετόχια ἄρχισε σιγά-σιγά νά παραβλέπεται καί φτάσαμε σήμερα στό σημεῖο νά μήν χρησιμοποιεῖ πιά κανείς αὐτήν τήν ὀνομασία ἐκτός ἀπό τήν Σερβική Ἐκκλησία.

Τό κέντρο τῆς σερβικῆς πνευματικῆς ἐξουσίας ἀναπτύχθηκε στήν περιοχή τοῦ Πατριαρχείου Πεκίου, τό ὁποῖο ἀποτελοῦσε μετόχι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζίτσης, ὅπου μετά τήν ἀπόκτηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί διοικητικῆς ἀνεξαρτησίας, τό ἔτος 1219, ὁ Ἅγιος Σάββας ἐγκατέστησε τήν ἕδρα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς του.(1) Πιθανότατα, ἀληθεύουν τά στοιχεῖα ὅτι πρῶτος κτίτορας τοῦ μετοχίου τῆς Μονῆς Ζίτσης, ἀπό τό ὁποῖο ἀργότερα ἔλαβε τό ὄνομα καί ὁλόκληρη ἡ περιοχή, Μετόχι, ὑπῆρξε ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Σάββας. Ἡ μεταφορά τῆς πνευματικῆς ἕδρας, ἀπό τή Ζίτσα στό Πέκιο, συντελέσθηκε λόγω τῶν συχνῶν ἐπιδρομῶν ἀπό τό Βορρᾶ. Ὁ διάδοχος τοῦ Ἁγίου Σάββα, Ἀρσένιος Α΄ Σρέματς (1233-1263) ἦταν αὐτός πού μετέφερε τήν ἕδρα τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τή μονή τῆς Ζίτσης στό Πέκιο, μέσα στά ὅρια τοῦ Κοσσυφοπεδίου τό ἔτος 1253. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Τα ευρήματα των τελευταίων 10ετιών δίνουν σαφή και κατηγορηματική απάντηση για την απάντηση για την ελληνικότητα της γλώσσας τους.

Κατά την αρχαιότητα ουδέποτε αμφισβητήθηκε η ελληνικότητα της Μακεδονίας. Οι αρχαίοι συγγραφείς συνδέουν γενεαλογικά τους Μακεδόνες με τους Δωριείς ή τους Αιολείς, δηλαδή άλλες ελληνικές φυλές νοτιότερα. Η ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων προκύπτει από τις ιστορικές πηγές, τα γλωσσολογικά δεδομένα και επιβεβαιώνεται με τα πιο πρόσφατα αρχαιολογικά ευρήματα. Ολα αποδεικνύουν τη σύνδεση του μακεδονικού χώρου με τον ελλαδικό ήδη από τη μυκηναϊκή εποχή. Οι εγκυρότεροι Ελληνες και ξένοι μελετητές τεκμηριώνουν το γεγονός και δεν αφήνουν περιθώρια για σοβαρές αμφισβητήσεις.

Κατά την αρχαιότητα, όπως δεν αμφισβητούνταν η ελληνικότητα των Μακεδόνων, έτσι δεν υπήρχε αμφισβήτηση και για το ελληνόφωνο των κατοίκων της.

Διαφωνίες για το θέμα διατυπώθηκαν για πολλούς λόγους, επιστημονικούς και μη, σε πολύ νεότερες εποχές. Από τον 19ο αιώνα ορισμένοι ερευνητές, υπερτονίζοντας υπαρκτά ζητήματα και παραβλέποντας την πληθώρα των στοιχείων περί ελληνικότητας του φύλου και της γλώσσας των Μακεδόνων, ανέπτυξαν διάφορες υποθέσεις. Υποστηρίχτηκε ότι πρόκειται:

Για μια γλώσσα μεικτή με βάση την ελληνική και επιδράσεις θρακο-ιλλυρικές. Είτε και αντιστρόφως, δηλαδή, για θρακο-ιλλυρική με ελληνικές επιδράσεις,

Για ιδιαίτερη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, που ήταν διαφορετική, όμως, από τις σύγχρονες ελληνικές διαλέκτους.
Τη επιστημονική διαφωνία συντηρούσε, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, η απουσία γραπτών μακεδονικών πηγών. Οι γνωστές μακεδονικές επιγραφές, χρονολογημένες από τις αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα, ήταν γραμμένες στην Αττική Κοινή, η οποία είχε εξαπλωθεί.

Μέχρι τότε οι σχετικές συζητήσεις-επιστημονικές ή πολιτικο-ιστορικές- στηρίζονταν στις 150 περίπου «γλώσσες» (διαλεκτικές λέξεις), που παρέδωσαν αρχαίοι συγγραφείς και λεξικογράφοι ως μακεδονικές. Οπως, επίσης, στον μεγάλο αριθμό μακεδονικών ονομάτων.

Η ανασκαφική, όμως, έρευνα τις τελευταίες δεκαετίες, με την αποκάλυψη κειμένων στη Μακεδονική, δεν αφήνει περιθώρια για επιστημονικές διαφωνίες περί της ελληνικότητας ή όχι της γλώσσας των Μακεδόνων.
Η απάντηση, λοιπόν, σήμερα στο ερώτημα ποια γλώσσα μιλούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες είναι κατηγορηματική …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »